Nu de jaren langzaam gaan tellen zijn er van die momenten dat ik me echt oud voel. En vaak gaan die momenten samen met een gevoel van verminderde tolerantie. Niet dat ik het bijvoorbeeld mijn buren niet gun hun favoriete muziek effe lekker hard te draaien, maar ik merk dat het me steeds meer moeite kost dat over langere tijd te accepteren. Een van de grootste vrijheden die we in dit land hebben is dat we, min of meer ongestoord, achter onze voordeur precies zo kunnen leven als we dat zelf willen. En dat is een groot goed. Maar een belangrijk aspect van het opeisen van die vrijheid is wel dat je je omgeving tegelijkertijd óók de ruimte moet laten om dat te doen. En daar gaat het vaak mis.
Mijn liefste en ik zijn grote liefhebbers van het ´terrasje pakken´. Zodra het maar enigszins mogelijk is, financieel en qua weer, dan zijn we op het terras te vinden achter een glaasje droge witte wijn of een lekker hapje. En als het allemaal echt mee wil zitten een combinatie van beiden. En ondertussen beoefenen we dan onze hobby van het ´mensen kijken´.
Wat echter steeds meer opvalt is dat er weinig plekken meer over zijn waar je rustig op het terras kunt zitten. En dat terwijl ´rustig´ in ons overvolle landje überhaupt al bijna een eufemisme is. Maar met het verkeerslawaai en de geluiden die je nu eenmaal hebt als grote groepen ergens samen komen kan ik best leven. Waar ik het moeilijk mee heb ik het feit dat menig ouder zijn of haar kroost ongegeneerd laat krijsen en bovendien laat rondrennen. Vaak nog vergezeld van een misplaatst trotse blik van ´Zijn het geen schatjes? Zo levendig en zo spontaan!´. Mijn antwoord daarop is even simpel als kort en duidelijk: ´Nee!´ Ik vínd uw kids helemaal geen schatjes als ze krijsend tussen de tafels rondrennen en mijn dag komen verstoren. Ik heb er namelijk óók hard voor moeten werken om mezelf te kunnen veroorloven om hier koffie te kunnen drinken ipv in mijn eigen achtertuin, en ik mag dan ook verwachten dat ik dat in enige rust kan doen. Als uw nageslacht dan behept is met een overdaad aan energie, ook nog de diagnose ADHD of ADD heeft óf nooit iets begrepen heeft van uw dappere pogingen tot opvoeden, dan raad ik u aan ze voortaan eerst mee te nemen naar bos of hei. Alhier kunt u uw bloedjes dan dermate afmatten in de gezonde buitenlucht dat ze straks op het terras, als ze hun zuurverdiende ijsje verorberen, in iedergeval uw mede terrasbezoekers niet meer tot last zijn dan strikt noodzakelijk. Bijkomend voordeel is dan voor u ook nog dat als ze zo moe zijn, ze ook geen puf hebben tegen eventuele verdere vermaningen uwerzijds in opstand te komen. Kortom: iedereen blij.
En denk nu niet dat ik een kinderhater ben. Allesbehalve zelfs. Mocht mijn zoon Hans-Edo-Jan-Jaap onverhoopt ooit nog in de gelukkige omstandigheden komen te verkeren dat hij het levenslicht mag zien dan heeft hij de beste ouders uitgekozen die hij maar kan wensen. Hij zal dan opgroeien in een liefdevolle en geborgen omgeving en worden grootgebracht met respect voor anderen en de wereld om hem heen. Er is echter een hele duidelijke reden dat Hans-Edo-Jan-Jaap er momenteel niet is. We willen namelijk helemaal geen kindertjes, mijn liefste en ik. Da´s een heel bewuste keuze, zoals het ook van uw kant een heel bewuste keuze is geweest, mag ik hopen, om wél tot fokken over te gaan. Maar het feit dat u wel kindertjes heeft en wij niet houdt toch nog steeds niet in dat wij dan maar meteen ook alles van uw nageslacht dienen te accepteren. Het is uw primaire taak als verwekker en biologisch ouder om het wurm te voorzien van een algemeen aanvaardbaar stelsel van normen en waarden en bovendien kennis van algemene omgangsvormen. En als ze daar onverhoopt niet aan willen dan dient u degene te zijn om ze direct en zonder omwegen te corrigeren. Anders doe ik het en zit u met een levenslang getraumatiseerd kind. Want ik ben groot, héél groot, en nog sadistisch ook, althans volgens mijn liefste. Maar helaas heeft ook zij nog steeds niet helemaal door dat ze nu eenmaal gewoon moet doen wat ze moet doen. En als u nu uw taak als ouder serieus ter harte neemt en uw kroost opvoed tot verantwoordelijke en gezagsgetrouwe en verantwoordelijke burgers, dan zorg ik voor mijn verantwoordelijkheden. En dan ziet de wereld er opeens weer een stuk vrolijker en vriendelijker uit. Ja? Ok dan!
24-08-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten