Hugo Alfredo Tale-Yax

Zijn naam zal u waarschijnlijk niet veel zeggen, maar Guatemalteek Hugo Alfredo Tale-Yax was een held. Ik zeg met opzet was, want de dakloze dagloner uit New York heeft zijn heldendaad van zondag 18 april met de dood moeten bekopen.

Tale-Yax (31) schoot een hem onbekende vrouw op straat in Queens te hulp toen zij werd overvallen door een nog onbekende man. Daarop keerde de aanvaller zich tegen Tale-Yax en stak meerdere keren op de man in alvorens te vluchten. Tale-Yax zette de achtervolging in, maar stortte enkele meters verderop in elkaar.

Op zich is bovenstaand relaas helaas niet bijzonder, al zijn er maar weinig mensen die zo onbaatzuchtig een onbekende te hulp schieten. Wat deze zaak echter zo bijzonder en triest maakt is dat niet alleen het hele voorval door een beveiligings-camera is vastgelegd, het meest schokkende is dat op dezelfde video te zien is dat deze man enige tijd gewond en bloedend op de grond heeft gelegen zònder dat een van de circa twintig voorbijgangers de moeite nam om het alarmnummer te bellen. Een van de voorbijgangers meende zelfs met zijn mobieltje een foto van het slachtoffer te moeten maken. Op het moment dat de hulpdiensten uiteindelijk arriveerden, ruim een uur later, bleek de man reeds te zijn overleden aan zijn verwondingen.

Overal in Amerika, en sindsdien overal op de wereld, is met afgrijzen gereageerd op het overlijden van de ‘homeless hero’ sinds de New York Post met het bericht en de video kwam. Psychologie- professor John Darley van de fameuze Princeton University heeft onderzoek gedaan naar het gedrag van omstanders bij dergelijke noodgevallen. Hij zegt: ‘Wat er hier gebeurt is, is een situatie waarbij mensen duidelijk geen hulp hebben geboden waar dat dringend noodzakelijk was. Die tekortkoming is vooral een morele tekortkoming. Deze man deed wat hij moest doen, namelijk te hulp schieten, en wij lieten hem vervolgens doodbloeden.’
Een woordvoerster van het Guatemalese Consulaat in Amerika heeft inmiddels laten weten dat er voorbereidingen worden getroffen om het lichaam van Tale-Yax naar Guatemala over te brengen voor de begrafenis.

Ik heb de video van het incident inmiddels een paar keer bekeken, en ik kan mijn brein er met geen mogelijkheid omheen gevouwen krijgen. Waarom deed niemand iets? Waarom kon men niet eens de moeite nemen het noodnummer te bellen, desnoods anoniem? Wat me echter nog het allermeest kwaad maakt, is het tweetal mannen dat bij het slachtoffer stilstaat, hem op de rug draait, en dan niets beters weet te bedenken dan met hun mobieltje een foto te maken. Ik zou graag eens een woordje met deze heren wisselen, want ik snap hun beweegredenen gewoonweg niet. Want wat moet je met zo’n foto? Trots aan je vrienden laten zien? Zo van ‘Kijk eens, ik kwam langs een slachtoffer van een steekpartij… Erg he?’ En zouden zijn vrienden dan trots op hem zijn?

Er staat nergens in de wet dat mensen verplicht zijn om anderen hulp te bieden in dergelijke situaties. En al is die wettelijke verplichting er wellicht niet, ik vind dat er op z’n minst een morele verplichting bestaat. Tale-Yax begreep dat en handelde ernaar, en betaalde met zijn leven. De rest knikt begrijpend, en gaat vervolgens over tot de orde van de dag. Er zijn tenslotte belangrijker zaken om ons druk over te maken. Toch?

Voor de video: http://www.youtube.com/watch?v=B1x3v9NfXCE

27-04-10

Goed Gelovig

Het blijft me verbazen wat je mensen allemaal wijs kunt maken. Dat je met de juiste kleding, mimiek en overtuigingskracht een heel eind komt, mocht ik jaren geleden al constateren.

De Hotelschool waarop ik zat was uitgenodigd
om op vlaggetjesdag in de haven een demonstratie visbereiding te geven. Op zich al een hachelijke onderneming, want die oude vissers hoef je echt niets over vis te vertellen. Toch stond ik daar in mijn kokspak achter de kraam, en deed net of ik wist waarover ik het had. De dames aan de andere kant van de kraam, sommigen met het opschrijfboekje in de hand, slikten alles wat ik zei voor zoete koek. Vol ongeloof zag ik de pennen krassen toen ik verkondigde dat je kon zien dat de geep in de pan gaar was als het vlees rood kleurde en de graat groen.

Ik ben groot gebracht met het idee dat volwassenen en professionals de waarheid spreken. En ik geloofde dat. Maar steeds vaker kwam ik erachter dat mensen soms dingen zeiden die niet altijd de volledige waarheid waren. Vaker waren het eerder zaken die hen onder de gegeven omstandigheden beter uitkwamen. Mijn eerste manager bijvoorbeeld. Bij mijn eerste baantje stond ik achter de bar op een camping in W. Ik zal de naam niet noemen, maar ik heb nog steeds af en toe nachtmerries van het gekwaak van kikkers zeg maar… In die tijd liep er nogal wat volk van bedenkelijk allooi rond op die camping, en na weer een avond met vernielingen en bedreigingen hield ik het voor gezien. Na een zeer kort nachtje zat ik om half negen tegenover mijn baas om hem van mijn besluit op de hoogte te brengen. Zijn antwoord: “ Als je het hier red, dan kun je alles in het leven aan…” En ik, ik liet me overtuigen.

Zowel eerder als later ben ik veel mensen tegengekomen die niet altijd het beste met mij voor hadden. Mensen die mij hun kant op wilden manoeuvreren, of mij dingen wilden laten doen die hen beter zouden uitkomen. Probleem is alleen dat je dat op het moment zelf niet altijd ziet. Je ziet het meestal pas achteraf, als het al te laat is.

Tegenwoordig trap ik er helemaal niet meer zo snel in, en laat ik me al helemaal niet meer zo snel voor iemands karretje spannen, maar ik ga er toch nog steeds van uit dat mensen de waarheid tegen me spreken. Pas als ik signalen krijg om daar aan te twijfelen, dan ben ik extra op mijn hoede.

In Teheran denken de geestelijke leiders echter niet zo moeilijk, die blijven retoriek over de gelovigen uitstrooien die rechtstreeks uit de prehistorie lijkt te stammen. Zo heeft een geestelijk leider namelijk laten weten dat vrouwen die weinig verhullende kleding dragen en zich promiscue gedragen, de oorzaak zijn van aardbevingen.
“ Vrouwen die zich niet zedig kleden(…) brengen jonge mannen het hoofd op hol, zij corrumperen hun kuisheid en verspreiden overspeligheid in de maatschappij, wat het aantal aardbevingen doet toenemen”, aldus hojatoleslam Kazem Sedighi.

Nu is het grondgebied van Iran erg aardbevingsgevoelig, en waarschuwde president Mahmoud Ahmadinejad onlangs al dat Teheran in de nabije toekomst mogelijk getroffen kan worden door een aardbeving en dat veel van de twaalf miljoen inwoners dan zouden moeten verkassen. Maar hoe verzin je zoiets?

Het wachten is nu op de onheilsprofeten die in de uitbarsting van de IJslandse vulkaan een voorteken zien van het einde der tijden. Of wachten we op de eerste polderlandse politicus die het aandurft om een belasting te heffen op het gebruik van boterhamzakjes en broodtrommels omdat deze rechtstreeks verantwoordelijk zijn voor het dagenlange vliegverbod?

20-04-10