Mijn vader is gegrepen door het monster dat Alzheimer heet. Het ergste vind eigenlijk ik nog dat hij het weet. Hij weet dat het minder wordt en hij weet ook dat hij dingen niet meer weet.
Zijn fysieke gezondheid is wel in orde voor zijn leeftijd, hij is nu begin zeventig, maar geestelijk gaat het in zéér rap tempo bergafwaarts. En ik vind het vreselijk om te zien.
De geluiden klonken al langer door dat het niet goed ging maar elke keer als ik hem belde dan leek het wel mee te vallen. Hij was onverminderd blij me te horen en redelijk bij de tijd. Maar zijn vrouw wist beter en waarschuwde me steeds dat het hard achteruit ging. Maar heel veel signalen daarvan kon ik niet oppikken. Tot hij onlangs een weekend hier logeerde.
Hij rijdt al een tijdje geen auto meer dus hij werd netjes thuis opgehaald. Met het eendje…natuurlijk. Je kunt hem bijna geen groter probleem doen tenslotte. Nu was het de eerste keer dat hij bij ons zou komen logeren. Er was wel eerder sprake van geweest maar door alle ziekenhuisopnames van de afgelopen vier jaar was het er simpelweg niet van gekomen. Maar nu dan wel en vol goede moed togen we, mét open dak, van DH op weg naar Brabant. Het was mooi weer en hij had er echt zin in, dat vertelde hij steeds weer. Eenmaal weer veilig aangeland in het Brabantse Land wees ik hem zijn bed en waar de badkamer was. Alles op nog geen 10 meter afstand van elkaar. Trap op rechts om te slapen en links om te douchen, niet al te ingewikkeld. Maar hier kwam het wrede gezicht pas echt naar boven. Pa moest echt zijn best doen het zich allemaal in te prenten en deed dat door een aantal keer tussen zijn bed en de badkamer heen en weer te lopen. Daar slaap ik en daar kan ik douchen. Maar echt registreren deed het niet, zoveel was duidelijk. Het feit dat hij opeens in een nieuwe omgeving stond verwarde hem en dat deed pijn. Eenmaal weer beneden en gezeten op de bank met een drankje leek hij weer wat te kalmeren en kwam ook de vrolijkheid weer even naar boven. Even maar, want al snel kwam in zijn ogen weer die blik. De blik van ´Ik weet het wel…maar nu even niet..´
´Waar is mijn koffer?´ Die vraag heb ik de eerste avond zeker twintig keer gehoord. En elke keer toch maar weer antwoord geven. En dan was het weer even goed. Ook had hij het steeds koud. Dan zat hij echt te klappertanden. Dus maar een dikke donzen slaapzak tevoorschijn gehaald. Dat hielp dan wel weer even. Maar wellicht het ergste vond ik dat hij het blijkbaar nodig vond zich continue voor zijn gedrag te verontschuldigen. Voor het feit dat hij ons zoveel overlast bezorgde. Maar hoe vaak ik ook, uit de grond van mijn hart, zei dat het echt geen moeite was, het verontschuldigen bleef. En mijn hart brak.
De volgende ochtend zat hij al vroeg beneden op de bank. Nu ben ik zelf meestal ook wel vroeg wakker, in tegenstelling tot mijn liefste, maar hij was me toch voor. En hij zat echt te wachten. Ik geloof niet dat hij zozeer op iets of iemand wachtte maar meer op wat er gebeuren ging. Of wellicht op iemand die hem zou vertellen wat er moest gaan gebeuren. Ik gaf hem een stuk van de krant en een kop koffie en dook op de bank in een verwoede poging zelf ook enigszins wakker te worden, met mijn eigen koffie, de rest van de krant en een sigaret. De vroege ochtend is tenslotte niet mijn beste tijdstip van de dag.
Maar Pa zat niet lekker. Hij zat maar heen en weer te wiebelen alsof hij naar woorden zocht. Na een paar minuten kwam het hoge woord eruit: hij wilde douchen, maar hij wist alleen niet meer waar dat nou ook alweer kon. Dus liep ik mee naar boven om hem de badkamer te wijzen, bovenaan de trap en dan 2x links. Maar ik was nog niet goed en wel terug beneden toen er van boven geroepen werd. Heel veel excuses maar of ik hem nog even de douche kon uitleggen. Tuurlijk Pa, ik kom eraan…
14-08-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten