Tandenknarsend heb ik de afgelopen weken de soap rond Paris Hilton gevolgd. Of ik nu wilde of niet. Wat een vreselijk en tenenkrommend circus. Het feestbeest moest, tot haar grote schrik, de bak in omdat ze zich tot twee keer toe niets had aangetrokken van een door de rechter opgelegde rij-ontzegging. Denkend dat ze er op charme en vanwege haar vermogen en celebrity-status wel mee weg zou komen.. Niet dus. De celdeur stond inmiddels wagenwijd open om haar te ontvangen.
En de deur was nog niet koud gesloten of ze stond alweer buiten. ´Op medische gronden´ zoals dat zo eufemistisch heet. Het kind kon de eenzame opsluiting niet aan, zo zonder mamma, makeup, mobieltje en designer shoes. Gelukkig was er echter minstens één rechter met gezond verstand die haar linea recta weer terug stuurde achter slot en grendel. Maar mevrouw kon het niet laten van zich te laten horen. Haar oranje overall was niet modieus genoeg, de wanden van haar cel te kaal, het leven van een gevangene ook al niet je dat. Tja, mijn hart brak….BIJNA! En elke door God gegeven dag werd de buitenwereld op de hoogte gehouden hoe moeilijk het arme prinsesje het wel niet had achter die dikke ijzeren deur.
Vandaag mocht ze, na de HELFT van haar straf te hebben uitgezeten, de gevangenis weer verlaten en kon ze haar moeder snikkend voor de talloze aanwezige camera´s in de armen vallen. Maar de tijd in de gevangenis, die lange eenzame tijd, had haar veranderd. Ze was veranderd en had ´het licht gezien´ orakelde ze. Ik waag het te betwijfelen.
Ik had haar echter de volledige veertig dagen laten zitten, aangevuld met eenzelfde termijn wegens verregaande stupiditeit en minachting van het Hof en de mensheid. Maar helaas heb ik er niets over te zeggen. Het wachten is dus nu op de reeds in het geruchtencircuit aangekondigde ´after jail party´ die, volop gesponsord, door vele mede-celebs bezocht zal worden. Hoogst waarschijnlijk gevolgd door een hoogstpersoonlijk door mevrouw ingekweeld singletje over haar periode ´jail time´. Begin 2008 komt het kind dan, voor AL haar bajesvriendinnen, met een eigen lijn gevangeniskleding in zachte pastels en zéér comfortabele stoffen….
Kom nou toch op zeg! Laat mevrouw eindelijk eens haar Manonlo´s aan de wilgen hangen en iets nuttigs met haar leven en haar geld gaan doen. Ze is, als ik het goed heb, net 26 en heeft in haar hele leven nog nooit iets zelf gedaan. Ik twijfel of ze zelfs in staat is haar eigen sandalen aan te trekken. Haar hele claim-to-fame bestaat tenslotte uit een paar gezongen mopjes muzak en het aflopen van feesten. Ok, ze is blond maar daar kan ze ook niks aan doen. Als ze echt het licht heeft gezien, en dan niet dat licht dat elektrisch aan en uit gaat, dan is er nog enige hoop. Enige terughoudendheid zou haar ook sieren. Ze heeft tenslotte gewoon de wet overtreden en daarbij hoort straf. Dat geldt voor mij maar ook voor leeghoofdige en veel te rijke blondines. Maar goed, wellicht is er ergens inderdaad een lichtje gaan branden. Wellicht krijgen we de komende jaren een veranderde Paris te zien. Ik geloof het niet maar ik wacht het af. Mijn respect blijft echter voorlopig lekker veilig opgesloten. Als het zover mocht komen zal ik het hoogstpersoonlijk weer tevoorschijn halen en aan de wereld tonen. ALS het ooit zover komt….
26-06-07
zaterdag 30 juni 2007
Briljant!
Dat er hier en daar in bedrijven geld aan onzinnige dingen wordt uitgegeven is bekend. Ook in de wetenschap gebeurt dat met als gevolg dat we worden overspoeld met volstrekt overbodige informatie. Vaak zelfs is de uitkomst van wéér zo´n onderzoek zó voor de hand liggend dat ik een hardgrondig ´DUH!` niet voor me kan houden.
Zo heet ene M. Chee uit Singapore in het wetenschappelijke tijdschrift PNAS laten weten dat slaapgebrek slecht is voor het waarnemingsvermogen. ´DUH!` (Sorry, floepte er zomaar uit!) Dat weet toch iedereen? Ieder mens die wel eens doodmoe is geweest verlangt alleen nog maar naar een lekker bed! Die kan het helemaal geen bal schelen of er blauwe of groene vlaggen boven de winkelstraat hingen of van wat voor designer Paris Hilton´s enkelband voor huisarrest afkomstig is. Slapen en dan meteen héél lang is het enige dat telt.
Een andere ´DUH!` trof ik in het artikeltje onder dat over Chee. ´Dieren hebben een eigen persoonlijkheid´ kopte het. ´DUH! Driemaal DUH!´ Ik heb in mijn leven verschillende huisdieren gehad, van guppen tot cavia´s en van niet-zingende kanaries tot een ietwat leeghoofdige labrador mix, en allemaal waren ze anders. In dit artikeltje laten wetenschappers ons weten dat sommigen zelfs een uitgesproken sterke persoonlijkheid hebben. En persoonlijkheid moet dan gelezen worden als ´dieren die zich volgens een bepaald patroon gedragen´. Bij de koolmees, de vaandeldrager in dit artikeltje, zitten die verschillen in de mate van grondigheid waarin ze hun omgeving onderzoeken. De, hopelijk nog niet uitgeleerde, bollebozen van de RUG (= Rijksuniversiteit Groningen) hebben zulke persoonlijkheids-verschillen nu, speciaal voor ons, beschreven voor ruim zestig soorten, waaronder dus de koolmees, apen, knaagdieren en insecten.
En ik vraag me dan meteen af wat we met deze ´wetenschap´ moeten. Waarom is dit belangrijk om te weten? Is dit onderzocht om aan te tonen dat de koolmees en de mens feitelijk weinig zo van elkaar verschillen dat voor het bouwen van een nest straks ook een bouwvergunning bij de gemeente moet worden aangevraagd? Komt er EU regulering van nestgrootte per soort? Een één-ei politiek? En wordt hoogte van de OZB dan straks ook bepaald door het gebouwde nest te vergelijken met dergelijke nesten in de heg van mijn buurman? Hou toch op zeg! Ga aan het werk! Of ga in ieder geval iets nuttigs doen…collecteren ofzo.
08-06-07
Zo heet ene M. Chee uit Singapore in het wetenschappelijke tijdschrift PNAS laten weten dat slaapgebrek slecht is voor het waarnemingsvermogen. ´DUH!` (Sorry, floepte er zomaar uit!) Dat weet toch iedereen? Ieder mens die wel eens doodmoe is geweest verlangt alleen nog maar naar een lekker bed! Die kan het helemaal geen bal schelen of er blauwe of groene vlaggen boven de winkelstraat hingen of van wat voor designer Paris Hilton´s enkelband voor huisarrest afkomstig is. Slapen en dan meteen héél lang is het enige dat telt.
Een andere ´DUH!` trof ik in het artikeltje onder dat over Chee. ´Dieren hebben een eigen persoonlijkheid´ kopte het. ´DUH! Driemaal DUH!´ Ik heb in mijn leven verschillende huisdieren gehad, van guppen tot cavia´s en van niet-zingende kanaries tot een ietwat leeghoofdige labrador mix, en allemaal waren ze anders. In dit artikeltje laten wetenschappers ons weten dat sommigen zelfs een uitgesproken sterke persoonlijkheid hebben. En persoonlijkheid moet dan gelezen worden als ´dieren die zich volgens een bepaald patroon gedragen´. Bij de koolmees, de vaandeldrager in dit artikeltje, zitten die verschillen in de mate van grondigheid waarin ze hun omgeving onderzoeken. De, hopelijk nog niet uitgeleerde, bollebozen van de RUG (= Rijksuniversiteit Groningen) hebben zulke persoonlijkheids-verschillen nu, speciaal voor ons, beschreven voor ruim zestig soorten, waaronder dus de koolmees, apen, knaagdieren en insecten.
En ik vraag me dan meteen af wat we met deze ´wetenschap´ moeten. Waarom is dit belangrijk om te weten? Is dit onderzocht om aan te tonen dat de koolmees en de mens feitelijk weinig zo van elkaar verschillen dat voor het bouwen van een nest straks ook een bouwvergunning bij de gemeente moet worden aangevraagd? Komt er EU regulering van nestgrootte per soort? Een één-ei politiek? En wordt hoogte van de OZB dan straks ook bepaald door het gebouwde nest te vergelijken met dergelijke nesten in de heg van mijn buurman? Hou toch op zeg! Ga aan het werk! Of ga in ieder geval iets nuttigs doen…collecteren ofzo.
08-06-07
-gie
Op het moment dat ik gisteren mijn Française parkeerde voor de Citroëngarage stond een van de verkopers buiten een sigaretje te roken. ´Kijk!´ riep hij vrolijk, ´Da´s nou nostalgie..´.
Ik ben een denker en regelmatig heb ik van die momenten dat een opmerking die ik hoor, of iets wat ik lees of op tv zie, een eigen leven gaat leiden in mijn high speed brein. De trigger was deze keer dus ´nostalgie´, en dan speciaal de uitgang ´-gie´.
Ik word niet geplaagd door allergie en ik hecht ook geen geloof aan astrologie, alhoewel ik mijn horoscoop wel elke dag in de krant lees. Ik was niet echt onder de indruk van de oorspronkelijke Star Wars trilogie maar ben wel een grote fan van Gene Roddenberry´s multologie Star Trek. De kans dat ik ooit op de afdeling Gyneacologie in het ziekenhuis terecht ga komen acht ik klein, zeker daar mijn liefste et moi geen plannen hebben voor het produceren van nageslacht. De afdeling Chirurgie daarentegen kan ik, in hetzelfde ziekenhuis, inmiddels ruimschoots uittekenen.
Tautologie zie ik in mijn dagelijkse woordgebruik niet zo snel voorbijpasseren en voor Liturgie loop ik ook al niet echt warm. Laat staan voor Theologie, maar ik kan voor mensen die uit hun geloof hoop en troost putten zeker respecteren. ´Enige synergie daarbinnen zou wenselijk zijn!´ bedacht ik me, eenmaal weer buiten voor de garage staand, want echt lekker samenwerken om zaken naar tevredenheid op te lossen zag ik niet echt. Maar steeds aan de bel blijven trekken en hameren op het verkrijgen van een antwoord kost me veel te veel energie, en die heb ik niet. ´Nee!´ dacht ik, zittend achter het stuur met de zon volop op mijn bolletje, ´Geef mij, van alle –gieën, dan toch maar nostalgie!´
05-06-07
Ik ben een denker en regelmatig heb ik van die momenten dat een opmerking die ik hoor, of iets wat ik lees of op tv zie, een eigen leven gaat leiden in mijn high speed brein. De trigger was deze keer dus ´nostalgie´, en dan speciaal de uitgang ´-gie´.
Ik word niet geplaagd door allergie en ik hecht ook geen geloof aan astrologie, alhoewel ik mijn horoscoop wel elke dag in de krant lees. Ik was niet echt onder de indruk van de oorspronkelijke Star Wars trilogie maar ben wel een grote fan van Gene Roddenberry´s multologie Star Trek. De kans dat ik ooit op de afdeling Gyneacologie in het ziekenhuis terecht ga komen acht ik klein, zeker daar mijn liefste et moi geen plannen hebben voor het produceren van nageslacht. De afdeling Chirurgie daarentegen kan ik, in hetzelfde ziekenhuis, inmiddels ruimschoots uittekenen.
Tautologie zie ik in mijn dagelijkse woordgebruik niet zo snel voorbijpasseren en voor Liturgie loop ik ook al niet echt warm. Laat staan voor Theologie, maar ik kan voor mensen die uit hun geloof hoop en troost putten zeker respecteren. ´Enige synergie daarbinnen zou wenselijk zijn!´ bedacht ik me, eenmaal weer buiten voor de garage staand, want echt lekker samenwerken om zaken naar tevredenheid op te lossen zag ik niet echt. Maar steeds aan de bel blijven trekken en hameren op het verkrijgen van een antwoord kost me veel te veel energie, en die heb ik niet. ´Nee!´ dacht ik, zittend achter het stuur met de zon volop op mijn bolletje, ´Geef mij, van alle –gieën, dan toch maar nostalgie!´
05-06-07
Groen
Bij Oprah ging het gisteren over ´saving the planet´ en welke dingen je als éénling kunt doen om een bijdrage te leveren. Amerikanen gebruiken minimaal zes twee-laags papieren servetten per dag zo blijkt. Zes! Als ze er eentje minder zouden gebruiken per dag scheelt dat meteen een paar miljoen kilo papierafval op de stortplaats. Ook het plakken van een NEE/NEE sticker op je brievenbus scheelt hele bossen op jaarbasis die dan niet gekapt hoeven worden. En dat klinkt allemaal simpel en meedoen is inderdaad niet moeilijk. Maar met sommige dingen wil ik helemaal niet meedoen. Ik vind afvalscheiding prima en wil daar ook graag aan meewerken maar ik zou niet weten waar ik alle bakken en zakken in mijn kleine keukentje zou moeten laten om alles te kunnen scheiden wat gerecycled kan worden. Ok, ik ben al overgegaan op oplaadbare batterijen en overal in huis heb ik inmiddels spaarlampen hangen. Maar lampen maken maar 0,3% uit van het totale stroomverbruik van Nederland, dus echt veel zoden aan de dijk zie ik niet op mijn energienota. Die wordt alleen maar hoger. Ik neem ook braaf mijn eigen boodschappentassen mee naar de supermarkt en bewaar tegenwoordig zelfs de lege eierdozen sinds we onze eieren betrekken uit een automaat in St-O. Elke tweede week komen ze hier het oud papier ophalen en ook dan staat er een herbruikbaar kratje op de stoep. En de tv staat ook overdag niet meer in de standby-stand. Maar dat allemaal zo overdenkend kwam ik tot de conclusie dat mijn lief en ik een véél grotere bijdrage leveren aan het toekomstige milieu. We willen namelijk géén kids. Als iedereen nou één kind minder zou nemen in de westerse wereld scheelt dat volgens mij veel meer dan wat zo´n spaarlampenactie ooit aan resultaat oplevert. Maar dát mag je dan, vreemd genoeg, weer niet zeggen.
04-06-07 II
04-06-07 II
Waarom?
´Alles heeft een reden!´ en ´Niemand krijgt meer dan hij aankan!´ zijn van die algemeenheden waar ik heel weinig mee kan. Sinds mijn ziekenhuis-trilogie begon in 2004 heb ik er vele, vaak goed en opbeurend bedoeld, voorbij horen komen. ´Wellicht wilde men je iets duidelijk maken..´ is er nog zo eentje. Ja dag! Ik geloof namelijk niet dat er iemand, of een men, is die dit soort ongein zit te verzinnen. Het gebeurt. En ik kan dan ook niet anders dan mijn leven inrichten naar de gevolgen ervan. Zoeken naar een schuldige heeft namelijk zo verrekt weinig zin. Wellicht is het wel lekker om ´Haar van boven´ de schuld te geven maar ´Haar van boven´ hoeft niet te leven met de gevolgen. Ik wel. Verspilde energie dus. En energie is toch al niet écht ruim voorradig op het moment.
Dus is het concentreren op de huidige situatie en trachten daar het beste van te maken. En dat houdt voornamelijk in: ´Keuzes maken´. Maar ik heb een hekel aan keuzes maken, ik wil het namelijk allemaal. En tot voor een paar jaar kón ik het ook allemaal. Althans, dat heb ik me zelf altijd wijs gemaakt. Nu is het een kwestie geworden van doseren. Als ik vandaag ´A´ doe dan heb ik geen energie meer voor ´B´ en ´C´ en dus is het zaak extra na te denken over waar de prioriteit zou moeten liggen. En die keus is, wonderwel, eigenlijk niet eens zo héél moeilijk. Sinds een week of twee hebben we het grote schoonmaakwerk uitbesteed aan Frits. Frits is een sympathieke, jonge knul die graag wat extra centjes wil verdienen voor als hij straks gaat samenwonen met zijn vriendin. Hij heeft nog niet zo heel veel ervaring met schoonmaken maar hij doet vreselijk zijn best…én hij is beleefd, vriendelijk en op een bepaalde manier zelfs aandoenlijk. En, belangrijker, hij geeft mij ruimte mijn energie anders te besteden. Aan mijn liefste bijvoorbeeld. Die heeft de afgelopen jaren ook behoorlijk wat met mijn voortdurende ziekenhuisgedoe te stellen gehad. En nu kan ik mijn dank voor haar goede zorgen een klein beetje vergoeden door extra goed voor haar te zorgen. Het zijn kleine dingetjes vaak die wellicht niet eens altijd opvallen maar gedaan zijn uit liefde. Want dat is toch wel waar het in het leven om draait……Verrek, zou ik dan toch iets geleerd hebben?
04-06-07
Dus is het concentreren op de huidige situatie en trachten daar het beste van te maken. En dat houdt voornamelijk in: ´Keuzes maken´. Maar ik heb een hekel aan keuzes maken, ik wil het namelijk allemaal. En tot voor een paar jaar kón ik het ook allemaal. Althans, dat heb ik me zelf altijd wijs gemaakt. Nu is het een kwestie geworden van doseren. Als ik vandaag ´A´ doe dan heb ik geen energie meer voor ´B´ en ´C´ en dus is het zaak extra na te denken over waar de prioriteit zou moeten liggen. En die keus is, wonderwel, eigenlijk niet eens zo héél moeilijk. Sinds een week of twee hebben we het grote schoonmaakwerk uitbesteed aan Frits. Frits is een sympathieke, jonge knul die graag wat extra centjes wil verdienen voor als hij straks gaat samenwonen met zijn vriendin. Hij heeft nog niet zo heel veel ervaring met schoonmaken maar hij doet vreselijk zijn best…én hij is beleefd, vriendelijk en op een bepaalde manier zelfs aandoenlijk. En, belangrijker, hij geeft mij ruimte mijn energie anders te besteden. Aan mijn liefste bijvoorbeeld. Die heeft de afgelopen jaren ook behoorlijk wat met mijn voortdurende ziekenhuisgedoe te stellen gehad. En nu kan ik mijn dank voor haar goede zorgen een klein beetje vergoeden door extra goed voor haar te zorgen. Het zijn kleine dingetjes vaak die wellicht niet eens altijd opvallen maar gedaan zijn uit liefde. Want dat is toch wel waar het in het leven om draait……Verrek, zou ik dan toch iets geleerd hebben?
04-06-07
Levende taal
Regelmatig wordt onze taal verrijkt met nieuwe woorden. Woorden die ontstaan omdat iemand iets nieuws heeft uitgevonden, iets heeft onderzocht of iets heeft gedaan dat afwijkt van de norm. Zo ook de Haagse binnenhuisarchitecte Monika Flamm. Alhoewel het erop lijkt dat ze, qua naam dan, zo is weggelopen uit de droomwereld van J.L Rowling, is dit toch een dame van vlees en bloed die haar halve monumentale benedenwoning liet verbouwen tot paardenstal. En wat haar beweegredenen ook geweest mogen zijn om paarden te gaan houden in een chique Haagse wijk, ze is er in elk geval in geslaagd de media te bereiken. Maar een wellicht grotere prestatie is dat ze, door deze actie, onze taal met een nieuw woord heeft verrijkt: Huiskamerpaard. Als over honderd jaar wetenschappers gaan uitzoeken waar de oorsprong ligt van een bepaald woord komen ze geheid bij mevrouw Flamm uit. Eeuwigheidswaarde door één enkele actie. Strak!
01-06-07
01-06-07
Crazy World
Ik acht mezelf toch in het bezit van een redelijke vorm van intelligentie maar af en toe begrijp ik echt weinig meer van de wereld waarin ik leef. Een half uurtje koppensnellen in de krant levert al een schrikbarende hoop berichten op waarvan mijn wenkbrauwen zich spontaan heffen in opperste verwondering .
Binnen de homowereld blijken er sexfeestjes te zijn waarbij de deelnemers zich moedwillig, en letterlijk mag ik aannemen, blootstellen aan hiv. En dat dan vanuit verschillende motieven zoals een mislukt soort zendingsdrang (´Ik heb het dus jij straks ook!´), het ´wij-gevoel´, een zoektocht naar spanning, nieuwe vorm van Russische roulette, enzovoort. Ik kan daar met mijn blijkbaar toch zeer beperkte IQ echt niet bij.
Dan lees ik over een overvaller in Milwaukee die, na een bedrijf te hebben overvallen, in plaats van op de vlucht te slaan, tracht de dame die hij net heeft overvallen tot een date te verleiden. De man dacht op dat moment duidelijk met zijn ´kleine hersenen´.
En in dezelfde VS is een man opgepakt die 1500 gebruikte meisjesschoenen had gestolen ´om eraan te ruiken´. Een liefhebberij als ieder ander tenslotte.
Vervolgens de kop over de Engelse kaas-race die dit jaar maar weinig gewonden telde. Ik heb met een mix van verwondering en opperste verbazing het filmpje op internet zitten bekijken. Dat niemand weet hoe oud dit ritueel is verwonderd me dan weer niet, ik zou het tenslotte zelf óók het liefst zo snel mogelijk vergeten!
Klap op de vuurpijl is echter een heel ander artikel. Een artikel waardoor ik weet dat het leven van ´ons mannen´ nog zwaarder gaat worden… In de regel ben ik al niet zo van het spontane geven. Als ik al in een winkel verzeild raak en iets tegenkom dat me aan mijn liefste doet denken koop ik het. Zeker als ik weet dat ze er blij mee zal zijn. Soms ook als gevolg van een weinig subtiele ´hint´. Bloemen echter, zitten nauwelijks in mijn repertoire. Alleen met héle speciale gebeurtenissen ben ik in de bloemenwinkel te vinden en dan is ook geen bedrag te hoog en geen moeite te veel voor mijn lief. Want het vergt enige planning om de rozen op de grote dag op hun mooist te hebben. Maar voor haar sta ik dan weken van te voren in de bloemenwinkel om te overleggen wat ik precies wil en wanneer. Echter…. Het is vanaf nu nóg belangrijker dan ooit om opmerkzaam te zijn. Kon je ´vroeger´ je secretaresse nog wel de opdracht geven om met wekelijkse regelmaat een bloemist voor je te bellen, tegenwoordig is zelfs dát niet meer genoeg. Ook de vaas waarin deze afgesneden stakkers hun laatste dagen zullen slijten moet in de planning worden meegenomen. Want uit onderzoek in Groningen blijkt nu dat vrouwen zichzelf niet alleen met seksegenoten vergelijken maar ook met voorwerpen. Uw bloemen dienen dus, voor weer een week huwelijksrust, in een DUNNE vaas te worden gepresenteerd. Het is maar dat u het weet.
31-05-07
Binnen de homowereld blijken er sexfeestjes te zijn waarbij de deelnemers zich moedwillig, en letterlijk mag ik aannemen, blootstellen aan hiv. En dat dan vanuit verschillende motieven zoals een mislukt soort zendingsdrang (´Ik heb het dus jij straks ook!´), het ´wij-gevoel´, een zoektocht naar spanning, nieuwe vorm van Russische roulette, enzovoort. Ik kan daar met mijn blijkbaar toch zeer beperkte IQ echt niet bij.
Dan lees ik over een overvaller in Milwaukee die, na een bedrijf te hebben overvallen, in plaats van op de vlucht te slaan, tracht de dame die hij net heeft overvallen tot een date te verleiden. De man dacht op dat moment duidelijk met zijn ´kleine hersenen´.
En in dezelfde VS is een man opgepakt die 1500 gebruikte meisjesschoenen had gestolen ´om eraan te ruiken´. Een liefhebberij als ieder ander tenslotte.
Vervolgens de kop over de Engelse kaas-race die dit jaar maar weinig gewonden telde. Ik heb met een mix van verwondering en opperste verbazing het filmpje op internet zitten bekijken. Dat niemand weet hoe oud dit ritueel is verwonderd me dan weer niet, ik zou het tenslotte zelf óók het liefst zo snel mogelijk vergeten!
Klap op de vuurpijl is echter een heel ander artikel. Een artikel waardoor ik weet dat het leven van ´ons mannen´ nog zwaarder gaat worden… In de regel ben ik al niet zo van het spontane geven. Als ik al in een winkel verzeild raak en iets tegenkom dat me aan mijn liefste doet denken koop ik het. Zeker als ik weet dat ze er blij mee zal zijn. Soms ook als gevolg van een weinig subtiele ´hint´. Bloemen echter, zitten nauwelijks in mijn repertoire. Alleen met héle speciale gebeurtenissen ben ik in de bloemenwinkel te vinden en dan is ook geen bedrag te hoog en geen moeite te veel voor mijn lief. Want het vergt enige planning om de rozen op de grote dag op hun mooist te hebben. Maar voor haar sta ik dan weken van te voren in de bloemenwinkel om te overleggen wat ik precies wil en wanneer. Echter…. Het is vanaf nu nóg belangrijker dan ooit om opmerkzaam te zijn. Kon je ´vroeger´ je secretaresse nog wel de opdracht geven om met wekelijkse regelmaat een bloemist voor je te bellen, tegenwoordig is zelfs dát niet meer genoeg. Ook de vaas waarin deze afgesneden stakkers hun laatste dagen zullen slijten moet in de planning worden meegenomen. Want uit onderzoek in Groningen blijkt nu dat vrouwen zichzelf niet alleen met seksegenoten vergelijken maar ook met voorwerpen. Uw bloemen dienen dus, voor weer een week huwelijksrust, in een DUNNE vaas te worden gepresenteerd. Het is maar dat u het weet.
31-05-07
Slak
We hebben allemaal steeds meer haast en wensen daarbij geen rekening te hoeven houden met onze medeweggebruiker. Zo stond ik gisteren met mijn geliefde Française op een T-splitsing te wachten tot ik rechtsaf kon slaan. In mijn achteruitkijkspiegel verscheen plots een kleine Japanse met daarin twee jonge dames die ernstig verstrengeld waren in een mobiele dialoog, en overduidelijk niet met elkaar.. Heftig gesticulerend en ondersteund door een heftige basdreun gaven ze door aanhoudend getoeter te kennen dat ik wel vreselijk in de weg stond en hen aldus belette hun weg linksaf te vervolgen. Ik kon tenslotte nog minstens een halve meter naar voren! Doch daar ik de fietsstrook vrij moest houden kon ik ze niet terwille zijn en liet dit door een verontschuldigend schouderophalen aan de dames weten. Maar dát was duidelijk tegen het zere been. De bewegingen achter mij werden heftiger en het taalgebruik bovendien een stuk kleurrijker. De dames hadden duidelijk geen zin te wachten en begonnen, nog steeds heftig gesticulerend, een stukje achteruit te rijden om me vervolgens, met piepende banden, over de rijstrook van het tegemoetkomende verkeer voorbij te streven. In het voorbij gaan kon ik door het open raam nog net een stukje van hun lieflijke gedachten verstaan… ´Rot toch op met je slak, ouwe *piep* !´ Heftig gechoqueerd vervolgde ik even later mijn weg. Mijn Françaises is de belediging nog steeds niet te boven.
30-05-07
30-05-07
Het kluitje en het riet..
Ik voel me vreselijk schuldig want ze gaat vandaag haar derde dag in. Weggestopt in een hoekje van het parkeerterrein staat ze, tussen allemaal fonkelnieuwe en nog onervaren vakbroeders, troosteloos te wachten. En ze kwam alleen maar voor een grote beurt en APK.
Dat ze al ´op leeftijd´ is en verschillende onderdelen dus niet meer op voorraad liggen kan ik nog begrijpen. En ook het aanleggen van die vervloekte sigarettenaansteker zou niet het probleem mogen zijn, zéker niet omdat ik dat een dag eerder al heb aangegeven zodat ze de benodigde onderdelen op tijd konden bestellen. Maar het is druk in de garage en er is, op dag twee, ook nog een zieke te betreuren in de werkplaats. Ik moet dus wachten. Maar als ik me aan het eind van de dag hoopvol meld om haar weer naar huis te brengen gaat het mis. Ze mag nog steeds niet mee. Mannen in stropdassen putten zich uit in verontschuldigingen want, tegen de afspraak in, hebben ze me inderdaad (en wederom) NIET gebeld dat ze nog niet zover was. Druk geweest enzo. Helemaal vergeten! Sorry, duizendmaal sorry! Mijn argument dat ik haar mis en nu verplicht ben ´vreemd´ te gaan met de Japanse van mijn geliefde doet de heren enigszins ontdooien. DAT kan en dat mag natuurlijk nooit. Dáár heeft meneer toch wel een ijzersterk punt! Wellicht dat er in dát specifieke geval wel iets te regelen valt. Een tijdelijke ruil-Française is zéker bespreekbaar. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil háár gewoon weer terug! En wel zo snel mogelijk!
Maar alhoewel een tijdelijke ruil-Française best aantrekkelijk klinkt wil ik tóch graag weten waarom het allemaal zo lang duurt. Dat blijkt een bijna onoverkomelijke vraag. Een litanie van technische problemen en uitdagingen volgt die echter vrij simpel door mij zijn te weerleggen. ´De voorbanden zijn slecht en nieuwe zijn lastig te krijgen´ kan ik pareren met het feit dat ik ze aan het begin van dag twee al een nieuwe heb gebracht die ik nog in de garage had liggen en voor de andere kunnen ze het reservewiel gebruiken. De werkdruk en de zieke werknemer is, helaas, niet mijn maar hún probleem. En dat ik deze afspraak al drie weken van te voren heb gemaakt veegt meteen het argument van tafel dat ze onderdelen voor het uitvoeren van de grote beurt niet tijdig in huis hadden. Maar dan richt de man zich op en in zijn ogen zie ik de klap al bijna aankomen. De ruitensproeier. Die doet het niet, toch? Het motortje daarvan moet nog uit elkaar gehaald worden om de oorzaak daarvan te achterhalen. De man grijnst en ik slaak een hele diepe zucht. Ik geef me gewonnen. Nu begrijp ik dat het nog lang, nog héél lang gaat duren. De technisch-geleerde mannen van mijn vakgarage zijn op zoek naar het motortje van de ruitensproeier in een auto waar je alleen door spierkracht en een simpele pompbeweging water uit het reservoir kunt krijgen. Het worden nog lange dagen wachten…..
Dat ze al ´op leeftijd´ is en verschillende onderdelen dus niet meer op voorraad liggen kan ik nog begrijpen. En ook het aanleggen van die vervloekte sigarettenaansteker zou niet het probleem mogen zijn, zéker niet omdat ik dat een dag eerder al heb aangegeven zodat ze de benodigde onderdelen op tijd konden bestellen. Maar het is druk in de garage en er is, op dag twee, ook nog een zieke te betreuren in de werkplaats. Ik moet dus wachten. Maar als ik me aan het eind van de dag hoopvol meld om haar weer naar huis te brengen gaat het mis. Ze mag nog steeds niet mee. Mannen in stropdassen putten zich uit in verontschuldigingen want, tegen de afspraak in, hebben ze me inderdaad (en wederom) NIET gebeld dat ze nog niet zover was. Druk geweest enzo. Helemaal vergeten! Sorry, duizendmaal sorry! Mijn argument dat ik haar mis en nu verplicht ben ´vreemd´ te gaan met de Japanse van mijn geliefde doet de heren enigszins ontdooien. DAT kan en dat mag natuurlijk nooit. Dáár heeft meneer toch wel een ijzersterk punt! Wellicht dat er in dát specifieke geval wel iets te regelen valt. Een tijdelijke ruil-Française is zéker bespreekbaar. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil háár gewoon weer terug! En wel zo snel mogelijk!
Maar alhoewel een tijdelijke ruil-Française best aantrekkelijk klinkt wil ik tóch graag weten waarom het allemaal zo lang duurt. Dat blijkt een bijna onoverkomelijke vraag. Een litanie van technische problemen en uitdagingen volgt die echter vrij simpel door mij zijn te weerleggen. ´De voorbanden zijn slecht en nieuwe zijn lastig te krijgen´ kan ik pareren met het feit dat ik ze aan het begin van dag twee al een nieuwe heb gebracht die ik nog in de garage had liggen en voor de andere kunnen ze het reservewiel gebruiken. De werkdruk en de zieke werknemer is, helaas, niet mijn maar hún probleem. En dat ik deze afspraak al drie weken van te voren heb gemaakt veegt meteen het argument van tafel dat ze onderdelen voor het uitvoeren van de grote beurt niet tijdig in huis hadden. Maar dan richt de man zich op en in zijn ogen zie ik de klap al bijna aankomen. De ruitensproeier. Die doet het niet, toch? Het motortje daarvan moet nog uit elkaar gehaald worden om de oorzaak daarvan te achterhalen. De man grijnst en ik slaak een hele diepe zucht. Ik geef me gewonnen. Nu begrijp ik dat het nog lang, nog héél lang gaat duren. De technisch-geleerde mannen van mijn vakgarage zijn op zoek naar het motortje van de ruitensproeier in een auto waar je alleen door spierkracht en een simpele pompbeweging water uit het reservoir kunt krijgen. Het worden nog lange dagen wachten…..
24-05-07
Vrouwenlogica en blauwe regen
Het leven voor een man is in deze snelle tijd niet altijd makkelijk. Zeker niet als die man dan ook nog in het bezit is van een niet alledaags (lees ´MIJN´) mannenbrein.
Als ik met mijn liefste zit te kijken naar de dagelijkse portie van andermans ellende komt in haar favoriete serie een scène voorbij waarin een dame haar would-be lover begint te vertellen hoe vervelend ze wel niet is en door allerlei dieptreurige omstandigheden zeker nog niet toe is aan een nieuwe relatie. Kortom, hij kan beter vertrekken en haar alleen laten in haar wanhopige zoektocht naar haar doodgewaande-maar-zeker-niet-dood-zijnde baby. (Een baby om wiens voogdij in dezelfde serie door anderen heftig wordt gestreden omdat de een denkt dat het háár baby is en de ander een belofte aan haar zus niet wil verbreken én zich bovendien een véél betere moeder vindt!)
Maar goed, would-be lover gaat er niet vandoor en blijft zijn geliefde als een soort veredelde ´knight-in-shining-Armani´ koste wat kost steunen. Maar ik zou die fout dus wél maken. Want na zo´n uitleg vertrekken is fout! Héél fout! In zo´n geval dien je als man namelijk te pareren met het feit dat ze helemaal niet zo vervelend is en dat je haar zo lief en geweldig vindt dat je helemaal geen sjoege hebt om te vertrekken, wat ze ook over zichzelf zegt. Maar ik niet. Als mijn lief me zo´n preek zou afsteken dan zou ik ook inderdaad vertrekken in de veronderstelling dat ik, uit onbetwiste en overduidelijke liefde, juist datgene deed wat ze het liefste zag, mijn vertrekkende gestalte. Maar niet dus.
Nu hebben mijn lief en ik dit soort discussies wel vaker. Vooral aan de hand van programma´s als Dr. Phil en Oprah waarin het grote en kleine leed van Amerika´s burgers enigszins uitvergroot de revue passeert. En het verbaast me elke keer weer als ik mensen hoor vertellen hoe verbaasd ze zijn dat ze in een bepaalde situatie verzeild zijn geraakt.
´Tja, ik reed inderdaad met mijn pickup door het bloembed met prijzen winnende rozen van mijn buurman en nu is hij kwaad op me. Hij heeft zelfs laatst, toen ik een kleine omweg maakte door zijn begonia´s, om me geschoten! Erg hé? Snap je dat nou?´
En in die laatste situatie zijn we het gelukkig meestal wel eens. Maar in die andere situatie ligt het een heel stuk lastiger. En omdat ik nu eenmaal een onbedwingbare neiging en drang het fenomeen ´vrouw´ te doorgronden vraag ik dan, sukkel die ik ben, aan mijn lief naar het waarom. Om dan weer netjes op mijn plaats te worden gezet met een kregelig ´Da´s toch logisch!´
Een andere iets waar ik met mijn brein niet echt omheen kan is als iets anders heet of genoemd wordt dan het is. Voor mij is iets gewoon zoals het is en benoem ik de dingen gewoon zoals ik zie dat ze zijn. En, ook al heeft me dat al meerdere keren in diepe problemen gebracht, ik kan er eenvoudigweg niet omheen. Mijn lief is inmiddels tot de onwrikbare conclusie gekomen dat de schuld hiervoor moet worden toegeschreven aan mijn ´one-track-mind´. En wellicht heeft ze gelijk. Maar ik zou zonder een spier te vertrekken een ongewenste baby kunnen afleveren bij de ´Baby Dump´. Da´s een stuk humaner tenslotte dan vlak over de grens waar ik onlangs een ´Baby Boem´ tegenkwam. En dat ik grote en onbegrensde mogelijkheden zag bij een bord langs de weg met daarop ´subfokkerij´ kon mijn liefste ook nog wel billijken. Maar over één ding konden we het onlangs echter niet eens worden. Staand tussen de openslaande tuindeuren maakte ze een opmerking dat de blauwe regen eigenlijk dringend gesnoeid moet worden. Nu heeft mijn lief niet heel veel tuingenen meegekregen dus feitelijk (zoveel heb ik al wél geleerd inmiddels) was het een verzoek tot actie. Maar, rund die ik soms ben, kon het niet nalaten om op te merken dat de bloemen paars zijn en het dus een ´paarse regen´ betrof die gesnoeid moest worden. Even werd het ijzig stil. En ik zag de fonkeling in haar ogen verschijnen terwijl ze me over haar schouder haar antwoord toefluisterde.. ´Het is BLAUWE regen schat!´ *ZUCHT*
Als ik met mijn liefste zit te kijken naar de dagelijkse portie van andermans ellende komt in haar favoriete serie een scène voorbij waarin een dame haar would-be lover begint te vertellen hoe vervelend ze wel niet is en door allerlei dieptreurige omstandigheden zeker nog niet toe is aan een nieuwe relatie. Kortom, hij kan beter vertrekken en haar alleen laten in haar wanhopige zoektocht naar haar doodgewaande-maar-zeker-niet-dood-zijnde baby. (Een baby om wiens voogdij in dezelfde serie door anderen heftig wordt gestreden omdat de een denkt dat het háár baby is en de ander een belofte aan haar zus niet wil verbreken én zich bovendien een véél betere moeder vindt!)
Maar goed, would-be lover gaat er niet vandoor en blijft zijn geliefde als een soort veredelde ´knight-in-shining-Armani´ koste wat kost steunen. Maar ik zou die fout dus wél maken. Want na zo´n uitleg vertrekken is fout! Héél fout! In zo´n geval dien je als man namelijk te pareren met het feit dat ze helemaal niet zo vervelend is en dat je haar zo lief en geweldig vindt dat je helemaal geen sjoege hebt om te vertrekken, wat ze ook over zichzelf zegt. Maar ik niet. Als mijn lief me zo´n preek zou afsteken dan zou ik ook inderdaad vertrekken in de veronderstelling dat ik, uit onbetwiste en overduidelijke liefde, juist datgene deed wat ze het liefste zag, mijn vertrekkende gestalte. Maar niet dus.
Nu hebben mijn lief en ik dit soort discussies wel vaker. Vooral aan de hand van programma´s als Dr. Phil en Oprah waarin het grote en kleine leed van Amerika´s burgers enigszins uitvergroot de revue passeert. En het verbaast me elke keer weer als ik mensen hoor vertellen hoe verbaasd ze zijn dat ze in een bepaalde situatie verzeild zijn geraakt.
´Tja, ik reed inderdaad met mijn pickup door het bloembed met prijzen winnende rozen van mijn buurman en nu is hij kwaad op me. Hij heeft zelfs laatst, toen ik een kleine omweg maakte door zijn begonia´s, om me geschoten! Erg hé? Snap je dat nou?´
En in die laatste situatie zijn we het gelukkig meestal wel eens. Maar in die andere situatie ligt het een heel stuk lastiger. En omdat ik nu eenmaal een onbedwingbare neiging en drang het fenomeen ´vrouw´ te doorgronden vraag ik dan, sukkel die ik ben, aan mijn lief naar het waarom. Om dan weer netjes op mijn plaats te worden gezet met een kregelig ´Da´s toch logisch!´
Een andere iets waar ik met mijn brein niet echt omheen kan is als iets anders heet of genoemd wordt dan het is. Voor mij is iets gewoon zoals het is en benoem ik de dingen gewoon zoals ik zie dat ze zijn. En, ook al heeft me dat al meerdere keren in diepe problemen gebracht, ik kan er eenvoudigweg niet omheen. Mijn lief is inmiddels tot de onwrikbare conclusie gekomen dat de schuld hiervoor moet worden toegeschreven aan mijn ´one-track-mind´. En wellicht heeft ze gelijk. Maar ik zou zonder een spier te vertrekken een ongewenste baby kunnen afleveren bij de ´Baby Dump´. Da´s een stuk humaner tenslotte dan vlak over de grens waar ik onlangs een ´Baby Boem´ tegenkwam. En dat ik grote en onbegrensde mogelijkheden zag bij een bord langs de weg met daarop ´subfokkerij´ kon mijn liefste ook nog wel billijken. Maar over één ding konden we het onlangs echter niet eens worden. Staand tussen de openslaande tuindeuren maakte ze een opmerking dat de blauwe regen eigenlijk dringend gesnoeid moet worden. Nu heeft mijn lief niet heel veel tuingenen meegekregen dus feitelijk (zoveel heb ik al wél geleerd inmiddels) was het een verzoek tot actie. Maar, rund die ik soms ben, kon het niet nalaten om op te merken dat de bloemen paars zijn en het dus een ´paarse regen´ betrof die gesnoeid moest worden. Even werd het ijzig stil. En ik zag de fonkeling in haar ogen verschijnen terwijl ze me over haar schouder haar antwoord toefluisterde.. ´Het is BLAUWE regen schat!´ *ZUCHT*
23-05-07
D´Olle Grieze
Bijna 21 is ze nu. Hier en daar gedeukt en roestig maar dat mág op deze leeftijd. Ze kwam in mijn leven op dertienjarige leeftijd in 1998. Ik heb haar overgenomen van mijn vader die haar weg moest doen omdat de garage inmiddels gevuld was met een volledig elektronische, via import uit Duitsland verkregen, Japanse tweezitter die beter bij (het imago van) zijn huidige vrouw paste. Een cabrio..dat nog net wel. Maar zij moest weg. Er bleek in het huwelijk geen plaats voor twee grote liefdes.
En zo kwam ze bij mij, gepoetst en wel. Want Pa is een poetser. En de enige poetser die ik ken die trouwens ook ònder de motorkap poetst.
Rijden met haar is een feest. Ouderwets en origineel rijplezier waarbij niks vanzelf gaat en je met die kleine ongemakken te maken hebt die voor de hedendaagse rijder uit de middeleeuwen lijken te stammen. Want nee, we hebben geen airco aan boord, geen richtingaanwijzer die vanzelf afslaat als je de bocht om bent, geen stuurbekrachtiging, muziekinstallatie of achterruitverwarming. En als je de asbak leegt moet je het lipje vasthouden want anders ben je het kwijt en blijft de asbak niet meer zitten.
Haast hebben heeft trouwens ook niet veel zin want als ze er echt zin in heeft halen we, met dak open, net de 100. Per uur ja… Het inhalen van een vrachtwagen is dan ook een kwestie van de juiste voorbereiding: In de slipstream vaart maken, wachten op een gaatje, richtingaanwijzer uitgooien en erlangs met een snelheid die net iets hoger ligt dan die van de vrachtwagen. Ronduit onmogelijk op een helling of bij teveel aan tegenwind. Maar gelukkig zijn er in dat soort gevallen van die chauffeurs die je dan wel willen helpen… het liefst door vanuit de cabine met een brede glimlach brood op de snelweg te strooien…
Maar waar we samen doorgaans ook komen krijgen we een opgestoken duim of op z´n minst een glimlach. Vaak ook hele verhalen over jeugdsentiment, de eerste kampeervakanties en, véél gedenkwaardiger nog, prille en schuchtere liefdes. Doch altijd roept ze vrolijkheid en nostalgie op. En enige hilariteit. Want ik ben met mijn lengte van bijna twee meter feitelijk te groot voor haar. Als ik rechtop zit zie ik niets door haar kleine voorruitje en ik kan mijn knieën alleen onder het stuur kwijt als ik de richtingaanwijzer en het verlichtingspookje in een hoek van 45 graden zet en waardoor ik nu met mijn rechterknie kan toeteren.
Mijn bride-to-be is van huis uit niet opgevoed met het ´double-chevron-virus´ maar is inmiddels voorzichtig gecharmeerd. Het kost me op mooie zonnige dagen weinig moeite haar mee te krijgen sinds ik haar de makkelijk uitneembare achterbank heb gedemonstreerd en omdat ze weet dat er in de loop van de dag meerdere malen een zonnig terras aangedaan zal worden. Zélf rijden vind ze nog eng (het paraplu-pookje) maar dat gaat zeker komen. Tot die tijd zit ze heerlijk naast me met gesloten ogen te genieten van de zon en het samenzijn met haar Big Guy. Het ultieme gevoel van vrijheid en vakantie.
Vandaag staat ze bij de garage. Voor groot onderhoud en APK. En alhoewel ik haar het liefst zo origineel mogelijk laat heb ik onlangs besloten één concessie te doen aan de moderne tijd. Ik heb de garage namelijk gevraagd haar te voorzien van een sigarettenaansteker. Voor het opladen van de Tom..
En zo kwam ze bij mij, gepoetst en wel. Want Pa is een poetser. En de enige poetser die ik ken die trouwens ook ònder de motorkap poetst.
Rijden met haar is een feest. Ouderwets en origineel rijplezier waarbij niks vanzelf gaat en je met die kleine ongemakken te maken hebt die voor de hedendaagse rijder uit de middeleeuwen lijken te stammen. Want nee, we hebben geen airco aan boord, geen richtingaanwijzer die vanzelf afslaat als je de bocht om bent, geen stuurbekrachtiging, muziekinstallatie of achterruitverwarming. En als je de asbak leegt moet je het lipje vasthouden want anders ben je het kwijt en blijft de asbak niet meer zitten.
Haast hebben heeft trouwens ook niet veel zin want als ze er echt zin in heeft halen we, met dak open, net de 100. Per uur ja… Het inhalen van een vrachtwagen is dan ook een kwestie van de juiste voorbereiding: In de slipstream vaart maken, wachten op een gaatje, richtingaanwijzer uitgooien en erlangs met een snelheid die net iets hoger ligt dan die van de vrachtwagen. Ronduit onmogelijk op een helling of bij teveel aan tegenwind. Maar gelukkig zijn er in dat soort gevallen van die chauffeurs die je dan wel willen helpen… het liefst door vanuit de cabine met een brede glimlach brood op de snelweg te strooien…
Maar waar we samen doorgaans ook komen krijgen we een opgestoken duim of op z´n minst een glimlach. Vaak ook hele verhalen over jeugdsentiment, de eerste kampeervakanties en, véél gedenkwaardiger nog, prille en schuchtere liefdes. Doch altijd roept ze vrolijkheid en nostalgie op. En enige hilariteit. Want ik ben met mijn lengte van bijna twee meter feitelijk te groot voor haar. Als ik rechtop zit zie ik niets door haar kleine voorruitje en ik kan mijn knieën alleen onder het stuur kwijt als ik de richtingaanwijzer en het verlichtingspookje in een hoek van 45 graden zet en waardoor ik nu met mijn rechterknie kan toeteren.
Mijn bride-to-be is van huis uit niet opgevoed met het ´double-chevron-virus´ maar is inmiddels voorzichtig gecharmeerd. Het kost me op mooie zonnige dagen weinig moeite haar mee te krijgen sinds ik haar de makkelijk uitneembare achterbank heb gedemonstreerd en omdat ze weet dat er in de loop van de dag meerdere malen een zonnig terras aangedaan zal worden. Zélf rijden vind ze nog eng (het paraplu-pookje) maar dat gaat zeker komen. Tot die tijd zit ze heerlijk naast me met gesloten ogen te genieten van de zon en het samenzijn met haar Big Guy. Het ultieme gevoel van vrijheid en vakantie.
Vandaag staat ze bij de garage. Voor groot onderhoud en APK. En alhoewel ik haar het liefst zo origineel mogelijk laat heb ik onlangs besloten één concessie te doen aan de moderne tijd. Ik heb de garage namelijk gevraagd haar te voorzien van een sigarettenaansteker. Voor het opladen van de Tom..
22-05-07
Abonneren op:
Posts (Atom)