Friso en Mabel hebben de Engelstalige pagina over henzelf aangepast. Door het weghalen van een paar woorden, namelijk ´and false´ werd aan geschiedvervalsing gedaan. En dan waren ze nog zo slim ook dit vanaf een internetverbinding vanuit Huis Ten Bosch te doen. Nee, erg slim is het inderdaad niet. Met dit soort acties wordt slechts opnieuw de aandacht gevestigd op het feit wat men juist wilde verdoezelen.
Maar de ophef hierover is op z´n minst opmerkelijk. Het is ook allesbehalve nieuw. Geschiedvervalsing is namelijk als zo oud als de geschiedenis zelf. De geschiedenis wordt doorgaans geschreven door de overwinnaar en die zal altijd geneigd zijn de zaken zo gunstig mogelijk voor te stellen en eigen onvolkomenheden en fouten zoveel mogelijk weglaten of anders onderbelichten. En, mocht er een andere overwinnaar aantreden dan wordt geschiedenis meermalen gewoon herschreven. Soms aan de hand van nieuwe, en hopelijk wetenschappelijke, inzichten maar soms ook omdat het beter in de huidige tijd past of het de huidige machthebbers ´beter uitkomt´. Geschiedschrijving is derhalve nooit volledig objectief en dient dan ook bezien te worden in context van het politieke denken en klimaat van het moment dat de geschiedenis geboekstaafd werd én het huidige klimaat. Er zijn namelijk meerdere voorbeelden te noemen van geschiedkundige feiten die, in het huidige klimaat, absoluut niet meer door de beugel kunnen maar, gezien in de tijd en politieke context van de tijd waarin de gebeurtenissen plaatsvonden, wel acceptabel waren. Slavernij en slavenhandel is zo´n voorbeeld, evenals een feodaal stelsel zoals we dat in de Middeleeuwen kenden. In de huidige tijd zijn beiden verboden en vrijwel ondenkbaar maar zijn nog steeds ´onder ons´ in de een of andere vorm. Niets nieuws onder de zon wat dat betreft.
In het kader van de ´maakbaarheid´van de geschiedenis is Wikipedia een interessant gegeven. Deze gratis en online encyclopedie stelt een ieder in staat een pagina op te zetten die gewijd is aan een persoon of onderwerp dat de persoon van belang acht. De juistheid van de gepubliceerde informatie wordt door zowel de lezers als door Wikipedia zélf gecontroleerd en waarborgt aldus een redelijk objectieve bron van informatie. Maar het blijft betrekkelijk want sommige informatie is niet altijd direct te checken. Zo hebben diverse Amerikaanse veiligheidsdiensten als de FBI en de CIA een eigen pagina in deze encyclopedie, geschreven door…henzelf. Op zich al reden genoeg om aan de ´juistheid´ van de geleverde informatie te twijfelen. Maar informatie mooier maken dan ze van nature is, is niet alleen voorbehouden aan bedrijven of regeringen danwel regeringsinstanties. We maken er ons allemaal, in meer of mindere mate schuldig aan. Wie heeft tenslotte zijn CV niet een beetje ´gepimpt´ om een bepaalde baan te kunnen scoren of een hoger salaris te rechtvaardigen? Of heeft, bij het veroveren van het hart van een nieuwe geliefde zijn levensverhaal nét even wat anders voorgesteld om eerder begane ´jeugdzonden´ te verbloemen? Voor het lezen van welke informatie dan ook is er, in mijn boek althans, één vuistregel. Tekst dient altijd gelezen te worden met een behoorlijke dosis scepsis en gezond boerenverstand. Daarbij dient ook altijd de context meegenomen te worden van wie de tekst heeft geschreven en wat men ermee wil bereiken. Niets is altijd wat het op het eerste gezicht lijkt. Niet dat ik overal een complot in zie, integendeel zelfs, maar als je het grotere geheel in het lezen meeneemt lees en zie je doorgaans véél meer dan er sec op papier staat. En een goed geïnformeerd mens telt, net als een gewaarschuwd mens, minimaal voor twee.
31-08-07
vrijdag 31 augustus 2007
donderdag 30 augustus 2007
Het sprookje van Woutertje
Ieder kind heeft dromen, grootse dromen. Over het verslaan van draken, het redden van de prinses uit de handen van haar gemene stiefmoeder of het scoren van het beslissende doelpunt in de kampioenswedstrijd van zijn favoriete ploeg. Zo ook de kleine Woutertje. Woutertje droomde vooral grote dromen over geld. Andermans geld, en dat zou hij met bakken tegelijk uitgeven zodat de mensen hem aardig zouden vinden. En, als hij dan onverhoopt tekort zou komen bij het uitdelen van andermans centen, dan zou Woutertje meteen wéér een neiuwe belasting bedenken zodat het geld zou blijven binnenstromen. Het gaf niet of de mensen het nog wel konden betalen allemaal, als Woutertje maar kon strooien.
Kleine jongens worden groot. Daar hoef je niet zo heel veel voor te doen want dat gaat grotendeels vanzelf en zo ging Woutertje economie studeren om nóg beter te weten waar hij steeds nieuwe centjes bij de mensen zou kunnen weghalen. Maar woutertje was ook ambitieus, héél ambitieus. Hij wilde eigenlijk baas van het land worden, de Grote Baas, zodat iedereen lief voor hem zou zijn en dat iedereen naar woutertje zou luisteren. Maar helaas voor Woutertje mocht het niet zo zijn. Die gemene droogstoppel uit Zeeland bleek iets populairder dan ons Woutertje en werd benoemd tot Grote Baas. En Wouterje? Omdat hij dat zo goed kon mocht Woutertje van de droogstoppel voortaan op de centjes passen. En daarvoor hoefde Woutertje echt niet opeens weer wél een stropdas te gaan dragen zoals alle andere mensen die op andermans centjes moeten passen. Woutertje kon gewoon zichzelf blijven en blijven strooien zoals hij, en al zijn Grote Voorbeelden voor hem, zo kwistig hadden gedaan. Toch bleef de droom om ooit zélf de Grote Baas te kunnen zijn ons Woutertje plagen. Steeds weer. Maar die verveldende droogstoppel zat stevig in het zadel en het zag er niet uit dat het Woutertje ooit nog zou lukken. Oom Jan stond immers ook al aan de achterdeur te rammelen.
Maar op een mooie dag was daar opeens Fee Katja. En Katja vertelde Wouterjte dat hij één wens mocht doen. Maar in plaats van te wensen dat hij voor altijd genoeg centjes zou hebben om kwistig te kunnen blijven rondstrooien bedacht Woutertje zich geen ogenblik en zei: ´Ik wil de Grote Baas van het land spelen!´ Fee Katja begon te stralen. Want als Wouterje één ding goed kon dan was het wel iemand spelen, en zo vertrok Fee Katja om Woutertjes wens te doen uitkomen. En dat lukte. Wouterje mag de Grote Baas van het land ´spelen´, in film ´Kapitein Rob en het geheim van Professor Lupardi´. Woutertje probeerde nog even om zijn wens iets aan te passen maar de rollen van Kapitein Rob én die van Professor Lupardi waren al vergeven, dus Woutertje moest het doen zónder zijn naam in de titel in de film. De opnames zijn inmiddels klaar en daar Woutertje gisteren op de televisie verscheen heeft hij de opnamen overleefd. Hij keek alleen niet erg vrolijk… Zou Woutertje inmiddels beseffen dat het gezegde ´Be careful what you wish for, you might get it!´ ook inderdaad waar is?
30-08-07
Kleine jongens worden groot. Daar hoef je niet zo heel veel voor te doen want dat gaat grotendeels vanzelf en zo ging Woutertje economie studeren om nóg beter te weten waar hij steeds nieuwe centjes bij de mensen zou kunnen weghalen. Maar woutertje was ook ambitieus, héél ambitieus. Hij wilde eigenlijk baas van het land worden, de Grote Baas, zodat iedereen lief voor hem zou zijn en dat iedereen naar woutertje zou luisteren. Maar helaas voor Woutertje mocht het niet zo zijn. Die gemene droogstoppel uit Zeeland bleek iets populairder dan ons Woutertje en werd benoemd tot Grote Baas. En Wouterje? Omdat hij dat zo goed kon mocht Woutertje van de droogstoppel voortaan op de centjes passen. En daarvoor hoefde Woutertje echt niet opeens weer wél een stropdas te gaan dragen zoals alle andere mensen die op andermans centjes moeten passen. Woutertje kon gewoon zichzelf blijven en blijven strooien zoals hij, en al zijn Grote Voorbeelden voor hem, zo kwistig hadden gedaan. Toch bleef de droom om ooit zélf de Grote Baas te kunnen zijn ons Woutertje plagen. Steeds weer. Maar die verveldende droogstoppel zat stevig in het zadel en het zag er niet uit dat het Woutertje ooit nog zou lukken. Oom Jan stond immers ook al aan de achterdeur te rammelen.
Maar op een mooie dag was daar opeens Fee Katja. En Katja vertelde Wouterjte dat hij één wens mocht doen. Maar in plaats van te wensen dat hij voor altijd genoeg centjes zou hebben om kwistig te kunnen blijven rondstrooien bedacht Woutertje zich geen ogenblik en zei: ´Ik wil de Grote Baas van het land spelen!´ Fee Katja begon te stralen. Want als Wouterje één ding goed kon dan was het wel iemand spelen, en zo vertrok Fee Katja om Woutertjes wens te doen uitkomen. En dat lukte. Wouterje mag de Grote Baas van het land ´spelen´, in film ´Kapitein Rob en het geheim van Professor Lupardi´. Woutertje probeerde nog even om zijn wens iets aan te passen maar de rollen van Kapitein Rob én die van Professor Lupardi waren al vergeven, dus Woutertje moest het doen zónder zijn naam in de titel in de film. De opnames zijn inmiddels klaar en daar Woutertje gisteren op de televisie verscheen heeft hij de opnamen overleefd. Hij keek alleen niet erg vrolijk… Zou Woutertje inmiddels beseffen dat het gezegde ´Be careful what you wish for, you might get it!´ ook inderdaad waar is?
30-08-07
woensdag 29 augustus 2007
Vooroordelen
Een krantenkop heeft de functie om de lezer te interesseren en de volgende kop trok dan ook meteen mijn aandacht. Hij luidde: ´Belgen reden walvis aan in de woestijn´.
Ja, laat die maar even bezinken. Ook bij mij riep hij een heel scala aan vragen en indrukken op, waarvan de eerste was dat je toch echt wel Belg moest zijn om juist in de woestijn bij een aanrijding met een walvis betrokken te raken. En eerlijk gezegd schrok ik een beetje van die reactie. Niet zozeer omdat de kop suggereerde dat er een walvis op de een of andere manier in de woestijn verzeild was geraakt maar omdat ik meteen de link tussen ´Belg´ en ´dom´ of ´onhandig´ legde.
Eerst het artikeltje maar eens gelezen. Het bleek te gaan om een stel Belgische diplomaten die in de Egyptische woestijn, en daar hebben ze nogal wat van aldaar, tegen een walvisfossiel zouden zijn aangereden dat al 40 miljoen jaar in de woestijn ligt en dat, bovendien, sinds 2005 op de Unesco Werelderfgoed-lijst staat. De Egyptische regering spreekt over een ´verboden gebied´ en een ´miljoenenschade´; de Belgische ambassade zegt van geen ´verboden gebied´ te weten en er al helemaal niets te hebben vernield. Enfin, er zal nog wel even heen en weer gekibbeld worden vermoed ik. Maar toch liet het berichtje me niet los. Mijn grijze cellen gingen er zelfs mee vandoor. Laat dat fossiel er dan inderdaad al 40 miljoen jaar liggen, dan kan je toch allerminst volhouden dat het een kwestie was van ´Oeps, foutje!´? En als het dan zelfs op de Werelderfgoed-lijst staat, dan heb je als Egyptische regering en ´behoeder voor het nageslacht´ toch op z´n minst de morele verplichting om ervoor te zorgen dat er geen diplomatieke adventure-cowboy er met zijn woestijnbuggy even ongestoord overheen kan rijden? Dan zet je er toch op z´n minst een hek omheen? Ik denk echter dat de lokale autoriteiten geld ruiken en dit incident, als het al gebeurd is, aangrijpen om aan wat extra geld binnen te halen. En dat ze daar een circus omheen maken is ingebakken in de Egyptische, dan wel islamitische, volksaard en cultuur. Erg slim is het in ieder geval niet, van beide kanten. En daar de lokale overheid een onderzoek instelt zal het nog wel even duren, if ever, voordat we te weten komen wat er dan werkelijk is voorgevallen. En ja, ook dát is een vooroordeel… Ik ben echt onverbeterlijk!
29-08-07
Ja, laat die maar even bezinken. Ook bij mij riep hij een heel scala aan vragen en indrukken op, waarvan de eerste was dat je toch echt wel Belg moest zijn om juist in de woestijn bij een aanrijding met een walvis betrokken te raken. En eerlijk gezegd schrok ik een beetje van die reactie. Niet zozeer omdat de kop suggereerde dat er een walvis op de een of andere manier in de woestijn verzeild was geraakt maar omdat ik meteen de link tussen ´Belg´ en ´dom´ of ´onhandig´ legde.
Eerst het artikeltje maar eens gelezen. Het bleek te gaan om een stel Belgische diplomaten die in de Egyptische woestijn, en daar hebben ze nogal wat van aldaar, tegen een walvisfossiel zouden zijn aangereden dat al 40 miljoen jaar in de woestijn ligt en dat, bovendien, sinds 2005 op de Unesco Werelderfgoed-lijst staat. De Egyptische regering spreekt over een ´verboden gebied´ en een ´miljoenenschade´; de Belgische ambassade zegt van geen ´verboden gebied´ te weten en er al helemaal niets te hebben vernield. Enfin, er zal nog wel even heen en weer gekibbeld worden vermoed ik. Maar toch liet het berichtje me niet los. Mijn grijze cellen gingen er zelfs mee vandoor. Laat dat fossiel er dan inderdaad al 40 miljoen jaar liggen, dan kan je toch allerminst volhouden dat het een kwestie was van ´Oeps, foutje!´? En als het dan zelfs op de Werelderfgoed-lijst staat, dan heb je als Egyptische regering en ´behoeder voor het nageslacht´ toch op z´n minst de morele verplichting om ervoor te zorgen dat er geen diplomatieke adventure-cowboy er met zijn woestijnbuggy even ongestoord overheen kan rijden? Dan zet je er toch op z´n minst een hek omheen? Ik denk echter dat de lokale autoriteiten geld ruiken en dit incident, als het al gebeurd is, aangrijpen om aan wat extra geld binnen te halen. En dat ze daar een circus omheen maken is ingebakken in de Egyptische, dan wel islamitische, volksaard en cultuur. Erg slim is het in ieder geval niet, van beide kanten. En daar de lokale overheid een onderzoek instelt zal het nog wel even duren, if ever, voordat we te weten komen wat er dan werkelijk is voorgevallen. En ja, ook dát is een vooroordeel… Ik ben echt onverbeterlijk!
29-08-07
dinsdag 28 augustus 2007
Onnavolgbare Logica
Op sommige vragen is, zo zou je denken, maar een feitelijk antwoord mogelijk. Maar soms slagen de meest onverwachte personen erin je toch weer te verbazen. Zo antwoordde de 19 jarige Amerikaanse Miss South Carolina tijdens de Miss Teen USA op de vraag waarom zoveel Amerikanen de VS niet kunnen aanwijzen op de wereldkaart : ´Ik denk persoonlijk dat Amerikanen dat niet kunnen omdat sommige mensen geen kaart hebben.´ Dat deze miss blond is staat hier natuurlijk geheel en al buiten.
Kinderen hebben periodes waarin ze je de oren van de kop kunnen zeuren. Die momenten waarop ze alleen nog maar ´ Waarom?´ kunnen vragen. Dat doen ze om twee redenen. De eerste is omdat ze dingen echt willen leren begrijpen, daar begint het meestal mee, en de tweede reden is dat omdat ze zien dat het hun ouders zo lekker in verlegenheid brengt. Ouders willen en kunnen niet alles uitleggen aan hun kinderen en roepen, om van het gezeur af te zijn, ook soms zomaar wat. En het dan moeten uitleggen zou het betreffende kind een zéér onopvoedkundig kijkje geven in de wereld van volwassenen.
Toch zijn er ook zeker ouders die altijd en zéér grondig nadenken voor ze hun kind antwoorden. Zo herinner ik me een vakantie, samen met mijn vader, in Bretagne. We hadden net boodschappen gedaan in de plaatselijke Supermarché en waren bezig de aankopen weg te bergen in het kleine koelkastje van de caravan. Nu is mijn kennis van de Franse taal nooit erg groot geweest en ik moest dus vaak vertalingen vragen aan mijn ouwe heer. Zo ook die keer. Tussen de aankopen zat een kartonnetje met yoghurtjes en op dat kartonnetje stond een afbeelding van ´het Melkmeisje´ van Vermeer met daarnaast de tekst ´Au lait entier´. Wetend dat mijn vader een zeer gevoelig oor heeft voor correcte uitspraak vroeg ik, geheel onschuldig in mijn beste en platste haags wat ´Auw lijt entiejer´ dan wel betekende. Ik hoorde mijn vader een aantal keren diep zuchten voor het hoge woord er eenmaal uitkwam. ´Dat betekent dat het uit Holland komt jongen!´ En daar was geen woord Frans bij…
28-08-07
Kinderen hebben periodes waarin ze je de oren van de kop kunnen zeuren. Die momenten waarop ze alleen nog maar ´ Waarom?´ kunnen vragen. Dat doen ze om twee redenen. De eerste is omdat ze dingen echt willen leren begrijpen, daar begint het meestal mee, en de tweede reden is dat omdat ze zien dat het hun ouders zo lekker in verlegenheid brengt. Ouders willen en kunnen niet alles uitleggen aan hun kinderen en roepen, om van het gezeur af te zijn, ook soms zomaar wat. En het dan moeten uitleggen zou het betreffende kind een zéér onopvoedkundig kijkje geven in de wereld van volwassenen.
Toch zijn er ook zeker ouders die altijd en zéér grondig nadenken voor ze hun kind antwoorden. Zo herinner ik me een vakantie, samen met mijn vader, in Bretagne. We hadden net boodschappen gedaan in de plaatselijke Supermarché en waren bezig de aankopen weg te bergen in het kleine koelkastje van de caravan. Nu is mijn kennis van de Franse taal nooit erg groot geweest en ik moest dus vaak vertalingen vragen aan mijn ouwe heer. Zo ook die keer. Tussen de aankopen zat een kartonnetje met yoghurtjes en op dat kartonnetje stond een afbeelding van ´het Melkmeisje´ van Vermeer met daarnaast de tekst ´Au lait entier´. Wetend dat mijn vader een zeer gevoelig oor heeft voor correcte uitspraak vroeg ik, geheel onschuldig in mijn beste en platste haags wat ´Auw lijt entiejer´ dan wel betekende. Ik hoorde mijn vader een aantal keren diep zuchten voor het hoge woord er eenmaal uitkwam. ´Dat betekent dat het uit Holland komt jongen!´ En daar was geen woord Frans bij…
28-08-07
maandag 27 augustus 2007
Compensatiespeeltjes
De koepel van watersportbedrijven, de Hiswa, stelt dat er aparte plekken moeten worden aangewezen waar notoire snelheidsmaniakken ongestoord en ongestraft hard zouden moeten kunnen varen zonder dat ze daarbij anderen in gevaar brengen. Ik heb die redenering een paar keer moeten lezen voor dat ik hem goed kon laten doordringen. De Hiswa vindt dus dat er speciale plekken moeten komen waar mensen die zich niet kunnen beheersen hard moeten kunnen varen. Pardon? Volgens mij vallen de vaarwegen, net als de wegen op land, onder de wet en zijn er dus regels omtrent hoe snel er waar mag worden gevaren. Klinkt simpel en vanuit dat oogpunt een vrij onbegrijpelijke stelling van de Hiswa. Maar ergens begrijp ik het wel. Deze belangenvereniging staat natuurlijk voor haar leden en die leden hebben nu eenmaal bootjes. En wat is het nut van het hebben van een boot met buitensporig motorvermogen als de gashendel nergens open mag? Precies, dat heeft ook geen nut! Het is een beetje als met een supersnelle bolide van, let´s say, Italiaanse makelij (zo´n felrode) alleen maar over woonerven kunnen rijden. Dat snap ik wel. Je kunt veel harder maar mag het niet. Helaas. Voor de rubberbranders is er dan een uitweg in de vorm van een circuit maar voor de watersporters is er veel minder mogelijk en vanuit dat oogpunt snap ik de frustratie. Toch is een oplossing voor het probleem niet te vinden in een ´cross-sloot´ of een ´race-vaart´. Die is namelijk feitelijk veel simpeler. Bij IJmuiden de sluis uit en dan ´recht zo die gaat´. Op de Noordzee en de Atlantische oceaan is ruimte zat en daar mogen ze, wat mij betreft, zo hard varen als ze willen. Zijn ze vrijwel niemand tot last en als ze brokken maken zijn ze alleen zelf de pineut. Maar, zoals met zoveel in het leven, is een simpele oplossing niet voldoende. Want wat is het nut om snel te varen als niemand het ziet? Laten we wel wezen, de meeste van die testosteron-tobbes zijn, net als die rode racemonsters en bovenmaatse SUV´s meestal in bezit van personen met een sterke neiging om een bepaald gemis te compenseren. Dat dat echter niet werkt en doorgaans een irriterend gevoel aan de lachspieren oplevert beseffen ze nog steeds niet. Tot grote vreugde van de verkopers van dergelijke overprijste speeltjes overigens. Maar waag het niet een bezitter van dergelijk speelgoed aan te spreken op zijn bovenmaats vervoermiddel. Dan ontvlamt namelijk een woedeuitbarsting die rechtevenredig groot is aan het gemis aan centimeters dat door de aanschaf gecompenseerd diende te worden.
Zo had mijn liefste een aantal dagen geleden een korte ´aanvaring´met een Hummer-bestuurder. Dit heerschap had zijn bovenmaatse bolide namelijk geparkeerd voor de inrit van het bedrijventerrein waar ze werkt om te kunnen telefoneren. Zij wilde het bedrijventerrein verlaten om zich thuis bij haar geliefde te kunnen voegen maar de lompe staalklomp blokkeerde de doorgang volledig. Het heerschap had slechts zijn voertuig stil gezet waar het hém uitkwam, hij reed tenslotte Hummer, zónder zich enige zorgen te maken over de rest van de wereldbevolking. Mij lief, charmant en beleefd als ze is, wachtte geduldig tot het heerschap haar op zou merken in haar bescheiden Japanse vervoermiddel. Dat duurde aanvankelijk even maar door de komst en het aanhoudend geluidssignaal van een Zweedse compensatiebak met een iets korter lontje kwam er toch beweging in de kolos en kon ze er, zij het met enige stuurmanskunst, toch omheen. Doch zodra ze ter hoogte van de motorkap was aangekomen zette het gevaarte zich, zonder te kijken in beweging en dreigde even haar geliefde Besje te pletten. Maar met een extra dot gas wist mijn liefste dit naderend onheil te voorkomen en nog net vòòr het bakbeest de kruising te nemen, e.e.a. zéér tot ongenoegen van de Hummer-bestuurder die zijn ongenoegen luid toeterend liet blijken.
Eenmaal thuisgekomen vertelde mijn liefste mij van deze gebeurtenissen en op mijn vraag welk gemis zij dacht dat dit heerschap diende te compenseren spreidde ze haar duim en wijsvinger tot een afstand van een centimeter of vijf. Ik had bijna medelijden met de man. Bijna…
27-08-07
Zo had mijn liefste een aantal dagen geleden een korte ´aanvaring´met een Hummer-bestuurder. Dit heerschap had zijn bovenmaatse bolide namelijk geparkeerd voor de inrit van het bedrijventerrein waar ze werkt om te kunnen telefoneren. Zij wilde het bedrijventerrein verlaten om zich thuis bij haar geliefde te kunnen voegen maar de lompe staalklomp blokkeerde de doorgang volledig. Het heerschap had slechts zijn voertuig stil gezet waar het hém uitkwam, hij reed tenslotte Hummer, zónder zich enige zorgen te maken over de rest van de wereldbevolking. Mij lief, charmant en beleefd als ze is, wachtte geduldig tot het heerschap haar op zou merken in haar bescheiden Japanse vervoermiddel. Dat duurde aanvankelijk even maar door de komst en het aanhoudend geluidssignaal van een Zweedse compensatiebak met een iets korter lontje kwam er toch beweging in de kolos en kon ze er, zij het met enige stuurmanskunst, toch omheen. Doch zodra ze ter hoogte van de motorkap was aangekomen zette het gevaarte zich, zonder te kijken in beweging en dreigde even haar geliefde Besje te pletten. Maar met een extra dot gas wist mijn liefste dit naderend onheil te voorkomen en nog net vòòr het bakbeest de kruising te nemen, e.e.a. zéér tot ongenoegen van de Hummer-bestuurder die zijn ongenoegen luid toeterend liet blijken.
Eenmaal thuisgekomen vertelde mijn liefste mij van deze gebeurtenissen en op mijn vraag welk gemis zij dacht dat dit heerschap diende te compenseren spreidde ze haar duim en wijsvinger tot een afstand van een centimeter of vijf. Ik had bijna medelijden met de man. Bijna…
27-08-07
zondag 26 augustus 2007
Richting kwijt
Nederland slibt langzaam dicht. De wegen staan, ondanks alle reeds genomen maatregelen, vol en het verkeer verplaatst zich slechts met een slakkengang…ALS het zich al verplaatst. Werkend en recreërend Nederland dreigt zo langzamerhand aan zijn eigen succes ten onder te gaan en uitzicht op een adequate oplossing is er niet. En tegelijkertijd heeft Rijkswaterstaat besloten om op zoveel wegen tegelijk groot onderhoud te plannen dat de gang, als die al in de verkeersstromen zou zitten, bijna volledig tot stilstand wordt gebracht. En dat alles kost ons tezamen miljarden per jaar.
Nu weet ik niet of het aan mij ligt, maar ik zie hierin, zoals ook in vele andere zaken om ons heen, een trend ontstaan. Continue wordt alles duurder en duurder gemaakt maar de kwaliteit gaat met sprongen achteruit. Grote auto´s worden zwaarder belast omdat ze vervuilender zouden zijn en moeten straks ook meer gaan betalen om geparkeerd te kunnen worden als het aan de politiek ligt. Openbaar vervoer in landelijke gebieden is al jaren uitgekleed en kost, als het er al is, ook steeds meer per kilometer. De trein rijdt nog wel maar voor hoe lang? Ook al is het nog geen echte herfst, al lijkt het er wel op qua weer, zodra de blaadjes beginnen te vallen is het ook daar weer raak met urenlange vertragingen. Kortom, zo lijkt het, is het complete kommer en kwel. En ik heb nog geen enkele oplossing gehoord die de problemen structureel en adequaat oppakt. Men roept nog steeds wel dat we massaal uit de auto en in het OV moeten maar de ramp zou niet te overzien zijn als we, voor de verandering, eens zo braaf zouden zijn. Stel dat we allemaal vanaf morgen de auto zouden laten staan en meteen ook maar zouden stoppen met roken èn drinken. Stel, zei ik…STEL. Dan zou een onvoorstelbare financiële ramp zich voltrekken waarbij de bodem van de schatkist binnen de kortst mogelijke keren niet alleen in zich maar ook bereikt zou worden. Dat kunnen we ons namelijk helemaal niet veroorloven. We hebben de inkomsten van al die belasting en accijnzen op benzine, alcohol en tabak namelijk veel te hard nodig…
Maar tegelijkertijd tekent zich een andere, zéér geniepige ramp af in de Nederlandse keukens. Want, houd u allen vast, Senseo´s vertonen de tendens zich vacuüm te trekken. Echt waar! Dit onbegrijpelijk populaire apparaat dat inmiddels in het grootste deel van de Nederlandse huishoudens staat en waarmee iets dat op koffie lijkt dient te worden gezet door het apparaat te voeden met water en de zogenaamde ´pads´, heeft de neiging de klep vacuüm te trekken waardoor het apparaat met geen mogelijkheid meer te openen valt. Volgens de fabrikant, een samenwerking tussen DE en Philips, speelt dit probleem vooral bij apparaten die ouder zijn dan anderhalf jaar. En Philips laat ons weten dat ´het probleem bekend is en dat inmiddels apparaten verkoopt met een ander type houder. Wil men ons nu dus laten geloven dat dit berust op toeval? Dat gelooft toch niemand? Voor mij klinkt dit slechts als een zéér ´subtiele´ manier van een in een crisis verkerend concern om nóg meer van deze rommel aan de man te kunnen brengen en daarmee de bedrijfsresultaten nog een beetje op te poetsen.
Als ik de reacties lees op dit bericht in de diverse kranten dan kan ik alleen maar meewarig glimlachen. In de paar jaar dat dit apparaat nu op de markt is zijn we blijkbaar volledig verleerd om échte koffie te zetten. Als we de benodigde spullen er al voor in huis zouden hebben. Opgieten is een vergeten kunst. Helaas..
26-08-07
Nu weet ik niet of het aan mij ligt, maar ik zie hierin, zoals ook in vele andere zaken om ons heen, een trend ontstaan. Continue wordt alles duurder en duurder gemaakt maar de kwaliteit gaat met sprongen achteruit. Grote auto´s worden zwaarder belast omdat ze vervuilender zouden zijn en moeten straks ook meer gaan betalen om geparkeerd te kunnen worden als het aan de politiek ligt. Openbaar vervoer in landelijke gebieden is al jaren uitgekleed en kost, als het er al is, ook steeds meer per kilometer. De trein rijdt nog wel maar voor hoe lang? Ook al is het nog geen echte herfst, al lijkt het er wel op qua weer, zodra de blaadjes beginnen te vallen is het ook daar weer raak met urenlange vertragingen. Kortom, zo lijkt het, is het complete kommer en kwel. En ik heb nog geen enkele oplossing gehoord die de problemen structureel en adequaat oppakt. Men roept nog steeds wel dat we massaal uit de auto en in het OV moeten maar de ramp zou niet te overzien zijn als we, voor de verandering, eens zo braaf zouden zijn. Stel dat we allemaal vanaf morgen de auto zouden laten staan en meteen ook maar zouden stoppen met roken èn drinken. Stel, zei ik…STEL. Dan zou een onvoorstelbare financiële ramp zich voltrekken waarbij de bodem van de schatkist binnen de kortst mogelijke keren niet alleen in zich maar ook bereikt zou worden. Dat kunnen we ons namelijk helemaal niet veroorloven. We hebben de inkomsten van al die belasting en accijnzen op benzine, alcohol en tabak namelijk veel te hard nodig…
Maar tegelijkertijd tekent zich een andere, zéér geniepige ramp af in de Nederlandse keukens. Want, houd u allen vast, Senseo´s vertonen de tendens zich vacuüm te trekken. Echt waar! Dit onbegrijpelijk populaire apparaat dat inmiddels in het grootste deel van de Nederlandse huishoudens staat en waarmee iets dat op koffie lijkt dient te worden gezet door het apparaat te voeden met water en de zogenaamde ´pads´, heeft de neiging de klep vacuüm te trekken waardoor het apparaat met geen mogelijkheid meer te openen valt. Volgens de fabrikant, een samenwerking tussen DE en Philips, speelt dit probleem vooral bij apparaten die ouder zijn dan anderhalf jaar. En Philips laat ons weten dat ´het probleem bekend is en dat inmiddels apparaten verkoopt met een ander type houder. Wil men ons nu dus laten geloven dat dit berust op toeval? Dat gelooft toch niemand? Voor mij klinkt dit slechts als een zéér ´subtiele´ manier van een in een crisis verkerend concern om nóg meer van deze rommel aan de man te kunnen brengen en daarmee de bedrijfsresultaten nog een beetje op te poetsen.
Als ik de reacties lees op dit bericht in de diverse kranten dan kan ik alleen maar meewarig glimlachen. In de paar jaar dat dit apparaat nu op de markt is zijn we blijkbaar volledig verleerd om échte koffie te zetten. Als we de benodigde spullen er al voor in huis zouden hebben. Opgieten is een vergeten kunst. Helaas..
26-08-07
zaterdag 25 augustus 2007
Mannendingen
Ik ben een regelrechte ramp voor marketingdeskundigen. Ik pas namelijk absoluut niet in het doorsnee plaatje van wat een man leuk en interessant ´behoort´ te vinden. Ik loop niet echt warm voor voetbal, snap al na twee regels niets meer van een technische beschrijving van een of andere nieuwe auto en ook qua carrièrewensen sla ik de plank helemaal mis blijkbaar.
Zo begint bijvoorbeeld rond deze dagen het nieuwe televisieseizoen en uit de krant verneem ik dat RTL7 de nieuwe mannenzender is. Het aanbod aldaar bestaat uit, zo laat de krant weten, sport, spanning en sensatie. Wow! Boudewijn van Schaik, de programmadirecteur, zegt erover: ´RTL 7 heeft alles wat mannen aanspreekt: spannende films, sensationele reality, nationaal en internationaal topvoetbal en alle toonaangevende auto- en motorsport. Een selectie om vol vertrouwen mee aan de start te verschijnen.´ Ok, voor films die ik écht wil zien ga ik wel naar de videotheek want de meeste films op tv heb ik al tig keer gezien. De sensationele reality is doorgaans van een tergende tenenkrommendheid dat ik er meestal nog net in slaag het knopje van de afstandsbediening in te drukken vòòr ik naar het toilet moet rennen en voor wat betreft voetbal kan ik al helemaal kort zijn. Na de EK in de jaren ´80 heb ik, steeds tegen beter weten in, een aantal keer een wedstrijd gezien maar kan na een paar minuten al uitspellen wat de commentaren in de krant zullen zijn de volgende ochtend. Die variëren meestal tussen ´Bedroevend´ en ´Schandelijke vertoning!´. Hoef ik dus ook al niet voor wakker te blijven. Auto- en motorsport dan? Ik snap echt niet dat er mensen enthousiast urenlang naar de beeldbuis kunnen staren om te volgen hoe een hele hoop goedbetaalde kerels in speciale pakken, op een speciaal aangelegd soort rondweg, er genoegen in scheppen urenlang elkaars stof te happen vanuit of vanaf tot gevaarlijk opgevoerde krachtmonsters. Helaas allemaal aan mij niet besteed dus. En, zo meldt de krant tenslotte, biedt RTL 7 ook onderdak aan RTL Z. Wat heerlijk om te weten. Doch bij RTL is de nieuwsvoorziening klaarblijkelijk bedoeld voor mensen met een angstig korte ´attention-span´ want hetzelfde nieuws wordt, inclusief de flauwe grapjes en kwinkslagen, zo vaak herhaald dat ik soms vrees dat men mij Alzheimer toedicht ipv mijn ouwe heer. Helaas heren, het is nog niet zover!
Een ander mannenbolwerk schijnt het beheer over de afstandbediening te zijn. Meneer zapt en bepaalt waar naar gekeken wordt. Ook daar heb ik blijkbaar de veerboot gemist want hier ten huize zwaait Mevrouw De´L de scepter over de hele batterij ´Ik-hoef-niet-op-te-staan-gadgets´. En ja, het zijn er, geloof ik wel 4. Ik voel me daar echter geenszins minder man door en ook niet door het feit dat de marketingmachinerie er nog steeds niet in geslaagd is om een thuistap en zo´n verwenste Senseo hier over de drempel te lepelen. En dat gaat ze niet lukken ook. Koffie zetten kunnen we op diverse manieren en als ik bier wil drinken loop ik wel ff naar de supermarkt voor een kratje of een sixpack blikjes.
Toch liep ik gisteren tegen een situatie aan waarin ik onverwacht heftig de behoefte had mijn poot stijf te houden en mijn status als ´man of my castle´ te bevestigen. Mijn liefste leest braaf mee op deze Blog en voorziet me af en toe van commentaar. Nu weet ze dat ik, uit privacy-overwegingen, namen af placht te korten tot initialen. Nu heb ik al een aantal keer op het punt gestaan om een stukje aan Mevrouw De L te wijden maar daar kwam steeds iets anders tussendoor. Nu heeft ze slechts in juridische zin die status niet maar kon, tot op heden althans, zeer goed leven met elke referentie aan haar als ´mijn liefste´. Maar mijn liefste denkt graag vooruit en begon zich af te vragen hoe ze te boek zou komen te staan als ze juridisch wél de status e/v zou krijgen. ´Word ik dan Mevrouw DeL?´ Ik voelde de bui al helemaal aankomen. Met een begripvolle glimlach probeerde ik er nog met een grapje vanaf te komen maar mijn liefste kon er de lol niet van in zien. Mocht er ooit een juridische verandering in onze relatie plaats gaan vinden heb ik haar, met hand op hart, beloofd dat ze ook dán gewoon dezelfde blijft als die ze nu is: MIJN liefste! En een eventuele andere benaming verhuist gewoon naar mijn dromen. Want het hebben van zo´n vrouw..daar droomt iedere man toch van?
25-08-07
Zo begint bijvoorbeeld rond deze dagen het nieuwe televisieseizoen en uit de krant verneem ik dat RTL7 de nieuwe mannenzender is. Het aanbod aldaar bestaat uit, zo laat de krant weten, sport, spanning en sensatie. Wow! Boudewijn van Schaik, de programmadirecteur, zegt erover: ´RTL 7 heeft alles wat mannen aanspreekt: spannende films, sensationele reality, nationaal en internationaal topvoetbal en alle toonaangevende auto- en motorsport. Een selectie om vol vertrouwen mee aan de start te verschijnen.´ Ok, voor films die ik écht wil zien ga ik wel naar de videotheek want de meeste films op tv heb ik al tig keer gezien. De sensationele reality is doorgaans van een tergende tenenkrommendheid dat ik er meestal nog net in slaag het knopje van de afstandsbediening in te drukken vòòr ik naar het toilet moet rennen en voor wat betreft voetbal kan ik al helemaal kort zijn. Na de EK in de jaren ´80 heb ik, steeds tegen beter weten in, een aantal keer een wedstrijd gezien maar kan na een paar minuten al uitspellen wat de commentaren in de krant zullen zijn de volgende ochtend. Die variëren meestal tussen ´Bedroevend´ en ´Schandelijke vertoning!´. Hoef ik dus ook al niet voor wakker te blijven. Auto- en motorsport dan? Ik snap echt niet dat er mensen enthousiast urenlang naar de beeldbuis kunnen staren om te volgen hoe een hele hoop goedbetaalde kerels in speciale pakken, op een speciaal aangelegd soort rondweg, er genoegen in scheppen urenlang elkaars stof te happen vanuit of vanaf tot gevaarlijk opgevoerde krachtmonsters. Helaas allemaal aan mij niet besteed dus. En, zo meldt de krant tenslotte, biedt RTL 7 ook onderdak aan RTL Z. Wat heerlijk om te weten. Doch bij RTL is de nieuwsvoorziening klaarblijkelijk bedoeld voor mensen met een angstig korte ´attention-span´ want hetzelfde nieuws wordt, inclusief de flauwe grapjes en kwinkslagen, zo vaak herhaald dat ik soms vrees dat men mij Alzheimer toedicht ipv mijn ouwe heer. Helaas heren, het is nog niet zover!
Een ander mannenbolwerk schijnt het beheer over de afstandbediening te zijn. Meneer zapt en bepaalt waar naar gekeken wordt. Ook daar heb ik blijkbaar de veerboot gemist want hier ten huize zwaait Mevrouw De´L de scepter over de hele batterij ´Ik-hoef-niet-op-te-staan-gadgets´. En ja, het zijn er, geloof ik wel 4. Ik voel me daar echter geenszins minder man door en ook niet door het feit dat de marketingmachinerie er nog steeds niet in geslaagd is om een thuistap en zo´n verwenste Senseo hier over de drempel te lepelen. En dat gaat ze niet lukken ook. Koffie zetten kunnen we op diverse manieren en als ik bier wil drinken loop ik wel ff naar de supermarkt voor een kratje of een sixpack blikjes.
Toch liep ik gisteren tegen een situatie aan waarin ik onverwacht heftig de behoefte had mijn poot stijf te houden en mijn status als ´man of my castle´ te bevestigen. Mijn liefste leest braaf mee op deze Blog en voorziet me af en toe van commentaar. Nu weet ze dat ik, uit privacy-overwegingen, namen af placht te korten tot initialen. Nu heb ik al een aantal keer op het punt gestaan om een stukje aan Mevrouw De L te wijden maar daar kwam steeds iets anders tussendoor. Nu heeft ze slechts in juridische zin die status niet maar kon, tot op heden althans, zeer goed leven met elke referentie aan haar als ´mijn liefste´. Maar mijn liefste denkt graag vooruit en begon zich af te vragen hoe ze te boek zou komen te staan als ze juridisch wél de status e/v zou krijgen. ´Word ik dan Mevrouw DeL?´ Ik voelde de bui al helemaal aankomen. Met een begripvolle glimlach probeerde ik er nog met een grapje vanaf te komen maar mijn liefste kon er de lol niet van in zien. Mocht er ooit een juridische verandering in onze relatie plaats gaan vinden heb ik haar, met hand op hart, beloofd dat ze ook dán gewoon dezelfde blijft als die ze nu is: MIJN liefste! En een eventuele andere benaming verhuist gewoon naar mijn dromen. Want het hebben van zo´n vrouw..daar droomt iedere man toch van?
25-08-07
vrijdag 24 augustus 2007
Andermans kinderen
Nu de jaren langzaam gaan tellen zijn er van die momenten dat ik me echt oud voel. En vaak gaan die momenten samen met een gevoel van verminderde tolerantie. Niet dat ik het bijvoorbeeld mijn buren niet gun hun favoriete muziek effe lekker hard te draaien, maar ik merk dat het me steeds meer moeite kost dat over langere tijd te accepteren. Een van de grootste vrijheden die we in dit land hebben is dat we, min of meer ongestoord, achter onze voordeur precies zo kunnen leven als we dat zelf willen. En dat is een groot goed. Maar een belangrijk aspect van het opeisen van die vrijheid is wel dat je je omgeving tegelijkertijd óók de ruimte moet laten om dat te doen. En daar gaat het vaak mis.
Mijn liefste en ik zijn grote liefhebbers van het ´terrasje pakken´. Zodra het maar enigszins mogelijk is, financieel en qua weer, dan zijn we op het terras te vinden achter een glaasje droge witte wijn of een lekker hapje. En als het allemaal echt mee wil zitten een combinatie van beiden. En ondertussen beoefenen we dan onze hobby van het ´mensen kijken´.
Wat echter steeds meer opvalt is dat er weinig plekken meer over zijn waar je rustig op het terras kunt zitten. En dat terwijl ´rustig´ in ons overvolle landje überhaupt al bijna een eufemisme is. Maar met het verkeerslawaai en de geluiden die je nu eenmaal hebt als grote groepen ergens samen komen kan ik best leven. Waar ik het moeilijk mee heb ik het feit dat menig ouder zijn of haar kroost ongegeneerd laat krijsen en bovendien laat rondrennen. Vaak nog vergezeld van een misplaatst trotse blik van ´Zijn het geen schatjes? Zo levendig en zo spontaan!´. Mijn antwoord daarop is even simpel als kort en duidelijk: ´Nee!´ Ik vínd uw kids helemaal geen schatjes als ze krijsend tussen de tafels rondrennen en mijn dag komen verstoren. Ik heb er namelijk óók hard voor moeten werken om mezelf te kunnen veroorloven om hier koffie te kunnen drinken ipv in mijn eigen achtertuin, en ik mag dan ook verwachten dat ik dat in enige rust kan doen. Als uw nageslacht dan behept is met een overdaad aan energie, ook nog de diagnose ADHD of ADD heeft óf nooit iets begrepen heeft van uw dappere pogingen tot opvoeden, dan raad ik u aan ze voortaan eerst mee te nemen naar bos of hei. Alhier kunt u uw bloedjes dan dermate afmatten in de gezonde buitenlucht dat ze straks op het terras, als ze hun zuurverdiende ijsje verorberen, in iedergeval uw mede terrasbezoekers niet meer tot last zijn dan strikt noodzakelijk. Bijkomend voordeel is dan voor u ook nog dat als ze zo moe zijn, ze ook geen puf hebben tegen eventuele verdere vermaningen uwerzijds in opstand te komen. Kortom: iedereen blij.
En denk nu niet dat ik een kinderhater ben. Allesbehalve zelfs. Mocht mijn zoon Hans-Edo-Jan-Jaap onverhoopt ooit nog in de gelukkige omstandigheden komen te verkeren dat hij het levenslicht mag zien dan heeft hij de beste ouders uitgekozen die hij maar kan wensen. Hij zal dan opgroeien in een liefdevolle en geborgen omgeving en worden grootgebracht met respect voor anderen en de wereld om hem heen. Er is echter een hele duidelijke reden dat Hans-Edo-Jan-Jaap er momenteel niet is. We willen namelijk helemaal geen kindertjes, mijn liefste en ik. Da´s een heel bewuste keuze, zoals het ook van uw kant een heel bewuste keuze is geweest, mag ik hopen, om wél tot fokken over te gaan. Maar het feit dat u wel kindertjes heeft en wij niet houdt toch nog steeds niet in dat wij dan maar meteen ook alles van uw nageslacht dienen te accepteren. Het is uw primaire taak als verwekker en biologisch ouder om het wurm te voorzien van een algemeen aanvaardbaar stelsel van normen en waarden en bovendien kennis van algemene omgangsvormen. En als ze daar onverhoopt niet aan willen dan dient u degene te zijn om ze direct en zonder omwegen te corrigeren. Anders doe ik het en zit u met een levenslang getraumatiseerd kind. Want ik ben groot, héél groot, en nog sadistisch ook, althans volgens mijn liefste. Maar helaas heeft ook zij nog steeds niet helemaal door dat ze nu eenmaal gewoon moet doen wat ze moet doen. En als u nu uw taak als ouder serieus ter harte neemt en uw kroost opvoed tot verantwoordelijke en gezagsgetrouwe en verantwoordelijke burgers, dan zorg ik voor mijn verantwoordelijkheden. En dan ziet de wereld er opeens weer een stuk vrolijker en vriendelijker uit. Ja? Ok dan!
24-08-07
Mijn liefste en ik zijn grote liefhebbers van het ´terrasje pakken´. Zodra het maar enigszins mogelijk is, financieel en qua weer, dan zijn we op het terras te vinden achter een glaasje droge witte wijn of een lekker hapje. En als het allemaal echt mee wil zitten een combinatie van beiden. En ondertussen beoefenen we dan onze hobby van het ´mensen kijken´.
Wat echter steeds meer opvalt is dat er weinig plekken meer over zijn waar je rustig op het terras kunt zitten. En dat terwijl ´rustig´ in ons overvolle landje überhaupt al bijna een eufemisme is. Maar met het verkeerslawaai en de geluiden die je nu eenmaal hebt als grote groepen ergens samen komen kan ik best leven. Waar ik het moeilijk mee heb ik het feit dat menig ouder zijn of haar kroost ongegeneerd laat krijsen en bovendien laat rondrennen. Vaak nog vergezeld van een misplaatst trotse blik van ´Zijn het geen schatjes? Zo levendig en zo spontaan!´. Mijn antwoord daarop is even simpel als kort en duidelijk: ´Nee!´ Ik vínd uw kids helemaal geen schatjes als ze krijsend tussen de tafels rondrennen en mijn dag komen verstoren. Ik heb er namelijk óók hard voor moeten werken om mezelf te kunnen veroorloven om hier koffie te kunnen drinken ipv in mijn eigen achtertuin, en ik mag dan ook verwachten dat ik dat in enige rust kan doen. Als uw nageslacht dan behept is met een overdaad aan energie, ook nog de diagnose ADHD of ADD heeft óf nooit iets begrepen heeft van uw dappere pogingen tot opvoeden, dan raad ik u aan ze voortaan eerst mee te nemen naar bos of hei. Alhier kunt u uw bloedjes dan dermate afmatten in de gezonde buitenlucht dat ze straks op het terras, als ze hun zuurverdiende ijsje verorberen, in iedergeval uw mede terrasbezoekers niet meer tot last zijn dan strikt noodzakelijk. Bijkomend voordeel is dan voor u ook nog dat als ze zo moe zijn, ze ook geen puf hebben tegen eventuele verdere vermaningen uwerzijds in opstand te komen. Kortom: iedereen blij.
En denk nu niet dat ik een kinderhater ben. Allesbehalve zelfs. Mocht mijn zoon Hans-Edo-Jan-Jaap onverhoopt ooit nog in de gelukkige omstandigheden komen te verkeren dat hij het levenslicht mag zien dan heeft hij de beste ouders uitgekozen die hij maar kan wensen. Hij zal dan opgroeien in een liefdevolle en geborgen omgeving en worden grootgebracht met respect voor anderen en de wereld om hem heen. Er is echter een hele duidelijke reden dat Hans-Edo-Jan-Jaap er momenteel niet is. We willen namelijk helemaal geen kindertjes, mijn liefste en ik. Da´s een heel bewuste keuze, zoals het ook van uw kant een heel bewuste keuze is geweest, mag ik hopen, om wél tot fokken over te gaan. Maar het feit dat u wel kindertjes heeft en wij niet houdt toch nog steeds niet in dat wij dan maar meteen ook alles van uw nageslacht dienen te accepteren. Het is uw primaire taak als verwekker en biologisch ouder om het wurm te voorzien van een algemeen aanvaardbaar stelsel van normen en waarden en bovendien kennis van algemene omgangsvormen. En als ze daar onverhoopt niet aan willen dan dient u degene te zijn om ze direct en zonder omwegen te corrigeren. Anders doe ik het en zit u met een levenslang getraumatiseerd kind. Want ik ben groot, héél groot, en nog sadistisch ook, althans volgens mijn liefste. Maar helaas heeft ook zij nog steeds niet helemaal door dat ze nu eenmaal gewoon moet doen wat ze moet doen. En als u nu uw taak als ouder serieus ter harte neemt en uw kroost opvoed tot verantwoordelijke en gezagsgetrouwe en verantwoordelijke burgers, dan zorg ik voor mijn verantwoordelijkheden. En dan ziet de wereld er opeens weer een stuk vrolijker en vriendelijker uit. Ja? Ok dan!
24-08-07
donderdag 23 augustus 2007
Brabantia
Er is doorgaans niet veel nodig om mijn hersens op gang te krijgen of mijn fantasie te prikkelen. Dagelijks lees ik wel berichten in de krant of op internet waarover ik, als ik dat wil, eindeloos kan filosoferen. Zo volg ik de laatste dagen het nieuw over de moeizame formatieperikelen bij onze zuiderburen. Daar blijken de politieke tegenstellingen zo groot dat het, ondanks een poging van het Belgische Koningshuis, maar niet wil lukken een breed gedragen regering te vormen.
In diverse grote Belgische én Nederlandse kranten waren er reacties te lezen over een eventuele samenvoeging van Vlaanderen en Nederland. Een stap terug in de tijd tot de situatie vóór 1830 zeg maar. Echter bleek een groot deel van de Vlamingen niet bijster gecharmeerd van een samenvoeging omdat men ons vooral beschouwd als betweterig en luidruchtig. Een verwijt wat iedereen die wel eens uitgaat in Antwerpen zal begrijpen. Toch is onze verhouding met onze zuiderburen behoorlijk milder van toon dan die met onze oosterburen. Daarop voortbordurend bedacht ik dat er wellicht ook eens over een ander alternatief nagedacht zou moeten worden. Ook gelinkt aan situaties zoals die vroeger bestonden maar wel eentje die, mijns inziens, zeker het bestuderen waard is én daarbij een hoop andere zaken in één keer zou kunnen oplossen. Ik zou namelijk willen voorstellen om België niet zomaar op te heffen in de zin zoals die nu wordt besproken, Vlaanderen bij Nederland en Wallonië bij Frankrijk, maar ik zou een alternatief willen aandragen. Met Wallonië bij Frankrijk kan ik, op zich, prima leven. Maar Vlaanderen zomaar bij Nederland voegen gaat te ver want daarvoor zijn de onderlinge verschillen té groot. Nee, ik zou de grenzen nog wat anders neerleggen. Volgens mij zou er zeker draagvlak kunnen zijn om een nieuwe staat te stichten die zowel Vlaanderen als de drie zuidelijke provincies van ons land bevat. In deze streken voelt men zich ook al niet echt verbonden met de Randstad en de regels die aldaar worden uitgedacht, dus een samenvoeging zoals boven beschreven zou daar een goed alternatief voor zijn. Veel problemen die aan déze kant van de grens leven zijn nét over de grens evenzeer aanwezig. Landstreken hebben al benamingen die sterk overeenkomen dus ook daarin hoeft niet veel te veranderen. En als we dan ook nog een belastingklimaat in deze regio kunnen creeëren dat meer gestoeld is op het Belgische dan het Haagse dan vermoed ik dat een heel aantal mensen en bedrijven opeens een stuk toeschietelijker zullen zijn over een dergelijke verandering.
Natuurlijk vergt een dergelijke verandering een hoop studie en een hoop onderzoek, maar e.e.a is niet onmogelijk en, wat mij betreft, ook zeker niet onwenselijk. Zaken als ´Onder welk Koningshuis vallen we dan?´ of ´Wat wordt de hoofdstad?´ zijn interessant maar ook zeker oplosbaar. Ik heb daar, en over nog veel meer mogelijke knelpunten, wel ideeën. En, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het idee zie zitten. Brabantia, een economisch sterke regio in Europa. Met een eigen haven van wereldformaat, culinair zeer interessant en met een rijke culturele historie. Er zijn ook duidelijke historische banden en qua volksaard beter bij elkaar passend dan het huidige ´alternatief´. Wachten is nu op degene die een dergelijk idee in de politieke arena gaat uitdragen. En nee, ik ben daarvoor niet beschikbaar!
23-08-07
In diverse grote Belgische én Nederlandse kranten waren er reacties te lezen over een eventuele samenvoeging van Vlaanderen en Nederland. Een stap terug in de tijd tot de situatie vóór 1830 zeg maar. Echter bleek een groot deel van de Vlamingen niet bijster gecharmeerd van een samenvoeging omdat men ons vooral beschouwd als betweterig en luidruchtig. Een verwijt wat iedereen die wel eens uitgaat in Antwerpen zal begrijpen. Toch is onze verhouding met onze zuiderburen behoorlijk milder van toon dan die met onze oosterburen. Daarop voortbordurend bedacht ik dat er wellicht ook eens over een ander alternatief nagedacht zou moeten worden. Ook gelinkt aan situaties zoals die vroeger bestonden maar wel eentje die, mijns inziens, zeker het bestuderen waard is én daarbij een hoop andere zaken in één keer zou kunnen oplossen. Ik zou namelijk willen voorstellen om België niet zomaar op te heffen in de zin zoals die nu wordt besproken, Vlaanderen bij Nederland en Wallonië bij Frankrijk, maar ik zou een alternatief willen aandragen. Met Wallonië bij Frankrijk kan ik, op zich, prima leven. Maar Vlaanderen zomaar bij Nederland voegen gaat te ver want daarvoor zijn de onderlinge verschillen té groot. Nee, ik zou de grenzen nog wat anders neerleggen. Volgens mij zou er zeker draagvlak kunnen zijn om een nieuwe staat te stichten die zowel Vlaanderen als de drie zuidelijke provincies van ons land bevat. In deze streken voelt men zich ook al niet echt verbonden met de Randstad en de regels die aldaar worden uitgedacht, dus een samenvoeging zoals boven beschreven zou daar een goed alternatief voor zijn. Veel problemen die aan déze kant van de grens leven zijn nét over de grens evenzeer aanwezig. Landstreken hebben al benamingen die sterk overeenkomen dus ook daarin hoeft niet veel te veranderen. En als we dan ook nog een belastingklimaat in deze regio kunnen creeëren dat meer gestoeld is op het Belgische dan het Haagse dan vermoed ik dat een heel aantal mensen en bedrijven opeens een stuk toeschietelijker zullen zijn over een dergelijke verandering.
Natuurlijk vergt een dergelijke verandering een hoop studie en een hoop onderzoek, maar e.e.a is niet onmogelijk en, wat mij betreft, ook zeker niet onwenselijk. Zaken als ´Onder welk Koningshuis vallen we dan?´ of ´Wat wordt de hoofdstad?´ zijn interessant maar ook zeker oplosbaar. Ik heb daar, en over nog veel meer mogelijke knelpunten, wel ideeën. En, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het idee zie zitten. Brabantia, een economisch sterke regio in Europa. Met een eigen haven van wereldformaat, culinair zeer interessant en met een rijke culturele historie. Er zijn ook duidelijke historische banden en qua volksaard beter bij elkaar passend dan het huidige ´alternatief´. Wachten is nu op degene die een dergelijk idee in de politieke arena gaat uitdragen. En nee, ik ben daarvoor niet beschikbaar!
23-08-07
dinsdag 21 augustus 2007
T-Shirts
In het leven kom je, zo gaandeweg, een hele hoop mensen tegen. De een loopt wat langer met je mee op over het levenspad dan de andere maar onveranderd hebben ze iets bij te dragen.
En op de momenten van reflectie, die iedereen tenslotte wel eens heeft, kun je vaak die personen onderscheiden die óf op een cruciaal moment in je leven gekomen zijn, óf personen die een cruciale rol in je leven hebben gespeeld. En dat is niet altijd van te voren in te schatten.
Zo kwam ik in mijn puberjaren S tegen die me, als een van de eersten, het gevoel gaf dat ik ok was, gewoon zoals ik was. In de eerste en tweede klas van de middelbare school heeft eerst H. E. een grote rol gespeeld en, later op een andere school, heeft met name ´Mammie R´ ervoor gezorgd dat ik niet helemaal gek werd af en toe. Ook BB en anderen waren er in die moeilijke jaren altijd voor me op de echt belangrijke momenten. En zo kan ik er nog vele noemen die allemaal hun eigen stukje hebben bijgedragen aan de persoon die ik nu ben.
Maar, zoals gezegd, het contact met de ene blijft soms langer bestaan dan met de andere. Vrienden gaan en vrienden komen. En bij elke nieuwe levensfase horen ook weer andere mensen. Soms echter ontmoet je mensen die er, door meerdere levensfasen heen, altijd zijn. Dat zijn voor mij de échte vrienden. En ik prijs me rijk dat ik er daar een paar van heb mogen verzamelen in de afgelopen jaren. McB is er zo eentje. Ik leerde hem een jaar of tien geleden kennen op de Keukenhof waar we beiden dat seizoen op het horecakantoor werkten. McB was daar extern ingehuurd voor de administratie en ik was dat seizoen gevraagd als Office Manager.
Op het eerste gezicht kwam McB wat ´ballerig´ over maar al snel bleek hij in het bezit van een snelle geest, een groot hart, veel van dezelfde interesses en, het belangrijkst, een zelfde soort humor. Daarnaast is hij bovendien minstens net zo eigenwijs en eigengereid als ondergetekende en gezegend met een zelfde kronkel in de hersenen.
In de loop van de jaren heb ik McB steeds beter leren kennen en heeft zich tussen ons een speciale band ontwikkeld. Hij is eigenlijk de enige met wie ik, met enige regelmaat, gesprekken voer over de dingen waar het werkelijk om gaat in het leven. En dat zijn gesprekken die ik koester, zoals ik hem ook koester. McB is al jaren ernstig ziek en moet zich daarom regelmatig onderwerpen aan chemokuren en bestralingen. En die zijn nooit een pretje. Maar McB weigert op te geven en tracht, hoe moeilijk en zwaar hem dat soms ook valt, een zo normaal mogelijk leven te leiden. ´s Ochtend staat hij soms lang voor de spiegel om de allerergste sporen van chemo te camoufleren voor hij zich aan den volke toont, maar hij staat er elke dag toch maar weer.
Binnenkort moet hij wéér aan de chemo nadat de laatste scans ´gematigd positief´ bleken. Maar die gang elke keer weer te moeten maken begint hem steeds zwaarder te vallen. Niet alleen fysiek maar ook steeds meer mentaal. In een van onze meest recente gesprekken kwam het feit ter sprake dat er altijd mensen zijn die, hoe goed bedoeld soms ook, toch de meest vreselijke dingen roepen. Of mensen die zijn ziek-zijn gewoon uit hun begripsvermogen, en daarmee uit hun inlevingsvermogen, hebben verbannen. En dat doet pijn. Veel meer pijn soms dan die mensen kunnen bevatten. Toch slagen we er meestal in om de gesprekken op een luchtigere toon te besluiten. En meestal gaat het dan over de vele T-Shirts die we beiden ´in de kast hebben hangen´. Die zegswijze komt voort uit de uitdrukking ´Been there, done that, got the T-shirt´. Een uitdrukking afkomstig van backpackers die over de wereld zwervend alle bekende toersitenattracties hebben gezien en daarvan een T-Shirt hebben gekocht als bewijs.
In onze gesprekken is de betekenis enigszins aangepast naar: ´Ik heb het meegemaakt´. En de T-Shirts zijn dan het symbool voor de vele, en niet altijd even prettige, ervaringen. En McB en ik hebben, als we zouden gaan tellen, beiden een hele kast vol met dergelijke T-Shirts. Ook vaak dezelfde, waardoor een half woord vaak genoeg is om precies te weten wat de ander op dat moment doormaakt en waar hij met zijn gedachten of gemoedstoestand zit. En dat maakt de vriendschap met McB voor mij, mede, zo speciaal. Als ik hem bel om te vragen hoe het met hem gaat, hoor ik steevast ´Goed!´ maar aan zijn stem kan ik meestal wel horen of dat nu staat voor ´Slecht´, ´Het gaat vandaag wel´ of ´Schiet mij maar lek vandaag!´. Vaak ook voel ik het gewoon dat ik hem even moet bellen. En meestal is het dan een dag in de voorlaatste of de laatste categorie. Er is ook geen onderwerp dat tussen ons niet besproken kan worden…als daar aan een van beide kanten behoefte aan is. Ook het eind. En dat zijn niet de makkelijkste gesprekken. Zeker niet als je in de bloei van je leven hoort te zijn. Maar het is echt en puur, zo voelt het althans. En omdat we beiden van plan zijn elkaar nog jarenlang ´dwars´ te kunnen zitten, ligt nu het plan op tafel om zelf T-Shirts te gaan produceren. T-Shirts waarvan we nu eindelijk zélf kunnen bepalen welke tekst erop komt. Binnenkort te koop via internet, ter meerdere eer en glorie van ons beider bankrekening. Voorstellen voor passende en pakkende teksten zijn welkom maar voorbehouden ter correctie aan de jury. En ik vermoed zo dat de eerste T-Shirts een tekst zullen hebben die verwijst naar ´haar van boven´ en haar aparte gevoel voor ´humor´.
21-08-07
En op de momenten van reflectie, die iedereen tenslotte wel eens heeft, kun je vaak die personen onderscheiden die óf op een cruciaal moment in je leven gekomen zijn, óf personen die een cruciale rol in je leven hebben gespeeld. En dat is niet altijd van te voren in te schatten.
Zo kwam ik in mijn puberjaren S tegen die me, als een van de eersten, het gevoel gaf dat ik ok was, gewoon zoals ik was. In de eerste en tweede klas van de middelbare school heeft eerst H. E. een grote rol gespeeld en, later op een andere school, heeft met name ´Mammie R´ ervoor gezorgd dat ik niet helemaal gek werd af en toe. Ook BB en anderen waren er in die moeilijke jaren altijd voor me op de echt belangrijke momenten. En zo kan ik er nog vele noemen die allemaal hun eigen stukje hebben bijgedragen aan de persoon die ik nu ben.
Maar, zoals gezegd, het contact met de ene blijft soms langer bestaan dan met de andere. Vrienden gaan en vrienden komen. En bij elke nieuwe levensfase horen ook weer andere mensen. Soms echter ontmoet je mensen die er, door meerdere levensfasen heen, altijd zijn. Dat zijn voor mij de échte vrienden. En ik prijs me rijk dat ik er daar een paar van heb mogen verzamelen in de afgelopen jaren. McB is er zo eentje. Ik leerde hem een jaar of tien geleden kennen op de Keukenhof waar we beiden dat seizoen op het horecakantoor werkten. McB was daar extern ingehuurd voor de administratie en ik was dat seizoen gevraagd als Office Manager.
Op het eerste gezicht kwam McB wat ´ballerig´ over maar al snel bleek hij in het bezit van een snelle geest, een groot hart, veel van dezelfde interesses en, het belangrijkst, een zelfde soort humor. Daarnaast is hij bovendien minstens net zo eigenwijs en eigengereid als ondergetekende en gezegend met een zelfde kronkel in de hersenen.
In de loop van de jaren heb ik McB steeds beter leren kennen en heeft zich tussen ons een speciale band ontwikkeld. Hij is eigenlijk de enige met wie ik, met enige regelmaat, gesprekken voer over de dingen waar het werkelijk om gaat in het leven. En dat zijn gesprekken die ik koester, zoals ik hem ook koester. McB is al jaren ernstig ziek en moet zich daarom regelmatig onderwerpen aan chemokuren en bestralingen. En die zijn nooit een pretje. Maar McB weigert op te geven en tracht, hoe moeilijk en zwaar hem dat soms ook valt, een zo normaal mogelijk leven te leiden. ´s Ochtend staat hij soms lang voor de spiegel om de allerergste sporen van chemo te camoufleren voor hij zich aan den volke toont, maar hij staat er elke dag toch maar weer.
Binnenkort moet hij wéér aan de chemo nadat de laatste scans ´gematigd positief´ bleken. Maar die gang elke keer weer te moeten maken begint hem steeds zwaarder te vallen. Niet alleen fysiek maar ook steeds meer mentaal. In een van onze meest recente gesprekken kwam het feit ter sprake dat er altijd mensen zijn die, hoe goed bedoeld soms ook, toch de meest vreselijke dingen roepen. Of mensen die zijn ziek-zijn gewoon uit hun begripsvermogen, en daarmee uit hun inlevingsvermogen, hebben verbannen. En dat doet pijn. Veel meer pijn soms dan die mensen kunnen bevatten. Toch slagen we er meestal in om de gesprekken op een luchtigere toon te besluiten. En meestal gaat het dan over de vele T-Shirts die we beiden ´in de kast hebben hangen´. Die zegswijze komt voort uit de uitdrukking ´Been there, done that, got the T-shirt´. Een uitdrukking afkomstig van backpackers die over de wereld zwervend alle bekende toersitenattracties hebben gezien en daarvan een T-Shirt hebben gekocht als bewijs.
In onze gesprekken is de betekenis enigszins aangepast naar: ´Ik heb het meegemaakt´. En de T-Shirts zijn dan het symbool voor de vele, en niet altijd even prettige, ervaringen. En McB en ik hebben, als we zouden gaan tellen, beiden een hele kast vol met dergelijke T-Shirts. Ook vaak dezelfde, waardoor een half woord vaak genoeg is om precies te weten wat de ander op dat moment doormaakt en waar hij met zijn gedachten of gemoedstoestand zit. En dat maakt de vriendschap met McB voor mij, mede, zo speciaal. Als ik hem bel om te vragen hoe het met hem gaat, hoor ik steevast ´Goed!´ maar aan zijn stem kan ik meestal wel horen of dat nu staat voor ´Slecht´, ´Het gaat vandaag wel´ of ´Schiet mij maar lek vandaag!´. Vaak ook voel ik het gewoon dat ik hem even moet bellen. En meestal is het dan een dag in de voorlaatste of de laatste categorie. Er is ook geen onderwerp dat tussen ons niet besproken kan worden…als daar aan een van beide kanten behoefte aan is. Ook het eind. En dat zijn niet de makkelijkste gesprekken. Zeker niet als je in de bloei van je leven hoort te zijn. Maar het is echt en puur, zo voelt het althans. En omdat we beiden van plan zijn elkaar nog jarenlang ´dwars´ te kunnen zitten, ligt nu het plan op tafel om zelf T-Shirts te gaan produceren. T-Shirts waarvan we nu eindelijk zélf kunnen bepalen welke tekst erop komt. Binnenkort te koop via internet, ter meerdere eer en glorie van ons beider bankrekening. Voorstellen voor passende en pakkende teksten zijn welkom maar voorbehouden ter correctie aan de jury. En ik vermoed zo dat de eerste T-Shirts een tekst zullen hebben die verwijst naar ´haar van boven´ en haar aparte gevoel voor ´humor´.
21-08-07
maandag 20 augustus 2007
Eenzaam
Ik zag hem zitten op het terras in het winkelcentrum. Zijn grijze hondje lag geduldig aan zijn voeten en voor zich op tafel een leeg koffiekopje. Hij had blijkbaar net boodschappen gedaan want het loof van een stronk prei stak een uit de boodschappentas op de stoel naast hem. Hij zuchtte diep en in zijn ogen zag ik een dromerige blik verschijnen.
Vanaf het tafeltje naast hem kon ik hem onopvallend observeren. Zijn bijna witte haar was wat aan de lange kant maar was met zorg gekamd. Ik hoorde hem mompelen. Het was moeilijk te verstaan maar het klonk als ´Je hebt me in de steek gelaten Annie…´ en zijn ogen, achter de grote hoornomrande brillenglazen, vulden zich met tranen. Het hondje aan zijn voeten richtte zich op en legde zijn kop op de oude knie alsof het voelde dat zijn baasje steun nodig had, de staart zachtjes zwiepend. Afwezig streek hij over de kop van zijn hondje en mompelde weer, nu een stuk duidelijker, ´Je hebt me in de steek gelaten Annie..´
Uit zijn broekzak kwam een netjes gevouwen en gestreken zakdoek tevoorschijn waarmee hij langzaam zijn tranen wegveegde. `Ik kan het niet meer aan zonder jou..´ Hij deed niet veel moeite zijn grote en zichtbare verdriet te verbergen. Zuchtend stond hij op. Hij legde een paar munten op het tafeltje om zijn koffie te betalen, greep zijn boodschappentas en vertrok. Even later zag ik hem staan bij het bloemenstalletje. Annie krijgt rozen op haar graf vandaag. Rode rozen.
20-08-07
Vanaf het tafeltje naast hem kon ik hem onopvallend observeren. Zijn bijna witte haar was wat aan de lange kant maar was met zorg gekamd. Ik hoorde hem mompelen. Het was moeilijk te verstaan maar het klonk als ´Je hebt me in de steek gelaten Annie…´ en zijn ogen, achter de grote hoornomrande brillenglazen, vulden zich met tranen. Het hondje aan zijn voeten richtte zich op en legde zijn kop op de oude knie alsof het voelde dat zijn baasje steun nodig had, de staart zachtjes zwiepend. Afwezig streek hij over de kop van zijn hondje en mompelde weer, nu een stuk duidelijker, ´Je hebt me in de steek gelaten Annie..´
Uit zijn broekzak kwam een netjes gevouwen en gestreken zakdoek tevoorschijn waarmee hij langzaam zijn tranen wegveegde. `Ik kan het niet meer aan zonder jou..´ Hij deed niet veel moeite zijn grote en zichtbare verdriet te verbergen. Zuchtend stond hij op. Hij legde een paar munten op het tafeltje om zijn koffie te betalen, greep zijn boodschappentas en vertrok. Even later zag ik hem staan bij het bloemenstalletje. Annie krijgt rozen op haar graf vandaag. Rode rozen.
20-08-07
vrijdag 17 augustus 2007
Knuttenplaag
Paarden op de Veluwe worden momenteel geteisterd door een ware knuttenplaag die bij deze edele dieren een hardnekkige eczeem en extreme jeuk veroorzaakt. Deze klachten concentreren zich vooral rond de manen en staart van de dieren. Er is weinig voor de dieren te doen als ze eenmaal gestoken zijn want de medicijnen die op de markt zijn tegen het beestje, zijn hier illegaal. Het enige dat men kan doen is het paard afdekken met een speciaal daarvoor bedoeld dek maar dat is ook niet ideaal want er blijft altijd wel een stukje van het dier onbedekt waar de knut dan alsnog kan toeslaan. Bovendien is zo´n dek voor het paard zelf al niet echt een pretje.
Nu had ik nog nooit van de knut gehoord maar enig speurwerk bracht aan het licht dat de knut een mugachtig en bijna onzichtbaar beestje is dat houdt van stilstaand zoet water en, door de huidige maatregelen van de diverse landschapsbeheerders, nu dus in grote aantallen voorkomt. Heel vervelend voor de paarden en de paardenhouders die dus weinig kunnen doen om hun dieren tegen dit ongemak te behoeden.
Ik denk echter dat er in ons land nog een ander soort van de knut-familie rondloopt. Mijn collega. Toen ik de omschrijving van de overlast die dit diertje veroorzaakt las, moest ik meteen en héél sterk aan hem denken. Want elke keer dat ik hem zie of spreek betrap ik me erop dat ik op mijn hoof zit te krabben over wat er allemaal uit zijn spraakorgaan klettert en vrij kort daarna krijg ik een spontane en zéér irritante jeuk op de plaats waar, als ik anatomisch gezien een paard zou zijn, zo ongeveer mijn staart zou zitten.Al met al kan dit dus slechts een tweetal dingen betekenen. Ten eerste kan het zo zijn dat de knut zich niet alleen op de Veluwe tot grote aantallen heeft voortgeplant maar ook inmiddels het Brabantse Land heeft bereikt. De andere, overgebleven mogelijkheid, is dat er dus een tweede knut-soort rondwaart in deze contreien. Welke van de mogelijkheden de juiste is? Als ik op mijn gevoel en intuïtie afga denk ik de tweede, maar ik zal het ultieme oordeel aan bevoegde biologen overlaten. Iemand die zich geroepen voelt?
17-08-07 II
Nu had ik nog nooit van de knut gehoord maar enig speurwerk bracht aan het licht dat de knut een mugachtig en bijna onzichtbaar beestje is dat houdt van stilstaand zoet water en, door de huidige maatregelen van de diverse landschapsbeheerders, nu dus in grote aantallen voorkomt. Heel vervelend voor de paarden en de paardenhouders die dus weinig kunnen doen om hun dieren tegen dit ongemak te behoeden.
Ik denk echter dat er in ons land nog een ander soort van de knut-familie rondloopt. Mijn collega. Toen ik de omschrijving van de overlast die dit diertje veroorzaakt las, moest ik meteen en héél sterk aan hem denken. Want elke keer dat ik hem zie of spreek betrap ik me erop dat ik op mijn hoof zit te krabben over wat er allemaal uit zijn spraakorgaan klettert en vrij kort daarna krijg ik een spontane en zéér irritante jeuk op de plaats waar, als ik anatomisch gezien een paard zou zijn, zo ongeveer mijn staart zou zitten.Al met al kan dit dus slechts een tweetal dingen betekenen. Ten eerste kan het zo zijn dat de knut zich niet alleen op de Veluwe tot grote aantallen heeft voortgeplant maar ook inmiddels het Brabantse Land heeft bereikt. De andere, overgebleven mogelijkheid, is dat er dus een tweede knut-soort rondwaart in deze contreien. Welke van de mogelijkheden de juiste is? Als ik op mijn gevoel en intuïtie afga denk ik de tweede, maar ik zal het ultieme oordeel aan bevoegde biologen overlaten. Iemand die zich geroepen voelt?
17-08-07 II
Russische Roulette
In Rusland lopen de cijfers van het inwoneraantal sinds het begin van de jaren ´90 al jaren terug. Zo erg zelfs dat de overheid naar ludieke maatregelen moet grijpen op de bevolking ertoe over te halen vooral meer kindertjes te produceren. Zo is in de streek rond het Russiche Oeljanovsk, een stad aan de Wolga op ongeveer 750 km ten oosten van Moskou, de nationale feestdag op 12 september voor de derde maal uitgeroepen tot ´dag van de conceptie´. Stellen krijgen, om deze dag te vieren, een halve dag vrij om zich voort te kunnen planten. Om het extra ´spannend´te maken hebben de overheden een wedstrijd uit geschreven voor iedereen die op 12 juni, precies 9 maanden ná de feestdag, het leven schenken aan een zoon of dochter. De prijzen die te winnen zijn? Tv´s, videocamera´s, wasmachines en als hoofdprijs een heuse terreinwagen. Die ging dit jaar naar het stel dat zich het beste kweet van haar ouderlijke verplichtingen… Ik vermoed dan ook dat het winnende stel spoedig wederom gezins-uitbreiding kan verwachten.
Rusland beslaat ongeveer 1/7e deel van het totale aardoppervlak en als de huidige trend niet gekeerd kan worden dan blijven er van de 141 miljoen zielen er in 2050 nog maar 100 miljoen over. Nu is het natuurlijk zo dat je voor een welvarend land een (relatief) jonge en gezonde populatie nodig hebt. En dit is een, weliswaar opmerkelijke, maar toch blijkbaar doeltreffende manier om er iets aan de afname van de bevolking te doen. Een andere zet die Poetin onlangs deed is de kinderbijslag fors verhogen naar 40 Euro per kind per maand. Voor het 2e en 3e kind is er zelfs een premie van 7000 euro beschikbaar die dan besteed kan worden aan de toekomstige opleiding van de kindertjes, een verhuizing of een verbouwing bijvoorbeeld. In Moskou zelf zijn inmiddels ook al grote billboards verschenen met daarop foto´s van jonge moeders met hun armen vol nageslacht en wervende teksten als: ´In onze stad zijn maar tweeëndertigduizend gezinnen met drie kinderen. Mensen, zet hem op!´ (Ik zie dergelijke borden overigens ook graag in óns land verschijnen, in Utrecht bijvoorbeeld, en ben dan zéér benieuwd naar de reacties van o.a. Rouvoet en de zijnen.) Als de Russische overheid nu ook nog aandacht zou gaan schenken aan het enorme aantal van de hiv-besmettingen, de chronische alcoholisten en de chronisch zieken, dan gaat het keren van deze demografische trend zeker lukken!
Ik vraag me alleen wél af wie de sociale gevolgen van deze ludieke actie over een aantal jaar aan de kiezer gaat uitleggen. Het valt namelijk te voorspellen dat er vele kindertjes geboren gaan worden omdat moeders bijvoorbeeld een nieuwe wasmachine nodig had. Een zéér prettige en weinig opbeurende wetenschap voor een kind. Ook gaat er in de eerstkomende jaren de basis gelegd worden voor een groot aantal jeugdtrauma´s. De reden daarvan is simpel. Elk kind kijkt, behalve naar de standaard feestdagen, vooral uit naar de eigen verjaardag omdat het dan cadeau´s krijgt, en dan het liefst zoveel mogelijk. Maar als ieder kind in je omgeving nu op dezelfde dag jarig is komt er dus helemaal niemand op je feestje want iedereen heeft op precies dezelfde dag allemaal zijn of haar eigen feestje, waar ook al geen hond komt opdraven. En dat leidt op latere leeftijd dan weer tot alcoholisme en allerlei psychische problemen waardoor het oorspronkelijke, te keren, probleem van de bevolkingsdaling alleen maar groter wordt. Een heus geval van Russische Roulette dus..
17-08-07
Rusland beslaat ongeveer 1/7e deel van het totale aardoppervlak en als de huidige trend niet gekeerd kan worden dan blijven er van de 141 miljoen zielen er in 2050 nog maar 100 miljoen over. Nu is het natuurlijk zo dat je voor een welvarend land een (relatief) jonge en gezonde populatie nodig hebt. En dit is een, weliswaar opmerkelijke, maar toch blijkbaar doeltreffende manier om er iets aan de afname van de bevolking te doen. Een andere zet die Poetin onlangs deed is de kinderbijslag fors verhogen naar 40 Euro per kind per maand. Voor het 2e en 3e kind is er zelfs een premie van 7000 euro beschikbaar die dan besteed kan worden aan de toekomstige opleiding van de kindertjes, een verhuizing of een verbouwing bijvoorbeeld. In Moskou zelf zijn inmiddels ook al grote billboards verschenen met daarop foto´s van jonge moeders met hun armen vol nageslacht en wervende teksten als: ´In onze stad zijn maar tweeëndertigduizend gezinnen met drie kinderen. Mensen, zet hem op!´ (Ik zie dergelijke borden overigens ook graag in óns land verschijnen, in Utrecht bijvoorbeeld, en ben dan zéér benieuwd naar de reacties van o.a. Rouvoet en de zijnen.) Als de Russische overheid nu ook nog aandacht zou gaan schenken aan het enorme aantal van de hiv-besmettingen, de chronische alcoholisten en de chronisch zieken, dan gaat het keren van deze demografische trend zeker lukken!
Ik vraag me alleen wél af wie de sociale gevolgen van deze ludieke actie over een aantal jaar aan de kiezer gaat uitleggen. Het valt namelijk te voorspellen dat er vele kindertjes geboren gaan worden omdat moeders bijvoorbeeld een nieuwe wasmachine nodig had. Een zéér prettige en weinig opbeurende wetenschap voor een kind. Ook gaat er in de eerstkomende jaren de basis gelegd worden voor een groot aantal jeugdtrauma´s. De reden daarvan is simpel. Elk kind kijkt, behalve naar de standaard feestdagen, vooral uit naar de eigen verjaardag omdat het dan cadeau´s krijgt, en dan het liefst zoveel mogelijk. Maar als ieder kind in je omgeving nu op dezelfde dag jarig is komt er dus helemaal niemand op je feestje want iedereen heeft op precies dezelfde dag allemaal zijn of haar eigen feestje, waar ook al geen hond komt opdraven. En dat leidt op latere leeftijd dan weer tot alcoholisme en allerlei psychische problemen waardoor het oorspronkelijke, te keren, probleem van de bevolkingsdaling alleen maar groter wordt. Een heus geval van Russische Roulette dus..
17-08-07
donderdag 16 augustus 2007
Uiterlijk vertoon
De hele wereld is obsessief bezig met het uiterlijk. Als je er niet uitziet als de mensen die je op tv en in de bladen ziet, dan is er iets goed mis. Moeder natuur dient dan een handje geholpen te worden en, met behulp van bijvoorbeeld plastische chirurgie en het bezit van een ruim budget, kan dat gelukkig. Een enkeling komt echter, door opgeven van familie of vrienden, terecht in een van de vele make-over programma´s op tv. Deze programma´s worden, hoe vreemd, vaak gesponsord door cosmeticafabrikanten en dienen er dus voor te zorgen dat al diegenen die niet over een ruim genoeg budget beschikken voor chirurgische ingrepen naar de winkel snellen en zich besmeren met allerlei dure crèmes en zalfjes. Allemaal ter meedere winst voor de cosmeticagigant. Maar of je er als consument werkelijk iets mee opschiet betwijfel ik. De nieuwste vindingen tegen veroudering en rimpels komen van wijnranken of bevatten amino-peptiden. Maar voor dat je goed en wel de kans hebt gekregen deze producten dan ook werkelijk aan ter schaffen schreeuwt de reclame alweer over de aller- aller- allernieuwste vinding.
Maar waarom zijn dergelijke programma´s en producten nu populairder dan ooit? Naast een behoorlijk vertekend schoonheidsideaal is blijkbaar de menselijke behoefte om ´ergens bij te horen´ moeilijker te bevredigen dan ooit. In een steeds individualistischer maatschappij als de onze waar traditionele waarden als familie en gezin steeds meer worden weggedrukt door uiterlijk, (financieel) succes en prestige voelt een mens zich steeds vaker en sneller tekort schieten. Het moet tenslotte allemaal strak en snel zijn en als je niet aan dat plaatje voldoet hoor je er doorgaans niet bij. En de afwijzing door de ´peers´ kan zéér hard en koud zijn en plaatst de banneling in de categorie van de ´losers´. Ik weet van kinderen die niet meer naar school durven omdat hun hardwerkende ouders geen geld kunnen besteden aan de dure merkkleding en schoenen die tegenwoordig haast vereist zijn. Ook wordt menige ouder met een burgermansbudget tot absolute wanhoop gedreven bij het bedenken en organiseren van zoiets simpels als een verjaardagspartijtje. Die gaan al lang niet meer over de feitelijke kinderverjaardag maar zijn verworden tot een bikkelharde competitie tussen de ouders wie het meest extravagante feestje kan geven. En extravagant betekent overanderlijk ook dat het dus kostbaar is, ERG kostbaar. En wie dat niet kan of wil betalen plaatst niet alleen zichzelf maar ook het betreffende kind buiten de maatschappij. En als ouder moet je dus bijna wel betalen, betalen en betalen want je wilt natuurlijk het beste voor je kind.
Ik vind het echter echt angstig worden als het kind, doorgaans de meisjes, op jonge leeftijd al beginnen te zeuren over plastische chirurgie. Je hoort en leest soms van meisjes van dertien of jonger die in de spreekkamer komen voor een borstvergroting of liposuctie. Nu heb ik niets tegen plastische chirurgie in het algemeen en ik weet dat ze heel veel kunnen betekenen voor mensen die bijvoorbeeld ernstig gehandicapt, verbrand of bij een ernstig ongeluk betrokken zijn geweest maar ik denk ook dat we als maatschappij de realiteit uit het oog verloren zijn als we de mogelijkheden blijven benutten zoals we dat nu doen. Er worden echt grenzen van wenselijkheid overschreden waar een halt aan zou moeten worden toegeroepen. Maar dat houdt wel in dat we met z´n allen terug moeten naar een realistischer beeld van schoonheid en eigenwaarde. Ieder mens is tenslotte uniek en goed zoals hij of zij is. Met of zonder scheve neus, wiebeltenen, pukkel op het voorhoofd of kromme vingers. Door de hysterie van de massa is de ´karakterkop´ vrijwel uit het straatbeeld verdwenen en dat is oneindig jammer. Iedereen ziet er in grote lijnen hetzelfde uit en dráágt ook vrijwel hetzelfde. Ik pleit voor een groter individualisme en een grotere verscheidenheid. Wees jezelf en durf dat ook te laten zien! Je bent goed zoals je bent. En echt, ieder mens heeft in zijn zwakkere momenten wel dingen die je, diep in je hart, wellicht toch wel zou willen veranderen als…. Maar mij zul je nooit in een make-over programma tegenkomen alhoewel ik vast een prima kandidaat zou zijn. Toen laatst iemand mij, in een gesprek over dergelijke programma´s vroeg hoever ik zou gaan om er goed uit te zien kon ik slechts het volgende antwoorden: ´To look good dear, I just take of my clothes!´ En daar is geen woord Chinees bij!
16-08-07
Maar waarom zijn dergelijke programma´s en producten nu populairder dan ooit? Naast een behoorlijk vertekend schoonheidsideaal is blijkbaar de menselijke behoefte om ´ergens bij te horen´ moeilijker te bevredigen dan ooit. In een steeds individualistischer maatschappij als de onze waar traditionele waarden als familie en gezin steeds meer worden weggedrukt door uiterlijk, (financieel) succes en prestige voelt een mens zich steeds vaker en sneller tekort schieten. Het moet tenslotte allemaal strak en snel zijn en als je niet aan dat plaatje voldoet hoor je er doorgaans niet bij. En de afwijzing door de ´peers´ kan zéér hard en koud zijn en plaatst de banneling in de categorie van de ´losers´. Ik weet van kinderen die niet meer naar school durven omdat hun hardwerkende ouders geen geld kunnen besteden aan de dure merkkleding en schoenen die tegenwoordig haast vereist zijn. Ook wordt menige ouder met een burgermansbudget tot absolute wanhoop gedreven bij het bedenken en organiseren van zoiets simpels als een verjaardagspartijtje. Die gaan al lang niet meer over de feitelijke kinderverjaardag maar zijn verworden tot een bikkelharde competitie tussen de ouders wie het meest extravagante feestje kan geven. En extravagant betekent overanderlijk ook dat het dus kostbaar is, ERG kostbaar. En wie dat niet kan of wil betalen plaatst niet alleen zichzelf maar ook het betreffende kind buiten de maatschappij. En als ouder moet je dus bijna wel betalen, betalen en betalen want je wilt natuurlijk het beste voor je kind.
Ik vind het echter echt angstig worden als het kind, doorgaans de meisjes, op jonge leeftijd al beginnen te zeuren over plastische chirurgie. Je hoort en leest soms van meisjes van dertien of jonger die in de spreekkamer komen voor een borstvergroting of liposuctie. Nu heb ik niets tegen plastische chirurgie in het algemeen en ik weet dat ze heel veel kunnen betekenen voor mensen die bijvoorbeeld ernstig gehandicapt, verbrand of bij een ernstig ongeluk betrokken zijn geweest maar ik denk ook dat we als maatschappij de realiteit uit het oog verloren zijn als we de mogelijkheden blijven benutten zoals we dat nu doen. Er worden echt grenzen van wenselijkheid overschreden waar een halt aan zou moeten worden toegeroepen. Maar dat houdt wel in dat we met z´n allen terug moeten naar een realistischer beeld van schoonheid en eigenwaarde. Ieder mens is tenslotte uniek en goed zoals hij of zij is. Met of zonder scheve neus, wiebeltenen, pukkel op het voorhoofd of kromme vingers. Door de hysterie van de massa is de ´karakterkop´ vrijwel uit het straatbeeld verdwenen en dat is oneindig jammer. Iedereen ziet er in grote lijnen hetzelfde uit en dráágt ook vrijwel hetzelfde. Ik pleit voor een groter individualisme en een grotere verscheidenheid. Wees jezelf en durf dat ook te laten zien! Je bent goed zoals je bent. En echt, ieder mens heeft in zijn zwakkere momenten wel dingen die je, diep in je hart, wellicht toch wel zou willen veranderen als…. Maar mij zul je nooit in een make-over programma tegenkomen alhoewel ik vast een prima kandidaat zou zijn. Toen laatst iemand mij, in een gesprek over dergelijke programma´s vroeg hoever ik zou gaan om er goed uit te zien kon ik slechts het volgende antwoorden: ´To look good dear, I just take of my clothes!´ En daar is geen woord Chinees bij!
16-08-07
woensdag 15 augustus 2007
Henry de Denker
Ik ben een denker. Altijd en overal, want mijn grijze cellen staan namelijk nooit stil. En ik kan het ook al niet nalaten om over dingen na te denken en om te proberen antwoorden te vinden op de meest uiteenlopende vragen. Een echte lijn zit daar trouwens niet in want mijn interesses zijn breed en ik vind, zo mogelijk, nog véél meer dingen interessant. Daardoor ook zit mijn hoofd vol met feitjes die slechts af en toe tot nut zijn bij bijvoorbeeld een spelletje Trivial Pursuit. Maar ik zou er niet over peinzen om ermee te stoppen. Ik heb namelijk een onbedwingbare dorst ernaar. Ik wil graag weten hoe iets werkt en waarom het zo werkt. En dan heb ik het niet over de ´inner workings´ van een naaimachine of een automotor. Mijn voornaamste focus ligt bij mensen en (hun) geschiedenis.
Een van de vragen die de mensheid al eeuwen bezig houdt is die naar de zin van het leven. Een vraag die iedereen zich, op één of meerdere momenten in zijn/ haar leven, stelt en waar een heel scala van antwoorden op mogelijk is. En dat gegeven fascineert me ontzettend. Het feit dat we allemaal mensen zijn en toch met zo ongelofelijk veel verschillende definities en antwoorden op die vraag kunnen komen. En daarbij komt nog dat het antwoord gedurende het mensenleven nogal drastisch kan veranderen al naar gelang iemands leven veranderd.
Omdat op deze vraag niet een absoluut goed of fout antwoord te geven is ben ik me ooit gaan verdiepen in filosofie. Filosofie is, volgens de encyclopedie, ´de oudste theoretische discipline die het verlangen heeft en streeft naar kennis en wijsheid´. Het woord filosofie komt oorspronkelijk uit het Grieks en betekent zoveel als ´liefde voor wijsheid´. Nu is filosofie geen empirische wetenschap maar een normatieve, met andere woorden: er is geen bewijs voor een bepaalde theorie. Het gaat in de filosofie vooral om zorgvuldig geformuleerde redeneringen en gedachte-experimenten en, en daarnaast, de zoektocht hiervoor oplossingen te formuleren en tegelijkertijd redeneringen en argumenten te zoeken om deze oplossingen te ondersteunen. Volg je het nog?
Voor mij is juist het aantrekkelijke van filosofie dat er geen goede en foute redeneringen zijn. Als je een bepaalde stelling leest van, bijvoorbeeld, Plato dan kun je het ermee eens zijn of juist helemaal niet. Mits je het kunt onderbouwen natuurlijk en kunt formuleren waarom je het er niet mee eens bent. Maar op persoonlijk vlak hoef je helemaal niet zover te gaan. Veel van de huis-, tuin- en keukenfilosofen die ons land telt, en dat zijn er méér dan je denkt, beoefenen de filosofie louter voor het eigen plezier en voor de eigen persoonlijke groei. Zij hebben geen enkele zin, noch de behoefte, of filosofische verhandelingen te schrijven en of dikke boeken te schrijven. Zij beoefenen hun filosofie in kleine groepjes van vrienden en bediscussiëren vaak een, door een van hen geponeerde, stelling. Ik vind dat discussiëren over allerlei onderwerpen heerlijk om te doen en uitstekende hersengymnastiek. En heel soms leidt het ,ook in dergelijke kleine kring, tot verhitte discussies tussen voor- en tegenstanders. Zo herinner ik me de stelling: ´Een kind ontwikkeld pas een eigen persoonlijkheid aan het eind van de pubertijd´. Een stelling waar ik het absoluut niet mee eens was overigens maar waarover in ieder geval een zeer levendig debat ontstond. En het leukste van die debatten is weer om te horen hoe iemand tot een bepaalde overtuiging is gekomen en hoe die overtuiging is opgebouwd. En daar leer je dan, als individu, elke keer weer van. Er komen namelijk vaak gezichtspunten, invalshoeken en argumenten naar voren waaraan ik zelf nooit gedacht zou hebben maar die voor een ander klaarblijkelijk een wezenlijk onderdeel van het onderwerp vormen. Je krijgt daarmee, als het ware, een zeldzaam kijkje in het denk- en redenatieproces van een ander, met soms een glimp van diens eerdere levenservaringen, die je niet snel ergens anders krijgt. Juist omdat de gedachtegang en de daaruit voortvloeiende conclusies zo zorgvuldig geformuleerd moeten worden.
En mensen zijn , gelukkig, allemaal anders. Ieder heeft zo zijn eigen ´geschiedenis´ en ervaringen en eigen vaardigheden die er weer samen voor zorgen dat de persoon in kwestie zo uniek anders is dan iedereen anders. En daarbij is dan helemaal geen sprake van waardeoordelen of beoordeling. Ieders menig is tenslotte net zo uniek en waardevol als elke andere, zoals elk mens net zo uniek en waardevol is als elke andere.
15-08-07
Een van de vragen die de mensheid al eeuwen bezig houdt is die naar de zin van het leven. Een vraag die iedereen zich, op één of meerdere momenten in zijn/ haar leven, stelt en waar een heel scala van antwoorden op mogelijk is. En dat gegeven fascineert me ontzettend. Het feit dat we allemaal mensen zijn en toch met zo ongelofelijk veel verschillende definities en antwoorden op die vraag kunnen komen. En daarbij komt nog dat het antwoord gedurende het mensenleven nogal drastisch kan veranderen al naar gelang iemands leven veranderd.
Omdat op deze vraag niet een absoluut goed of fout antwoord te geven is ben ik me ooit gaan verdiepen in filosofie. Filosofie is, volgens de encyclopedie, ´de oudste theoretische discipline die het verlangen heeft en streeft naar kennis en wijsheid´. Het woord filosofie komt oorspronkelijk uit het Grieks en betekent zoveel als ´liefde voor wijsheid´. Nu is filosofie geen empirische wetenschap maar een normatieve, met andere woorden: er is geen bewijs voor een bepaalde theorie. Het gaat in de filosofie vooral om zorgvuldig geformuleerde redeneringen en gedachte-experimenten en, en daarnaast, de zoektocht hiervoor oplossingen te formuleren en tegelijkertijd redeneringen en argumenten te zoeken om deze oplossingen te ondersteunen. Volg je het nog?
Voor mij is juist het aantrekkelijke van filosofie dat er geen goede en foute redeneringen zijn. Als je een bepaalde stelling leest van, bijvoorbeeld, Plato dan kun je het ermee eens zijn of juist helemaal niet. Mits je het kunt onderbouwen natuurlijk en kunt formuleren waarom je het er niet mee eens bent. Maar op persoonlijk vlak hoef je helemaal niet zover te gaan. Veel van de huis-, tuin- en keukenfilosofen die ons land telt, en dat zijn er méér dan je denkt, beoefenen de filosofie louter voor het eigen plezier en voor de eigen persoonlijke groei. Zij hebben geen enkele zin, noch de behoefte, of filosofische verhandelingen te schrijven en of dikke boeken te schrijven. Zij beoefenen hun filosofie in kleine groepjes van vrienden en bediscussiëren vaak een, door een van hen geponeerde, stelling. Ik vind dat discussiëren over allerlei onderwerpen heerlijk om te doen en uitstekende hersengymnastiek. En heel soms leidt het ,ook in dergelijke kleine kring, tot verhitte discussies tussen voor- en tegenstanders. Zo herinner ik me de stelling: ´Een kind ontwikkeld pas een eigen persoonlijkheid aan het eind van de pubertijd´. Een stelling waar ik het absoluut niet mee eens was overigens maar waarover in ieder geval een zeer levendig debat ontstond. En het leukste van die debatten is weer om te horen hoe iemand tot een bepaalde overtuiging is gekomen en hoe die overtuiging is opgebouwd. En daar leer je dan, als individu, elke keer weer van. Er komen namelijk vaak gezichtspunten, invalshoeken en argumenten naar voren waaraan ik zelf nooit gedacht zou hebben maar die voor een ander klaarblijkelijk een wezenlijk onderdeel van het onderwerp vormen. Je krijgt daarmee, als het ware, een zeldzaam kijkje in het denk- en redenatieproces van een ander, met soms een glimp van diens eerdere levenservaringen, die je niet snel ergens anders krijgt. Juist omdat de gedachtegang en de daaruit voortvloeiende conclusies zo zorgvuldig geformuleerd moeten worden.
En mensen zijn , gelukkig, allemaal anders. Ieder heeft zo zijn eigen ´geschiedenis´ en ervaringen en eigen vaardigheden die er weer samen voor zorgen dat de persoon in kwestie zo uniek anders is dan iedereen anders. En daarbij is dan helemaal geen sprake van waardeoordelen of beoordeling. Ieders menig is tenslotte net zo uniek en waardevol als elke andere, zoals elk mens net zo uniek en waardevol is als elke andere.
15-08-07
dinsdag 14 augustus 2007
Het monster Alzheimer II
Buiten was het inmiddels aardig aan het betrekken maar we besloten toch om er met D´Olle Grieze opuit te trekken. Gewoon een stukje toeren in de omgeving en zo reden we, aan het begin van de middag, met z´n drietjes de straat uit. Voor die avond had ik een tafeltje gereserveerd bij vrienden in EL dus daar moesten we ongeveer uitkomen. De lucht werd steeds dreigender maar Pa genoot zichtbaar. Helaas moest het dak al snel dicht vanwege de temperatuur maar de omgeving was landelijk en groen en dat vergoedde veel. Halverwege de middag werd het tijd voor een terras en legden we aan op een dorpspleintje. Maar nog niet koud gezeten braken de hemelsluizen open en kwam het water in stromen naar benden. We zaten weliswaar onder een luifel maar het regende zo hard dat het opspattende water de zitting toch maar naar binnen verdreef. Om met Pa weer eens aan de bar te hangen bracht ook bij hem allerlei herinneringen boven aan de tijd dat ik eindexamen deed en er regelmatig gebiljart werd in café 2005. Pa, die in mijn vriendenkring bekend stond als ´Meneer Keulemans´ ging vaak mee. Niet zozeer omdat hij goed kon biljarten maar meer omdat hij én goed gezelschap was én meestal voor de hele groep de drankjes betaalde. Dat hij rondliep met een polstasje, en zélfs af en toe een ruitjesbroek, werd hem door een ieder vergeven.
Na de koffie werd de reis voortgezet de grens over om, via allerlei binnenwegen, uiteindelijk op de A16 uit te komen. In EL werden we allerhartelijkst ontvangen. P kent Pa ook al een jaar of twintig maar N, zijn vrouw, had nog geen kennis gemaakt. Zoals gewoonlijk werd het een heerlijk etentje en ook Pa genoot volop.
Al bij binnenkomst zag ik aan het tafeltje naast ons iemand zitten die ik kende. Ik wist alleen niet meer waarvan. De herkenning was duidelijk wederzijds en door bemiddeling van N werd het mysterie snel opgelost: De Keukenhof aan het begin van de jaren negentig en een blauwe Mazda. Dat seizoen was er een soort ´standing order´ dat iedereen ´s ochtends op weg naar het werk uit moest kijken naar een blauwe Mazda die regelmatig stilviel (qua olieverbruik gemiddeld 1:3) en dus waarschijnlijk ergens in de berm stond. Vriendelijk verzoek was dan om de Mazda mét collega erin op sleeptouw te nemen en op het werk af te leveren. Na even bijgepraat te hebben vertrok de oud collega en verliep de conversatie aan onze tafel erg vlot en gezellig. Alzheimer leek even vreselijk ver weg..
Eenmaal weer thuis bleek ook het monster nog duidelijk aanwezig. Pa was moe en wilde gaan slapen maar wist niet meer waar zijn bed stond, noch waar hij zijn tanden moest poetsen of waar hij zijn schoenen nou weer had gelaten. En zijn jas?
Een half uur later trok ik de deur van de slaapkamer achter me dicht. De rollen waren nu voorgoed omgedraaid….
14-08-07 II
Na de koffie werd de reis voortgezet de grens over om, via allerlei binnenwegen, uiteindelijk op de A16 uit te komen. In EL werden we allerhartelijkst ontvangen. P kent Pa ook al een jaar of twintig maar N, zijn vrouw, had nog geen kennis gemaakt. Zoals gewoonlijk werd het een heerlijk etentje en ook Pa genoot volop.
Al bij binnenkomst zag ik aan het tafeltje naast ons iemand zitten die ik kende. Ik wist alleen niet meer waarvan. De herkenning was duidelijk wederzijds en door bemiddeling van N werd het mysterie snel opgelost: De Keukenhof aan het begin van de jaren negentig en een blauwe Mazda. Dat seizoen was er een soort ´standing order´ dat iedereen ´s ochtends op weg naar het werk uit moest kijken naar een blauwe Mazda die regelmatig stilviel (qua olieverbruik gemiddeld 1:3) en dus waarschijnlijk ergens in de berm stond. Vriendelijk verzoek was dan om de Mazda mét collega erin op sleeptouw te nemen en op het werk af te leveren. Na even bijgepraat te hebben vertrok de oud collega en verliep de conversatie aan onze tafel erg vlot en gezellig. Alzheimer leek even vreselijk ver weg..
Eenmaal weer thuis bleek ook het monster nog duidelijk aanwezig. Pa was moe en wilde gaan slapen maar wist niet meer waar zijn bed stond, noch waar hij zijn tanden moest poetsen of waar hij zijn schoenen nou weer had gelaten. En zijn jas?
Een half uur later trok ik de deur van de slaapkamer achter me dicht. De rollen waren nu voorgoed omgedraaid….
14-08-07 II
Het monster Alzheimer
Mijn vader is gegrepen door het monster dat Alzheimer heet. Het ergste vind eigenlijk ik nog dat hij het weet. Hij weet dat het minder wordt en hij weet ook dat hij dingen niet meer weet.
Zijn fysieke gezondheid is wel in orde voor zijn leeftijd, hij is nu begin zeventig, maar geestelijk gaat het in zéér rap tempo bergafwaarts. En ik vind het vreselijk om te zien.
De geluiden klonken al langer door dat het niet goed ging maar elke keer als ik hem belde dan leek het wel mee te vallen. Hij was onverminderd blij me te horen en redelijk bij de tijd. Maar zijn vrouw wist beter en waarschuwde me steeds dat het hard achteruit ging. Maar heel veel signalen daarvan kon ik niet oppikken. Tot hij onlangs een weekend hier logeerde.
Hij rijdt al een tijdje geen auto meer dus hij werd netjes thuis opgehaald. Met het eendje…natuurlijk. Je kunt hem bijna geen groter probleem doen tenslotte. Nu was het de eerste keer dat hij bij ons zou komen logeren. Er was wel eerder sprake van geweest maar door alle ziekenhuisopnames van de afgelopen vier jaar was het er simpelweg niet van gekomen. Maar nu dan wel en vol goede moed togen we, mét open dak, van DH op weg naar Brabant. Het was mooi weer en hij had er echt zin in, dat vertelde hij steeds weer. Eenmaal weer veilig aangeland in het Brabantse Land wees ik hem zijn bed en waar de badkamer was. Alles op nog geen 10 meter afstand van elkaar. Trap op rechts om te slapen en links om te douchen, niet al te ingewikkeld. Maar hier kwam het wrede gezicht pas echt naar boven. Pa moest echt zijn best doen het zich allemaal in te prenten en deed dat door een aantal keer tussen zijn bed en de badkamer heen en weer te lopen. Daar slaap ik en daar kan ik douchen. Maar echt registreren deed het niet, zoveel was duidelijk. Het feit dat hij opeens in een nieuwe omgeving stond verwarde hem en dat deed pijn. Eenmaal weer beneden en gezeten op de bank met een drankje leek hij weer wat te kalmeren en kwam ook de vrolijkheid weer even naar boven. Even maar, want al snel kwam in zijn ogen weer die blik. De blik van ´Ik weet het wel…maar nu even niet..´
´Waar is mijn koffer?´ Die vraag heb ik de eerste avond zeker twintig keer gehoord. En elke keer toch maar weer antwoord geven. En dan was het weer even goed. Ook had hij het steeds koud. Dan zat hij echt te klappertanden. Dus maar een dikke donzen slaapzak tevoorschijn gehaald. Dat hielp dan wel weer even. Maar wellicht het ergste vond ik dat hij het blijkbaar nodig vond zich continue voor zijn gedrag te verontschuldigen. Voor het feit dat hij ons zoveel overlast bezorgde. Maar hoe vaak ik ook, uit de grond van mijn hart, zei dat het echt geen moeite was, het verontschuldigen bleef. En mijn hart brak.
De volgende ochtend zat hij al vroeg beneden op de bank. Nu ben ik zelf meestal ook wel vroeg wakker, in tegenstelling tot mijn liefste, maar hij was me toch voor. En hij zat echt te wachten. Ik geloof niet dat hij zozeer op iets of iemand wachtte maar meer op wat er gebeuren ging. Of wellicht op iemand die hem zou vertellen wat er moest gaan gebeuren. Ik gaf hem een stuk van de krant en een kop koffie en dook op de bank in een verwoede poging zelf ook enigszins wakker te worden, met mijn eigen koffie, de rest van de krant en een sigaret. De vroege ochtend is tenslotte niet mijn beste tijdstip van de dag.
Maar Pa zat niet lekker. Hij zat maar heen en weer te wiebelen alsof hij naar woorden zocht. Na een paar minuten kwam het hoge woord eruit: hij wilde douchen, maar hij wist alleen niet meer waar dat nou ook alweer kon. Dus liep ik mee naar boven om hem de badkamer te wijzen, bovenaan de trap en dan 2x links. Maar ik was nog niet goed en wel terug beneden toen er van boven geroepen werd. Heel veel excuses maar of ik hem nog even de douche kon uitleggen. Tuurlijk Pa, ik kom eraan…
14-08-07
Zijn fysieke gezondheid is wel in orde voor zijn leeftijd, hij is nu begin zeventig, maar geestelijk gaat het in zéér rap tempo bergafwaarts. En ik vind het vreselijk om te zien.
De geluiden klonken al langer door dat het niet goed ging maar elke keer als ik hem belde dan leek het wel mee te vallen. Hij was onverminderd blij me te horen en redelijk bij de tijd. Maar zijn vrouw wist beter en waarschuwde me steeds dat het hard achteruit ging. Maar heel veel signalen daarvan kon ik niet oppikken. Tot hij onlangs een weekend hier logeerde.
Hij rijdt al een tijdje geen auto meer dus hij werd netjes thuis opgehaald. Met het eendje…natuurlijk. Je kunt hem bijna geen groter probleem doen tenslotte. Nu was het de eerste keer dat hij bij ons zou komen logeren. Er was wel eerder sprake van geweest maar door alle ziekenhuisopnames van de afgelopen vier jaar was het er simpelweg niet van gekomen. Maar nu dan wel en vol goede moed togen we, mét open dak, van DH op weg naar Brabant. Het was mooi weer en hij had er echt zin in, dat vertelde hij steeds weer. Eenmaal weer veilig aangeland in het Brabantse Land wees ik hem zijn bed en waar de badkamer was. Alles op nog geen 10 meter afstand van elkaar. Trap op rechts om te slapen en links om te douchen, niet al te ingewikkeld. Maar hier kwam het wrede gezicht pas echt naar boven. Pa moest echt zijn best doen het zich allemaal in te prenten en deed dat door een aantal keer tussen zijn bed en de badkamer heen en weer te lopen. Daar slaap ik en daar kan ik douchen. Maar echt registreren deed het niet, zoveel was duidelijk. Het feit dat hij opeens in een nieuwe omgeving stond verwarde hem en dat deed pijn. Eenmaal weer beneden en gezeten op de bank met een drankje leek hij weer wat te kalmeren en kwam ook de vrolijkheid weer even naar boven. Even maar, want al snel kwam in zijn ogen weer die blik. De blik van ´Ik weet het wel…maar nu even niet..´
´Waar is mijn koffer?´ Die vraag heb ik de eerste avond zeker twintig keer gehoord. En elke keer toch maar weer antwoord geven. En dan was het weer even goed. Ook had hij het steeds koud. Dan zat hij echt te klappertanden. Dus maar een dikke donzen slaapzak tevoorschijn gehaald. Dat hielp dan wel weer even. Maar wellicht het ergste vond ik dat hij het blijkbaar nodig vond zich continue voor zijn gedrag te verontschuldigen. Voor het feit dat hij ons zoveel overlast bezorgde. Maar hoe vaak ik ook, uit de grond van mijn hart, zei dat het echt geen moeite was, het verontschuldigen bleef. En mijn hart brak.
De volgende ochtend zat hij al vroeg beneden op de bank. Nu ben ik zelf meestal ook wel vroeg wakker, in tegenstelling tot mijn liefste, maar hij was me toch voor. En hij zat echt te wachten. Ik geloof niet dat hij zozeer op iets of iemand wachtte maar meer op wat er gebeuren ging. Of wellicht op iemand die hem zou vertellen wat er moest gaan gebeuren. Ik gaf hem een stuk van de krant en een kop koffie en dook op de bank in een verwoede poging zelf ook enigszins wakker te worden, met mijn eigen koffie, de rest van de krant en een sigaret. De vroege ochtend is tenslotte niet mijn beste tijdstip van de dag.
Maar Pa zat niet lekker. Hij zat maar heen en weer te wiebelen alsof hij naar woorden zocht. Na een paar minuten kwam het hoge woord eruit: hij wilde douchen, maar hij wist alleen niet meer waar dat nou ook alweer kon. Dus liep ik mee naar boven om hem de badkamer te wijzen, bovenaan de trap en dan 2x links. Maar ik was nog niet goed en wel terug beneden toen er van boven geroepen werd. Heel veel excuses maar of ik hem nog even de douche kon uitleggen. Tuurlijk Pa, ik kom eraan…
14-08-07
maandag 13 augustus 2007
Flessenpost
We kennen het fenomeen allemaal, de op het strand aangespoelde fles met daarin een opgerold bericht. Wat staat erop en waar komt het vandaan? Is het de kreet om hulp van een gestrande schipbreukeling of misschien een echte onvervalste schatkaart? Tegenwoordig wordt het medium echter vooral gebruikt door schoolkinderen en romantici. Het is tenslotte de uitgelezen manier om een persoonlijke boodschap de wereld in te sturen zonder dat je enige invloed kunt uitoefenen op waar en bij wie ze terecht komt. De gevonden brieven hebben in inhoud vaak overeenkomsten, want vrijwel iedere schrijver zoekt contact met de onbekende vinder. Het zijn brieven geschreven uit eenzaamheid, uit verveling, in dronkenschap en uit balorigheid. Uit veel brieven spreekt echter ook nieuwsgierigheid en een aantal zijn geschreven om een verhaal kwijt te kunnen. Maar uit alle brieven spreekt verlangen. Verlangen naar het onbekende of het verlangen om te worden gehoord.
De moderne, en iets minder moderne, flessenposters bevinden zich in ieder geval in goed gezelschap. De eerste historische vermelding van gebruik van flessenpost dateert van 318 vC, toen de Griekse filosoof Theophrastus flessen gebruikte bij zijn experiment om aan te tonen dat de Middellandse zee werd gevoed door de instroming van de Atlantische Oceaan. Ook Columbus, op de weg terug naar Spanje na zijn ontdekking van de Nieuwe Wereld, gebruikte flessenpost toen hij in een zware storm terecht kwam. Hij stopte een rapport over zijn recente ontdekkingen in een vat, samen met een briefje aan de vinder om dit rapport aan de Koningin van Spanje ter hand te stellen, en gooide dit overboord in de hoop dat het bericht de ´Oude Wereld´ zou bereiken als hij de storm onverhoopt niet zou overleven.
Ook de Engelse Marine gebruikte, net als een aantal anderen, dit medium om berichten naar de wal te versturen omtrent posities van de vijand. Koningin Elisabeth I (1533-1603) riep zelfs de officiële functie ´Uncorker of Ocean Bottles´ in het leven. Ieder ander die een gevonden fles opende liep het risico geëxecuteerd te worden. Zelfs in recentere tijden leidde het gebruik van flessenpost tot een goede afloop. In mei 2005 werden 88 schipbreukelingen gered voor de kust van Costa Rica nadat ze hun SOS hadden vastgebonden aan een lange lijn van een passerend vissersschip.
Helaas is het versturen van flessenpost een uitstervend begrip. Deels omdat het vaak door overheden wordt beschouwd als ordinaire vervuiling, en dus strafbaar, maar deels ook door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen. En dat is eigenlijk heel jammer. Afgezien van het terechte argument van vervuiling klinkt de roep van de romantiek en het verlangen nog steeds door in mijn hart. Voor wie wil zijn er in de diverse Jutters Musea langs de kust diverse voorbeelden te vinden om bij weg te fantaseren. Als er flessenpost wordt aangetroffen wordt deze door de vrijwilligers van de musea vaak ook beantwoord en een eventuele reactie terug later ook tentoongesteld.
Ik ga ook maar weer eens een poging wagen. Maar dan alleen bij aflandige wind. Anders is de kans te groot dat een wandelaar een half uurtje na mij de boodschap al vindt. Nu alleen nog een stevige fles vinden… Liefste, drink eens door!
13-08-07
De moderne, en iets minder moderne, flessenposters bevinden zich in ieder geval in goed gezelschap. De eerste historische vermelding van gebruik van flessenpost dateert van 318 vC, toen de Griekse filosoof Theophrastus flessen gebruikte bij zijn experiment om aan te tonen dat de Middellandse zee werd gevoed door de instroming van de Atlantische Oceaan. Ook Columbus, op de weg terug naar Spanje na zijn ontdekking van de Nieuwe Wereld, gebruikte flessenpost toen hij in een zware storm terecht kwam. Hij stopte een rapport over zijn recente ontdekkingen in een vat, samen met een briefje aan de vinder om dit rapport aan de Koningin van Spanje ter hand te stellen, en gooide dit overboord in de hoop dat het bericht de ´Oude Wereld´ zou bereiken als hij de storm onverhoopt niet zou overleven.
Ook de Engelse Marine gebruikte, net als een aantal anderen, dit medium om berichten naar de wal te versturen omtrent posities van de vijand. Koningin Elisabeth I (1533-1603) riep zelfs de officiële functie ´Uncorker of Ocean Bottles´ in het leven. Ieder ander die een gevonden fles opende liep het risico geëxecuteerd te worden. Zelfs in recentere tijden leidde het gebruik van flessenpost tot een goede afloop. In mei 2005 werden 88 schipbreukelingen gered voor de kust van Costa Rica nadat ze hun SOS hadden vastgebonden aan een lange lijn van een passerend vissersschip.
Helaas is het versturen van flessenpost een uitstervend begrip. Deels omdat het vaak door overheden wordt beschouwd als ordinaire vervuiling, en dus strafbaar, maar deels ook door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen. En dat is eigenlijk heel jammer. Afgezien van het terechte argument van vervuiling klinkt de roep van de romantiek en het verlangen nog steeds door in mijn hart. Voor wie wil zijn er in de diverse Jutters Musea langs de kust diverse voorbeelden te vinden om bij weg te fantaseren. Als er flessenpost wordt aangetroffen wordt deze door de vrijwilligers van de musea vaak ook beantwoord en een eventuele reactie terug later ook tentoongesteld.
Ik ga ook maar weer eens een poging wagen. Maar dan alleen bij aflandige wind. Anders is de kans te groot dat een wandelaar een half uurtje na mij de boodschap al vindt. Nu alleen nog een stevige fles vinden… Liefste, drink eens door!
13-08-07
zondag 12 augustus 2007
Vieren
Nederlanders klagen veel en vaak. Over het weer, de voetbaluitslagen, de belastingen..overal wordt over geklaagd. Is er weer eens een keer sprake van werkelijke in plaats van de gebruikelijke vloeibare zonneschijn, dan is het al snel weer te warm. Is het een keer echt winters met een aantal centimeters sneeuw op straat ligt meteen het hele land plat want dáár is ons land weer niet op ingesteld. Het is ook altijd wat.
Een van de meest opmerkelijke klaagzangen die ik vaak moet aanhoren is die van: ´Ze begrijpt het niet!´. Meestal uitgesproken door een in zelfmedelijden wentelend persoon van mannelijke kunne die, na het zoveelste misverstand met zijn geliefde, steun en een gewillig oor komt zoeken bij medebroeders die er ook ´een´ hebben.
Nu is mijn bovenkamer ietwat anders aangesloten dan die van vele van mijn door de situatie opgedrongen kennissen en ik kan het dan ook niet nalaten om vragen te stellen. Vragen die mij daadwerkelijk intrigeren en bij de ondervraagde vaak tot verontwaardigd gefronste wenkbrauwen leidt. Op de opmerking ´Ze begrijpt het echt niet!´is mijn wedervraag dan ook al snel wat dat ´het´ dan precies betekent. En dat schijnt een vraag te zijn waar de klager nog niet over had nagedacht. Voor mij is dat namelijk een essentieel onderdeel, als iemand ´het´ niet begrijpt dan is het voor de oplossing best handig als dan tenminste duidelijk is waar dat ´het´ dan precies voor staat. En dan kan een hele variëteit aan onderwerpen zijn. Van ´Ze begrijpt MIJ niet´ tot voetbal en de liefde daarvoor, van het voortdurend overwerken samen met die lekker uitziende collega tot de noodzaak er niet van inzien je vuile kleding in de wasmand te deponeren of na het eten je bord even zelf naar de keuken te brengen. En hoe meer de klager moet zoeken naar de werkelijke betekenis van dat ene woordje hoe vaker hij zijn eigen graf graaft. Want vaak blijkt dat de mannelijke inbreng in een relatie minstens net zo beperkt is als die van de andere kant en dat beiden er zo hun eigen agenda op nahouden om dingen wel of juist niet te doen.
Het lastige van het hebben van een relatie met een ander is nu eenmaal dat je met twee verschillende mensen te maken hebt. Twee zielen die elk hun eigen bagage en handleiding hebben, hun rugzakje met eerder opgedane bagage en ook nog, vaak volstrekt tegenstrijdige denkbeelden hebben over wat de onderhavige relatie nu precies is of zou moeten zijn. En dan heb ik het nog niet eens over eventuele invloed of beïnvloeding door (schoon-)moeders of vrienden en vriendinnen. Want die willen doorgaans weer volstrekt een hele andere richting op, niet zelden een richting die richting een tweesprong voert vanwaar beiden in een liefst tegenovergestelde richting vertrekken. Doch ook zonder inmenging van buitenaf is het hebben en onderhouden van een relatie zwaar werk. Een continue proces wat, als er niet van beide kanten aan gewerkt wordt, al snel leidt tot verwijdering of algehele desinteresse. Of erger.
De enige oplossing hiervoor is communicatie. Het bespreekbaar maken van irritaties en het bespreken van wensen en verlangens. En, last but not least, de bereidheid hebben om regelmatig het water met een beetje wijn aan te lengen. Want samenzijn moet ook vooral leuk zijn. Het is toch zeker de bedoeling dat je het lang leuk blijft vinden om samen door het leven te banjeren. En als je het goed met elkaar kunt vinden en weet wat je aan elkaar hebt is (bijna) elke hobbel die onvermijdelijk langs kom te nemen. En elke genomen hobbel is reden voor een feestje. Altijd! Hoe groot of klein de hobbel achteraf ook geweest mag zijn, er is altijd reden om te vieren.
Zo stappen mijn liefste en ik straks in D´Olle Grieze, doen het dak open en rijden de straat uit, het onbekende tegemoet. En bij elk kruispunt kunnen we kiezen welke richting we zullen kiezen. We hebben tenslotte vakantie en dat moet gevierd. Elk weekend weer!
12-08-07
Een van de meest opmerkelijke klaagzangen die ik vaak moet aanhoren is die van: ´Ze begrijpt het niet!´. Meestal uitgesproken door een in zelfmedelijden wentelend persoon van mannelijke kunne die, na het zoveelste misverstand met zijn geliefde, steun en een gewillig oor komt zoeken bij medebroeders die er ook ´een´ hebben.
Nu is mijn bovenkamer ietwat anders aangesloten dan die van vele van mijn door de situatie opgedrongen kennissen en ik kan het dan ook niet nalaten om vragen te stellen. Vragen die mij daadwerkelijk intrigeren en bij de ondervraagde vaak tot verontwaardigd gefronste wenkbrauwen leidt. Op de opmerking ´Ze begrijpt het echt niet!´is mijn wedervraag dan ook al snel wat dat ´het´ dan precies betekent. En dat schijnt een vraag te zijn waar de klager nog niet over had nagedacht. Voor mij is dat namelijk een essentieel onderdeel, als iemand ´het´ niet begrijpt dan is het voor de oplossing best handig als dan tenminste duidelijk is waar dat ´het´ dan precies voor staat. En dan kan een hele variëteit aan onderwerpen zijn. Van ´Ze begrijpt MIJ niet´ tot voetbal en de liefde daarvoor, van het voortdurend overwerken samen met die lekker uitziende collega tot de noodzaak er niet van inzien je vuile kleding in de wasmand te deponeren of na het eten je bord even zelf naar de keuken te brengen. En hoe meer de klager moet zoeken naar de werkelijke betekenis van dat ene woordje hoe vaker hij zijn eigen graf graaft. Want vaak blijkt dat de mannelijke inbreng in een relatie minstens net zo beperkt is als die van de andere kant en dat beiden er zo hun eigen agenda op nahouden om dingen wel of juist niet te doen.
Het lastige van het hebben van een relatie met een ander is nu eenmaal dat je met twee verschillende mensen te maken hebt. Twee zielen die elk hun eigen bagage en handleiding hebben, hun rugzakje met eerder opgedane bagage en ook nog, vaak volstrekt tegenstrijdige denkbeelden hebben over wat de onderhavige relatie nu precies is of zou moeten zijn. En dan heb ik het nog niet eens over eventuele invloed of beïnvloeding door (schoon-)moeders of vrienden en vriendinnen. Want die willen doorgaans weer volstrekt een hele andere richting op, niet zelden een richting die richting een tweesprong voert vanwaar beiden in een liefst tegenovergestelde richting vertrekken. Doch ook zonder inmenging van buitenaf is het hebben en onderhouden van een relatie zwaar werk. Een continue proces wat, als er niet van beide kanten aan gewerkt wordt, al snel leidt tot verwijdering of algehele desinteresse. Of erger.
De enige oplossing hiervoor is communicatie. Het bespreekbaar maken van irritaties en het bespreken van wensen en verlangens. En, last but not least, de bereidheid hebben om regelmatig het water met een beetje wijn aan te lengen. Want samenzijn moet ook vooral leuk zijn. Het is toch zeker de bedoeling dat je het lang leuk blijft vinden om samen door het leven te banjeren. En als je het goed met elkaar kunt vinden en weet wat je aan elkaar hebt is (bijna) elke hobbel die onvermijdelijk langs kom te nemen. En elke genomen hobbel is reden voor een feestje. Altijd! Hoe groot of klein de hobbel achteraf ook geweest mag zijn, er is altijd reden om te vieren.
Zo stappen mijn liefste en ik straks in D´Olle Grieze, doen het dak open en rijden de straat uit, het onbekende tegemoet. En bij elk kruispunt kunnen we kiezen welke richting we zullen kiezen. We hebben tenslotte vakantie en dat moet gevierd. Elk weekend weer!
12-08-07
vrijdag 10 augustus 2007
Sociale Dienstplicht
Zodra ik met het mooie weer door de buurt rijd zie ik ze zitten, de Sociale Dienstplichtigen. Ze zitten massaal in hun met beeldjes versierde stenen voortuintjes aan hun tafeltje bier te drinken. En het maakt niet uit of ik ´s morgens naar mijn werk ga of ´s avonds op weg ben naar huis, ze zitten er zodra de temperatuur het toelaat. Altijd.
Elke keer als ik ze zie overvalt me een gevoel van teleurstelling. Teleurstelling over het feit dat er zo vele mensen blijkbaar buiten de boot vallen en hun dagen op dergelijke wijze slijten.
En natuurlijk gun ik het mensen om te genieten van het mooie weer en dan het liefst met zoveel mogelijk familie en vrienden maar ik gun ze ook iets anders, een gevoel van eigenwaarde. Het gevoel van eigenwaarde dat je krijgt door een waardevol en bijdragend lid van de gemeenschap te zijn. Natuurlijk weet ik ook wel dat een ieder zijn eigen verhaal heeft en er legio redenen te bedenken zijn waarom iemand, al dan niet tijdelijk, aan de kantlijn staat. En ik zal de laatste zijn om een beschuldigende vinger te wijzen. Ik wil het namelijk niet hebben over schuld, over eventueel verkeerd genomen beslissingen en soms zelfs domme pech. Nee, het wijzen van een beschuldigende vinger heeft nog nooit iemand die in een dergelijke situatie verzeild is geraakt geholpen zijn of haar leven weer op de rails te krijgen. Daarom is het beter een positieve benadering te kiezen en daarom zou ik een groot voorstander zijn van een ánder soort ´Sociale Dienstplicht´. Het soort dat ervoor zorgt dat er niet zoveel energie en mogelijkheden verloren gaan en bovendien voorkomt dat mensen steeds dieper in het grote zwarte gat terecht komen. Met de steeds groeiende vergrijzing en alle uitdagingen die dát met zich meebrengt zijn er zoveel dingen te doen die nu, meestens door geldgebrek, nu niet gebeuren en juist het leven voor hen die hun leven lang hebben bijgedragen aan de na-oorlogse opbouw van onze maatschappij zo veel makkelijker en aangenamer kunnen maken. Of neem het enorme leger van langdurig zieken en gehandicapten die vaak in een isolement terecht komen en door allerlei oorzaken vaak niet goed meekunnen in de moderne maatschappij. Zou het niet geweldig zijn als we daar, werkenden en niet-werkenden, samen iets aan zouden kunnen doen? Wellicht komt het voort uit mijn oude padvindersziel, maar één goede daad per dag levert al een wereld van verschil op in het leven van hen die niet in elke situatie evengoed (meer) voor zichzelf kunnen zorgen. Soms zijn het juist die héle kleine dingen die voor haast onoverkomelijke barrières zorgen en die, zonder bovenmatige inspanning van een willekeurige naaste vaak even simpel als doeltreffend op te lossen zijn. Denk maar aan het uitlaten van de hond van je oude buurvrouw, het buitenzetten van het vuilnis voor je bovenbuurman die zijn been heeft gebroken, het even aan je invalide overbuurman vragen of er nog iets nodig als je tóch naar de supermarkt gaat. Is het zo erg om een deur voor een ander open te houden, één stuk zwerfvuil van straat op te pakken of eens iemand te helpen met oversteken? Het zijn juist vaak die dingen waarmee je een ander een grote dienst kunt bewijzen en een vaak nog groter plezier mee kunt doen.
Ik wil daarom voorstellen om op elke school, ongeacht de signatuur of overtuiging, extra studiepunten toe te kennen voor hen die daadwerkelijk elke dag hun ´goede daad´ doen. Als we nu eens beginnen met alle kinderen vanaf een jaar of acht een persoonlijk ´goede-daden-boekje´ te geven waar ze ´de daad van de dag´ in kunnen noteren. Aan het eind van elke maand leveren ze dat boekje dan in bij de leraar en die kent extra punten, of privileges, toe aan diegenen die dagelijks wat hebben ingevuld en ze leren tegelijk hoe het voelt om iets te doen dat de hele gemeenschap ten goede komt. Het kost niet veel en levert, mijns inziens, alleen maar voordelen op. En die voordelen worden, mettertijd, alleen maar groter als de kringen op het wateroppervlak.
10-08-07
Elke keer als ik ze zie overvalt me een gevoel van teleurstelling. Teleurstelling over het feit dat er zo vele mensen blijkbaar buiten de boot vallen en hun dagen op dergelijke wijze slijten.
En natuurlijk gun ik het mensen om te genieten van het mooie weer en dan het liefst met zoveel mogelijk familie en vrienden maar ik gun ze ook iets anders, een gevoel van eigenwaarde. Het gevoel van eigenwaarde dat je krijgt door een waardevol en bijdragend lid van de gemeenschap te zijn. Natuurlijk weet ik ook wel dat een ieder zijn eigen verhaal heeft en er legio redenen te bedenken zijn waarom iemand, al dan niet tijdelijk, aan de kantlijn staat. En ik zal de laatste zijn om een beschuldigende vinger te wijzen. Ik wil het namelijk niet hebben over schuld, over eventueel verkeerd genomen beslissingen en soms zelfs domme pech. Nee, het wijzen van een beschuldigende vinger heeft nog nooit iemand die in een dergelijke situatie verzeild is geraakt geholpen zijn of haar leven weer op de rails te krijgen. Daarom is het beter een positieve benadering te kiezen en daarom zou ik een groot voorstander zijn van een ánder soort ´Sociale Dienstplicht´. Het soort dat ervoor zorgt dat er niet zoveel energie en mogelijkheden verloren gaan en bovendien voorkomt dat mensen steeds dieper in het grote zwarte gat terecht komen. Met de steeds groeiende vergrijzing en alle uitdagingen die dát met zich meebrengt zijn er zoveel dingen te doen die nu, meestens door geldgebrek, nu niet gebeuren en juist het leven voor hen die hun leven lang hebben bijgedragen aan de na-oorlogse opbouw van onze maatschappij zo veel makkelijker en aangenamer kunnen maken. Of neem het enorme leger van langdurig zieken en gehandicapten die vaak in een isolement terecht komen en door allerlei oorzaken vaak niet goed meekunnen in de moderne maatschappij. Zou het niet geweldig zijn als we daar, werkenden en niet-werkenden, samen iets aan zouden kunnen doen? Wellicht komt het voort uit mijn oude padvindersziel, maar één goede daad per dag levert al een wereld van verschil op in het leven van hen die niet in elke situatie evengoed (meer) voor zichzelf kunnen zorgen. Soms zijn het juist die héle kleine dingen die voor haast onoverkomelijke barrières zorgen en die, zonder bovenmatige inspanning van een willekeurige naaste vaak even simpel als doeltreffend op te lossen zijn. Denk maar aan het uitlaten van de hond van je oude buurvrouw, het buitenzetten van het vuilnis voor je bovenbuurman die zijn been heeft gebroken, het even aan je invalide overbuurman vragen of er nog iets nodig als je tóch naar de supermarkt gaat. Is het zo erg om een deur voor een ander open te houden, één stuk zwerfvuil van straat op te pakken of eens iemand te helpen met oversteken? Het zijn juist vaak die dingen waarmee je een ander een grote dienst kunt bewijzen en een vaak nog groter plezier mee kunt doen.
Ik wil daarom voorstellen om op elke school, ongeacht de signatuur of overtuiging, extra studiepunten toe te kennen voor hen die daadwerkelijk elke dag hun ´goede daad´ doen. Als we nu eens beginnen met alle kinderen vanaf een jaar of acht een persoonlijk ´goede-daden-boekje´ te geven waar ze ´de daad van de dag´ in kunnen noteren. Aan het eind van elke maand leveren ze dat boekje dan in bij de leraar en die kent extra punten, of privileges, toe aan diegenen die dagelijks wat hebben ingevuld en ze leren tegelijk hoe het voelt om iets te doen dat de hele gemeenschap ten goede komt. Het kost niet veel en levert, mijns inziens, alleen maar voordelen op. En die voordelen worden, mettertijd, alleen maar groter als de kringen op het wateroppervlak.
10-08-07
donderdag 9 augustus 2007
Vrijheid
Het lijkt wel alsof er krachten aan het werk zijn om onze persoonlijke vrijheid steeds meer aan banden te leggen, terwijl we hier toch in een land wonen waar vrijheid een groot goed is. Je moet oppassen wat en hoe je dat dan tegen iemand zegt, je moet voor alles wat je op, aan of in je huis wilt aanpassen een vergunning aanvragen, als ik zonder een kapvergunning een boom uit mijn tuin sloop staat er een boze ambtenaar mét een vette boete op de stoep en de anti-rook gestapo heeft het inmiddels zover voor elkaar dat ik straks niet eens meer uit eten kan. Ok, wellicht op het terras mag je dan nog wel roken, mits de wind gunstig staat dan.
Ook steeds meer woorden gaan in de ban. Zo hoorde ik vanmorgen bijvoorbeeld op de radio het voorstel om het woord ´terrorist´ te vervangen voor het véél algemenere ´tuig´. Op zich heb ik daar helemaal niets op tegen want het is ook absoluut tuig, maar terrorist gaat verder. Een terrorist is iemand die, willens en wetens, door middel van explosieven een zo groot mogelijke schade wil aanbrengen bij diegenen die anders denken dan hij. Want meestal is het een ´hij´. Dus dat ´tuig´ zorgt ervoor dat ik niet meer met goed fatsoen en gezond verstand kan reizen waar ik wil en hij zorgt er tegelijkertijd voor dat er steeds meer mensen op de vlucht slaan om aan zijn terreur te voorkomen. Of ze nu hierheen komen of niet.
Dan is er ook het woord ´probleemwijk´. Dat is een TE stigmatiserend woord en dient, geheel politiek correct, vervangen te worden door het woord ´aandachtswijk´. Dat klinkt minder erg…ofzo.
Maar het kan nog best wel extremer. Zo denken veel werkgevers erover om het roken in, van bedrijfswege verstrekte automobielen óók te gaan verbieden. Als je de leasebak moet delen met anderen en die anderen zijn onverhoopt zo verstandig om niet te roken, dan kan ik me wel voorstellen dat je daarover afspraken maakt. En dan ben ik echt de beroerdste niet. Straks gaan ze het roken in je eigen huis ook al verbieden zoals ze in sommige delen van de VS al van plan schijnen te zijn. Dan staat er op een willekeurig moment opeens een controlerend ambtenaar net zo irritant op het raam te bonken als de plaatselijke pakkettenbezorger van de TNT. Ik zie het al helemaal voor me. Zo´n VMBO-dropout die, in keurig gesteven uniform, mij met een opgeheven vingertje de les komt lezen als ik languit onderuit gezakt naar CSI zit te kijken. ´Roken is dodelijk meneer!´ Ja, ook voor jou als je niet heel snel ophoepelt! Ik zie de boetes van het Justitieel Incassobureau al met regelmaat op de mat ploffen..
In New York waren ze trouwens ook er al bijna toe over gegaan om het fotograferen door meer dan twee mensen tegelijkertijd te verbieden. Want dan heb je te maken met een filmploeg… en gebruik van een statief was óók al bijna aan het hebben van een vergunning onderhevig geweest. Gelukkig slechts bijna..
Is er nog hoop? Ik twijfel soms. Er zijn op deze wereld bijna geen plekken meer waar je een beetje relaxt kunt leven zonder gek te worden van alle bemoeizucht en graaiende vingers van de overheid, en door de idioterie van allerlei fundamenteel gestoord tuig is het maken van een reis, vroeger toch iets wat je deed ´voor je algemene ontwikkeling´ haast onmogelijk geworden als je ziet aan welke voorwaarden je moet voldoen en wat er allemaal niet meer mag en kan. Maar gelukkig is er nog het aloude gezegde: If you can´t beat them, join them! Of dat de oplossing gaat brengen weet ik niet want ik heb helemaal geen zin om mezelf op te blazen of me in allerlei bochten te wringen om anderen met geweld van mijn gelijk te overtuigen. Ik wéét dat ik gelijk heb en inmiddels weet mijn liefste dat ook! Althans, ze doet heel erg haar best om me daarvan te overtuigen. Alleen moet ze nog ernstig werken aan de bijbehorende gezichtsuitdrukking. Maar waarschijnlijk is ´joining forces´ de enige manier. Vanaf morgen heeft mijn scheermes dus vakantie, de jurk heb ik al hangen...
09-08-07
Ook steeds meer woorden gaan in de ban. Zo hoorde ik vanmorgen bijvoorbeeld op de radio het voorstel om het woord ´terrorist´ te vervangen voor het véél algemenere ´tuig´. Op zich heb ik daar helemaal niets op tegen want het is ook absoluut tuig, maar terrorist gaat verder. Een terrorist is iemand die, willens en wetens, door middel van explosieven een zo groot mogelijke schade wil aanbrengen bij diegenen die anders denken dan hij. Want meestal is het een ´hij´. Dus dat ´tuig´ zorgt ervoor dat ik niet meer met goed fatsoen en gezond verstand kan reizen waar ik wil en hij zorgt er tegelijkertijd voor dat er steeds meer mensen op de vlucht slaan om aan zijn terreur te voorkomen. Of ze nu hierheen komen of niet.
Dan is er ook het woord ´probleemwijk´. Dat is een TE stigmatiserend woord en dient, geheel politiek correct, vervangen te worden door het woord ´aandachtswijk´. Dat klinkt minder erg…ofzo.
Maar het kan nog best wel extremer. Zo denken veel werkgevers erover om het roken in, van bedrijfswege verstrekte automobielen óók te gaan verbieden. Als je de leasebak moet delen met anderen en die anderen zijn onverhoopt zo verstandig om niet te roken, dan kan ik me wel voorstellen dat je daarover afspraken maakt. En dan ben ik echt de beroerdste niet. Straks gaan ze het roken in je eigen huis ook al verbieden zoals ze in sommige delen van de VS al van plan schijnen te zijn. Dan staat er op een willekeurig moment opeens een controlerend ambtenaar net zo irritant op het raam te bonken als de plaatselijke pakkettenbezorger van de TNT. Ik zie het al helemaal voor me. Zo´n VMBO-dropout die, in keurig gesteven uniform, mij met een opgeheven vingertje de les komt lezen als ik languit onderuit gezakt naar CSI zit te kijken. ´Roken is dodelijk meneer!´ Ja, ook voor jou als je niet heel snel ophoepelt! Ik zie de boetes van het Justitieel Incassobureau al met regelmaat op de mat ploffen..
In New York waren ze trouwens ook er al bijna toe over gegaan om het fotograferen door meer dan twee mensen tegelijkertijd te verbieden. Want dan heb je te maken met een filmploeg… en gebruik van een statief was óók al bijna aan het hebben van een vergunning onderhevig geweest. Gelukkig slechts bijna..
Is er nog hoop? Ik twijfel soms. Er zijn op deze wereld bijna geen plekken meer waar je een beetje relaxt kunt leven zonder gek te worden van alle bemoeizucht en graaiende vingers van de overheid, en door de idioterie van allerlei fundamenteel gestoord tuig is het maken van een reis, vroeger toch iets wat je deed ´voor je algemene ontwikkeling´ haast onmogelijk geworden als je ziet aan welke voorwaarden je moet voldoen en wat er allemaal niet meer mag en kan. Maar gelukkig is er nog het aloude gezegde: If you can´t beat them, join them! Of dat de oplossing gaat brengen weet ik niet want ik heb helemaal geen zin om mezelf op te blazen of me in allerlei bochten te wringen om anderen met geweld van mijn gelijk te overtuigen. Ik wéét dat ik gelijk heb en inmiddels weet mijn liefste dat ook! Althans, ze doet heel erg haar best om me daarvan te overtuigen. Alleen moet ze nog ernstig werken aan de bijbehorende gezichtsuitdrukking. Maar waarschijnlijk is ´joining forces´ de enige manier. Vanaf morgen heeft mijn scheermes dus vakantie, de jurk heb ik al hangen...
09-08-07
woensdag 8 augustus 2007
Kuifje in Afrika
Een student van Congolese afkomst, Mbutu Mondondo Bienvenu, is in Brussel naar de rechter gestapt om het, in zijn ogen racistische en ´voor alle Congolezen beledigende´, stripalbum ´Kuifje in Afrika´ te laten verbieden. In dit ruim zeventig jaar oude stripalbum, dat onder stripkenners tot de klassiekers wordt gerekend, reist Kuifje door een koloniaal Afrika dat ver verwijderd is van het Afrika zoals we dat tegenwoordig kennen. Het geeft een (tijds-)beeld van denkbeelden die nu als racistisch en neokoloniaal gelden maar destijds heel normaal waren. Zo zijn de geportretteerde Afrikanen stereotiep weergegeven als dom en lui en hebben, geheel in overeenstemming met wat veel mensen destijds dachten, dikke lippen en kroeshaar.
Nu heeft dit album al meerdere keren voor de nodige controverse gezorgd. Vers in het geheugen ligt bijvoorbeeld de uitspraak van de Britse Commission for Racial Equality. Deze commissie is van oordeel dat de strip ´openlijk racistisch´ is en ´De enige plek voor dit album is het museum, voorzien van een groot bord waarop staat: Bevat ouderwetse, racistische kletspraat.´
Toch is de strip, zoals die nu in de handel te koop is, al lang niet meer dezelfde als welke in 1931 in zwart-wit werd gepubliceerd. Deze eerste versie werd in 1946 vervangen door een vierkleurendruk en daarbij werden door Hergé al een aantal té koloniale details verwijderd. Zo werd een les in aardrijkskunde over België die Kuifje oorspronkelijk aan een klas kindertjes geeft vervangen door een les in rekenen. De verstoring van die les door een jaguar, en dan de vierpotige i.p.v. vierwielige versie, is daarbij niet aangepast. Ook verschenen de detectives Jansen & Janssen in deze versie opeens op pagina 1. Zij vervingen twee kruiers die commentaar geven op Kuifje´s vertrek.
Een andere aanpassing betrof een verzoek van de Scandinavische uitgevers. Die wilden een diervriendelijkere versie. Op hun verzoek is de scène waarbij Kuifje een neushoorn met dynamiet laat ontploffen vervangen door een situatie waarin de neushoorn door Kuifje met een geweerschot wordt verjaagd.
Ondanks al deze aanpassingen, én het feit dat het album reeds decennia oud is en een destijds heersende denkwereld weergeeft, blijft het album een racistische en neokolonistische reputatie houden. Een imago dat het album hoogstwaarschijnlijk altijd zal blijven houden. De uitgeverij die de nalatenschap van Hergé beheert, Moulinsart, reageert laconiek: ´We ontkennen niet dat er kolonialisme in ´Kuifje in Afrika´ zit, maar gaan we de John Wayne-films verbieden omdat er indianen in doodgeschoten worden?´
Het verbieden van een boek, een film of een andere kunstuiting is een erg lastige discussie en dient met de grootste zorgvuldigheid te gebeuren ALS het al zover komt. Ik ben er dan ook doorgaans absoluut géén voorstander van, zeker niet als de inhoud van een boek al door de tijdsgeest is achterhaald. We moeten ons tenslotte niet al te zeer laten leiden door een verkrampt gevoel voor ´politieke correctheid´ want die wijzigt nogal eens. En boeken aanpassen aan de waan(ideeën) van de dag is volstrekt verkeerd en daarbij onbegonnen werk. Daarnaast is het ook zo dat, als ik eens in mijn boekenkast kijk, ik werken tegenkom waar ook absoluut een stempel op zou moeten als we het hebben over ´hedendaags politiek correct´. Velen daarvan zijn geschreven in een tijd dat de wereld een heel stuk ´kleiner´ was en er ook politiek volledig anders uitzag. En toch worden ze tot de ´wereldliteratuur´ gerekend. En dat zijn toch niet de minste werken.
08-08-07
Nu heeft dit album al meerdere keren voor de nodige controverse gezorgd. Vers in het geheugen ligt bijvoorbeeld de uitspraak van de Britse Commission for Racial Equality. Deze commissie is van oordeel dat de strip ´openlijk racistisch´ is en ´De enige plek voor dit album is het museum, voorzien van een groot bord waarop staat: Bevat ouderwetse, racistische kletspraat.´
Toch is de strip, zoals die nu in de handel te koop is, al lang niet meer dezelfde als welke in 1931 in zwart-wit werd gepubliceerd. Deze eerste versie werd in 1946 vervangen door een vierkleurendruk en daarbij werden door Hergé al een aantal té koloniale details verwijderd. Zo werd een les in aardrijkskunde over België die Kuifje oorspronkelijk aan een klas kindertjes geeft vervangen door een les in rekenen. De verstoring van die les door een jaguar, en dan de vierpotige i.p.v. vierwielige versie, is daarbij niet aangepast. Ook verschenen de detectives Jansen & Janssen in deze versie opeens op pagina 1. Zij vervingen twee kruiers die commentaar geven op Kuifje´s vertrek.
Een andere aanpassing betrof een verzoek van de Scandinavische uitgevers. Die wilden een diervriendelijkere versie. Op hun verzoek is de scène waarbij Kuifje een neushoorn met dynamiet laat ontploffen vervangen door een situatie waarin de neushoorn door Kuifje met een geweerschot wordt verjaagd.
Ondanks al deze aanpassingen, én het feit dat het album reeds decennia oud is en een destijds heersende denkwereld weergeeft, blijft het album een racistische en neokolonistische reputatie houden. Een imago dat het album hoogstwaarschijnlijk altijd zal blijven houden. De uitgeverij die de nalatenschap van Hergé beheert, Moulinsart, reageert laconiek: ´We ontkennen niet dat er kolonialisme in ´Kuifje in Afrika´ zit, maar gaan we de John Wayne-films verbieden omdat er indianen in doodgeschoten worden?´
Het verbieden van een boek, een film of een andere kunstuiting is een erg lastige discussie en dient met de grootste zorgvuldigheid te gebeuren ALS het al zover komt. Ik ben er dan ook doorgaans absoluut géén voorstander van, zeker niet als de inhoud van een boek al door de tijdsgeest is achterhaald. We moeten ons tenslotte niet al te zeer laten leiden door een verkrampt gevoel voor ´politieke correctheid´ want die wijzigt nogal eens. En boeken aanpassen aan de waan(ideeën) van de dag is volstrekt verkeerd en daarbij onbegonnen werk. Daarnaast is het ook zo dat, als ik eens in mijn boekenkast kijk, ik werken tegenkom waar ook absoluut een stempel op zou moeten als we het hebben over ´hedendaags politiek correct´. Velen daarvan zijn geschreven in een tijd dat de wereld een heel stuk ´kleiner´ was en er ook politiek volledig anders uitzag. En toch worden ze tot de ´wereldliteratuur´ gerekend. En dat zijn toch niet de minste werken.
08-08-07
dinsdag 7 augustus 2007
Ontheemd
Ik ben ontheemd, dat klinkt zo lekker dramatisch. Een stuk dramatischer ook dan het in werkelijkheid is, maar feit is dat ik nergens echt thuis hoor. ´Where ever I lay my hat, there´s my home´ zong Paul Young en dat geldt ook in zekere zin voor mij…al draag ik doorgaans geen hoed.
Het gekke is dat er juist zoveel mensen zo honkvast zijn. Mijn liefste riep bijvoorbeeld, als een van de eerste dingen na onze ontmoeting, tegen me dat ze Zeeland nooit zou verlaten. En nu ze inmiddels toch dit huis met haar aanwezigheid opvrolijkt zit Zeeland nog steeds diep in haar genen ingebakken. En dat is toch een apart verschijnsel dat behoorlijk diep gaat. Zo waren we afgelopen zondag op weg naar V voor een bezoek aan haar moeder en J. Lekker met het open dakje achteraan tuffend in de file op de A 58. En zodra we dan voorbij Roosendaal de provinciegrens passeren klaart haar gezicht op en is ze weer ´thuis´. Voor mij ziet het asfalt en de lucht er daar net zo uit als een kilometer eerder maar mijn liefste is dan weer blij en op haar geboortegrond. Ik heb dat gevoel nooit echt gehad en kan het daarom ook niet zo goed plaatsen. Ik begrijp het deel dat voortkomt uit de vertrouwde omgeving en het gevoel van veiligheid dat je daaruit kunt halen. Maar dat gevoel heb ik nu juist op zoveel plaatsen. Ik voel me, wat dat betreft, net zo ´thuis´ in Rotterdam als in Oosterbeek en net zo ´bekend´ in Amsterdam als in Crecy la Chapelle. Allemaal plekken waar ik vaak ben geweest en, over het algemeen, prettige herinneringen aan heb. Frappant is echter dat ik bij Den Haag, waar ik geboren ben en waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht, juist weer het gevoel heb dat ik de stad ben ontgroeid. Ik kom er af en toe nog wel maar de stad heeft wel dat herkenbare maar werkelijk niets aantrekkelijks voor mij. Nu had ik dat al toen ik er nog woonde maar dat is door de loop van de jaren niet veranderd. En ook Eindhoven, waar ik inmiddels alweer zo´n vijf jaar woon, heeft inmiddels veel bekends maar zal nooit echt ´thuis´ zijn. Dat plekje zit diep verborgen in mij en reist dus automatisch mee. Toen ik destijds bezig was hier een huis te kopen riepen diverse randstedelijke vrienden tegen me dat ik, als mede-randstedeling, nooit zou kunnen wennen in Braboland en zeker niet in een ´boerendorp´ als Eindhoven. Dat ze ongelijk hadden wist ik toen al, zeker toen ik een huis vond dat, al bij de eerste stap die ik over de drempel zette, paste als een oude jas. En wellicht is het gevoel dat ik toen had het dichtst bij dat ik ooit zal komen bij het gevoel van ´thuis´ in een bepaald huis. Maar belangrijkste factor in dat proces blijft toch dat ik het áchter de voordeur naar mijn zin heb, wààr die voordeur dan ook staat en wat ik zie als ik hem open. Het is mijn plekkie en dat is belangrijker dan waar dat plekje zich bevind.
Toch zal ik voor de omgeving hier altijd ´anders´zijn, niet meer of niet minder dan een ´buitenlander´. Ik val op. Ik spreek overduidelijk een andere taal en kan aan het lokale dialect geen touw vastknopen, al is het ´HOUDOE!` en ´Hadde gij..´ inmiddels stevig in mijn vocabulaire verankerd. Ik kom van ´boven de grote rivieren´ en heb derhalve de benodigde genen voor een begrip als carnaval, en zeker voor de manier waarop ze dat in ´Lampegat´ vieren want dat maakt óók nog verschil, nu eenmaal niet meegekregen. PSV doet tenslotte mijn hart óók al niet sneller kloppen en daarmee kom je ook al niet op het lijstje van ´geliefde broeders´ terecht. Maar ondanks alles zal ik handhaven! Ik leef mijn eigen leven en sla met enig gevoel voor humor de lokale gebruiken gade. Ik verplaats me over ´s Herenwegen in een antiek aandoend vehikel waar ik me elke keer als ik uit wil stappen me moet uitvouwen. Ik ben nog dringend op zoek naar een echte viswinkel waar meer te koop is dan lekkerbekjes en Tilapiafilet. Ik weet inmiddels de weg zo´n beetje wel en ik zal hier ook waarschijnlijk nog wel ff blijven, maar ik zal toch nooit een van jullie worden. Maar dat hoeft tenslotte ook niet, toch?
07-08-07
Het gekke is dat er juist zoveel mensen zo honkvast zijn. Mijn liefste riep bijvoorbeeld, als een van de eerste dingen na onze ontmoeting, tegen me dat ze Zeeland nooit zou verlaten. En nu ze inmiddels toch dit huis met haar aanwezigheid opvrolijkt zit Zeeland nog steeds diep in haar genen ingebakken. En dat is toch een apart verschijnsel dat behoorlijk diep gaat. Zo waren we afgelopen zondag op weg naar V voor een bezoek aan haar moeder en J. Lekker met het open dakje achteraan tuffend in de file op de A 58. En zodra we dan voorbij Roosendaal de provinciegrens passeren klaart haar gezicht op en is ze weer ´thuis´. Voor mij ziet het asfalt en de lucht er daar net zo uit als een kilometer eerder maar mijn liefste is dan weer blij en op haar geboortegrond. Ik heb dat gevoel nooit echt gehad en kan het daarom ook niet zo goed plaatsen. Ik begrijp het deel dat voortkomt uit de vertrouwde omgeving en het gevoel van veiligheid dat je daaruit kunt halen. Maar dat gevoel heb ik nu juist op zoveel plaatsen. Ik voel me, wat dat betreft, net zo ´thuis´ in Rotterdam als in Oosterbeek en net zo ´bekend´ in Amsterdam als in Crecy la Chapelle. Allemaal plekken waar ik vaak ben geweest en, over het algemeen, prettige herinneringen aan heb. Frappant is echter dat ik bij Den Haag, waar ik geboren ben en waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht, juist weer het gevoel heb dat ik de stad ben ontgroeid. Ik kom er af en toe nog wel maar de stad heeft wel dat herkenbare maar werkelijk niets aantrekkelijks voor mij. Nu had ik dat al toen ik er nog woonde maar dat is door de loop van de jaren niet veranderd. En ook Eindhoven, waar ik inmiddels alweer zo´n vijf jaar woon, heeft inmiddels veel bekends maar zal nooit echt ´thuis´ zijn. Dat plekje zit diep verborgen in mij en reist dus automatisch mee. Toen ik destijds bezig was hier een huis te kopen riepen diverse randstedelijke vrienden tegen me dat ik, als mede-randstedeling, nooit zou kunnen wennen in Braboland en zeker niet in een ´boerendorp´ als Eindhoven. Dat ze ongelijk hadden wist ik toen al, zeker toen ik een huis vond dat, al bij de eerste stap die ik over de drempel zette, paste als een oude jas. En wellicht is het gevoel dat ik toen had het dichtst bij dat ik ooit zal komen bij het gevoel van ´thuis´ in een bepaald huis. Maar belangrijkste factor in dat proces blijft toch dat ik het áchter de voordeur naar mijn zin heb, wààr die voordeur dan ook staat en wat ik zie als ik hem open. Het is mijn plekkie en dat is belangrijker dan waar dat plekje zich bevind.
Toch zal ik voor de omgeving hier altijd ´anders´zijn, niet meer of niet minder dan een ´buitenlander´. Ik val op. Ik spreek overduidelijk een andere taal en kan aan het lokale dialect geen touw vastknopen, al is het ´HOUDOE!` en ´Hadde gij..´ inmiddels stevig in mijn vocabulaire verankerd. Ik kom van ´boven de grote rivieren´ en heb derhalve de benodigde genen voor een begrip als carnaval, en zeker voor de manier waarop ze dat in ´Lampegat´ vieren want dat maakt óók nog verschil, nu eenmaal niet meegekregen. PSV doet tenslotte mijn hart óók al niet sneller kloppen en daarmee kom je ook al niet op het lijstje van ´geliefde broeders´ terecht. Maar ondanks alles zal ik handhaven! Ik leef mijn eigen leven en sla met enig gevoel voor humor de lokale gebruiken gade. Ik verplaats me over ´s Herenwegen in een antiek aandoend vehikel waar ik me elke keer als ik uit wil stappen me moet uitvouwen. Ik ben nog dringend op zoek naar een echte viswinkel waar meer te koop is dan lekkerbekjes en Tilapiafilet. Ik weet inmiddels de weg zo´n beetje wel en ik zal hier ook waarschijnlijk nog wel ff blijven, maar ik zal toch nooit een van jullie worden. Maar dat hoeft tenslotte ook niet, toch?
07-08-07
zaterdag 4 augustus 2007
Pronken
De laatste dagen komen er regelmatig berichtjes voorbij op internet en in de krant dat de Jonge Socialisten graag willen dat Jan Pronk de nieuwe PvdA-voorzitter wordt. De Telegraaf heeft er vandaag zelfs zijn ´Stelling van de dag´ van gemaakt. En wat blijkt? Ruim 70% van de deelnemers aan de stelling zijn het niet eens met de stelling dat Jan Pronk de ideale partijvoorzitter zou zijn. Jammer! Ik voorzie namelijk een zéér kleurrijke periode als het ooit zover zou komen. En een verrijking van de Nederlandse taal. Bij de tegenstemmers heerst namelijk de mening dat met Jan Pronk aan het partij-roer de PvdA nóg sneller ter ziele is dan met alleen Bos als partijleider. En dat lijkt me een zéér juiste conclusie. Alleen zou ik dus vóór hebben gestemd.
Bos en de zijnen hebben mij nooit echt tot hun dierbare vrienden kunnen rekenen. Ik ben in een absoluut VVD-nest opgegroeid maar politiek inmiddels al jaren zwevend en ook al jaren vooral proteststemmer. Helaas hebben we tegenwoordig geen Bakker, Koekoek of Brouwer meer om op te stemmen…
Maar ja, ik zie Pronk inderdaad als de ideale man. Zijn naam zal tot in einde der tijden blijven voorleven in onze taal. Hoe dan? Als je ´pronk´ opzoekt in het woordenboek vind je daar o.a de omschrijving ´sieraad´ en ´overdreven opschik´. Lijkt me al duidelijk. Bij het werkwoord ´pronken´ staat als verklaring ´pralen met ijdele opschik´, een ietwat verouderde vertaling van het ´met andermans geld goede sier maken´. En ook dat lijkt me prima passen bij de PvdA, zowel nu als in het verleden én de toekomst die hen nog rest. Ik voorzie echter in de toekomst nog een tweede verklaring verschijnen in de van Dale, en wel die van ´pronken´ als zijnde ´ het in korte tijd vakkundig en volledig te gronde richten van een partij, ideologie of volksverlakkerij´.
Ik weet en besef echter dat ik Jan Pronk met het hierboven beschrevene ernstig tekort doe. De man heeft tenslotte een formidabele staat van dienst opgebouwd sinds hij in 1966 voorzitter werd van de PvdA, afdeling Krimpen aan de Lek. Beschrijvingen van de man door vriend en vijand variëren van ´Minister van het Nationale Geweten´ (Wim Kok) alswel ´Minister van Beroep´ door anderen. In een verkiezing door HP De Tijd in 2004 werd hij zelfs 2e in de verkiezing ´De Ergste Nederlander Aller Tijden´. In de jaren 70 stond hij bekend als notoire alcoholist en reed zelfs ooit een auto de greppel in om daarna, op 7 mei 1984 de alcohol voorgoed af te zweren en zich te storten op zijn nieuwe hobby van ´hardloper´. En dat hardlopen heeft hij tot in 2006 volgehouden toen hij, bijna, hardlopend Soedan diende te verlaten na zijn voortdurende kritiek op de Soedanese strijdkrachten en regering naar aanleiding van de vreselijke toestanden in Darfoer. Tegenwoordig is hij, volgens zijn eigen website ´Professor Theory and Practice of International Development, ISS, The Hague´.
Ik ben benieuwd. Wellicht zullen we Jan Pronk dus binnenkort weer regelmatig tegenkomen op het Binnenhof en in de PvdA burelen. En dan zonder stropdas. Die heeft Bos tenslotte ook al afgedaan. Een stropdas zit tenslotte veel te veel in de weg bij het draaikonten…
04-08-07 II
Bos en de zijnen hebben mij nooit echt tot hun dierbare vrienden kunnen rekenen. Ik ben in een absoluut VVD-nest opgegroeid maar politiek inmiddels al jaren zwevend en ook al jaren vooral proteststemmer. Helaas hebben we tegenwoordig geen Bakker, Koekoek of Brouwer meer om op te stemmen…
Maar ja, ik zie Pronk inderdaad als de ideale man. Zijn naam zal tot in einde der tijden blijven voorleven in onze taal. Hoe dan? Als je ´pronk´ opzoekt in het woordenboek vind je daar o.a de omschrijving ´sieraad´ en ´overdreven opschik´. Lijkt me al duidelijk. Bij het werkwoord ´pronken´ staat als verklaring ´pralen met ijdele opschik´, een ietwat verouderde vertaling van het ´met andermans geld goede sier maken´. En ook dat lijkt me prima passen bij de PvdA, zowel nu als in het verleden én de toekomst die hen nog rest. Ik voorzie echter in de toekomst nog een tweede verklaring verschijnen in de van Dale, en wel die van ´pronken´ als zijnde ´ het in korte tijd vakkundig en volledig te gronde richten van een partij, ideologie of volksverlakkerij´.
Ik weet en besef echter dat ik Jan Pronk met het hierboven beschrevene ernstig tekort doe. De man heeft tenslotte een formidabele staat van dienst opgebouwd sinds hij in 1966 voorzitter werd van de PvdA, afdeling Krimpen aan de Lek. Beschrijvingen van de man door vriend en vijand variëren van ´Minister van het Nationale Geweten´ (Wim Kok) alswel ´Minister van Beroep´ door anderen. In een verkiezing door HP De Tijd in 2004 werd hij zelfs 2e in de verkiezing ´De Ergste Nederlander Aller Tijden´. In de jaren 70 stond hij bekend als notoire alcoholist en reed zelfs ooit een auto de greppel in om daarna, op 7 mei 1984 de alcohol voorgoed af te zweren en zich te storten op zijn nieuwe hobby van ´hardloper´. En dat hardlopen heeft hij tot in 2006 volgehouden toen hij, bijna, hardlopend Soedan diende te verlaten na zijn voortdurende kritiek op de Soedanese strijdkrachten en regering naar aanleiding van de vreselijke toestanden in Darfoer. Tegenwoordig is hij, volgens zijn eigen website ´Professor Theory and Practice of International Development, ISS, The Hague´.
Ik ben benieuwd. Wellicht zullen we Jan Pronk dus binnenkort weer regelmatig tegenkomen op het Binnenhof en in de PvdA burelen. En dan zonder stropdas. Die heeft Bos tenslotte ook al afgedaan. Een stropdas zit tenslotte veel te veel in de weg bij het draaikonten…
04-08-07 II
Vakantie-´voorpret´
Over vijf weken gaan mijn liefste en ik op vakantie. Eindelijk eindelijk eindelijk!. Na vier lange jaren van ziekenhuizen en ander leed is het nu zover. Over de uiteindelijke bestemming waren we het snel, en zéér democratisch, al gauw eens. En dat het speciaal moest gaan worden ook.
Op vakantie gaan vergt een zekere voorbereiding. Er moet van alles geregeld en aangeschaft worden, en dan heb ik het nog niet eens alleen over spullen die straks ook mee het vliegtuig in moeten. En je moet jezelf inlezen. Door je vooraf te verdiepen in de vakantiebestemming verhoog je ten eerste de voorpret maar tegelijkertijd verklein je de kans dat terplekke blijkt dat je dingen hebt vergeten te regelen. Het internationale rijbewijs bijvoorbeeld. Dat ding stelt in principe niet veel voor, een in ouderwets grijs uitgevoerd kartonnen kaftje met daarin een vertaling van het NL-rijbewijs op een formaat dat doet denken aan het oude rijbewijs waar ook de hedendaagse portefeuilles nog op zijn afgesteld, maar autoverhuurbedrijven willen er nog wel eens om vragen. Dus richting de plaatselijke ANWB getogen alwaar, tegen betaling van een zeker bedrag en het achterlaten van de meegebrachte pasfoto, het ding simpelweg te regelen valt.
´En meneer,´ vraagt de vrolijke ANWB-dame, ´waar gaat de reis naar toe?´
Als ik haar onthul dat de reis naar T gaat volgt meteen de vraag die me steeds gesteld wordt als de reisbestemming ter sprake komt. ´Waar ligt dat?´ Met wat simpele beschrijvingen kan ik dat haar dat duiden en duikt ze in de computer om mij, als jarenlang ANWB-lid, in rap tempo alles op te lepelen wat er over T. in de computer staat. Dat blijkt verbazend weinig te zijn.Zelfs ik weet, na het lezen van slechts twee internetsites, er al beduidend méér van. Maar daar gaat het nu niet om, ik wil een Internationaal Rijbewijs. Da´s alles, en ja, ik heb inderdaad aan een pasfoto gedacht. En nee, ik wil geen extra folders of wegenkaarten aanschaffen want die hebben jullie namelijk niet van T. En wat moet je met een kaart van, let´s say…. Terschelling, als je daar niet heen gaat? Nou dan! Ruim drie kwartier later sta ik weer buiten, een paar Euro´s armer en een Internationaal Rijbewijs rijker. Dan op naar de reisboekenwinkel een paar straten verderop. Ook dáár is de collectie over T. zelfs met een lantaarntje lastig te vinden. Géén reisgids, géén Lonely Planet. Slechts één wegenkaart wisselt van eigenaar. Het is niet veel maar alles is beter dan niets.
Eenmaal thuisgekomen op internet gaan zoeken naar een reisgids. Via Bol is snel een 2e hands exemplaar gevonden en aangeschaft. Valt dus over een paar dagen vanzelf op de mat. Heerlijk dat internet!
Een ander item dat enig uitzoekwerk behoeft is de veranderde regelgeving voor wat er nu wel en niet mee mag in het vliegtuig. Vooral de regels voor handbagage zijn me vaag. Gelukkig is er voldoende informatie op het net te vinden waarmee ik mijn liefste gerust kan stellen. Ik maak overal printjes van zodat ze het op haar dooie gemakje kan lezen. Ik maak óók een mentale aantekening om vóór vertrek een controle van de meegaande handtas in te stellen. Want daar de exemplaren die mijn liefste meezeult steevast GROTER en GROTER worden neemt de inhoud niet alleen in volume maar ook in diversiteit drastisch toe. En juist in die diversiteit schuilt het (vertragings-) gevaar. Dan een lijstje maken van dingen die ik nog moet regelen maar nog niet kan regelen omdat het nog TE ver weg is. Veel van wat op het lijstje komt is dermate logisch dat ik me bijna dom voel als ik het opschrijf, maar liever safe than sorry. Het lijstje wordt steeds langer… darn!
Het hele bataljon medicijnen waar ik tegenwoordig aan vast zit is óók al niet simpel mee te nemen. Ik moet een verklaring hebben dat het MIJN medicijnen betreft. Uit oogpunt van potentiële drugssmokkel snap ik het allemaal wel, maar er staat weer niet bij wáár ik iets dergelijks moet regelen. Bij de huisarts? De specialist die de medicijnen heeft voorgeschreven? Ik heb volgende week weer een controle afspraak dus zal ik het dan vragen.
Voor het meezeulen van de benodigde kleding bezitten mijn liefste en ik twee koffers. Een grote en een kleine(re). Gelukkig ben ik tegenwoordig zo slim om niet meer de discussie aan te gaan wie welke koffer gaat gebruiken straks. Dat geeft alleen maar stubbelingen tenslotte en de uitkomst staat bij voorbaat vast. De grote is voor háár. Hoe kan ze anders de geplande twintig paar schoenen meenemen? Ik bereid me vast mentaal voor op het inpakken van de koffers. Een deel van mijn kleine(re) koffer wordt vast in gedachten gereserveerd voor de overflow van de hare. Scheelt straks weer.
04-08-07
Op vakantie gaan vergt een zekere voorbereiding. Er moet van alles geregeld en aangeschaft worden, en dan heb ik het nog niet eens alleen over spullen die straks ook mee het vliegtuig in moeten. En je moet jezelf inlezen. Door je vooraf te verdiepen in de vakantiebestemming verhoog je ten eerste de voorpret maar tegelijkertijd verklein je de kans dat terplekke blijkt dat je dingen hebt vergeten te regelen. Het internationale rijbewijs bijvoorbeeld. Dat ding stelt in principe niet veel voor, een in ouderwets grijs uitgevoerd kartonnen kaftje met daarin een vertaling van het NL-rijbewijs op een formaat dat doet denken aan het oude rijbewijs waar ook de hedendaagse portefeuilles nog op zijn afgesteld, maar autoverhuurbedrijven willen er nog wel eens om vragen. Dus richting de plaatselijke ANWB getogen alwaar, tegen betaling van een zeker bedrag en het achterlaten van de meegebrachte pasfoto, het ding simpelweg te regelen valt.
´En meneer,´ vraagt de vrolijke ANWB-dame, ´waar gaat de reis naar toe?´
Als ik haar onthul dat de reis naar T gaat volgt meteen de vraag die me steeds gesteld wordt als de reisbestemming ter sprake komt. ´Waar ligt dat?´ Met wat simpele beschrijvingen kan ik dat haar dat duiden en duikt ze in de computer om mij, als jarenlang ANWB-lid, in rap tempo alles op te lepelen wat er over T. in de computer staat. Dat blijkt verbazend weinig te zijn.Zelfs ik weet, na het lezen van slechts twee internetsites, er al beduidend méér van. Maar daar gaat het nu niet om, ik wil een Internationaal Rijbewijs. Da´s alles, en ja, ik heb inderdaad aan een pasfoto gedacht. En nee, ik wil geen extra folders of wegenkaarten aanschaffen want die hebben jullie namelijk niet van T. En wat moet je met een kaart van, let´s say…. Terschelling, als je daar niet heen gaat? Nou dan! Ruim drie kwartier later sta ik weer buiten, een paar Euro´s armer en een Internationaal Rijbewijs rijker. Dan op naar de reisboekenwinkel een paar straten verderop. Ook dáár is de collectie over T. zelfs met een lantaarntje lastig te vinden. Géén reisgids, géén Lonely Planet. Slechts één wegenkaart wisselt van eigenaar. Het is niet veel maar alles is beter dan niets.
Eenmaal thuisgekomen op internet gaan zoeken naar een reisgids. Via Bol is snel een 2e hands exemplaar gevonden en aangeschaft. Valt dus over een paar dagen vanzelf op de mat. Heerlijk dat internet!
Een ander item dat enig uitzoekwerk behoeft is de veranderde regelgeving voor wat er nu wel en niet mee mag in het vliegtuig. Vooral de regels voor handbagage zijn me vaag. Gelukkig is er voldoende informatie op het net te vinden waarmee ik mijn liefste gerust kan stellen. Ik maak overal printjes van zodat ze het op haar dooie gemakje kan lezen. Ik maak óók een mentale aantekening om vóór vertrek een controle van de meegaande handtas in te stellen. Want daar de exemplaren die mijn liefste meezeult steevast GROTER en GROTER worden neemt de inhoud niet alleen in volume maar ook in diversiteit drastisch toe. En juist in die diversiteit schuilt het (vertragings-) gevaar. Dan een lijstje maken van dingen die ik nog moet regelen maar nog niet kan regelen omdat het nog TE ver weg is. Veel van wat op het lijstje komt is dermate logisch dat ik me bijna dom voel als ik het opschrijf, maar liever safe than sorry. Het lijstje wordt steeds langer… darn!
Het hele bataljon medicijnen waar ik tegenwoordig aan vast zit is óók al niet simpel mee te nemen. Ik moet een verklaring hebben dat het MIJN medicijnen betreft. Uit oogpunt van potentiële drugssmokkel snap ik het allemaal wel, maar er staat weer niet bij wáár ik iets dergelijks moet regelen. Bij de huisarts? De specialist die de medicijnen heeft voorgeschreven? Ik heb volgende week weer een controle afspraak dus zal ik het dan vragen.
Voor het meezeulen van de benodigde kleding bezitten mijn liefste en ik twee koffers. Een grote en een kleine(re). Gelukkig ben ik tegenwoordig zo slim om niet meer de discussie aan te gaan wie welke koffer gaat gebruiken straks. Dat geeft alleen maar stubbelingen tenslotte en de uitkomst staat bij voorbaat vast. De grote is voor háár. Hoe kan ze anders de geplande twintig paar schoenen meenemen? Ik bereid me vast mentaal voor op het inpakken van de koffers. Een deel van mijn kleine(re) koffer wordt vast in gedachten gereserveerd voor de overflow van de hare. Scheelt straks weer.
04-08-07
donderdag 2 augustus 2007
Verwenartikel
Soms zit het mee en soms zit het tegen in het leven. Belangrijk is echter dat je goed voor jezelf moet zorgen en ook best eens lief voor jezelf mag zijn. En in dat kader doe ik, bij wijze van spreken dan, een moord voor een warm afbakpistoletje met roomboter en rauwe ham. Heerlijk vind ik dat. Een moment van verwennerij en puur genieten, op elk moment van de dag.
De vriezer was echter leeg en aldus toog ik naar de supermarkt om nieuwe voorraad in te slaan. Dwalend door de gangpaden kon ik het gewenste artikel echter nergens vinden. Niet bij het brood en ook niet in die mand aan het eind van het gangpad waar ze meestal lagen. Lichtelijk in paniek dus een supermarktmedewerker aangeschoten. En dáár ging het mis. Het puisterige jongmens richtte zich op en toverde die vreselijk irritante glimlach op zijn gezicht die ervaren supermarktmedewerkers schijnen te reserveren voor het doorgaans zwaar debiele en dementerende cliënteel. ´Maar meneer,´ sprak het, meewarig glimlachend, ´dat is een verwenartikel en DUS alléén verkrijgbaar op zaterdag.´ En, omdat dát in zijn ogen alles verklaarde, draaide hij zich van mij af en ging verder met het vullen van het vak vlugkokende elleboogjes macaroni à 69 ct per pak. ´Ehh… verwénartikel?´ probeerde ik nog.
´Verwenartikel!´ beaamde het, zonder zich van zijn macaroni af te wenden.
´Maar eh..wat als ik mezelf nu op donderdag wil verwennen?´ stamelde ik.
´Dat,´ sprak het, nu lichtelijk geïrriteerd ´mag alléén op za-ter-dag.´ En daarmee was de kous voor hem óverduidelijk af.
Totaal verbouwereerd zocht ik naar woorden om mijn oplaaiende woede om zóveel onrechtvaardigheid lucht te geven.. ´Dus jullie,´ begon ik, ´bepalen dus voor mij wanneer ik mezelf màg verwennen???´ De jongeman richtte zich verveeld op en begon de macaronidoos in zijn handen hardhandig uit elkaar te trekken. ´Dat is beleid meneer!´ sprak het gedecideerd en draaide vervolgens zich om, mij in totale verbijstering achterlatend. Nog zoekend naar woorden verliet ik het pand om er nooit meer één voet over de drempel te zetten. Beleid! Wat denken ze wel?
02-08-07
De vriezer was echter leeg en aldus toog ik naar de supermarkt om nieuwe voorraad in te slaan. Dwalend door de gangpaden kon ik het gewenste artikel echter nergens vinden. Niet bij het brood en ook niet in die mand aan het eind van het gangpad waar ze meestal lagen. Lichtelijk in paniek dus een supermarktmedewerker aangeschoten. En dáár ging het mis. Het puisterige jongmens richtte zich op en toverde die vreselijk irritante glimlach op zijn gezicht die ervaren supermarktmedewerkers schijnen te reserveren voor het doorgaans zwaar debiele en dementerende cliënteel. ´Maar meneer,´ sprak het, meewarig glimlachend, ´dat is een verwenartikel en DUS alléén verkrijgbaar op zaterdag.´ En, omdat dát in zijn ogen alles verklaarde, draaide hij zich van mij af en ging verder met het vullen van het vak vlugkokende elleboogjes macaroni à 69 ct per pak. ´Ehh… verwénartikel?´ probeerde ik nog.
´Verwenartikel!´ beaamde het, zonder zich van zijn macaroni af te wenden.
´Maar eh..wat als ik mezelf nu op donderdag wil verwennen?´ stamelde ik.
´Dat,´ sprak het, nu lichtelijk geïrriteerd ´mag alléén op za-ter-dag.´ En daarmee was de kous voor hem óverduidelijk af.
Totaal verbouwereerd zocht ik naar woorden om mijn oplaaiende woede om zóveel onrechtvaardigheid lucht te geven.. ´Dus jullie,´ begon ik, ´bepalen dus voor mij wanneer ik mezelf màg verwennen???´ De jongeman richtte zich verveeld op en begon de macaronidoos in zijn handen hardhandig uit elkaar te trekken. ´Dat is beleid meneer!´ sprak het gedecideerd en draaide vervolgens zich om, mij in totale verbijstering achterlatend. Nog zoekend naar woorden verliet ik het pand om er nooit meer één voet over de drempel te zetten. Beleid! Wat denken ze wel?
02-08-07
Abonneren op:
Posts (Atom)