Telefoonterreur

Het contract van mijn mobiele telefoon is afgelopen. Op zich niets mis mee, want bij een nieuw contract kan ik mezelf een hoop centen besparen, òf een hoop méér krijgen voor hetzelfde bedrag. Alle reden er dus enkele ogenblikken aan te besteden en e.e.a. eens wat nader te bekijken.
Op de website van mijn provider is keus genoeg. Ik kan kiezen tussen sim-only of een nieuw toestel met een abonnement. Ik wil het laatste, maar daar raak ik in verwarring. Wat maakt het mij uit van welk merk mijn mobiele telefoon is? Ik heb ooit een Nokia gehad, nog met zo’n vaste antenne erop, en dat was een heerlijk toestel. Geen gekke dingen erop en zelfs voor mij te begrijpen. Maar wat is in hemelsnaam een ‘intuïtieve Widget-interface’? Ben ik hopeloos verloren zonder GPS-receiver, A2DP, T9, RSS Reader of vluchtmodus? Alhoewel die laatste dan wel weer handig zou kunnen zijn…ALS ik wist waarvoor ik op de vlucht zou moeten zijn.

Een collega legt me uit wat die vluchtmodus precies doet. Door het indrukken van één knopje stelt je mobiele telefoon zich zodanig in dat je voldoet aan alle gestelde veiligheidseisen en normen. Maar zo’n knopje zit toch al op alle mobiele telefoons in de vorm van het ‘uit-knopje’?

Een andere keuze die ik schijn te moeten maken is die over mobiel internet. Niemand heeft me tot nu toe nog kunnen uitleggen waarom ik dat juist zou moeten willen. Waarom zou ik met een zo’n lullig klein plastic stiftje proberen piepkleine toetsjes ingedrukt te krijgen om een e-mail te versturen? Thuis heb ik een enorm bureau met een comfortabele bureaustoel, een normaal formaat toetsenbord en een 19” scherm. Moet ik onderweg dan maar naar zo’n lullig klein schermpje zitten staren? Niet echt dus, en iemand die online iets van mij wil wacht maar even tot ik weer thuis ben.

Een USB-aansluiting dan? Heb ik die echt nodig? Het enige waarvoor die handig zou kunnen zijn is als je er je telefoon mee kunt opladen via je laptop. In mijn auto’s zitten geen usb-aansluitingen waarmee ik de muziek van mijn niet aanwezige Ipod in de auto kan afspelen. Ik ben nog van het oude stempel, van de sigarettenaansteker. Ook al een aansluitings-mogelijkheid die door de jeugd als volstrekt antiek wordt beschouwd. Dat merkte ik toen ik een nieuw navigatiesysteem ging kopen. Ik zal nooit de blik op het gezicht van de verkoper vergeten toen ik vroeg of er ook zo’n oplaadsnoer bij zat. Met nauwelijks verholen afkeer fluisterde hij dat zo’n volstrekt voorhistorische mogelijkheid nog steeds geboden werd. Maar zijn blik sprak boekdelen. In zijn ogen ben ik al volstrekt afgeschreven uit de gelederen van de moderne mens.

Ringtones is ook zo’n fenomeen wat me vreselijk kan verbazen. Mijn mobiele telefoon rinkelt zoals een telefoon dat al sinds mijn prilste jeugd doet, en daar kan ik prima mee leven. Waarom zou ik dan mijn telefoon willen laten klinken alsof de brandweer eraan komt? Waarom zou ik mijn omgeving het idee willen geven dat ik een politiescanner in mijn binnenzak heb en de politie op het punt staat binnen te vallen? Ik kan in mijn directe omgeving toch al niemand bedenken die zich daarover überhaupt zorgen zou maken. En als ze al zouden denken bij mij iets te kunnen vinden, dan zie ik ze vanzelf wel verschijnen. Ik ben al jaren een aantal zaken kwijt, en wie weet kunnen zie dan meteen ook ff opzoeken.

Ik blijf ondertussen twijfelen. Waarom is er niet een simpel en duidelijk mobieltje zònder al die onnodige opsmuk? Een collega wijst me op het mobieltje voor senioren. Gelukkig zegt hij het met een glimlach. Maar zó oud ben ik toch ook weer niet. Toch?

31-03-09