Quinta do Martela, boerderij ‘de deurklopper’ dus. Ons eerste logeeradres op de Azoren. Het ligt verscholen in het heuvelachtige landschap van Terceira, op zo’n 25 km van het vliegveld, en nèt buiten Anga de Heroìsmo dat op de UNESCO wereld erfgoedlijst staat.Eigenlijk is Quinta do Martelo niet eens een boerderij. Ja, er worden traditionele producten verbouwd, en op dito manier dieren gehouden, toch is het nog meer een poging om de historie en de ontwikkeling van dit deel van de wereld in stand te houden en te laten zien.
Rodrigo, de eigenaar, is er vol van. Niet alleen krijgt iedere gast bij aankomst een compleet dossier over de Quinta, hij grijpt elke gelegenheid die hij krijgt aan om kennis en geschiedenis te spuien. Over de biologisch verantwoorde landbouw die hij bedrijft, over de ontwikkeling van (boeren-)huizen op dit eiland, en hoe trots hij is op zijn project. Gelukkig voor zijn toehoorders weet hij òòk zijn eigen ‘uit-knop’ te vinden, en verontschuldigt zich uitvoerig als hij zichzelf erop betrapt ietwat door te draven.
Vlucht OR0733. Vertrek vanaf Schiphol op vrijdagochtend om kwart over zes ’s ochtends. Voor ons, woonachtig in het zuiden, betekende dat een kort nachtje. Als je geacht wordt om kwart over vier in te checken, is het slechts een kleine rekensom om erachter te komen dat we dan rond half twee dienden te vertrekken.
Met de koffers ingepakt in de gang was het slechts een kwestie van de wekker zetten en daarna voldoende koffie. Op Schiphol was P3 al zo goed als afgeladen. Toch vonden we een plekje vlak bij de uitgang, zodat we niet al te ver met de koffers hoefden te slepen. Wachtend op de shuttlebus nog snel even een sigaretje alvorens de periode van ‘verplichte onthouding’ in te gaan. Gelukkig houdt Schiphol nog een héél klein beetje rekening met verstokte rokers als wij, en zijn er zelfs rookaquariums geplaatst. Ze staan wel nergens aangekondigd en je moet er even naar zoeken, maar ze staan er wel, alle drie.
De vlucht verloopt vlekkeloos. Toch moet ik er erg aan wennen dat je tegenwoordig overal voor moet betalen. Niet het koptelefoontje van drie euro, want dat schijnt dan weer wel in de ticketprijs te zijn inbegrepen. Even na negenen lokale tijd streken we neer op Terceira, gelukkig zonder het absurde applaus dat tegenwoordig bij chartervluchten lijkt te horen. Wellicht weerklonk het niet omdat het vliegtuig slechts voor de helft gevuld was, en wellicht omdat de Azoren niet een bestemming zijn voor het standaard vakantiepubliek, maar het bleef ons gelukkig bespaard.
Zonder noemenswaardige douanefaciliteiten stonden we al snel aan de balie van Herz, met daarachter slechts één dame die ook nog eens alle formulieren handmatig moet invullen. Een andere, enigszins corpulente, dame doet buiten de overdracht van de auto’s. Nu heb ik al eerder auto’s gehuurd en ken zo langzamerhand alle trucjes wel. Toch blijft het me verbazen hoe naïef of stom men soms denkt dat je bent. De dame had een razendsnel rondje rond de auto gelopen en vroeg daarna nogal dwingend om mijn handtekening. Het feit dat ik zelf een rondje rond de auto wilde lopen en bovendien vond dat er veel meer schadekruisjes op papier moesten komen werd me niet echt in dank afgenomen.
Mijn liefste had ondertussen informatie ingewonnen over hoe we moesten rijden naar onze overnachtingsplek. Maar zodra iedereen vol overtuiging roept dat het ‘kinderlijk eenvoudig’ te vinden is, weet ik al dat ik straks hopeloos zal verdwalen. Door ervaring wijs geworden was ik van plan geweest om mijn TomTom mee te nemen, maar ook al heb ik daarop alle kaarten van West Europa, de Azoren vallen daar, volgens TomTom althans, opeens niet onder. Ze moesten zelf toegeven helemaal geen kaarten te hebben waar de Azoren überhaupt op voorkomen.
En ja, we raakten inderdaad vreselijk verdwaald. Tot we op een gegeven moment, op de parkeerplaats van het plaatselijke mortuarium, een vriendelijke joint-bouwer troffen. De man sprak niet genoeg Engels om ons de weg te wijzen, maar bood spontaan aan om ons te brengen. En gelukkig maar, op eigen houtje hadden we het nooit gevonden!
Achteraf bleek dat we bepaald niet de enigen waren die moeite hadden het juiste adres te vinden. Nog twee stellen die met dezelfde vlucht waren gekomen hadden hetzelfde probleem. Een stel was er net toen we aankwamen, het andere kwam een hele tijd na ons pas aan.
30-05-09
Geen opmerkingen:
Een reactie posten