Ga je schamen!

Is u ook opgevallen hoe groot de stofwolken waren die opdwarrelden toen Balkenende IV viel? Even werd ons zelfs het zicht op een zonniger toekomst ontnomen, maar zodra het stof weer enigszins was gaan liggen, blijkt aan de horizon toch iets moois te gloren.

Met gekromde tenen heb ik moeten aanzien hoe de gevallen kopstukken van het kabinet met modder naar elkaar begonnen te gooien. Weinig verheffende discussies in kranten, op tv en op internet hoe het allemaal zo heeft kunnen gebeuren en wie er schuld heeft aan de imagoschade die Nederland nu internationaal oploopt. Ze zouden zich stuk voor stuk dood moeten schamen!

Voor mij, en velen met mij, is het niet zozeer de vraag wie er schuld heeft, al heb ik daar wel een duidelijke mening over. Feit blijft dat Balkenende IV reeds ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen was. Vechtend van het ene dossier naar het andere rollen is bepaald niet bevorderlijk voor stabiliteit en vertrouwen, en het volk smacht inmiddels als nooit tevoren naar daadkracht en duidelijkheid. Er is teveel aan de hand, nationaal en internationaal, om deze poppenkast nog één minuut langer te tolereren.

Het is dus aan de politiek om de kalmte te bewaren, leiderschap te tonen en het landsbelang eindelijk boven het persoonlijk belang en het partijbelang te stellen. Veel van de retoriek die ik de afgelopen dagen las en hoorde deden vermoeden dat de verkiezingscampagnes al waren begonnen, maar niets is minder waar. Balkenende IV verlaat een zinkend schip op woeste zee, en ik bespeur nergens enige gevoelens van beschaamdheid bij onze volksvertegenwoordigers. En dat feit alleen stemt tot diepe droefheid, en biedt weinig vertrouwen voor de toekomst.

Vele ogen zullen gericht zijn op de komende gemeenteraadsverkiezingen. Voor veel media zal dat de graadmeter zijn voor de (hopelijk) op handen zijnde algemene verkiezingen. Maar enige voorzichtigheid is daarbij op zijn plaats. Op lokaal niveau spelen namelijk hele andere zaken, en liggen de verhoudingen doorgaans anders. Zaken die lokaal spelen, zoals het wel of niet aanleggen van een rondweg, of een eventuele nieuwe functie voor een markant gebouw in een stad, zijn thema’s die een kiezer uit een andere provincie weinig zeggen en nog minder beïnvloeden. Voor de grotere thema’s ligt dat anders. Doorwerken tot je 67e of een volstrekt onduidelijke kilometerheffing invoeren raken iedereen. Bezuinigingen of juist extra geld naar onderwijs en zorg ook.

Ik ben heel benieuwd op welke termijn er nieuwe verkiezingen komen en welke thema’s er door de diverse partijen tot hun speerpunt zullen worden verkozen. Ik kan er wel een slag naar slaan, maar ik hoop toch dat het gezond verstand bij de meerderheid zal overheersen. Met een beschuldigende vinger naar elkaar blijven wijzen en maar steeds met modder blijven gooien is weinig productief en doet de belangstelling bij de kiezer voor enige politieke richting alleen maar verder afbrokkelen.

De economische problemen die ons land momenteel beleeft zijn astronomisch, en de enige manier om die langdurig het hoofd te bieden lijkt een drastische ingreep in de eigen overheidsfinanciën. Een veel kleiner en efficiënter overheidsapparaat is niet alleen stukken goedkoper, het kan ook sneller ingrijpen op de uitdagingen die er liggen. En die ingrepen zouden niet automatisch lastenverzwaringen moeten zijn. Voor Jan-met-de-pet is het huishoudboekje ook al jaren vrij simpel. Je kunt nu eenmaal niet méér geld uitgeven dan je hebt, en het zou uitermate prettig zijn als het volgende kabinet deze oerwet zou omarmen. Ook met een sterk beperkt budget kun je de juiste dingen doen, al wordt het dan weer wel wat lastiger om jezelf in de picture te spelen met allerlei wilde plannen. Maar dat is dan maar zo. Ook met gezond verstand en terughoudendheid kun je indruk maken. Het duurt alleen misschien wat langer.

22-02-10

180°

De ommezwaai die klimaatalarmist Phil Jones dit weekeinde tegenover de BBC maakte is ronduit opvallend te noemen. Niet eerder was het bewijs zo duidelijk dat de wetenschap geen enkel hard bewijs in handen heeft voor het klimatologische rampscenario dat ons de afgelopen jaren is voorgehouden.

Phil Jones, die eerder de East Anglia University moest verlaten nadat uit gestolen en/of uitgelekte emails bleek dat er aldaar gesjoemeld werd met de klimaatgegevens, erkent in het interview dat er helemaal geen alarmerende klimaatcurves, ook wel ‘hockeystick’genoemd, te zien zijn. De opwarmingscurves in de jaren 1860-1880, 1910-1940 en 1975 tot heden zijn vrijwel identiek en, in de woorden van Jones, wetenschappelijk helemaal niet significant.

De vraag is dus: wat nu? Moet Barbertje Jones hangen? Van mij hoeft het niet. Ten eerste is hij al keihard van zijn zelfgecreëerde voetstuk gevallen, en ten tweede ben ik al lang blij dat er nu eindelijk iemand (die het zou kunnen weten ook nog) zijn mond open heeft gedaan en hardop heeft gezegd dat de hele klimaathype niet meer dan wetenschappelijke bangmakerij geweest. Want hoe knap we tenslotte ook denken te zijn, de natuur en het klimaat hebben nog steeds vele geheimen voor ons: we slagen er zelfs nog steeds niet in het weer een aantal dagen vooruit accuraat te voorspellen.

Is er dan helemaal niets aan de hand? Integendeel! We leven met veel te veel mensen op deze planeet, en als we dat nu ‘samen’ deden, was het misschien niet eens zo heel erg geweest. Maar zolang het ‘ieder voor zich’ blijft, raken de natuurlijke bronnen in razendsnel tempo uitgeput, en zal de noodzaak een aantal zaken eens voor eens en voor altijd goed te regelen onmogelijk blijken.

In mijn optiek hoeft je helemaal niet zo héél erg geleerd te zijn om te kunnen constateren dat de wereld naar de ratsmodee gaat. De vervuiling neemt zo snel toe dat, als we niets doen, we hier straks niet eens meer kunnen leven. De manier waarop we met z’n allen gebruik maken van de gulle gaven van Moeder Natuur, is ook al eeuwen niet meer gebaseerd op enig gevoel van balans. Daar waar onze voorouders slecht tot zich namen wat ze nodig hadden om te overleven, wij zijn inmiddels verworden tot een soort die overal maar recht op denkt te hebben. En dat niet alleen, we willen er ook steeds meer van.

Een treffend voorbeeld van die instelling zag ik onlangs in het eerste deel van een Britse documentaire. Daarin werden een aantal jonge Britten naar Zuid-Oost Azië getransporteerd om aan den lijve te ondervinden hoe, en onder welke omstandigheden, ons voedsel wordt geproduceerd. Eén van de deelnemers, een jongeman van Engels-Indiase afkomst, zag vooraf aan zijn vertrek er helemaal geen kwaad in als er mensen elders op de wereld werden afgeknepen of uitgebuit om zijn voedsel zo goedkoop mogelijk te produceren. Als hij er maar niet teveel voor hoefde te betalen. Gelukkig zag hij na een korte kennismaking met het werkelijke leven van de tonijnvissers en die van de fabrieksarbeiders die de tonijn moeten schoonmaken en inblikken, dat het ook daar toch echt om gewone mensen gaat. Mensen die òòk niets liever willen dan een normaal salaris verdienen om hun gezin van te kunnen onderhouden. Triest dat hij daarvoor helemaal naar Indonesië verscheept moest worden, maar hij heeft nu het licht tenminste gezien, althans dat hoop ik.

Maar hoe gaat het nu verder? Na het gat in de ozonlaag, de zure regen en de opwarming van de aarde komt de wetenschap en/of de politiek binnenkort vast weer met iets nieuws om belasting over te heffen en ons bang mee te maken. Het enige probleem daarbij zal dan zijn dat vrijwel niemand ze meer zal geloven. Daarvoor kunnen we meneer Jones en zijn kornuiten bedanken. Op de langere termijn ontkomen we er echter niet aan, om een manier van samenleven te vinden waarbij we niet alleen elkaar leren verdragen, maar ook leren leven met het nodige respect voor de kwetsbaarheid van de natuur waarin wij dat zo nodig willen doen.

Onmogelijk? Ik denk het niet. Slechts een paar honderd jaar geleden was hygiëne iets waar nog nooit iemand van had gehoord, en nu wassen velen zelfs excessief hun handen. Nog maar kort geleden geloofde niemand dat je rechtstreeks met iemand aan de andere kant van de wereld kon communiceren, en nu weten we niet beter. Dat we o.a. daarmee vrijwel geheel afhankelijk zijn geworden van techniek en elektriciteit, is iets waar we ook nog achter gaan komen. Eén wereldwijde stroomuitval is genoeg om de mensheid er weer van te overtuigen dat het leren van een vak wat je met je beide handen kunt uitvoeren i.p.v. met je hoofd, ook zo zijn voordelen heeft.

Maar het belangrijkste blijft toch om met z’n allen te leren om samen te leven. Niet alleen met elkaar, maar ook in harmonie met de natuur en de planeet. Moeilijk? Ja vast en zaker, maar samen met Henk van Zon zeg ik u: We kunnenen het! (En dat is een FEIT meneer Pechtold!)

15-02-10

Kramp

Mijn kaken zijn verkrampt en mijn zij doet pijn. Bovendien doet mijn knie zeer. De oorzaak?
Het voorstel van de PvdA-kamerleden Heijnen en Kalma om de gemeenteraadsverkiezingen uit te stellen vanwege de vrieskou.

Toen ik het bericht vanmorgen in de krant las moest ik zo onbedaarlijk lachen dat ik pardoes van de bank gleed en onder de salontafel belandde. Dat ik daarbij mijn knie bezeerde kon mijn lachstuip zelfs niet tot bedaren brengen.
Natuurlijk hebben beide Kamerleden, geschrokken van het hoongelach, hun keutel inmiddels alweer ingetrokken. Immers, zo’n buitenissig plan kan alleen maar van politici komen. Voor ons, de gewone hardwerkende Nederlanders gaat het leven, weer of geen weer, namelijk onverstoorbaar verder. Wij moeten gewoon de straat op om aan onze verplichtingen te voldoen. Een dag niet gewerkt is een dag geen salaris tenslotte, maar de overheid heeft daar maling aan. Haar rekeningen, lees: belastingen, moeten namelijk gewoon worden betaald.

In de aanloop naar mijn eigen bedrijf moest er een bedrijfsplan komen. En een onderdeel daarvan was de liquiditeitsprognose. Dat is, simpel gezegd, een berekening van de hoeveelheid geld die je achter de hand moet houden om je rekeningen te kunnen betalen terwijl je wacht tot je eigen rekeningen worden betaald. In mijn geval kwam die berekening uit op een (relatief) bescheiden bedrag, maar al snel bleek dat ik buiten de waard had gerekend. Vadertje Staat verwacht namelijk dat je aan het eind van elk kwartaal alvast even de BTW overmaakt die je aan ze bent verschuldigd. En voor de duidelijkheid: BTW is het bedrag dat je namens die zelfde overheid aan je klanten in rekening brengt en wat direct ten goede komt aan voornoemde overheid.

Dat er een verschil zit tussen het moment dat je een bedrag in rekening brengt en het moment dat je het verschuldigde bedrag ook daadwerkelijk op je rekening krijgt bijgeschreven is voor de Belastingdienst niet van belang. Die eist gewoon dat je het bedrag dat je hen schuldig bent, ook meteen even overmaakt. Ongeacht of je het reeds hebt ontvangen of niet.

Nu kan ik het weer eens niet nalaten om na te denken hoe er gereageerd zou worden als we de situatie eens zouden omdraaien. Zou er één ambtenaar te vinden zijn die ermee akkoord zou gaan als ik de betaling van mijn belastingen zou uitstellen wegens vrieskou? Als ik, dik aangekleed en bibberend op de bank de telefoon zou nemen en de gemeente zou bellen met het verhaal dat ik mijn rioolrecht wegens een gevoelstemperatuur ver onder het vriespunt helaas niet kan voldoen? Ik betwijfel of ik ermee weg zou komen.

Maar het stemmetje in mijn achterhoofd maant mij tot kalmte. ‘Daar zit het probleem ook niet, Henry!’ hoor ik het zeggen. ‘Deze Kamerleden zijn als de dood voor een lage opkomst bij de verkiezingen. Als er door de kou een hoop kiezers afhaken, is er straks helemaal niemand meer die op de megalomane PvdA komt stemmen. DAT is het onderliggende probleem!’

Ik masseer mijn kaken en mijn zij maar eens terwijl ik terug op de bank plof. Ik pak de krant weer op en lees verder. Op dezelfde pagina als het bovenstaande bericht staat het vervolg van een artikel op de voorpagina. Hierboven staat ‘Beat the Heat’ en gaat over minister Cramer die maar niet wil inzien dat er nu wel een heel heftige bom ligt onder de hele klimaatlobby. Ik voel de kramp spontaan weer opkomen. Alleen heeft die zich nu onverklaarbaar op een heel andere plaats gemanifesteerd. Ik werp de krant op tafel en sprint naar het toilet.

02-02-10