Mensen zijn een onuitputtelijke bron van informatie, kennis en inzichten. Gelukkig ook vaak van humor en relativering trouwens. Ik hou van mensen, ik ben een echt mensen-mens. Ik zou niet kunnen leven zonder mensen om me heen, ook al heb ik absoluut en zeer regelmatig, tijd voor mezelf nodig. Tijd om na te denken, uit te rusten en mijn eigen dingen te doen.
Ik praat graag met mensen. Het liefst altijd en overal. Want ik heb geleerd dat je veel van de mensen om je heen kunt leren. Soms door wat ze doen, maar vooral door naar ze te luisteren.
En op de een of andere manier straal ik dat blijkbaar uit. Waar ik ook ben, ik raak vaak al snel met iemand in gesprek, en ik vind het heerlijk. Je hebt namelijk niet vaak de kans om in korte tijd zoveel te weten te komen over hoe anderen naar de wereld kijken, hoe ze omgaan met tegenslag en verdriet, of hoe ze de kleine triomfen vieren en beleven die het leven toch ook zeker kent. ´Life is not a spectatorsport!´ luidt het gezegde, maar soms leer je ook door simpelweg te observeren. Hoe lopen mensen, hoe kijken ze, hoe reageren ze op anderen en, dat is de leukste, hoe reageren ze op onverwachte situaties. Ga maar eens ergens op een terras zitten en kijk naar de drommen mensen die langslopen. Echtparen naast, of achter elkaar aan, verliefde stelletjes, stelletjes waarbij de liefde allang over is maar iemand is vergeten ze het te vertellen, ouderen.. Een oneindige bron van beelden die, soms voorspelbaar, en soms absoluut onvoorspelbaar voorbij marcheren. En ik merk dat ik een voorkeur heb ontwikkeld voor twee categorieën: de ouderen / zwakkeren en de mensen die oprecht ´anders´zijn. Bij de eerste categorie wordt met name mijn hulpbehoefte aangesproken, bij de tweede mijn interesse en soms ook mijn bewondering. Want in onze samenleving worden zij die afwijken van de norm, allesbehalve gewaardeerd en eerder verketterd. ´Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!´ is niet voor niets een Nederlands gezegde. Maar mensen die, ondanks alle tegenwerking, vol overtuiging hun eigen weg blijven volgen, kunnen doorgaans op mijn warme sympathie en steun rekenen. Bovendien zijn ze vaak gedreven en zeer enthousiast over wat ze drijft en waarmee ze bezig zijn, en kunnen daar vaak heel beeldend en vol vuur over vertellen. En ik mag daar graag naar kijken en naar luisteren. Vooral als de ogen beginnen te glinsteren en de stem iets omhoog gaat is de drive ook echt te voelen. Heerlijk is dat.
Voor de ouderen en / of zwakkeren geldt iets anders. Daar is het vooral de levenswijsheid, de humor en het relativisme wat me zo aanspreekt. Er zijn mensen die zo mooi en zo puur oud kunnen worden dat ik bijna niet kan wachten om zelf zo´n hoge leeftijd te bereiken. En natuurlijk wordt alles minder en natuurlijk gaat ouder worden gepaard met verlies. Niet alleen van fysieke kracht en mogelijkheden, maar vooral ook met het verlies van dierbaren en dierbare zaken. Zo is nu eenmaal het leven. Maar eens in de zoveel tijd kom je iemand tegen die dat verlies heeft weten te compenseren door een aanstekelijk gevoel voor humor en een ijzersterk relativeringsvermogen. Zo ontmoette ik laatst, terwijl ik al een lange tijd in de rij voor een loket stond te wachten, een oudere dame in een rolstoel die me, met een duidelijke twinkeling in haar ogen toefluisterde ´Toch makkelijk als je altijd je eigen stoel bij je hebt! Ik moet er niet aan denken zo lang te moeten staan!´. Heerlijk vind ik dat, en door het gesprek met haar was de wachttijd opeens weer veel te kort. En ook al zal ik die dame waarschijnlijk nooit meer tegenkomen, ik verliet het gebouw met een duidelijke ´spring in my step´ en een beeld van een grijs en gerimpeld koppie met pretoogjes dat ik nooit meer zal vergeten.
03-02-08 III
Geen opmerkingen:
Een reactie posten