Met een diepe zucht parkeer ik mijn taxibus strak tegen het gaashek. Nu nog de sleutels inleveren bij de planning, en dan ben ik vrij. Ik merk dat ik het nadere vertrek in gedachten steeds vooruit heb geschoven. Eerst moesten er nog een aantal andere zaken worden geregeld.Nu is het bijna zover. Nog een paar uurtjes, en dan moeten we ons melden op station Eindhoven CS. Om 03.00 uur! Wie heeft dat in godsnaam bedacht? Het zal wel een kostending zijn, maar vrolijk word ik er niet van…over mijn liefste nog maar te zwijgen.
Als alles goed gaat komt rond 02.30 de taxi voorrijden. Wel een taxi van de concurrent helaas, want mijn ‘baas’ doet niet aan straattaxi’s in Eindhoven. Dan zijn we rond 2.45 op het station en kunnen dan de eerste vrijwilligers ontmoeten. Het moeten er een stuk of vijftig zijn als ik de papieren goed heb gelezen, en ik ken er welgeteld twee. Kennismaking met de rest komt vanzelf wel, denk ik dan maar. Ik verwacht niet dat ik op dat tijdstip het prototype van de geïnteresseerde journalist zal zijn.
De hele dag zijn we onderweg morgen. Want we gaan met de bus van Eindhoven eerst naar Helmond, en dan door naar Dortmund. Vandaar met het vliegtuig naar Zagreb, en dan met de bus weer verder naar Sarajevo. En als alles goed gaat, komen we daar dan rond 17.00 morgenmiddag aan. Kapot en brak waarschijnlijk, maar we gaan het allemaal maar lekker over ons heen laten komen. Het enige waar ik me enigszins zorgen over maak is de beschikbare beenruimte. Mijn liefste en ik zijn beiden niet de allerkleinsten, dus een beetje beenruimte is erg prettig voor het comfort. Maar het zal wel behelpen zijn ben ik bang.
Het Kidsfestival. Weken hebben we er nu naar toegeleefd, maar ik kan me er nog steeds geen goede voorstelling van maken. Vijftigduizend kinderen in vier dagen! Hoe ziet dat er uit? Over een paar dagen weet ik het. Ik denk dus dat het een evenement is dat je vooral moet beleven en ervaren, en wij zijn er helemaal klaar voor!
Ik heb aan veel dingen gebrek, maar niet bepaald aan woorden. Maar als je me nu vraagt waarover ik straks allemaal zal gaan schrijven, moet ik het antwoord schuldig blijven. Mijn onderwerpen zullen vooral afhangen van wat ik zie, hoor en meemaak. Ik ken mezelf genoeg om niet al te veel te plannen wat dat betreft, want meestal komt er toch iets heel anders uit. Zolang ik maar een schrijfblok en een potlood onder handbereik heb, dan komt het goed. En ja, ik schrijf inderdaad het liefste met potlood. Zo’n heel ordinair HB potlood. Nadeel is wel dat je dus standaard een puntenslijper of een zakmes bij je moet hebben. En dat laatste ligt bij vliegtuigmaatschappijen tegenwoordig een beetje gevoelig.
Met nog een paar uur voor de boeg ga ik nu afsluiten. Ik moet in huis nog een aantal dingen doen om de boel een beetje netjes achter te laten, en een paar uurtjes (proberen te) slapen is ook niet verkeerd. Mijn lief en ik gaan de komende zeven dagen een avontuur aan dat héél mooi kan worden. Aan de ene kant is het ook een soort kleine vakantie, de eerste in een héél lange tijd, maar aan de andere kant moet er ook gewoon gewerkt worden. Bovendien is het Kidsfestival het eerste project waarin mijn liefste en ik op deze manier gaan samenwerken. A First dus, maar eentje waar ik absoluut niet tegenop zie. Ik heb er zelfs echt zin in!
Eindhoven sluit af. De volgende bijdrage komt, als alles goed gaat, vanuit Sarajevo. Ik wil de meelezers graag oproepen hun reacties met ons te delen door te reageren op de posts zodra die geplaatst zijn. Onder elk bericht vind je daarvoor de mogelijkheid. Geneer je vooral niet, we lezen jullie commentaar en opmerkingen graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten