Plaatjes

Sommige plaatjes wìl je gewoon niet in je hoofd hebben. Was het vroeger tijdens de pubertijd vooral het plaatje dat je ouders ‘het’ überhaupt al deden, laat staan hoe ze ‘het ‘dan deden, tegenwoordig zijn het vele plaatjes die ik bepaald niet in mijn hoofd wil hebben.

Plaatjes ontstaan bij mij spontaan als ik iets hoor, zie of iets lees. Ik heb mezelf inmiddels enige zelfbeheersing aangeleerd op juist dat terrein, maar op de meest onverwachte momenten
overvalt het me toch weer. Zo ook vanmorgen. Ik zat nietsvermoedend de krant te lezen, en opeens stond het daar, zomaar. ‘Likken aan Rieu’ stond er, en ik werd meteen onpasselijk. Gatsie bah! Toegegeven, het verder onschuldige berichtje ging over het eerdaags verschijnen van een postzegelboekje met de afbeelding van de violist, maar de combinatie postzegels en Rieu kon ik ook visueel een stuk beter rijmen dan likken aan Rieu.

Een paar centimeter lager staat het kopje ‘Bikini’, waaronder wordt verhaald dat actrice Gwyneth Paltrow na te zijn afgevallen weer prima in een bikini past. Kijk, dáár kan ik wel wat mee. Net als dezelfde plaatjes van enige andere dames (die ik niet bij naam zal noemen) in bikini overigens, maar dat terzijde.

Door mijn visuele ingesteldheid ben ik niet geschikt voor een aantal beroepen, maar weer juist uitermate geschikt voor een aantal andere. Leverworst maken bijvoorbeeld. Ik zou elke dag al misselijk zijn bij het opstaan, als ik zou weten dat ik de hele dag leverworst zou moeten maken. Opmerkelijk genoeg heb ik bepaald geen afkeer van leverworst, en is het dan ook vaak een favoriet broodbeleg. Net als eieren trouwens, iets waar je vooral ook niet al te veel over moet nadenken als je op het punt staat een uitsmijter te bakken.
Aan de andere kant liggen veel meer mijn kansen. Zo had ik afgelopen donderdag een uitermate interessant gesprek met een dame die voor haar dagelijks brood bruggen bouwt. Nee, niet die van beton en staal, maar die virtuele tussen mensen. Het gesprek kwam op diverse technieken om optimaal resultaat te behalen, en terwijl zij vertelde, kon ik moeiteloos mijn plaatjes met haar meebouwen. Hetzelfde principe geldt overigens ook als ik ergens voor het eerst binnenkom, en mij gevraagd is om daar orde op zaken te stellen.

Vanaf het moment dat ik de parkeerplaats opdraai, staan mijn voelhorens uit en begin ik mijn eerste plaatje te construeren. Elk detail dat ik opmerk staat erin: van hoe er geparkeerd wordt, hoe de uitstraling van het gebouw is, hoe de ontvangst is, hoe de koffie smaakt…alles. Vergelijk het maar een beetje met de houding die iemand aanneemt als die iets zegt. Die houding zegt namelijk doorgaans véél meer dan wat er daadwerkelijk in woorden wordt gezegd. En voor wie daarvoor open staat is het een zéér welkome bron van extra informatie. Veel mensen weten namelijk helemaal niet van zichzelf welke informatie ze allemaal vrijgeven, en daar kan je als consultant dan later weer je voordeel mee doen.

Plaatjes, ik zou niet weten hoe de wereld eruit zou zien zònder. Ze zijn mijn wereld en, inmiddels, mijn werk. En de belangstelling is groeiende. Bij elke gelegenheid die ik heb om over beelddenken te vertellen tref ik geïnteresseerd gehoor. Ook heb ik al een aantal visitekaartjes verzameld van mensen die verder willen praten als mijn workshop eenmaal klaar is later in het jaar. Allemaal héél positief en hoopgevend voor een startend ondernemer als ik. Maar het onsmakelijke plaatje van Rieu moet ik nog even zien kwijt te raken. Gatsie bah!

11-07-09