Dat ze al ´op leeftijd´ is en verschillende onderdelen dus niet meer op voorraad liggen kan ik nog begrijpen. En ook het aanleggen van die vervloekte sigarettenaansteker zou niet het probleem mogen zijn, zéker niet omdat ik dat een dag eerder al heb aangegeven zodat ze de benodigde onderdelen op tijd konden bestellen. Maar het is druk in de garage en er is, op dag twee, ook nog een zieke te betreuren in de werkplaats. Ik moet dus wachten. Maar als ik me aan het eind van de dag hoopvol meld om haar weer naar huis te brengen gaat het mis. Ze mag nog steeds niet mee. Mannen in stropdassen putten zich uit in verontschuldigingen want, tegen de afspraak in, hebben ze me inderdaad (en wederom) NIET gebeld dat ze nog niet zover was. Druk geweest enzo. Helemaal vergeten! Sorry, duizendmaal sorry! Mijn argument dat ik haar mis en nu verplicht ben ´vreemd´ te gaan met de Japanse van mijn geliefde doet de heren enigszins ontdooien. DAT kan en dat mag natuurlijk nooit. Dáár heeft meneer toch wel een ijzersterk punt! Wellicht dat er in dát specifieke geval wel iets te regelen valt. Een tijdelijke ruil-Française is zéker bespreekbaar. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil háár gewoon weer terug! En wel zo snel mogelijk!
Maar alhoewel een tijdelijke ruil-Française best aantrekkelijk klinkt wil ik tóch graag weten waarom het allemaal zo lang duurt. Dat blijkt een bijna onoverkomelijke vraag. Een litanie van technische problemen en uitdagingen volgt die echter vrij simpel door mij zijn te weerleggen. ´De voorbanden zijn slecht en nieuwe zijn lastig te krijgen´ kan ik pareren met het feit dat ik ze aan het begin van dag twee al een nieuwe heb gebracht die ik nog in de garage had liggen en voor de andere kunnen ze het reservewiel gebruiken. De werkdruk en de zieke werknemer is, helaas, niet mijn maar hún probleem. En dat ik deze afspraak al drie weken van te voren heb gemaakt veegt meteen het argument van tafel dat ze onderdelen voor het uitvoeren van de grote beurt niet tijdig in huis hadden. Maar dan richt de man zich op en in zijn ogen zie ik de klap al bijna aankomen. De ruitensproeier. Die doet het niet, toch? Het motortje daarvan moet nog uit elkaar gehaald worden om de oorzaak daarvan te achterhalen. De man grijnst en ik slaak een hele diepe zucht. Ik geef me gewonnen. Nu begrijp ik dat het nog lang, nog héél lang gaat duren. De technisch-geleerde mannen van mijn vakgarage zijn op zoek naar het motortje van de ruitensproeier in een auto waar je alleen door spierkracht en een simpele pompbeweging water uit het reservoir kunt krijgen. Het worden nog lange dagen wachten…..
24-05-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten