Alles verliep voorspoedig. De taxi die ons van huis zou ophalen was stipt op tijd, we waren zelfs de eersten die zich in het donker op het nog verlaten station verzamelden. De bus die ons naar Dortmund moest brengen was op tijd, maar moest een kleine extra omweg maken. Het is tenslotte ook lastig om uit te maken welke kant van het station de ‘taxi zijde’ is… Een tip: bussen zijn doorgaans de grootste als je die twee vergelijkt.We liepen zelfs iets voor op schema toen de bus ons op het vliegveld van Dortmund afzette. Tijd genoeg voor een kop koffie en een broodje. Ook de rest van de vrijwilligers meldden zich op tijd, waarna en masse bij easy Jet kon worden ingecheckt.
Bij het landen in Zagreb stonden ook daar de bussen klaar die ons in twee groepen naar Sarajevo zouden brengen, zo’n 500 kilometer verderop. De meesten hadden tegen die tijd het vroege opstaan overwonnen, en er werd druk gezongen en gekletst. Voor ons was die sfeer een feest om te horen en te mogen meemaken.
Maar toen kwam vlak na de eerste stop dat telefoontje. Zo’n telefoontje dat in één klap de hele sfeer voor ons veranderde: P’s stiefvader is er slecht aan toe. En wat moet je dan? Je bent op weg in een bus vol vrolijke en uitgelaten mensen die samen iets heel leuks gaan doen, en daar ongelofelijk veel zin in hebben. Zelf hadden we natuurlijk ook zo onze eigen voorstelling over hoe de daarop volgende dagen zouden verlopen. En daar past zo’n bericht totaal niet bij, maar helaas heb je dat niet voor het uitkiezen.
Er was een dokter ingeschakeld, zo luidde het bericht, en de vooruitzichten waren niet somber. De verwachting was dat het dus wel goed zou komen. Toch ietwat bedrukt vervolgden we dus onze reis. Kilometer na kilometer gleed het landschap aan ons voorbij. Onderweg in een vreemd land kun je toch niet veel doen, dus probeerden we er het beste van te maken. Dan de tweede stop. De rokers in het gezelschap waren er erg aan toe, en de buschauffeur bepaald de kwaadste niet.
En even kregen we een voorproefje van de kracht van het idee achter het kidsfestival, toen naast onze bus twee andere bussen met schoolkinderen stopten. Sommige vrijwilligers blijken echte kindermagneten, vooral als ze van die mooie en exotische dreadlocks hebben. Haast routineus ging het van ‘even een frisse neus halen’ naar ‘kinderen entertainen’. En daar heb je, blijkbaar, maar heel weinig voor nodig. En ook al versta je elkaar nauwelijks, met gebaren en een open hart valt er prima te communiceren. Samen lachen verbindt. Ik heb het voor mijn ogen zien gebeuren op die Bosnische parkeerplaats.
Maar dan rinkelt de telefoon weer, en in één klap is het feestgevoel weg. De woorden ‘Ik heb slecht nieuws’ vertellen alles. En ook al heeft mijn lief de andere kant van het gesprek niet gehoord, mijn reactie ‘Dat ga je niet menen…’ doet de bittere waarheid ook bij haar ineens doordringen. Op twee meter afstand lachen kinderen hard om al die rare fratsen van een stelletje gekke buitenlanders, maar voor ons is het dan al voorbij. Voor ons dus geen kidsfestival dit jaar.
Tweehonderd kilometer duren eindeloos lang. Zeker als je met een mobiele telefoon met gebrekkige ontvangst in een rijdende bus met vrolijke mensen een totaal onverwacht overlijden probeert te bevatten. En er moet zo ontzettend veel geregeld worden. Maar hoe doe je dat vanuit een rijdende bus in Bosnië? De eerste prioriteit wordt dan héél simpel om zo snel mogelijk weer thuis te komen. Maar soms, zoals gisteren, kan dat alleen door eerst verder te reizen. En dan duren de kilometers lang, erg lang.
Inmiddels zijn we nog geen etmaal verder en weer terug in Eindhoven. Met pijn in ons hart, maar wel met een enorm warm gevoel over hoe Stichting Out of Area en de vele vrijwilligers rondom het kidsfestival ons hebben opgevangen en geholpen na het vreselijke nieuws. Van alle kanten werd vrijelijk hulp en troost aangeboden, heel hartverwarmend op zo’n moment en precies wat we nodig hadden. Ik wil iedereen daar dan ook, vanuit huis, enorm voor bedanken. Het zijn vaak de kleine dingen (zeker in een vreemd land) zoals ‘Hoe komen we morgenochtend om vijf uur in hemelsnaam op het vliegveld?’ die de grootste problemen lijken te worden. Ze werden allemaal voor ons opgelost. William Bos bracht ons zelf naar het vliegveld en moest daarvoor op een onchristelijk tijdstip zijn bed uit…en hij heeft dezer dagen al zoveel aan zijn hoofd. Ik kan echt, met mijn hand op mijn hart, zeggen dat deze club (en alle enthousiaste mensen daarin!) gewoon KLOPT!
Voor ons dus géén kidsfestival en géén verslag. Niet hier en niet in het ED. Je kunt de mooiste plannen maken, maar het leven gooit daarbij vaak roet in het eten. Ons resten nu andere voorbereidingen en andere verplichtingen, waardoor we die aan het kidsfestival op dit moment niet kunnen waarmaken. Maar met William Bos hebben we afgesproken om in 2012 een nieuwe poging te gaan wagen. En wie weet kan Ed Mol dan wel mee. Maar dat is dan van later zorg. Tijd genoeg om het daar eens rustig over te hebben. En ook eens te bekijken wie er volgend jaar misschien ook wel mee wil. Ik heb er al genoeg gehoord.
Ons rest nu een andere en triestere taak. En daarmee sluit ik dus de verslaglegging via dit blog af. Géén vrolijke verslagen dus, géén interviews met vrijwilligers, organisatie of met blije kinderen. Dat blijft liggen tot volgend jaar, bij de volgende editie van het ‘Kidsfestival Sarajevo’.
10-06-11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten