Bye Bye Bos

Vorige week schijnt de Amerikaanse vicepresident Joe Biden tegen Wouter Bos: ‘Zo’n vent als jij kunnen we hier goed gebruiken!’ gezegd te hebben. Het gesprek vond plaats in het kader van de Amerikaanse lobby voor een langer verblijf van Nederlandse troepen in Uruzgan.

Toen ik er van hoorde, bekropen mij twee gedachten. De eerste was een parodie op een tekst van Annie M.G. Schmidt:


Ze mogen hem hebben

't Is over, hij zegt me niets meer, ik ben vrij
't Is over, het doet me niks meer, en ik ben blij
Hij is voor mij zomaar een heer
En al die toestanden, dat hoeft niet meer

Die man die thuiskwam, 's avonds laat
Zo moedeloos en prikkelbaar
Dat alles is mijn zorg niet meer
Dat is nou allemaal voor daar
Ze mogen hem hebben

Mijn tweede gedachte was van een heel andere aard. Die behelsde een meer filosofische benadering; een heel nieuw politiek systeem.
Ik vraag me namelijk af waarom we wel op mensen of partijen kunnen stemmen, maar niet op wat ze werkelijk gaan doen? Natuurlijk is er een verschil tussen wat je wilt en de dagelijkse realiteit, maar waarom kan het niet anders? Waarom kan een politieke partij haar verkiezings-programma niet uitbreiden met een uitgewerkt budget?
Stel nu eens voor dat bij de volgende verkiezingen de politieke partijen de kiezer niet alleen om een politiek mandaat vragen, maar ook om een financieel mandaat? Op die manier heeft die kiezer namelijk echt wat te kiezen.

In een parlementaire democratie als de onze, kiezen we mensen van een lijstje die ons de gehele regeerperiode zullen vertegenwoordigen. Op zich is dat een prima systeem, maar als kiezer weet je nooit van te voren wat ze die vier jaar allemaal uit de hoge hoed zullen toveren. En dat kan anders. Als een partij of politieke stroming een mandaat van de kiezer wil, zullen ze vooraf duidelijk onderlinge afspraken moeten maken over wie met wie gaat samenwerken en wat de speerpunten zullen zijn waaraan gewerkt gaat worden. Vooraf. Daarna maken ze een duidelijk budget, en presenteren dat aan de kiezer. Op die manier is kiezen opeens een stuk meer dan het schenken van vertrouwen aan een persoon, of een groep personen, en valt er werkelijk iets te kiezen en te plannen. Bovendien zullen politieke partijen dan een heel stuk beter naar hun achterban moeten luisteren dan nu vaak het geval is.

Gelukkig ben ik niet zo naïef dat ik niet weet dat er een verschil is tussen dat wat je wilt en de dagelijkse realiteit. Maar de dagelijkse realiteit is, in tegenstelling tot wat men ons soms wil doen geloven, ook vaak niet zo heel afwijkend van de zaken die je kunt voorzien. Als je er tenminste even serieus over nadenkt. Dat dan weer wel.

Wim Kan zei ooit: ‘Democratie is de wil van het volk. Elke morgen lees ik stomverbaasd in de krant wat ik nou weer wil..’ Treffender zou ik het zelf niet kunnen verwoorden. Maar ik denk echt dat het omdraaien van het systeem niet alleen de democratie ten goede zou komen, het vergroot ook de betrokkenheid van burgers met politiek, èn andersom. Ongeacht wie er op een gegeven moment aan het roer staat. Al heb ik wel een bepaalde voorkeur wie wel en wie niet…

26-01-10

2010

Vandaag is de eerste werkdag van het nieuwe jaar, en de toon voor het jaar (b)lijkt alweer gezet. Zo hebben, in een poging het jaar zo braaf mogelijk te beginnen, agenten van de politie IJsselland een vrouw bekeurd voor het in de auto hebben van een broodmes dat ze eerder die dag bij de bakker had gekregen tegen inlevering van een volle spaarkaart.

Ook op het spoor is men het jaar goed begonnen. Daar echter met een schorsing. De NS schorste namelijk Rens Kamminga, een eigen medewerker, voor het uitvoeren van een treinrit met passagiers tussen Utrecht en Amsterdam, terwijl deze medewerker alleen bevoegd was met lege treinstellen te rangeren. Deze medewerker beging deze overtreding op 21 december j.l., precies de dag dat vrijwel het hele land gebukt ging onder de winterse omstandigheden en de NS wanhopig en uitermate beschamend faalde om ook maar enige vorm van dienstverlening te handhaven. Het bewuste treinstel zat reeds overvol met passagiers die dolgraag naar hun werk wilden, en stond al enige tijd te wachten op het personeel dat maar niet kwam. Kamminga, aangespoord door collega’s in dezelfde trein, bedacht zich geen moment en sprong op de bok. De twee collega’s die hen als conducteurs bijstonden, wacht eenzelfde schorsing.

Na de mislukte aanslag op de vlucht naar Detroit van afgelopen kerst, zijn de moslimfanatici een stapje inmiddels verder gegaan. Dit maal in de persoon van een 28 jarige Somaliër. Deze idioot verschafte zich met een bijl toegang tot het huis van de Deense cartoonist Kurt Westergaard (bekend van de spotprenten), en wilde deze te lijf terwijl hij op zijn 5 jarige kleindochtertje paste. De aanslag heeft de lokale veiligheidsdiensten overigens ernstig in verlegenheid gebracht, want zij waren het die de woning van Westergaard na eerdere pogingen hadden beveiligd met steviger deuren en bewakingscamera’s. Blijkbaar dus bepaald niet voldoende.

Ook in het kader van ‘veiligheid’ heeft het Britse tabloid Sunday Express een test gedaan van de beveiliging op Schiphol, en noemt onze nationale luchthaven nu prominent op de voorpagina Terror Airport. Een fotograaf van het bald is er namelijk in geslaagd om, ongezien en ongecontroleerd, een injectiespuit met insuline mee te nemen aan boord van een vlucht naar Londen. Uit de foto’s in de krant valt op te maken dat het hier eenzelfde soort actie betreft als we kennen van Alberto Stegeman, praatjesmaker van het SBS6-programma Undercover in Nederland. Het lijkt allemaal heel wat, maar als je jezelf maar even in de details verdiept is er doorgaans maar weinig aan de hand. Ik zeg hier bewust ‘weinig’, en bepaald niet helemaal niets!

Is het dan alleen maar kommer en kwel aan het begin van dit jaar? Nee, absoluut niet! Ik heb er zelfs al een heuse held en voorbeeld bij. Die verscheen deze morgen in de persoon van toptechneut Albert de Gier. Deze kanjer is er namelijk in geslaagd een oude 2CV uit 1984 niet alleen om te bouwen tot elektrische auto, hij kreeg het vehikel ook nog een goedgekeurd om de weg op te mogen! Hulde, absolute hulde! Iedereen die zich ervoor inzet om een van de mooiste auto’s ooit gemaakt voor uitsterven te behoeden, verdient wat mij betreft niet alleen de eeuwige roem, maar ook nog eens een standbeeld!
Nu is de oplossing die De Gier heeft gekozen voor zijn rode 2CVolt nog bepaald niet volmaakt en alles behalve productierijp. Behalve een zéér beperkte actieradius van zo’n 70 km, zijn er ook nog meerdere probleempjes op te lossen zoals de ontwaseming van de ruiten. Een niet onbelangrijk fenomeen in deze tijd van het jaar, maar De Gier geeft aan dat deze ‘tekortkomingen’ zijn volgende project gaan vormen. Ik roep De Gier dan ook bij deze op om, als hij deze probleempjes heeft opgelost, daarvan terstond kond te doen. Ik zou namelijk zomaar wel eens zijn eerste klant kunnen worden als er een goede elektromotor voor 2CV’s op de markt zou komen.

Tenslotte nog een berichtje van geheel andere aard. Dit keer over het raadselachtige fenomeen ‘vrouw’. Nu zijn wij mannen al jaren gek gemaakt met het idee dat een vrouw, buiten een geheel eigen logica, ook een plekje zou hebben dat de G-spot genoemd wordt. Menig relatie is er inmiddels op stukgelopen, omdat manlief in al zijn erotische onhandigheid het plekje maar niet kon vinden. Professor Tim Spector (onthoud die naam, want hij is een van de onbetwiste helden van 2010!) heeft nu aangetoond dat de G-spot slechts bestaat in de fantasie van vrouwen en sekstherapeuten! Kunnen wij mannen ons tenminste weer beroepen op ons uitblinken in de edele kunt van het ‘de weg kunnen vinden’ of ‘kaart lezen’..

Tegelijkertijd heeft een Amerikaanse chirurg (waar anders..) al een kunstmatige G-spot weten te construeren. Wie er een heeft, zo vertelt het artikeltje, schijnt bij het ‘nemen’ van een verkeersdrempel al een orgasme te kunnen krijgen… Ik zou hier natuurlijk nog veel over kunnen zeggen, maar dat ga ik niet doen. Dat laat ik aan de fantasie van de lezer over. Het enige wat ik er nog aan wil toevoegen is dit: de dokter zal het de komende tijd errug druk krijgen!

Tot slot wens ik u allen het allerbeste voor 2010! Het is mijn wens en ijdele hoop dat we dit jaar eens zullen leren wat verdraagzamer tegenover elkaar te staan. Iemand ander met geweld op andere gedachten proberen te brengen werkt niet en heeft nog nooit gewerkt! Verspilde moeite dus, maar we kunnen wel proberen met z’n allen iets terug te winnen van respect voor elkaar en het geven van werkelijke aandacht. En, als ik toch bezig ben, pleit ik er ook nog even voor dat het onderwijs weer onderwijs mag worden. Want zonder goed onderwijs, en daarmee inzicht in je eigen rol en verantwoordelijkheden in de maatschappij, zijn alle andere initiatieven tot verandering al bij voorbaat verspilde moeite…

04-01-10