Weer thuis!

De reis is relatief voorspoedig verlopen. Alleen was er, zoals meestal, gedonder met de zitplaatsen in het vliegtuig. Bij het inchecken op Tobago lag de computer plat en kon men dus niet zien dat we ´Comfort Class´ geboekt hadden i.p.v. ´Economy´. We hebben dus plaatsen ergens achterin het vliegtuig en niet waar we horen te zitten. De stewardess die we daarop aanspreken reageert nogal onbeschoft en onverschillig als we zeggen dat we verkeerde stoelen hebben. Ze zegt dat we dat wel kunnen beweren maar dat we het eerst maar moeten bewijzen voor ze het gelooft, iedereen kan het tenslotte wel beweren. Omdat we hier duidelijk niet verder komen zoeken we de purser op en die is wat inschikkelijker. Er wordt wat heen en weer geschoven en we kunnen naar de ´Comfort Class´ alleen NIET naast elkaar. Dat is voor ons onacceptabel en we nemen er dan ook géén genoegen mee. Erg blij wordt de purser niet van ons maar even later is het tóch geregeld, zij het met de opmerking dat deze regeling geldt tot in Paramaribo. De nieuwe crew die dáár aan boord komt moet het verder maar regelen voor de vlucht naar Amsterdam. Niet echt het antwoord wat we willen horen maar we zitten voorlopig in ieder geval naast elkaar en straks zien we wel weer verder.
De vlucht van anderhalf uur naar Paramaribo verloopt spoedig en al snel worden we daar het vliegtuig uitgebonjourd met medeneming van alle handbagage. De vertrekhal blijkt vol te zitten met Nederlanders van een KLM-vlucht die al meer dan vier uur vertraging heeft. En het ziet er ook niet naar uit dat er in hun situatie heel snel verandering gaat komen. Maar wij zijn blij dat we even de benen kunnen strekken, wat kunnen eten en drinken en zelfs een sigaret kunnen roken, weliswaar weggestopt in een hoekje, maar toch. We kijken rond of we iemand van Martinair zien om het stoelenprobleem voor de rest van de terugreis te regelen maar die hebben zich verstopt blijkbaar. Dan maar in het vliegtuig. We zijn ondertussen zeer positief verbaasd over de vriendelijkheid van de mensen achter de horeca balie en tevens over de prijzen. Het lijkt zowaar even of het guldentijdperk weer terug is! Maar al snel wordt onze vlucht omgeroepen en moeten we ons alweer melden.
Daar vluchten uit deze hoek van de wereld, en zeker die uit Suriname en/ of de Antillen, in NL te boek staan als risicovlucht met het oog op drugs moet de hele handel opnieuw door de scanner. En ook, straks op Schiphol, krijgen we hiermee te maken. Waarschijnlijk zelfs met een zogenaamde 100% controle. Maar daar we niets te verbergen hebben en al een tweetal keren door de poortjes en de scanners zijn geweest baart ons dat geen zorgen. Na de scanner lopen we naar buiten en blijken daar, onder het afdakje te moeten wachten. Waarom weet niemand maar ´iemand´ schijnt dat geroepen te hebben. Alleen is er niemand te zien en staat het vliegtuig een honderd meter verderop te wachten. Even lijkt iedereen af te wachten maar als de eerste zich in beweging zet richting vliegtuig komt er opeens wél een zeer zenuwachtig heerschap aanhollen die ons terugstuurt tot onder het afdak want het tanken is nog niet afgerond. We moeten dus nog even geduld hebben. Waarom dat buiten moet en niet binnen kan hij echter niet vertellen. Na een kwartiertje mogen we dan toch naar het vliegtuig en kunnen we weer op zoek naar de purser. De nieuwe purser, Andrew, blijkt een zeer vriendelijke jongeman die meteen voor ons aan de slag gaat. Maar ook zijn oplossing is wél ´Comfort Class´ maar NIET naast elkaar. En dat is, nog steeds, onacceptabel. We willen gewoon naast elkaar zitten. Martinair heeft tenslotte de fout gemaakt en niet wij. Toch komt er een oplossing na wat heen en weer geschuif en kunnen we het laatste deel van onze (huwelijks-) reis toch naast elkaar aanvangen. Meisje is inmiddels absoluut ´NOT amused´. Ze heeft toch al niet zo heel veel op met vliegen en dit doet haar gemoedsrust absoluut geen goed. Maar als ze met haar hoofd op Big Guy´s schouder en haar hand stevig in de zijne op haar stoel zit ingegord en Andrew zelfs nog even komt vragen of alles nu OK is, komt haar glimlach alweer snel naar boven.
Daar dit een nachtvlucht is gaan de lichten al snel uit en proberen mensen wat te slapen. Hoe iemand dat überhaupt kan in een vliegtuigstoel is me nog steeds een raadsel want mij lukt het in ieder geval niet. Een beetje doezelen gaat nog wel maar als de persoon voor me de leuning naar achter zet zit ik, mét die 10 cm extra beenruimte, nog steeds hartstikke klem. Maar goed, we vliegen en straks zijn we weer lekker thuis.
Precies op tijd landen we de volgende ochtend op Schiphol. Het duurt even voor we onze handbagage weer terug hebben die, door het geschuif, in verschillende vakken terecht is gekomen maar na een klein kwartiertje kunnen we Andrew bedanken en weer voet op eigen bodem zetten. Al snel komen we de eerste van de vele controles tegen en worden de handbagage en onze paspoorten voor de zoveelste keer gecontroleerd. Ik ben intussen erg blij dat ik besloten heb voor de reis andere schoenen aan te doen want met de stalen neuzen in mijn boots ben ik steeds, en zeer begrijpelijk overigens, de klos. Nu gaat alles lekker snel en kunnen we op zoek naar een rookplek voor de eerste trekjes nicotine. Echter na één sigaretje en een korte sanitaire stop besluiten we met verder roken te wachten tot we in de auto zitten en gaan we op weg om onze ruimbagage te vinden. Die komt natuurlijk pas als laatste op de band terecht maar dat blijkt een voordeel want de diverse douaniers zijn inmiddels zo druk in andermans koffers aan het graven dat we probleemloos door kunnen lopen de ontvangsthal in. En daar staat inderdaad een welkomstcomité van vriendje én MkB. Met rozen en een banner van ´Welcome Home!´. Toch lief dat ze die moeite doen voor ons! We worden uitgebreid gefeliciteerd door beiden en uitgenodigd voor zaterdag voor een etentje bij MkB thuis. Helaas moeten we dat afzeggen want dan hebben we al iets gepland staan met de wederzijdse ouders. Helaas, maar de heren besluiten dan spontaan om het dinertje op een andere dag te plannen.
Na een kop koffie te hebben gedronken willen we toch wel heel graag richting huis en nemen afscheid van beide heren. De bus die ons naar P3-Extra moet brengen is snel gevonden en even later kruip ik, fingers crossed, achter het stuur. ´Besje´ start echter meteen en zonder één centje pijn. Ze hebben toch blijkbaar in de garage prima werk verricht! De accu loopt nu in ieder geval dus niet meer leeg. Onderweg is het druk maar gelukkig loopt het nergens echt vast en na ruim twee uur staan we dan eindelijk thuis voor de deur. Achter de voordeur ligt een hele stapel post en kaarten op ons te wachten die we straks met veel plezier allemaal zullen lezen. Maar eerst kleren uit en wat drinken. Toch heerlijk om weer thuis te zijn!

26-09-07