Als ik met mijn liefste zit te kijken naar de dagelijkse portie van andermans ellende komt in haar favoriete serie een scène voorbij waarin een dame haar would-be lover begint te vertellen hoe vervelend ze wel niet is en door allerlei dieptreurige omstandigheden zeker nog niet toe is aan een nieuwe relatie. Kortom, hij kan beter vertrekken en haar alleen laten in haar wanhopige zoektocht naar haar doodgewaande-maar-zeker-niet-dood-zijnde baby. (Een baby om wiens voogdij in dezelfde serie door anderen heftig wordt gestreden omdat de een denkt dat het háár baby is en de ander een belofte aan haar zus niet wil verbreken én zich bovendien een véél betere moeder vindt!)
Maar goed, would-be lover gaat er niet vandoor en blijft zijn geliefde als een soort veredelde ´knight-in-shining-Armani´ koste wat kost steunen. Maar ik zou die fout dus wél maken. Want na zo´n uitleg vertrekken is fout! Héél fout! In zo´n geval dien je als man namelijk te pareren met het feit dat ze helemaal niet zo vervelend is en dat je haar zo lief en geweldig vindt dat je helemaal geen sjoege hebt om te vertrekken, wat ze ook over zichzelf zegt. Maar ik niet. Als mijn lief me zo´n preek zou afsteken dan zou ik ook inderdaad vertrekken in de veronderstelling dat ik, uit onbetwiste en overduidelijke liefde, juist datgene deed wat ze het liefste zag, mijn vertrekkende gestalte. Maar niet dus.
Nu hebben mijn lief en ik dit soort discussies wel vaker. Vooral aan de hand van programma´s als Dr. Phil en Oprah waarin het grote en kleine leed van Amerika´s burgers enigszins uitvergroot de revue passeert. En het verbaast me elke keer weer als ik mensen hoor vertellen hoe verbaasd ze zijn dat ze in een bepaalde situatie verzeild zijn geraakt.
´Tja, ik reed inderdaad met mijn pickup door het bloembed met prijzen winnende rozen van mijn buurman en nu is hij kwaad op me. Hij heeft zelfs laatst, toen ik een kleine omweg maakte door zijn begonia´s, om me geschoten! Erg hé? Snap je dat nou?´
En in die laatste situatie zijn we het gelukkig meestal wel eens. Maar in die andere situatie ligt het een heel stuk lastiger. En omdat ik nu eenmaal een onbedwingbare neiging en drang het fenomeen ´vrouw´ te doorgronden vraag ik dan, sukkel die ik ben, aan mijn lief naar het waarom. Om dan weer netjes op mijn plaats te worden gezet met een kregelig ´Da´s toch logisch!´
Een andere iets waar ik met mijn brein niet echt omheen kan is als iets anders heet of genoemd wordt dan het is. Voor mij is iets gewoon zoals het is en benoem ik de dingen gewoon zoals ik zie dat ze zijn. En, ook al heeft me dat al meerdere keren in diepe problemen gebracht, ik kan er eenvoudigweg niet omheen. Mijn lief is inmiddels tot de onwrikbare conclusie gekomen dat de schuld hiervoor moet worden toegeschreven aan mijn ´one-track-mind´. En wellicht heeft ze gelijk. Maar ik zou zonder een spier te vertrekken een ongewenste baby kunnen afleveren bij de ´Baby Dump´. Da´s een stuk humaner tenslotte dan vlak over de grens waar ik onlangs een ´Baby Boem´ tegenkwam. En dat ik grote en onbegrensde mogelijkheden zag bij een bord langs de weg met daarop ´subfokkerij´ kon mijn liefste ook nog wel billijken. Maar over één ding konden we het onlangs echter niet eens worden. Staand tussen de openslaande tuindeuren maakte ze een opmerking dat de blauwe regen eigenlijk dringend gesnoeid moet worden. Nu heeft mijn lief niet heel veel tuingenen meegekregen dus feitelijk (zoveel heb ik al wél geleerd inmiddels) was het een verzoek tot actie. Maar, rund die ik soms ben, kon het niet nalaten om op te merken dat de bloemen paars zijn en het dus een ´paarse regen´ betrof die gesnoeid moest worden. Even werd het ijzig stil. En ik zag de fonkeling in haar ogen verschijnen terwijl ze me over haar schouder haar antwoord toefluisterde.. ´Het is BLAUWE regen schat!´ *ZUCHT*
23-05-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten