Soms is het best lastig toe te geven dat ik ook maar een mens ben, dat ook ik last kan hebben van een heel scala aan emoties. Ik bemerkte de laatste weken dat mijn enthousiasme afnam en er weinig nieuws of briljants uit mijn brein of pen ontsproot, en dat baarde me enigszins zorgen.Nu heeft iedereen wel eens periodes waarin het allemaal wat minder gaat, maar ik voelde me bovendien moe, geïrriteerd en rusteloos. Iets wat bepaald niet mijn normale ‘staat’ is zeg maar. Dus, terwijl ik buiten op een paaltje voor het gebouw van de KEB in de zon een peukje zat te roken, liet ik de gebeurtenissen van de laatste jaren aan me voorbij trekken, en kwam ik tot de conclusie dat het helemaal niet zo vreemd was dat ik me zo moe voelde.
Eerst de hernia en bijbehorende operatie in 2004. Op zich niets bijzonders, er vinden dagelijks honderden van dergelijke operaties plaats, maar in dit geval wel omdat het zo lang duurde voor ik eindelijk geopereerd werd. ‘Ga eerst maar eens acht weken plat,’ had de huisarts geroepen ‘dan gaat het waarschijnlijk vanzelf wel over…’ Helaas dus niet, en pas na het maken van een scan in Rotterdam bleek de werkelijke ernst van de situatie. Ik herinner me nog goed hoe ik het centrum binnenstrompelde en hoe, na afloop, een van de aanwezige personeelsleden op me af kwam en zei dat ze nu begreep waarom ik zo moeilijk vooruit kwam.
Na de uiteindelijke operatie volgde een lang hersteltraject, mede veroorzaakt door het feit dat ik zo lang plat had gelegen: van mijn uithoudingsvermogen en spierkracht was derhalve weinig meer over. Kort daarna zat ik alweer bij de dokter met een heel scala aan vage klachten. En weer duurde het erg lang. Dit keer echter omdat men maar niet kon vinden wat er mis was. En het maar uitblijven van duidelijkheid was een van die zaken die mijn werkgever later aangreep om aan te kunnen tonen dat ik me liep aan te stellen.
Een meedenkende en oplettende arts bracht, eind 2006, licht in de duisternis. Geen plezierig nieuws, maar nu was eindelijk duidelijk wat mijn pijn, mijn moeheid en radicale gewichtsverlies veroorzaakte. De situatie bleek zelfs zo ernstig dat er snel ingegrepen moest worden omdat het anders helemaal niet meer hoefde.
In begin september 2006 ging ik onder het mes, en een paar dagen later nog een keer omdat het even dreigde alsnog fout te gaan. En ik heb, tot op dat moment, nooit geweten hoe zwak en hulpbehoevend een mens zich soms kan voelen. Steeds maar liggend in een bed lijkt het allemaal wel mee te vallen..tot je tien minuten in een stoel hebt gezeten. Maar gelukkig waren beide operaties geslaagd en kon ik gaan werken aan een zéér langdurig herstel.
Nu had mijn werkgever tijdens die maanden in het ziekenhuis weinig tot niets van zich laten horen. Af en toe het verplichte kaartje of een bos bloemen. Maar van de vele gezichten die ik aan mijn bed mocht ontvangen, waarvan vele van collega’s, mijn baas liet zich niet zien.
Achteraf weet ik dat hij hoopte dat ik niet uit de operatie zou komen, omdat hij dan op een gemakkelijke en goedkope manier van mij af zou komen. Helaas voor hem liep het anders, maar toen ik na bijna een volledig jaar weer zover was dat ik een paar eenvoudige werkzaamheden kon oppakken, begon het gepest pas echt. Ik begon ergens in maart 2008 weer met werkzaamheden, maar voor eind mei had ik al een hele stapel schriftelijke waarschuwingen en werd ik op non-actief gesteld. Praten had geen zin, want er was maar één ding wat men wilde: men wilde dolgraag van mij af.
En een paar weken later stonden we dan voor de rechter die, wel gehoopt maar nooit verwacht, volledig partij voor mij koos. De eis tot ontbinding van het arbeidscontract zonder vergoeding wegens schuld aan mijn kant werd binnen tien minuten van tafel geveegd. De rechter oordeelde echter wel dat de arbeidsverhoudingen dermate verstoord waren dat herstel onmogelijk werd geacht, en vroeg mij wat ik verder wilde.
Begin juli 2008 werd het vonnis uitgesproken: ik was mijn baan kwijt na 19 jaar dienstverband, maar ik kreeg nog wel een zakcentje mee. En daarmee lag mijn hele leven wederom overhoop.
17-04-09 I
Geen opmerkingen:
Een reactie posten