Zaterdagochtend. Als we rond 8.45 uur beneden komen, hangt in de keuken nog het vage parfum van de dame die het ontbijt heet verzorgd. Op de tafel verse broodjes en gesneden ham en kaas. En, zoals elke dag, is er iets extra’s toegevoegd om de tafel extra feestelijk te maken. Vandaag zijn dat kleine paars/gele viooltjes uit de tuin.Gisteren eindelijk het boek uitgelezen dat ik van ‘vriendje’ kreeg. Het heet ‘The Complete Sherlock Holmes Long Stories’ en was een cadeautje voor de vakantie naar aanleiding van het stukje over de ‘Chroniqueur’. Heerlijk om te lezen. En ook in het leven van Holmes en Dr. Watson is er een housekeeper die ’s ochtends voor het ontbijt komt zorgen. Ik denk dat ik daar prima aan zou kunnen wennen…
Na het ontbijt van gisteren vertrokken we voor een rondrit over het eiland. Sao Joao, het dorp waar we verblijven, ligt aan de zuidkant van Pico, ongeveer halverwege. Daar het vliegveld in de linker bovenhoek ligt, besluiten we het eiland rechtsom rond te rijden. Het eiland Pico wordt gedomineerd door een grote vulkaan, die je van elk punt op het eiland goed kunt zien. De top is echter vaak in de wolken verborgen, maar af en toe is hij, zelfs vanuit onze achtertuin, in al zijn glorie te bewonderen.
Ooit heb ik op school geleerd over weersystemen, en de loef- en lijzijde van een berg, maar toch is het opvallend hoezeer het weer op een klein eiland als dit kan verschillen. Vertrek je met een stralende zon en strak blauwe luchten, een klein stukje verder ben je opeens onder een dikke wolkenlaag en daalt de temperatuur sterk.
Op een eiland als dit kùn je eigenlijk niet verdwalen. De infrastructuur bestaat hoofdzakelijk uit één rondweg die grofweg de kustlijn volgt. Hier en daar leiden weggetjes het binnenland in, en kun je doorsteken of een stuk afsnijden. Maar welke weg je ook kiest, vroeg of laat kom je steeds weer op de ‘main road’ terecht.
Pico is in grootte het tweede eiland van de Azoren, en loopt in het oosten uit in een punt. Vanaf de punt, grofweg bij het plaatsje Piedade, kun je goed het eiland Sao George zien liggen, dat weer ten noorden van Pico ligt. Lang voor we echter Piedade bereikten begon de lucht al te betrekken en dreven dikke, donkere wolkenmassa’s het eiland binnen. Gelukkig bleef het wel droog, maar was er weinig meer over van het stakblauwe en warme weer van ons vertrekpunt.
Rond Madelena, de hoofdplaats van Pico, besloten we de hoofdweg te verlaten en dwars door te steken, en dat betekent klimmen. De vulkaan van Pico staat bekend als de hoogste top van het GROOTSTE gebergte ter wereld: de Midden-Atlantische Rug. Het is tevens de hoogste berg van Portugal en de top rijst maar liefst 2351 m boven zeeniveau uit.
De weg vanuit Madelena die we nu volgen voert ons over de flank van de vulkaan, op een gemiddelde hoogte van zo’n duizend meter. Vandaag is de weg echter gehuld in een zéér dik wolkendek, en kunnen we nog net de hekken van de weilanden aan weerszijden van de weg zien. Ook zien we de vele verkeersborden die automobilisten waarschuwen voor overstekende koeien. Handig om te weten, want we schrikken een paar keer op als plotseling vanuit de mist blijkt dat de weg versperd is door een hele kudde van die kalm grazende beesten. Aangezien slechts stapvoets rijden levert zo’n muur van loeiers geen enkel gevaar op, maar onze Toyota is niet echt een match voor een koe van ruim 600 kilo, die ook nog eens haar horens heeft mogen behouden, als het er ècht op aan komt. Zonder noemenswaardige problemen bereiken we het punt dat de weg zich weer uit het wolkendek omlaag kronkelt. Een bordje dat de richting van Sao Joao aanwijst brengt ons, geheel onverwacht, in hetzelfde straatje waar ons huis aan ligt.
De avond thuis doorgebracht, met op de tafel een keur aan lekkere hapjes. Mijn liefste is in de tuin bezig geweest met mijn camera, statief en de macrolens en heeft de smaak van het fotograferen van bloem-details inmiddels goed te pakken. Ze heeft minstens zestig plaatjes geschoten vòòr het te donker begon te worden. Geheel enthousiast kwam ze haar eerste oogst laten zien, en ik moet zeggen dat het haar, zeker voor de eerste keer, bepaald goed is afgegaan. Ook komt ze vertellen dat een moederpoes het schuurtje heeft uitgekozen om haar jongen in groot te brengen. Ze was nog net in staat drie kleine staartjes te zien wegvluchten toen ze de hoek om kwam.
Vandaag gaan we dezelfde weg als gisteren in tegengestelde richting afleggen. Vandaag is het echter stralend helder weer, en we hopen dan ook dat het uitzicht ietsje ruimer en wijder is dan het gisteren was. Het plan is om dan op tijd terug te zijn om te dineren in het
(vis-)restaurantje aan de haven dat ons de eerste avond is aangewezen. Het biedt een schitterend uitzicht op de haven en op de oceaan, en tijdens het eten is er dus genoeg te zien.
Morgen is alweer een reisdag. Aan het eind van de middag verlaten we Pico alweer en vertrekken naar Sao Miguel, het hoofdeiland van de Azoren. Als alles goed gaat duurt de vliegreis een uurtje. Als dan vervolgens de huurauto ook nog op tijd klaar staat, is het volgens de papieren nog twee uur rijden naar ons overnachtingsadres in Lomba da Fazenda op de noord-oostpunt van het eiland.
Het meest benieuwd ben ik nu echter of er morgen iemand van Hertz op het vliegveld zal zijn om de huurauto in ontvangst te nemen. Zo niet, kunnen we de sleutel afgeven bij de SATA-balie. Bij terugkomt lag er vandaag een briefje op de eetkamertafel met het verzoek contact met Hertz op te nemen en het creditcardnummer door te geven. Nauwelijks een uur later, nog voor we hadden kunnen bellen (ik heb mobiel geen bereik hier), stond het Hertz-jongmens al aan het tuinhek. We hadden in zijn opinie blijkbaar niet snel en adequaat genoeg gereageerd..
05-06-09
Geen opmerkingen:
Een reactie posten