Buiten was het inmiddels aardig aan het betrekken maar we besloten toch om er met D´Olle Grieze opuit te trekken. Gewoon een stukje toeren in de omgeving en zo reden we, aan het begin van de middag, met z´n drietjes de straat uit. Voor die avond had ik een tafeltje gereserveerd bij vrienden in EL dus daar moesten we ongeveer uitkomen. De lucht werd steeds dreigender maar Pa genoot zichtbaar. Helaas moest het dak al snel dicht vanwege de temperatuur maar de omgeving was landelijk en groen en dat vergoedde veel. Halverwege de middag werd het tijd voor een terras en legden we aan op een dorpspleintje. Maar nog niet koud gezeten braken de hemelsluizen open en kwam het water in stromen naar benden. We zaten weliswaar onder een luifel maar het regende zo hard dat het opspattende water de zitting toch maar naar binnen verdreef. Om met Pa weer eens aan de bar te hangen bracht ook bij hem allerlei herinneringen boven aan de tijd dat ik eindexamen deed en er regelmatig gebiljart werd in café 2005. Pa, die in mijn vriendenkring bekend stond als ´Meneer Keulemans´ ging vaak mee. Niet zozeer omdat hij goed kon biljarten maar meer omdat hij én goed gezelschap was én meestal voor de hele groep de drankjes betaalde. Dat hij rondliep met een polstasje, en zélfs af en toe een ruitjesbroek, werd hem door een ieder vergeven.
Na de koffie werd de reis voortgezet de grens over om, via allerlei binnenwegen, uiteindelijk op de A16 uit te komen. In EL werden we allerhartelijkst ontvangen. P kent Pa ook al een jaar of twintig maar N, zijn vrouw, had nog geen kennis gemaakt. Zoals gewoonlijk werd het een heerlijk etentje en ook Pa genoot volop.
Al bij binnenkomst zag ik aan het tafeltje naast ons iemand zitten die ik kende. Ik wist alleen niet meer waarvan. De herkenning was duidelijk wederzijds en door bemiddeling van N werd het mysterie snel opgelost: De Keukenhof aan het begin van de jaren negentig en een blauwe Mazda. Dat seizoen was er een soort ´standing order´ dat iedereen ´s ochtends op weg naar het werk uit moest kijken naar een blauwe Mazda die regelmatig stilviel (qua olieverbruik gemiddeld 1:3) en dus waarschijnlijk ergens in de berm stond. Vriendelijk verzoek was dan om de Mazda mét collega erin op sleeptouw te nemen en op het werk af te leveren. Na even bijgepraat te hebben vertrok de oud collega en verliep de conversatie aan onze tafel erg vlot en gezellig. Alzheimer leek even vreselijk ver weg..
Eenmaal weer thuis bleek ook het monster nog duidelijk aanwezig. Pa was moe en wilde gaan slapen maar wist niet meer waar zijn bed stond, noch waar hij zijn tanden moest poetsen of waar hij zijn schoenen nou weer had gelaten. En zijn jas?
Een half uur later trok ik de deur van de slaapkamer achter me dicht. De rollen waren nu voorgoed omgedraaid….
14-08-07 II
Geen opmerkingen:
Een reactie posten