Als je bij onze zuiderburen geflitst wordt wegens te hard rijden, kun je een formulier invullen waarop je verzachtende omstandigheden kunt aangeven, zoals het feit dat er iemand anders achter het stuur zat, je met je hoogzwangere vrouw op weg was naar het ziekenhuis, of dat je cavia op het punt stond het loodje te leggen en je voor hem nog een passende laatste rustplaats moet regelen.Maar al deze formulieren blijken ongelezen de kast in te verdwijnen. Niemand neemt de moeite ze te lezen. Pas als een overtreder weigert te betalen bestaat er een kleine kans dat het dossier erbij gepakt wordt. Vaker echter blijft het dossier gewoon in de kast en wordt de wanbetalers een incassobureau op de nek gestuurd.
Vanuit de Belgische politiek, toch al berucht om zijn onkreukbaarheid, werd de politie vragen gesteld waarom men mensen formulieren liet invullen waar toch niets mee werd gedaan. Dat was toch, volgens de politiek, ‘mensen voor de zot houden?’
De politie liet in een verklaring weten dat men de formulieren niet las omdat men dit als een ‘enorme administratieve lastenverlichting voor het korps’ zag.
Eenzelfde redenering kom ik regelmatig tegen bij bedrijven. Zo hoorde ik laatst iemand op een binnendienst antwoord geven op de vraag waarom hij een bepaalde offerte nog niet had gemaakt: ‘Ach, als je soms maar lang genoeg wacht, dan hoeft het toch niet meer..’
Als ik te maken krijg met een dergelijke instelling, beginnen mijn handen te jeuken. En, als ik eerlijk ben, ook mijn voeten. Ik zou dergelijke lapzwansen zó graag eens een welgemikte schop onder de derrière verkopen dat ze er, van schrik, dagenlang niet meer op kunnen zitten. Maar helaas is dat soort fysieke discipline niet meer toegestaan op de Nederlandse werkvloer. Maar sommigen vragen er toch echt wel heel erg om..
Ik weet dat Nederland redelijk hoog staat in de wereldwijde ranglijst voor wat betreft arbeidsproductiviteit. Toch kom ik regelmatig in bedrijven waaraan ik dat bepaald niet kan zien. Daar druipt de lamlendigheid vanaf, en is het bijhouden van de eigen facebookpagina, het bespreken van kinderen en vriendjes of twitteren belangrijker dan het werkelijk verdienen van het salaris dat je voor je diensten betaald krijgt. Soms is het zo schrijnend dat ik me afvraag hoe het bedrijf er überhaupt nog in slaagt financieel het hoofd boven water te houden. En velen doen dat dan ook niet.
Als een werkgever echter inziet dat hij een probleem heeft en iemand, zoals bijvoorbeeld ondergetekende, inhuurt om orde op zaken te komen stellen, krijg je de unieke gelegenheid om dat soort mensen vragen te stellen. De antwoorden die je dan soms krijgt zijn, op z’n minst, apart en sommige doen zelfs mijn oren rood kleuren. Ik kan dan ook alleen maar concluderen dat begrippen als arbeidsethos of inzet voor een groot aantal mensen al definitief tot het verleden zijn gaan behoren. Ze weten vaak niet eens waar je het over hebt! Een medewerker van een afdeling klantenservice verwoordde het zo: ‘De klanten die bellen met vragen zij eigenlijk alleen maar lastig. Ze storen me bij mijn werk.’ Op mijn vraag of die ‘lastige klanten’ niet eigenlijk zijn werk waren, bleef het even stil. Vervolgens antwoordde hij: ‘Tja, als je het zo stelt…’
Ik wil hier absoluut niet beweren dat de gemiddelde werknemer als hopeloos verloren dient te worden beschouwd. Verre van zelfs, want ik zie er een heleboel keihard werken om de zaakjes goed te regelen, en velen zijn ook volgaarne bereid die extra stap te zetten om een probleem voor je op te lossen. Maar het betreft hier vooral die medewerkers die er een mening op nahouden als ‘Ach, ik krijg toch wel betaald, of ik nu iets doe of niet..’. Een kwestie dus van ‘wie de schoen past…’ Ik word alleen nog steeds erg boos als ik dit soort aperte onzin hoor, en dan vooral als ze wordt uitgesproken met de grootste overtuiging. Onwetendheid kan ik nog wel mee leven, daar is tenslotte iets aan te doen. Maar de rest, de bewuste saboteurs, dáár heb ik echt een probleem mee!
19-07-09
Geen opmerkingen:
Een reactie posten