Onderweg en machteloos

Alles verliep voorspoedig. De taxi die ons van huis zou ophalen was stipt op tijd, we waren zelfs de eersten die zich in het donker op het nog verlaten station verzamelden. De bus die ons naar Dortmund moest brengen was op tijd, maar moest een kleine extra omweg maken. Het is tenslotte ook lastig om uit te maken welke kant van het station de ‘taxi zijde’ is… Een tip: bussen zijn doorgaans de grootste als je die twee vergelijkt.
We liepen zelfs iets voor op schema toen de bus ons op het vliegveld van Dortmund afzette. Tijd genoeg voor een kop koffie en een broodje. Ook de rest van de vrijwilligers meldden zich op tijd, waarna en masse bij easy Jet kon worden ingecheckt.
Bij het landen in Zagreb stonden ook daar de bussen klaar die ons in twee groepen naar Sarajevo zouden brengen, zo’n 500 kilometer verderop. De meesten hadden tegen die tijd het vroege opstaan overwonnen, en er werd druk gezongen en gekletst. Voor ons was die sfeer een feest om te horen en te mogen meemaken.

Maar toen kwam vlak na de eerste stop dat telefoontje. Zo’n telefoontje dat in één klap de hele sfeer voor ons veranderde: P’s stiefvader is er slecht aan toe. En wat moet je dan? Je bent op weg in een bus vol vrolijke en uitgelaten mensen die samen iets heel leuks gaan doen, en daar ongelofelijk veel zin in hebben. Zelf hadden we natuurlijk ook zo onze eigen voorstelling over hoe de daarop volgende dagen zouden verlopen. En daar past zo’n bericht totaal niet bij, maar helaas heb je dat niet voor het uitkiezen.

Er was een dokter ingeschakeld, zo luidde het bericht, en de vooruitzichten waren niet somber. De verwachting was dat het dus wel goed zou komen. Toch ietwat bedrukt vervolgden we dus onze reis. Kilometer na kilometer gleed het landschap aan ons voorbij. Onderweg in een vreemd land kun je toch niet veel doen, dus probeerden we er het beste van te maken. Dan de tweede stop. De rokers in het gezelschap waren er erg aan toe, en de buschauffeur bepaald de kwaadste niet.

En even kregen we een voorproefje van de kracht van het idee achter het kidsfestival, toen naast onze bus twee andere bussen met schoolkinderen stopten. Sommige vrijwilligers blijken echte kindermagneten, vooral als ze van die mooie en exotische dreadlocks hebben. Haast routineus ging het van ‘even een frisse neus halen’ naar ‘kinderen entertainen’. En daar heb je, blijkbaar, maar heel weinig voor nodig. En ook al versta je elkaar nauwelijks, met gebaren en een open hart valt er prima te communiceren. Samen lachen verbindt. Ik heb het voor mijn ogen zien gebeuren op die Bosnische parkeerplaats.

Maar dan rinkelt de telefoon weer, en in één klap is het feestgevoel weg. De woorden ‘Ik heb slecht nieuws’ vertellen alles. En ook al heeft mijn lief de andere kant van het gesprek niet gehoord, mijn reactie ‘Dat ga je niet menen…’ doet de bittere waarheid ook bij haar ineens doordringen. Op twee meter afstand lachen kinderen hard om al die rare fratsen van een stelletje gekke buitenlanders, maar voor ons is het dan al voorbij. Voor ons dus geen kidsfestival dit jaar.

Tweehonderd kilometer duren eindeloos lang. Zeker als je met een mobiele telefoon met gebrekkige ontvangst in een rijdende bus met vrolijke mensen een totaal onverwacht overlijden probeert te bevatten. En er moet zo ontzettend veel geregeld worden. Maar hoe doe je dat vanuit een rijdende bus in Bosnië? De eerste prioriteit wordt dan héél simpel om zo snel mogelijk weer thuis te komen. Maar soms, zoals gisteren, kan dat alleen door eerst verder te reizen. En dan duren de kilometers lang, erg lang.

Inmiddels zijn we nog geen etmaal verder en weer terug in Eindhoven. Met pijn in ons hart, maar wel met een enorm warm gevoel over hoe Stichting Out of Area en de vele vrijwilligers rondom het kidsfestival ons hebben opgevangen en geholpen na het vreselijke nieuws. Van alle kanten werd vrijelijk hulp en troost aangeboden, heel hartverwarmend op zo’n moment en precies wat we nodig hadden. Ik wil iedereen daar dan ook, vanuit huis, enorm voor bedanken. Het zijn vaak de kleine dingen (zeker in een vreemd land) zoals ‘Hoe komen we morgenochtend om vijf uur in hemelsnaam op het vliegveld?’ die de grootste problemen lijken te worden. Ze werden allemaal voor ons opgelost. William Bos bracht ons zelf naar het vliegveld en moest daarvoor op een onchristelijk tijdstip zijn bed uit…en hij heeft dezer dagen al zoveel aan zijn hoofd. Ik kan echt, met mijn hand op mijn hart, zeggen dat deze club (en alle enthousiaste mensen daarin!) gewoon KLOPT!

Voor ons dus géén kidsfestival en géén verslag. Niet hier en niet in het ED. Je kunt de mooiste plannen maken, maar het leven gooit daarbij vaak roet in het eten. Ons resten nu andere voorbereidingen en andere verplichtingen, waardoor we die aan het kidsfestival op dit moment niet kunnen waarmaken. Maar met William Bos hebben we afgesproken om in 2012 een nieuwe poging te gaan wagen. En wie weet kan Ed Mol dan wel mee. Maar dat is dan van later zorg. Tijd genoeg om het daar eens rustig over te hebben. En ook eens te bekijken wie er volgend jaar misschien ook wel mee wil. Ik heb er al genoeg gehoord.

Ons rest nu een andere en triestere taak. En daarmee sluit ik dus de verslaglegging via dit blog af. Géén vrolijke verslagen dus, géén interviews met vrijwilligers, organisatie of met blije kinderen. Dat blijft liggen tot volgend jaar, bij de volgende editie van het ‘Kidsfestival Sarajevo’.

10-06-11

All my bags are packed I'm ready to go

Met een diepe zucht parkeer ik mijn taxibus strak tegen het gaashek. Nu nog de sleutels inleveren bij de planning, en dan ben ik vrij. Ik merk dat ik het nadere vertrek in gedachten steeds vooruit heb geschoven. Eerst moesten er nog een aantal andere zaken worden geregeld.

Nu is het bijna zover. Nog een paar uurtjes, en dan moeten we ons melden op station Eindhoven CS. Om 03.00 uur! Wie heeft dat in godsnaam bedacht? Het zal wel een kostending zijn, maar vrolijk word ik er niet van…over mijn liefste nog maar te zwijgen.

Als alles goed gaat komt rond 02.30 de taxi voorrijden. Wel een taxi van de concurrent helaas, want mijn ‘baas’ doet niet aan straattaxi’s in Eindhoven. Dan zijn we rond 2.45 op het station en kunnen dan de eerste vrijwilligers ontmoeten. Het moeten er een stuk of vijftig zijn als ik de papieren goed heb gelezen, en ik ken er welgeteld twee. Kennismaking met de rest komt vanzelf wel, denk ik dan maar. Ik verwacht niet dat ik op dat tijdstip het prototype van de geïnteresseerde journalist zal zijn.

De hele dag zijn we onderweg morgen. Want we gaan met de bus van Eindhoven eerst naar Helmond, en dan door naar Dortmund. Vandaar met het vliegtuig naar Zagreb, en dan met de bus weer verder naar Sarajevo. En als alles goed gaat, komen we daar dan rond 17.00 morgenmiddag aan. Kapot en brak waarschijnlijk, maar we gaan het allemaal maar lekker over ons heen laten komen. Het enige waar ik me enigszins zorgen over maak is de beschikbare beenruimte. Mijn liefste en ik zijn beiden niet de allerkleinsten, dus een beetje beenruimte is erg prettig voor het comfort. Maar het zal wel behelpen zijn ben ik bang.

Het Kidsfestival. Weken hebben we er nu naar toegeleefd, maar ik kan me er nog steeds geen goede voorstelling van maken. Vijftigduizend kinderen in vier dagen! Hoe ziet dat er uit? Over een paar dagen weet ik het. Ik denk dus dat het een evenement is dat je vooral moet beleven en ervaren, en wij zijn er helemaal klaar voor!

Ik heb aan veel dingen gebrek, maar niet bepaald aan woorden. Maar als je me nu vraagt waarover ik straks allemaal zal gaan schrijven, moet ik het antwoord schuldig blijven. Mijn onderwerpen zullen vooral afhangen van wat ik zie, hoor en meemaak. Ik ken mezelf genoeg om niet al te veel te plannen wat dat betreft, want meestal komt er toch iets heel anders uit. Zolang ik maar een schrijfblok en een potlood onder handbereik heb, dan komt het goed. En ja, ik schrijf inderdaad het liefste met potlood. Zo’n heel ordinair HB potlood. Nadeel is wel dat je dus standaard een puntenslijper of een zakmes bij je moet hebben. En dat laatste ligt bij vliegtuigmaatschappijen tegenwoordig een beetje gevoelig.

Met nog een paar uur voor de boeg ga ik nu afsluiten. Ik moet in huis nog een aantal dingen doen om de boel een beetje netjes achter te laten, en een paar uurtjes (proberen te) slapen is ook niet verkeerd. Mijn lief en ik gaan de komende zeven dagen een avontuur aan dat héél mooi kan worden. Aan de ene kant is het ook een soort kleine vakantie, de eerste in een héél lange tijd, maar aan de andere kant moet er ook gewoon gewerkt worden. Bovendien is het Kidsfestival het eerste project waarin mijn liefste en ik op deze manier gaan samenwerken. A First dus, maar eentje waar ik absoluut niet tegenop zie. Ik heb er zelfs echt zin in!

Eindhoven sluit af. De volgende bijdrage komt, als alles goed gaat, vanuit Sarajevo. Ik wil de meelezers graag oproepen hun reacties met ons te delen door te reageren op de posts zodra die geplaatst zijn. Onder elk bericht vind je daarvoor de mogelijkheid. Geneer je vooral niet, we lezen jullie commentaar en opmerkingen graag!