Over vijf weken gaan mijn liefste en ik op vakantie. Eindelijk eindelijk eindelijk!. Na vier lange jaren van ziekenhuizen en ander leed is het nu zover. Over de uiteindelijke bestemming waren we het snel, en zéér democratisch, al gauw eens. En dat het speciaal moest gaan worden ook.
Op vakantie gaan vergt een zekere voorbereiding. Er moet van alles geregeld en aangeschaft worden, en dan heb ik het nog niet eens alleen over spullen die straks ook mee het vliegtuig in moeten. En je moet jezelf inlezen. Door je vooraf te verdiepen in de vakantiebestemming verhoog je ten eerste de voorpret maar tegelijkertijd verklein je de kans dat terplekke blijkt dat je dingen hebt vergeten te regelen. Het internationale rijbewijs bijvoorbeeld. Dat ding stelt in principe niet veel voor, een in ouderwets grijs uitgevoerd kartonnen kaftje met daarin een vertaling van het NL-rijbewijs op een formaat dat doet denken aan het oude rijbewijs waar ook de hedendaagse portefeuilles nog op zijn afgesteld, maar autoverhuurbedrijven willen er nog wel eens om vragen. Dus richting de plaatselijke ANWB getogen alwaar, tegen betaling van een zeker bedrag en het achterlaten van de meegebrachte pasfoto, het ding simpelweg te regelen valt.
´En meneer,´ vraagt de vrolijke ANWB-dame, ´waar gaat de reis naar toe?´
Als ik haar onthul dat de reis naar T gaat volgt meteen de vraag die me steeds gesteld wordt als de reisbestemming ter sprake komt. ´Waar ligt dat?´ Met wat simpele beschrijvingen kan ik dat haar dat duiden en duikt ze in de computer om mij, als jarenlang ANWB-lid, in rap tempo alles op te lepelen wat er over T. in de computer staat. Dat blijkt verbazend weinig te zijn.Zelfs ik weet, na het lezen van slechts twee internetsites, er al beduidend méér van. Maar daar gaat het nu niet om, ik wil een Internationaal Rijbewijs. Da´s alles, en ja, ik heb inderdaad aan een pasfoto gedacht. En nee, ik wil geen extra folders of wegenkaarten aanschaffen want die hebben jullie namelijk niet van T. En wat moet je met een kaart van, let´s say…. Terschelling, als je daar niet heen gaat? Nou dan! Ruim drie kwartier later sta ik weer buiten, een paar Euro´s armer en een Internationaal Rijbewijs rijker. Dan op naar de reisboekenwinkel een paar straten verderop. Ook dáár is de collectie over T. zelfs met een lantaarntje lastig te vinden. Géén reisgids, géén Lonely Planet. Slechts één wegenkaart wisselt van eigenaar. Het is niet veel maar alles is beter dan niets.
Eenmaal thuisgekomen op internet gaan zoeken naar een reisgids. Via Bol is snel een 2e hands exemplaar gevonden en aangeschaft. Valt dus over een paar dagen vanzelf op de mat. Heerlijk dat internet!
Een ander item dat enig uitzoekwerk behoeft is de veranderde regelgeving voor wat er nu wel en niet mee mag in het vliegtuig. Vooral de regels voor handbagage zijn me vaag. Gelukkig is er voldoende informatie op het net te vinden waarmee ik mijn liefste gerust kan stellen. Ik maak overal printjes van zodat ze het op haar dooie gemakje kan lezen. Ik maak óók een mentale aantekening om vóór vertrek een controle van de meegaande handtas in te stellen. Want daar de exemplaren die mijn liefste meezeult steevast GROTER en GROTER worden neemt de inhoud niet alleen in volume maar ook in diversiteit drastisch toe. En juist in die diversiteit schuilt het (vertragings-) gevaar. Dan een lijstje maken van dingen die ik nog moet regelen maar nog niet kan regelen omdat het nog TE ver weg is. Veel van wat op het lijstje komt is dermate logisch dat ik me bijna dom voel als ik het opschrijf, maar liever safe than sorry. Het lijstje wordt steeds langer… darn!
Het hele bataljon medicijnen waar ik tegenwoordig aan vast zit is óók al niet simpel mee te nemen. Ik moet een verklaring hebben dat het MIJN medicijnen betreft. Uit oogpunt van potentiële drugssmokkel snap ik het allemaal wel, maar er staat weer niet bij wáár ik iets dergelijks moet regelen. Bij de huisarts? De specialist die de medicijnen heeft voorgeschreven? Ik heb volgende week weer een controle afspraak dus zal ik het dan vragen.
Voor het meezeulen van de benodigde kleding bezitten mijn liefste en ik twee koffers. Een grote en een kleine(re). Gelukkig ben ik tegenwoordig zo slim om niet meer de discussie aan te gaan wie welke koffer gaat gebruiken straks. Dat geeft alleen maar stubbelingen tenslotte en de uitkomst staat bij voorbaat vast. De grote is voor háár. Hoe kan ze anders de geplande twintig paar schoenen meenemen? Ik bereid me vast mentaal voor op het inpakken van de koffers. Een deel van mijn kleine(re) koffer wordt vast in gedachten gereserveerd voor de overflow van de hare. Scheelt straks weer.
04-08-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten