´Met de kop boven het maaiveld uitsteken´ is, in ons kikkerlandje althans, niet iets wat iemand doorgaans in dank wordt afgenomen. ´Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!´ krijg ik dan ook meermalen te horen. Toch kan ik het niet nalaten me af te vragen waarom we allemaal zo krampachtig en afwijzend reageren op mensen die het anders zien, anders denken of anders doen. Is het omdat we het zélf allemaal het beste weten en dat ook maar al te graag etaleren? Niet voor niets staan we bekend als het volk met het ´opgestoken vingertje´ tenslotte. Een deel van de verklaring zal ongetwijfeld zitten in het feit dat elk gedrag dat afwijkt van de norm een aanpassing vergt van de omgeving. En dat is lastig, want mensen zijn nu eenmaal gewoontedieren. Maar toch is dat antwoord me te simpel en te weinig verklarend.
Ligt het antwoord dus in onze Calvinistische volksaard? In onze protestantse levenswijze? In puriteinse opvattingen over wat wel, en vooral wat niet acceptabel is? Ik moet het antwoord helaas schuldig blijven, maar het feit dat het zo is, ondervind ik bijna dagelijks. Vrijwel iedereen doet zijn uiterste best om je vooral maar binnen de lijntjes te laten kleuren, zo houden we de wereld om ons heen simpel en overzichtelijk. Maar wat nu, als de wereld om ons heen nog véél simpeler en overzichtelijker is dan ze ons willen doen geloven? Dat met een héél klein beetje boerenverstand een hele hoop zaken al voortijdig op te lossen, of te voorkomen is? De voorbeelden zie ik dagelijks om me heen.
Bij een bedrijf worden de regiokantoren gesloten, uit bezuinigingsoverwegingen. Op zich niets mis mee, maar er is dan wel een probleem voor en met de mensen die er werken, maar dat is op te lossen. Een deel kan over komen naar het hoofdkantoor en voor een ander deel wordt ander werk gezocht. Anders is het voor diegenen die vanuit die regiokantoren in den lande werken en nu dus hun directe basis en contact met het bedrijf kwijt raken. Zij moeten voortaan veel zelfstandiger werken en veel meer zaken zelf regelen. Voor een deel zal dat best wel lukken, maar er zijn er ook een heel aantal die dat nu eenmaal niet kunnen. Die gaan lopen freewheelen en lopen spelen, in plaats van hun werk te doen, met alle gevolgen vandien. Feitelijk zijn dat allemaal zaken die je, met een beetje nadenken vooraf, kunt zien aankomen. Maar niet dus. De directie van dit bedrijf was zéér verbaasd en ontstemt toen bleek dat dit soort gedragingen ontstonden, en de service en dienstverlening aan de klant er hevig onder bleek te lijden. De directie reageerde meteen, en wel met een bombardement aan schriftelijke waarschuwingen en ontslagen op staande voet. De werknemers waren namelijk hoofdelijk schuldig, hèn viel tenslotte niets te verwijten. En in die redenering kan ik me dus niet vinden. Ik vind dat, als je rekening houdt met alle factoren, je bepaalde zaken wel degelijk kunt voorzien en er dus rekening mee kunt houden. Zeker als je te maken hebt met, wat nogal oneerbiedig, ook wel ´de onderkant van de arbeidsmarkt´ wordt genoemd. Dan heb je nu eenmaal te maken met laag geschoold personeel dat louter werkt voor de centen. Mensen ook die, als ze iets anders kunnen vinden wat méér betaald en/ of wat minder moeite kost, meteen overstappen. Er is dus, een enkele uitzondering daargelaten, geen grote binding met het bedrijf of het werk. Laat je deze mensen dus helemaal los, dan kun je erop wachten dat er excessen ontstaan. Simpelweg omdat de meesten niet in staat zijn om geheel zelfstandig te werken en die verantwoordelijkheid te nemen. Ook niet als sterk het gevoel leeft dat er alleen op hén bezuinigd wordt en er ´op het hoofdkantoor´ nog steeds alles mogelijk is. Maar goed, ik ben benieuwd hoe die directie hier verder mee omgaat, en ik zal het met aandacht blijven volgen.
Zo was ik ook zeer recent op een nieuwjaarsborrel. Ik raakte daar in gesprek met een ondernemer die zich vooral richt op veranderingsprocessen bij de overheid. Hij vroeg me, hoe origineel, wat ik deed voor de kost, en ik vertelde hem van mijn, reeds vergevorderde, plannen. Een haast vaderlijke en meewarige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij me toefluisterde: ´Je moet je vooral op één ding concentreren, niet twee of drie!´. En weg was hij.
Maar ik wil me helemaal geen beperkingen opleggen. Ik wil me, na me jarenlang te hebben ingehouden en, min of meer, aangepast, juist eens helemaal kunnen uitleven! Ik wil kunnen doen waar ik, bewezen, echt goed in ben, en waar ik ook nog eens een hoop plezier en vreugde aan beleef, maar blijkbaar is dat vreemd en verkeerd.
In de voorbereiding heb ik vele gesprekken gevoerd, met veel verschillende mensen. Van accountants tot bankmensen, en van ondernemers tot collega´s. En telkens weer kwam, ergens tussen de regels door, de boodschap dat ik één item uit moest kiezen en me daarop moet concentreren, aders was elk initiatief al bij voorbaat gedoemd te mislukken. En dan ga je dus nadenken, ik tenminste wel, of wellicht iedereen gelijk heeft en ik dus niet. Of ik er niet verstandig aan zou doen om de goede raad op te volgen in plaats van die naast me neer te leggen. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik gewoon mijn hart moet volgen. Gewoon moet gaan doen hoe ik denk dat het zou moeten. Ik heb er tenslotte al heel lang over nagedacht en weet zeker dat het zo òók kan, hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt wellicht. Maar alleen als ik het op mijn manier kan doen is het ook echt van mij, en juist dat is belangrijk. Het is van mij, en van niemand anders.En iedereen mag het met me eens, of met me oneens zijn. Ik luister naar de argumenten en neem mee wat ik ervan kan gebruiken. Maar me laten weerhouden? Weinig kans. En dat ik daarmee boven het maaiveld uitkom? Dat moet dan maar. Daar waar ik wil gaan zaaien, en hopelijk ook oogsten in de toekomst, groeit toch nog weinig momenteel. De kans dat ik opval is dus groot. Maar dat mag, graag zelfs. En dat het niet bepaald makkelijk zal zijn is ook ingecalculeerd. Maar één ding staat voor mij bovenaan. En dat is het feit dat ik weet dat als ik het nu niet ga proberen, ik er de rest van mijn leven spijt van ga krijgen! Maar, ondanks dat, heb ik er volop vertrouwen in. Ik weet wat ik wil en, dat is ook niet onbelangrijk, waarom ik het wil. Ik weet ook wat ik kan en waar ik niet zo goed in ben. Wat ik dus moet uitbesteden of waarbij ik dus andermans hulp moet inroepen. Met een beetje logica en je simpele boerenverstand kun je het tenslotte ver schoppen, en dat ga ik bewijzen. 2008? Dat wordt MIJN jaar! Nou nog een beetje geld vinden....
05-01-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten