Reisverslag Azoren IV: Pico

Vanmorgen wakker geworden in ‘het rode huis’ in Soa Joao op Pico na de lange en vermoeiende dag van gisteren.
Rond twaalf uur de Quinta verlaten. Er was niemand aanwezig om de sleutel aan af te geven, dus laten we die maar liggen in de kamer. Op weg naar het vliegveld tanken we, de huurauto moet immers met volle tank worden afgeleverd. De prijs die op de pomp staat is verrassend:
€ 17,50 voor bijna 20 liter diesel, ofwel € 0.88 ct per liter. Een héél verschil met die krankzinnig hoge prijzen bij ons.

Binnen een half uur hebben we de vijfendertig kilometer naar het vliegveld afgelegd. Ik parkeer mijn liefste met de koffers en de handbagage bij de vertrekhal en ga de auto inleveren, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het Hertz-kantoortje is gesloten. Ik parkeer de auto dan maar, kosteloos(!), en ga terug naar boven waar mijn liefste wacht.

Ons vliegtuig zou om 16.40 uur vertrekken, dus hebben we nog wat tijd over. Die tijd brengen we buiten door in de zon op een bankje, en kijken naar de arriverende reizigers en vertrekkende vliegtuigen. Voor de verbinding tussen de verschillende eilanden wordt door SATA (=de plaatselijke luchtvaartmaatschappij) vooral gebruik gemaakt van turbo-prop vliegtuigen. Deze zijn van Bombardier, en staan op nog geen honderd meter van ons voor vertrek warm te draaien, wat een herrie!

Als er een bus stopt voor de terminal, meen ik in de massa uitstappers bekende gezichten te ontwaren. Een stel dat een dag eerder uit de Quinta do Martela is vertrokken stapt nu uit de bus en heeft het eiland klaarblijkelijk dus nog niet verlaten. Wachtend bij de gate zullen we horen dat hun vlucht van een dag eerder is gecancelled wegens pech met de linker motor van het vliegtuig, dat ze dus een extra nacht op Terceira hebben doorgebracht (op kosten van SATA, dat dan weer wel), en nu een hernieuwde poging doen om Pico te bereiken. Voor de reparatie schijnt een monteur vanaf Sao Miguel te moeten komen, dus dat beloofd wat.

Op het internationale vliegveld van Terceira is de aankomsthal op de eerste verdieping, de vertrekhal op de tweede en de check-in op de derde. Als ik voor de zoveelste keer naar beneden ga om te kijken of Hertz inmiddels open is, tref ik in de aankomsthal een vriendelijke dame die bereid is om iemand van Hertz voor me te bellen. Iedereen kent elkaar in deze (relatief) kleine gemeenschap, en ik neem haar aanbod dankbaar aan. Even later laat ze weten dat er ‘iemand’ aankomt, een eufemisme dat ik later op de dag nog vaker zal horen als het over medewerkers van Hertz gaat, maar nu komt er inderdaad iemand opdraven. Deze dame heeft echter niet de sleutel van het kantoortje, maar is toch bereid om de sleutels in ontvangst te nemen..mits ik even € 26 euro deliverytax contant met haar afreken.

Eenmaal terug boven checken we de koffers in. Daarna nog even naar buiten voor een laatste sigaret. Als we de boardingpass bekijken blijkt dat we op deze korte vlucht geen vastgestelde plaatsen hebben. Dus zullen we bij het instappen vooraan moeten staan om de eventueel aanwezige stoelen met extra beenruimte te kunnen bemachtigen. Gelukkig blijkt later ook hier dat grote groepen mensen snel geneigd zijn kuddegedrag te vertonen, want bij het instappen loopt iedereen naar de staart van het vliegtuig, en wij naar de voorkant waar de extra beenruimte te vinden is.

Het scherm bij de Gate 2 geeft aan dat boarding gepland staat om 16.10, met vertrek om 16.40. Toch is het dan wel handig als er überhaupt een vliegtuig staat om in te kunnen stappen, maar dat blijkt vertraagd….en vertraagd…en vertraagd. Officieel horen we niets, maar al snel gaat het verhaal onder de wachtende reizigers dat het vliegtuig er om 18.00 zal zijn. Uiteindelijk landen we die avond om 19.30 dan eindelijk op Pico, als laatste vlucht van die dag.

Terwijl mijn liefste op de koffers wacht ga ik vast proberen de huurauto te scoren, maar in de aankomsthal geen spoor van een Hertz-balie te bekennen. Ook tussen de mannen met bordjes geen enkele met het Hertz-logo of mijn naam. Als ik bij een van de andere autoverhuur-bedrijven informeer, krijg ik te horen dat er vanzelf wel ‘iemand van Hertz’ zal komen, maar terwijl we de aankomsthal letterlijk leegloopt, zie ik een hoop mensen, maar géén Hertz en géén auto. Gelukkig is een uitermate vriendelijke dame aan de SATA-balie bereid een telefoontje naar Herz in Lissabon (ruim 1500 km verderop!) te plegen. Na een paar minuten komt ze melden dat er, wederom, ’iemand’ aankomt. Wanneer weet ze niet, maar er komt ‘iemand’ bezweert ze.

Onze bezorgdheid groeit enigszins als achter ons, we staan inmiddels buiten, de aankomsthal letterlijk donker wordt en op slot gaat. Stuk voor stuk zien we luchthavenmedewerkers vertrekken voor de avond, en de parkeerplaats leeglopen, maar nergens een medewerkers van Hertz. Een aantal vriendelijke medewerkers van SATA bied ons aan voor vervoer naar Madalena te zorgen, maar we hebben daar momenteel niets te zoeken: ons logeeradres ligt in Sao Joao, aan de andere kant van het eiland en dus een flink aantal kilometers verder. Om 20.30 komt er eindelijk een jonge man van Hertz opdraven. Hij verteld al lang en breed thuis te hebben gezeten en is niet bepaald onder de indruk van jet feit dat zijn klanten ruim een uur op een leeg vliegveld op hem hebben staan wachten. Hij zegt eerder op het vliegveld te zijn geweest rond het tijdstip dat we oorspronkelijk aan hadden moeten komen, maar het verder wel ok te hebben gevonden toen we niet kwamen en naar huis is gegaan. Bij het invullen van het papierwerk is hij erg rommelig. Zo vergeet hij o.a. het nummer van mijn creditcard op te schrijven. Even voor negenen kunnen we eindelijk vertrekken in onze grijze Toyota Yaris, die ook nog eens niet blijkt te zijn schoongemaakt: de lege waterflessen van de vorige huurders liggen er zelfs nog in. Gelukkig heeft de jonge man wel een kaart van het eiland voor ons, en kunnen we in het snel vallende donker op zoek naar ons bed. Zijn aanwijzingen zijn, op z’n zachtst gezegd, schetsmatig: ‘Bij de kruising in Sao Joao rechtsaf..’.

Het is al ver over negenen en behoorlijk donker als we het verhuurkantoor eindelijk bereiken, en worden opgewacht door twee oudere, maar uiterst vriendelijke dames. Ze geven aan dat we even moeten wachten, want de persoon die ons de weg naar ons huis zal wijzen is net onderweg om iemand anders de weg te wijzen. Die ‘iemand anders’ blijkt het zelfde stel te zijn dat gisteren de vlucht geannuleerd zag worden en, alhoewel ruim een uur eerder vertrokken vanaf het vliegveld, ook pas net gearriveerd. Op onze vraag of er èrgens in het dorp nog iets open is om een hapje te eten wordt ontkennend geantwoord, maar dan loopt een van de dames weg en komt even later terug met een mand. In de mand een fles wijn, brood, kaas en eieren. Van betaling willen ze niets weten..
Een paar minuten later komt Helena aanrijden, en gaat ons voor naar het ‘rode huis’.

Onderweg wijst ze ons eerst nog even het zwembad, met schitterend uitzicht op de oceaan, en het inmiddels gesloten restaurant van het dorp. Als de koffers uit de auto zijn bakt mijn liefste de eieren en slaan we een gat in de fles wijn, alvorens doodmoe in een erg kort bed te kruipen.
De volgende ochtend heeft de vakantiestemming ons weer gevonden. Bij dit logies is ontbijt inbegrepen, en dat houdt hier in dat er ergens rond 8.00 u iemand via de achterdeur de keuken binnen sluipt, de ontbijttafel dekt en verse broodjes en beleg achterlaat. Met een dampende bak koffie erbij is dat alles wat iemand ’s ochtends maar kan wensen!

Onderaan het straatje waar ons huis aan ligt is een mini-mercado. Niet erg ruim gesorteerd, maar met één pluspunt: als het winkeltje dicht is en je hebt onverhoopt iets nodig, vervoeg je in de naastgelegen kroeg. Da’s dezelfde eigenaar en die is altijd bereid zijn klanten te helpen!

04-06-09