Nederlanders klagen veel en vaak. Over het weer, de voetbaluitslagen, de belastingen..overal wordt over geklaagd. Is er weer eens een keer sprake van werkelijke in plaats van de gebruikelijke vloeibare zonneschijn, dan is het al snel weer te warm. Is het een keer echt winters met een aantal centimeters sneeuw op straat ligt meteen het hele land plat want dáár is ons land weer niet op ingesteld. Het is ook altijd wat.
Een van de meest opmerkelijke klaagzangen die ik vaak moet aanhoren is die van: ´Ze begrijpt het niet!´. Meestal uitgesproken door een in zelfmedelijden wentelend persoon van mannelijke kunne die, na het zoveelste misverstand met zijn geliefde, steun en een gewillig oor komt zoeken bij medebroeders die er ook ´een´ hebben.
Nu is mijn bovenkamer ietwat anders aangesloten dan die van vele van mijn door de situatie opgedrongen kennissen en ik kan het dan ook niet nalaten om vragen te stellen. Vragen die mij daadwerkelijk intrigeren en bij de ondervraagde vaak tot verontwaardigd gefronste wenkbrauwen leidt. Op de opmerking ´Ze begrijpt het echt niet!´is mijn wedervraag dan ook al snel wat dat ´het´ dan precies betekent. En dat schijnt een vraag te zijn waar de klager nog niet over had nagedacht. Voor mij is dat namelijk een essentieel onderdeel, als iemand ´het´ niet begrijpt dan is het voor de oplossing best handig als dan tenminste duidelijk is waar dat ´het´ dan precies voor staat. En dan kan een hele variëteit aan onderwerpen zijn. Van ´Ze begrijpt MIJ niet´ tot voetbal en de liefde daarvoor, van het voortdurend overwerken samen met die lekker uitziende collega tot de noodzaak er niet van inzien je vuile kleding in de wasmand te deponeren of na het eten je bord even zelf naar de keuken te brengen. En hoe meer de klager moet zoeken naar de werkelijke betekenis van dat ene woordje hoe vaker hij zijn eigen graf graaft. Want vaak blijkt dat de mannelijke inbreng in een relatie minstens net zo beperkt is als die van de andere kant en dat beiden er zo hun eigen agenda op nahouden om dingen wel of juist niet te doen.
Het lastige van het hebben van een relatie met een ander is nu eenmaal dat je met twee verschillende mensen te maken hebt. Twee zielen die elk hun eigen bagage en handleiding hebben, hun rugzakje met eerder opgedane bagage en ook nog, vaak volstrekt tegenstrijdige denkbeelden hebben over wat de onderhavige relatie nu precies is of zou moeten zijn. En dan heb ik het nog niet eens over eventuele invloed of beïnvloeding door (schoon-)moeders of vrienden en vriendinnen. Want die willen doorgaans weer volstrekt een hele andere richting op, niet zelden een richting die richting een tweesprong voert vanwaar beiden in een liefst tegenovergestelde richting vertrekken. Doch ook zonder inmenging van buitenaf is het hebben en onderhouden van een relatie zwaar werk. Een continue proces wat, als er niet van beide kanten aan gewerkt wordt, al snel leidt tot verwijdering of algehele desinteresse. Of erger.
De enige oplossing hiervoor is communicatie. Het bespreekbaar maken van irritaties en het bespreken van wensen en verlangens. En, last but not least, de bereidheid hebben om regelmatig het water met een beetje wijn aan te lengen. Want samenzijn moet ook vooral leuk zijn. Het is toch zeker de bedoeling dat je het lang leuk blijft vinden om samen door het leven te banjeren. En als je het goed met elkaar kunt vinden en weet wat je aan elkaar hebt is (bijna) elke hobbel die onvermijdelijk langs kom te nemen. En elke genomen hobbel is reden voor een feestje. Altijd! Hoe groot of klein de hobbel achteraf ook geweest mag zijn, er is altijd reden om te vieren.
Zo stappen mijn liefste en ik straks in D´Olle Grieze, doen het dak open en rijden de straat uit, het onbekende tegemoet. En bij elk kruispunt kunnen we kiezen welke richting we zullen kiezen. We hebben tenslotte vakantie en dat moet gevierd. Elk weekend weer!
12-08-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten