Zondag 23-09-07
Zondag vandaag en weer drukkend warm. We besluiten in het hotel te blijven. Het is gewoon TE warm. In ieder geval voorlopig. Meisje gaat nog even terug naar bed en ik zit buiten lekker te lezen en een beetje te schrijven. Als meisje straks weer wakker wordt én we hebben dan nog zin, dan kunnen we altijd nog erop uit trekken alhoewel we weten dat het vandaag erg druk zal zijn op de stranden. Al tijdens het ontbijt zagen we veel ´locals´ met handdoek en badmuts richting Store Bay wandelen tenslotte.
Maar gelukkig hoeft er helemaal niets. We zijn op huwelijksreis en hebben de tijd volstrekt aan onszelf. Bovendien is het prima toeven in de hoteltuin. Er kruipt, rent, vliegt en kwettert genoeg om zowel ogen als oren bezig te houden. De, in grote getale aanwezige en hondsbrutale ´sugarbirds´ zijn het absoluut waard om naar te kijken en één koppeltje is al een tijdje bezig met het bouwen van een nest in een struik voor de deur van no 10.
Heb mijn op-één-na-laatste boek bijna uit. Het boek heet ´ The voyage unplanned´ van Frank Yerby en is ergens in de zeventiger jaren geschreven. Het is een aangrijpend verhaal dat zich grotendeels afspeelt in de Franse ´Résistance´ tijdens WO II. Wat echter vooral schokkend blijft zijn de wreedheden en gruwelijkheden die mensen elkaar in een dergelijke (oorlogs-) situatie aan kunnen doen. Of het nu uit een gevoel van superioriteit is, uit lafheid, in opdracht of vanuit louter sadisme, het is en blijft iets waar ik mijn hersens maar niet omheen kan krijgen. Het ligt, goddank, mijlenver buiten mijn belevingswereld. Alhoewel het erover lezen absoluut inzichten geeft in keuzes die mensen in dergelijke verschrikkelijke omstandigheden (moeten) maken blijft het toch ´at the end of the day´ een kwestie van welke keuzes je bereid bent te maken. En hoe je omgaat met de gevolgen van die keuzes natuurlijk. Maar de inzichten die ik inmiddels heb in het fenomeen ´mens´zijn helaas niet altijd even positief. Toch ben ik van nature een ´voorzichtige optimist´ die graag en vooral uitgaat van het vermogen van mensen om in moeilijke situaties, zij het soms met een beetje hulp, de juiste keuzes te maken…
Het plan is om vanavond de Italiaan weer met een bezoekje te vereren. De Antipasta en de Carpaccio vooraf en dan daarna, als we dan nog trek hebben, samen één pizza delen. Want de pizza´s hier zijn niet alleen lekker maar ook erg GROOT. Zelfs voor mij, of tegenwoordig eigenlijk, vooral voor mij. Echter, als we voor de deur staan blijken de prettige plekjes allemaal bezet en de overgebleven tafeltjes noden niet echt uit tot lekker lang tafelen. Dus besluiten we een deur verder te gaan en dan maar bij Dillon´s te gaan eten. Maar die blijkt dicht! Zomaar spontaan!
Gelukkig zit er recht tegenover ook een restaurant dat wél open is. Het heet ´Pellican Reef´ en heeft, qua inrichting, een soort piraten-thema met twee levensgrote piraten in de hoek. Er ligt keurig gesteven wit linnen op de tafel en de stoelen zijn comfortabel. Een jonge dame, Nicole, komt zich keurig voorstellen als onze ´server for today´. Ze is jong en net nieuw maar doet erg haar best. De kaart belooft niet echt spectaculaire zaken maar de kwaliteit is verrassend en zelfs boven verwachting goed. De spare ribs die we als hoofdgerecht geserveerd krijgen zijn heerlijk, dikbevleesd en zo gaar dat het vlees bijna van het bot afvalt. Als begeleiding drinken we een Australische Chardonnay die niet alleen mooi van kleur is maar bovendien ook heerlijk is om te drinken. Het blijft dan ook niet bij één fles deze avond. Zeker niet als we iets later ook nog verrast worden door een live optreden. Een duidelijke improvenment op de achtergrondmuziek die nogal blikkerig is en soms klinkt alsof ze de zanger mét muziekanten en al onder de koude douche hebben gezet. Het zangduo slaagt er echter in om er al snel de stemming in te brengen en krijgen de verzamelde gasten zelfs zover om met servetten te gaan zitten zwaaien. We blijven tot ver na de koffie plakken en amuseren ons opperbest. Normaliter zijn we allebei niet zo van de ´bonte avond´ maar hier, op dit prachtige tropische eiland, laten we ons gráág verleiden. En ook de dames van de bediening doen enthousiast mee. Er is even een ´Oeps-momentje´ als de bazin ten tonele verschijnt maar even later wordt er weer vol overgave meegedaan en meegezongen.
Rond 22.00 u is het afgelopen en staan we, ruim $ 1000 TT armer, zéér voldaan, een beetje aangeschoten en meer dan tevreden weer op straat. Een prima en echt geslaagde avond!
23-09-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten