D´Olle Grieze

Bijna 21 is ze nu. Hier en daar gedeukt en roestig maar dat mág op deze leeftijd. Ze kwam in mijn leven op dertienjarige leeftijd in 1998. Ik heb haar overgenomen van mijn vader die haar weg moest doen omdat de garage inmiddels gevuld was met een volledig elektronische, via import uit Duitsland verkregen, Japanse tweezitter die beter bij (het imago van) zijn huidige vrouw paste. Een cabrio..dat nog net wel. Maar zij moest weg. Er bleek in het huwelijk geen plaats voor twee grote liefdes.
En zo kwam ze bij mij, gepoetst en wel. Want Pa is een poetser. En de enige poetser die ik ken die trouwens ook ònder de motorkap poetst.

Rijden met haar is een feest. Ouderwets en origineel rijplezier waarbij niks vanzelf gaat en je met die kleine ongemakken te maken hebt die voor de hedendaagse rijder uit de middeleeuwen lijken te stammen. Want nee, we hebben geen airco aan boord, geen richtingaanwijzer die vanzelf afslaat als je de bocht om bent, geen stuurbekrachtiging, muziekinstallatie of achterruitverwarming. En als je de asbak leegt moet je het lipje vasthouden want anders ben je het kwijt en blijft de asbak niet meer zitten.
Haast hebben heeft trouwens ook niet veel zin want als ze er echt zin in heeft halen we, met dak open, net de 100. Per uur ja… Het inhalen van een vrachtwagen is dan ook een kwestie van de juiste voorbereiding: In de slipstream vaart maken, wachten op een gaatje, richtingaanwijzer uitgooien en erlangs met een snelheid die net iets hoger ligt dan die van de vrachtwagen. Ronduit onmogelijk op een helling of bij teveel aan tegenwind. Maar gelukkig zijn er in dat soort gevallen van die chauffeurs die je dan wel willen helpen… het liefst door vanuit de cabine met een brede glimlach brood op de snelweg te strooien…

Maar waar we samen doorgaans ook komen krijgen we een opgestoken duim of op z´n minst een glimlach. Vaak ook hele verhalen over jeugdsentiment, de eerste kampeervakanties en, véél gedenkwaardiger nog, prille en schuchtere liefdes. Doch altijd roept ze vrolijkheid en nostalgie op. En enige hilariteit. Want ik ben met mijn lengte van bijna twee meter feitelijk te groot voor haar. Als ik rechtop zit zie ik niets door haar kleine voorruitje en ik kan mijn knieën alleen onder het stuur kwijt als ik de richtingaanwijzer en het verlichtingspookje in een hoek van 45 graden zet en waardoor ik nu met mijn rechterknie kan toeteren.

Mijn bride-to-be is van huis uit niet opgevoed met het ´double-chevron-virus´ maar is inmiddels voorzichtig gecharmeerd. Het kost me op mooie zonnige dagen weinig moeite haar mee te krijgen sinds ik haar de makkelijk uitneembare achterbank heb gedemonstreerd en omdat ze weet dat er in de loop van de dag meerdere malen een zonnig terras aangedaan zal worden. Zélf rijden vind ze nog eng (het paraplu-pookje) maar dat gaat zeker komen. Tot die tijd zit ze heerlijk naast me met gesloten ogen te genieten van de zon en het samenzijn met haar Big Guy. Het ultieme gevoel van vrijheid en vakantie.

Vandaag staat ze bij de garage. Voor groot onderhoud en APK. En alhoewel ik haar het liefst zo origineel mogelijk laat heb ik onlangs besloten één concessie te doen aan de moderne tijd. Ik heb de garage namelijk gevraagd haar te voorzien van een sigarettenaansteker. Voor het opladen van de Tom..

22-05-07