2011, een vooruitblik

Wordt dezer dagen vooral teruggekeken, als dwars mens richt ik mijn blik liever op de toekomst. En van wat ik daar meen te ontwaren word ik niet echt vrolijk. Zo worden Vlaamse ouderen verplicht om hun oude (bolle) beeldbuis in te wisselen voor een plat exemplaar. Volgens Luc Griep, directeur van de federatie onafhankelijke seniorenzorg, is dat uit het oogpunt van brandgevaar veiliger. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat griep voor kwetsbare ouderen een grotere bedreiging vormt dan welk soort imploderende tv dan ook.

2011 is, volgens de Chinese kalender althans, het jaar van het Konijn. Het is tevens het jaar waarin de Britse regering de zoveelste wanhoopspoging doet om Britse rokers van hun nicotineverslaving af te helpen. Hiertoe stelt de regering voor 400.000 verstokte rokers één pakje gratis nicotinepleisters ter beschikking. De plaatselijke anti-rooklobby is echter bang dat veel rokers niet op de hoogte zijn van dit betuttelende initiatief, omdat de reclamecampagne die dit gebaar onder de aandacht moest brengen, wegens bezuinigingen is geschrapt. En da’s maar goed ook. Ik wil de anti-rooklobby namelijk wel eens horen piepen als al die verstokte rokers per eerste januari daadwerkelijk hun peuk aan de wilgen zouden hangen. De extra bezuinigingen die dat met zich meebrengt moeten namelijk vooral door de niet rokers worden opgebracht.

In een grot in Israël hebben onderzoekers een aantal menselijke tanden gevonden die, volgens de eerste onderzoeken, veel ouder zijn dan tot nu toe voor mogelijk werd geacht. Als de resultaten blijken te kloppen, staat daarmee de hele ontstaansgeschiedenis van de moderne mens op zijn kop. En dat is weer een goede zaak. Hoe meer we weten van het werkelijke ontstaan van het leven op aarde, en de rol van de mens daarin, hoe meer berichten over de invloed van de mens op diens wereld wordt afgezwakt.

In eigen land voorspellen de trends ook bepaald geen zomer. Het lijstje is zelfs zo triest, dat de redactie meende er een hele pagina voor te moeten inruimen. Om ze allemaal te bespreken gaat me wat ver, dus ik licht er een beperkt aantal uit. De eerste die opvalt is de naam van Estée Strooker. Dit chaotische blonde huilebalkje is de winnaar van Masterchef 2010, een resultaat waarmee de Nederlandse versie van dit programma zich meteen voorgoed heeft gediskwalificeerd. Welke zichzelf respecterende keukenchef wil deze hoogblonde dwergramp in zijn of haar keuken?

De rest van de lijst toont een verontrustende hang naar truttigheid. Want ‘in’ zijn de jaren 70, plateauzolen, allerlei tinten oranje, zelf fröbelen, kurk op de muur en jute. Maar, nog veel vreselijker, de terugkomst van het broekpak. Met dit meest onflatteuze kledingstuk wordt in één klap ruim honderd jaar vrouwenemancipatie weer ongedaan gemaakt. De tijd zal leren of dat een zegening of een onvergeeflijke fout zal blijken te zijn.

2011 wordt geen al te best jaar dus, maar ik hoop dat er op één terrein tenminste vooruitgang wordt geboekt. En dan heb ik het over Twitter. Ik ben een groot voorstander van de vrije meningsuiting, maar dan is het wel belangrijk dat je iets waardevols te vertellen hebt. Helaas kan die kwalificatie hoogst zelden worden meegegeven aan het gros van de berichten die door fanatieke twitteraars de ether in wordt geslingerd. Dat GDD, ook wel bekend als Gerda Dijksman, Grote Dame of Geweldig Domme Doos uut Drenthe (zo u wilt), het nodig acht al om 1.24 ’s morgens iets te kakelen over de achtergronden van twee tragische sterfgevallen zegt al genoeg. Who cares wat zij denkt? En rond dat tijdstip plegen de meeste weldenkende en hardwerkende mensen doorgaans in dromenland te verkeren, dus de moeite had ze zich (als ze werkelijk had nagedacht) dus beter kunnen besparen. Nu kostte het haar de kop.

Desondanks ga ik vol goede moed het nieuwe jaar in. Als ras-optimist, anderen zullen mij eerder cynicus noemen, ga ik er gewoon van uit dat het gezonde verstand uiteindelijk wel weer de overhand zal krijgen. Ik wens een ieder dan ook het allerbeste voor 2011. Laat je vooral niet gek maken en gebruik je eigen gezonde vertand. Dan komt alles weer goed…ooit!

29-12-10

Ik ben er klaar voor!

Om nu te zeggen dat ik lui ben gaat me net iets te ver. Ik hou het er liever op dat ik op mijn gemak en rust ben gesteld. Door strak en vooral ruim te plannen, slaag ik er heel redelijk in om mijn wereld geordend en overzichtelijk te houden. Maar de planning rond de feestdagen doet mijn bloeddruk steevast met grote sprongen stijgen. Gelukkig zijn er in zulke gevallen de lijstjes.

Ik ben dol op lijstjes. Het is mijn manier om er zeker van te zijn niets te vergeten, want stress en geruzie is met de kerst wel het laatste waar ik op zit te wachten. Ik heb er zelfs een heel vernuftig systeem voor opgezet, want Goede Lijstjes hoef je niet steeds opnieuw te maken.
In een grote map heb ik mijn lijstjes keurig alfabetisch gerangschikt op onderwerp. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er wel een lijstje voor. En op elk lijstje staat precies waar ik aan moet denken, wat ik bij de hand moet hebben, en ik welke volgorde ik te werk moet gaan.

Voor de kerst dit jaar heb ik echter een nieuw lijstje moeten maken. Mijn liefste heeft namelijk, in haar onmetelijke wijsheid, besloten een geheel nieuw kerstmenu te creëren. En omdat het behoorlijk afwijkt van het standaard traditionele kerstmenu, ben ik zonder nieuw lijstje reddeloos verloren. Als geëmancipeerde moderne man laat ik mijn wederhelft natuurlijk niet alleen sloven in de keuken. Nee, als moderne man en liefhebbende echtgenoot help ik haar! Niet alleen met afwassen, maar ook bij de boodschappen en de voorbereiding.

Mijn lief nam afgelopen woensdagmiddag vrij voor een bezoek aan de Sligro. Ik denk wel eens dat de vele groothandelspassen die ik tegenwoordig in mijn achterzak meesleep, de voornaamste reden geweest zijn dat mijn wederhelft zo enthousiast was toen ik aankondigde een eigen bedrijf te willen beginnen. Maar goed, een echte keukenprins zal ik nooit worden. Daarvoor ben ik te ernstig motorisch en plan-technisch gehandicapt. Ik snap niets van al dat fancy voedsel, en al helemaal hoe je dat klaar moet maken. Een haas is voor mij een haas. Vol ongeloof hoorde ik echter deze week dat je de poten en de rug van de haas elk op een geheel andere manier moet bereiden om er iets eetbaars van te maken. Wie denkt daar aan? Een koe is toch een koe? Wie bedenkt nu dat je het ene stukje van dat beest gewoon kunt bakken en een ander stuk uren op het fornuis moet laten pruttelen? Vind ik toch echt een extreem grote fout in het oorspronkelijke ontwerp.

Dit kerstdiner gaat me echter volledig boven mijn pet. Bij de Sligro zag ik de een na de andere fancy verpakking in het karretje verdwijnen. Voor de meeste ervan had ik zelfs een woordenboek nodig om te weten wat het überhaupt was, en ik zag de bui al helemaal hangen. Als stoere en sterke man ben ik natuurlijk de klos als het om het zware werk gaat. Da’s ook precies de reden waarom ik in het donker en blauwbekkend haar auto van sneeuw en ijs sta te ontdoen. Ik ben, wat dat betreft, meer van het kaliber Wilbrink. Zijn kerstrecept in de krant van vanmorgen is meer van mijn niveau. Voor een geslaagd kerstdiner heb je, volgens Wilbrink, namelijk niet meer nodig dan 1 kilo gezond verstand en 1 opgeruimde keuken.

Zonder een moment van twijfel laat ik de culinaire verantwoordelijkheid voor het kerstdiner aan mijn vrouw. Ik sta op de achtergrond klaar om bij te springen waar nodig, en ik zal trachten daarbij zo min mogelijk zelf te denken of (denk ik zelf) slimme opmerkingen te maken. Ik wacht gewoon af tot ze me roept, en doe dan precies wat ze me zegt te doen, hoe vreemd het me ook ik de oren mag klinken. En ik ben benieuwd. Ik heb een lijstje gemaakt en elke voorbereiding getroffen die ik maar kon bedenken. Tot morgenavond kan ik dus rustig blijven zitten. Al ben ik wel benieuwd hoe ik met dit weer het foie gras moet gaan maaien..

24-12-10

Verhaaltje

Ergens rond het begin van de zomer komt een vrouw de werkplaats van haar man binnen. Ietwat bedremmeld blijft ze op de drempel staan, want ze moet een groot geheim met haar man opbiechten. Een geheim dat ze een kleine drie maanden voor zichzelf heeft gehouden, maar nu valt het niet meer te ontkennen. Rond haar middenrif zijn de eerste uiterlijke kenmerken al enige tijd zichtbaar, maar door haar ruimvallende gewaad heeft ze die signalen enige tijd voor hem verborgen kunnen houden. Nu kan ze er echter niet meer omheen.

“Manlief,” fluistert ze zacht, “kan ik even met je praten?”

Manlief legt zijn hamer neer en wist het zweet van zijn voorhoofd.

“Waarom kom je me storen vrouw?” vraagt hij ietwat bars.

Strak naar haar voeten starend schuifelt ze dichter naar haar man, en begint met benepen stem aan haar verhaal. Ze fluistert hoeveel spijt ze heeft en hoezeer het allemaal niet gepland was.
Manlief hoort zijn vrouw rustig aan. Aan de toon te horen moet het geheim dat zijn vrouw met hem wil delen zwaar op haar gemoed rusten.

Dan gooit ze, met alle moed die ze in haar tengere lijf heeft weten op te roepen, het hoge woord eruit: “Ik ben zwanger!”

Uiterlijk onbewogen laat hij de mededeling over zich heenkomen. Ze is zwanger! Maar hij heeft niet alleen die laatste mededeling gehoord, ook hetgeen ze net daarvoor fluisterde… Het kind is niet van hem, maar van een vreemde.
-----

Een dikke tweeduizend jaar later...

Een willekeurige grootvader zit in zijn leunstoel en overziet zijn kleinkinderen die rond zijn voeten zitten. Hij kan een gevoel van trots maar nauwelijks onderdrukken als hij de schare pas gewassen smoeltjes in blijde verwachting naar hem ziet opkijken.
Grootvader slaat het boek dat op zijn schoot ligt open en begint te lezen. “In die dagen…”

----

Toch kan ik het niet nalaten even bij de persoon van die timmerman stil te staan. Die staat op die voorzomerdag rustig te werken als zijn vrouw binnenkomt. Hortend en stotend komt ze vertellen dat ze zwanger is geraakt, maar niet van hem, haar geliefde. De ‘vader’ is een ander, ene Geest. Om precies te zijn: ene H. Geest.

Hoe het ook zij… eeuwen later heeft het verhaal een nogal bizar staartje gekregen. Er is een hele cultus opgebouwd rond de vrouw en haar kind. Deze cultus is enorm vermogend, heeft enorme macht en bepaalt de gezondheid en het verloop van vele levens wereldwijd.

Met het kind is het trouwens niet al te best afgelopen. De jongen is op latere leeftijd om zijn denkbeelden veroordeeld en ter dood gebracht.

-----
De laatste dagen moet ik vaak denken hoe anders de geschiedenis van onze wereld zou zijn als deze timmerman mijn oom Harry als vader zou hebben gehad. Oom Harry zou, het verhaal aangehoord hebbende, zijn zoon bij de schouders hebben gepakt, hem diep in de ogen hebben gekeken, en hoofdschuddend hebben gevraagd: “En gij geleuf da allemoal jungske?”

17-12-10

Huilende factuur

Een van de problemen waar ik als ZZP’er tegenaan loop, is dat na gedane arbeid de factuur maar niet wordt betaald. Voor de ZZP’er die al wat langer bezig is, hoeft dat niet direct een probleem op te leveren, maar voor starters als ik kan een week langer moeten wachten op mijn zuurverdiende centen een regelrechte ramp zijn.

Het nabellen van debiteuren is niet mijn favoriete bezigheid, maar het hoort er nu eenmaal bij. De redenen die ik te horen krijg voor het (nog) niet betalen variëren, maar van sommige is het waarheidsgehalte ronduit twijfelachtig.

Veel ZZP’ers hebben een begrijpelijke angst om hard op te treden tegen wanbetalers, uit angst ze als klant te verliezen, maar die angst is grotendeels ongegrond. Afnemers die wel snel een dienst of product willen afnemen en vervolgens niet willen of kunnen betalen, zijn niet alleen onbetrouwbaar als klant, ze profiteren ook nog eens van de zwakke positie van de freelancer. Deze heeft namelijk vrijwel nooit de mogelijkheid en de middelen om veel tijd te steken in debiteurenbeheer. Vaak zal dan de vordering op gegeven moment als ‘on-inbaar’ worden bestempeld, en worden afgeboekt.

De Belgische community Ikki.be heeft voor dit probleem een hilarisch hulpmiddel bedacht: De huilende factuur. Deze kan in de vorm van een chip op de factuur worden geplakt, maar IKKI biedt ook de service om een afnemer telefonisch te (laten) benaderen door je factuur.
Voor het filmpje zie:
http://dehuilendefactuur.ikki.be/?utm_source=ikki&utm_medium=banner&utm_content=boven&utm_campaign=huilendefactuur

Voor de telefonische benadering:
https://dehuilendefactuur.ikki.be/phone.php

In het betalingsgedrag bij grote bedrijven is regelmatig sprake van willekeur. Degene die het hardst piept wordt als eerste betaald. Om vooraan in het rijtje ‘te betalen’ terecht te komen is het gebruik van humor ongewoon, maar wel effectief. Ik heb, na het lezen van Harry Potter, al vaker gewenst dat ik een howler aan iemand zou kunnen sturen. De service van Ikki komt daar dicht bij in de buurt, al ontbreekt de knal aan het einde (nog).

Nu is het met smart wachten op een Nederlandse versie, of een ondernemer die dit initiatief kopieert en hier op de markt brengt. Het zal er storm lopen!


01-12-10