Zaterdag 22-09-07
Mammie P´s verjaardag vandaag. Haar 67e. Als het goed gaat allemaal krijgt ze vandaag haar bloementaart bezorgd die we voor vertrek via internet geregeld hebben. Meisje is blij en opgelucht dat ze haar moeder even heeft gesproken en dat ze geenszins boos is.
We brengen de dag grotendeels door op ons ´vaste plekje´ op het strand van Pigeon Point. De normale horde van vendors trekt voorbij, waaronder ook de ´weddingplanner´ (´Do you take this man to be your lawfully wedded wife?´) en de man die op zijn ´pan´het vreselijke ´Tulpen uit Amsterdam´ speelt in de hoop op een financiële vergoeding. De meesten kennen ons inmiddels wel, het heeft soms best voordelen als je opvalt in een menigte, en laten ons goeddeels met rust. Sommige anderen hebben door drank en/ of drugs een dermate verrot korte termijn geheugen dat ze het elke dag weer proberen en soms zelfs een paar keer op een dag. Maar dat alles weerhoudt ons niet van om van elkaar, de zon, het moment en de omgeving te genieten. Zeker niet als er vlak voor onze neus een paar kleine kindertjes, met dat haast universele plezier dat kinderen hebben, zich in de branding lekker vies maken met zand en water. Tot opperste pret van zichzelf en met duidelijke liefde en trotst gadegeslagen door de moeders die hun spruit dan weer in zee moeten gaan afspoelen. Op de een of andere reden zijn er vandaag beduidend meer zwerfhonden op het strand. Magere, schurftige scharminkels die een duidelijk hard leven leiden en overduidelijk gewend zijn om overal weggestuurd of mishandeld te worden. Als je maar één stap in hun richting zet krimpen ze ineen en sluipen ze pijlsnel uit je buurt. Haast onbegrijpelijk in een wereld die van zichzelf zegt ´beschaafd´ te zijn…
´s Avonds na het strand, en in afwachting van het apéro, met meisje een aantal spelletjes Yahtzee gedaan waarbij ze tracht nu eens zo min mogelijk punten te scoren. Het gaat haar goed af, maar toch lijken de dobbelstenen vaak precies het tegenovergestelde te produceren van wat je eigenlijk wilde. ´Just like in real life´ I guess.
Vanavond gaan we eten bij Café Coco. Een ander restaurant in een achteraf gelegen straatje dat zéér de moeite waard schijnt te zijn hebben we ons laten vertellen. Het restaurant ziet er bij betreden goed uit, het is erg ruim opgezet en, door de vele ventilatoren aan het plafond, heerlijk koel. Op het ´winderige´ af zelfs. Er is duidelijk zorg besteed aan de aankleding en de inrichting. Maar dáár houdt de positieve berichtgeving helaas al meteen ook weer op. Het voorgerecht is redelijk OK maar het hoofdgerecht dat we beiden voor onze neus krijgen is gewoon koud. Op zich al een hele prestatie in deze temperaturen! Meisje´s ´Cuban Stew´ is van kwalitatief perfect vlees maar voor het laatst in Cuba opgewarmd blijkbaar en pas daarná ingevlogen. Mijn kip is zo koud, taai en droog als de oma wiens recept ze voor de bereiding zeggen te hebben gebruikt. Eeuwig zonde maar voor ons dus een ´Eens maar nooit weer!´ ervaring. Mijn handen jeuken echt om hier in te grijpen en een heel aantal zaken op de rails te zetten. Er is een heleboel nagedacht, bedacht en gedaan om het tot een succes te maken maar het is het allemaal gewoon NIET. Dergelijke schotels hadden tenslotte nooit zo de keuken uit gemogen en ook andere details zijn ondoordacht of soms gewoon slordig en storend. Waarom bijvoorbeeld veel geld uitgeven om je toiletten in marmer en koper uit te voeren als je vervolgens je gasten hun handen laat drogen met tissues (?) waar op de doos al staat dat je er weinig geld aan hebt uitgegeven? ´Most value for least money!´ staat er. Als we een opmerking maken over de temperatuur van het geleverde voedsel krijgen we van de zaak een drankje aangeboden. Toch gaan we met een lichte ´kater´ weer huiswaarts. Wat een zonde van zo´n zaak…
22-09-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten