Doekle Terpstra probeert het maar weer eens. Met de beweging ´Benoemen & Bouwen´ wil hij de neerwaartse spiraal van tolerantie, negativisme en onverschilligheid in Nederland doorbreken. Op tv zag ik hem bij Een Vandaag betogen en hoorde hem, met rap stijgende verbazing, zeggen dat hij graag discussie wilde voeren over zaken als de (rechts)gelijkheid van mannen en vrouwen. Ook zaken als godsdienstvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de scheiding van kerk en staat behoren, volgens Doekle, op het discussielijstje. En daar raakte hij mij al kwijt.
Hoezo discussiëren over de gelijkheid van mannen en vrouwen? Hoezo praten over de scheiding van kerk en staat? Dat zijn, voor zover ik altijd heb begrepen althans, begrippen die stevig in onze wetten verankerd liggen en, dientengevolge, dus helemaal niet ter discussie staan. Natuurlijk kan je over dergelijke onderwerpen van mening verschillen en het daar eens over hebben, maar dat houdt nog steeds niet in dat er dan verandering in moet of gaat komen. Onze maatschappij heeft, van oudsher, een aantal normen en waarden waarop ze gestoeld is, en die zijn, in basis, prima. Ik voel ik me er zelfs prettig bij. Ze hebben er mede voor gezorgd dat ik heb kunnen worden wie ik nu ben, en dat ik kan doen wat ik nu doe. Daar hoeft dus helemaal niet aan getornd te worden, en al helemaal niet door mensen die vinden dat hun God het hier maar voor het zeggen moet krijgen, en we ons maar aan hún regels en denkbeelden moeten aanpassen. Behalve dat het niet hun God is die dan de regels gaat bepalen maar zijn ´vertegenwoordigers op aarde´, vaak een plotseling midden uit de woestijn geplukte hotemetoot met opvattingen die stammen uit de middeleeuwen, is het ook nog eens zo dat er in dit land een hele hoop mensen zijn die daar bepaald niet op zitten te wachten. Die voor deze vrijheden gevochten en geleden hebben, en die dolgraag terug willen naar een duidelijke, overzichtelijke en vooral veilige maatschappij. Dat zijn de mensen die nu niet eens meer ´s avonds hun huis durven te verlaten, of hun stem niet meer durven te verheffen als ze ergens onrecht zien, louter omdat ze niet het risico willen lopen een mes tussen de ribben geplant te krijgen. Want als ik hoor dat, bijvoorbeeld, hulpverleners bij een ongeluk hun leven niet eens meer zeker zijn, terwijl ze verdorie iemand proberen te helpen of diens leven willen redden, en met dus zekere regelmaat klappen (of nog erger) oplopen, dan vind ik het meer dan genoeg geworden. Als ik hoor dat een mannelijke arts wordt geweigerd door de echtgenoot van een patiënte, om het feit dát hij een man is, en deze man dan òòk nog eens eist dat er een vrouwelijke arts verschijnt, dan begint mijn bloed te koken. Wat denken ze wel? Wees blij dat er een kundig arts is en dat je niet eerst moet afrekenen voor hij überhaupt naar je vrouw wil kijken! In één ding ben ik het dus vooral met Doekle eens, er moet dringend wat gebeuren in dit land. Het is tijd voor actie, en wil ik dan ook graag actie zien. Te beginnen met de duidelijkheid over onze maatschappij. Daarin staan een aantal behoorlijk ruime begrippen centraal, en als iemand zich daarin niet kan vinden, staat het hem of haar vrij zijn heil elders te zoeken. Ik vind dat van iedereen die zich hier heeft gevestigd of naar hier komt, verwacht mag worden een positieve bijdrage te leveren aan het geheel. Van een kleine bijdrage tot een grote, al naar gelang iemands mogelijkheden, talenten en vaardigheden. Maar voor wat hoort wat. Geen aan de kant staan en je alleen maar je hand ophouden dus. Iedereen kan minimaal iets bijdragen. En dat niet iedereen dat even leuk gaat vinden, dáár kan ik best mee leven. Er zijn genoeg zaken die nu blijven liggen en waar geen geld en mensen voor zijn. Zaken die vaak een positieve bijdrage kunnen leveren aan de zwakkeren en ouderen in de samenleving. Als iedereen de keus heeft om te werken of zich anderszins beschikbaar te maken voor de maatschappij, zal dat de maatschappij alleen maar ten goede komen. Of, om het maar eens met de woorden van Kennedy te zeggen:´ Don´t ask what your country can do for you, but what you can do for you country!´. En nee, dat betekent niet dat iedereen het leger in moet, maar wél dat van iedereen gevraagd mag worden iets bij te dragen aan het welzijn van ons allen. Elke dag weer.
03-01-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten