Laatst werd mij gevraagd volgens welke levensovertuiging ik mijn leven had ingericht. Op zich een zéér interessante vraag voor een denker als ik, temeer omdat ik de vraag niet in een paar woorden kon beantwoorden. Ik weet namelijk vooral namelijk welke overtuigingen ik niet heb. Maar door eerst een paar zaken van het lijstje af te strepen kom je uiteindelijk ook bij wat overblijft, en dat is dan wat het dus wél is. Een proces van eliminatie dus.
Ieder opgroeiend mensenkind begint zich op een gegeven moment af te vragen wie hij is en hoe de wereld om hem heen in elkaar steekt. Dat wereldje is in het begin heel klein, zeg maar de zeer directe omgeving, maar wordt allengs groter als de leef- en belevingswereld ook groter wordt. Er komen steeds meer plaatsen, mensen, relaties, emoties, denkbeelden en inzichten bij die het plaatje verder komen inkleuren. En naarmate je ouder wordt stapelt, als het goed is tenminste, de levenswijsheid zich op en ontstaat er, op den duur, ook een steeds groter en breder inzicht. En juist dat laatste vormde het begin van mijn antwoord.
Als ik op mijn leven tot nu toe terugkijk, zie ik een duidelijk patroon ontstaan. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt zijn er, op cruciale momenten in mijn leven, altijd mensen in mijn leven geweest die zich, recht tegen de gangbare gedachtegang in, positief tegen en over mij hebben uitgelaten. En ik heb er heel lang over gedaan om die tegenstelling te begrijpen. Aan de ene kant, de thuissituatie, deugde er maar bar weinig van mij, terwijl ik aan de andere kant, op school bijvoorbeeld, dikwijls precies het tegenovergestelde hoorde en ervoer. Voor mij kon het eenvoudigweg niet zo zijn dat een dergelijke scherpe tegenstelling in één leven bestond. Maar dat kan blijkbaar wel, want die scherpe tegenstelling is er nog steeds. Wat echter voornamelijk is veranderd, is de manier waarop ik ermee omga. Hoe meer ik namelijk ontdek wie ik werkelijk ben, wat ik kan en wat ik met mijn leven wil, hoe heftiger soms de tegenstand. Zo kan ik bijvoorbeeld heel slecht tegen onrecht. Als ik zie dat mensen, vrienden vooral, vermorzeld dreigen te worden door een pakket leugens en bedrog, dan zal ik alles in mijn macht bijdragen om ze te helpen. Iets wat doorgaans niet de charme en liefde van de andere kant oproept. Een andere eigenschap waar doorgaans nogal heftig op gereageerd wordt, is mijn reactie op overduidelijke onwaarheid. Zo had ik een stevige aanvaring met mijn moeder toen ze, zéér kort nadat ze mijn vader de deur had gewezen, een nieuwe liefde introduceerde. Deze liefde was haar, zo zei ze, ´overkomen´, en ze vroeg ons hem te accepteren. Op zich had ik niets tegen de man, hij deed erg zijn best, maar het klopte gewoon niet. Ik kon me nog best voorstellen dat een huwelijk op een gegeven moment over is, maar regel dat dan gewoon en ga verder met leven. Maar kom niet met verhaaltjes van ´Oeps!´ als iedereen weet dat het al véél langer aan de gang is. Daar kan ik gewoon niet goed tegen. Dat zoiets trouwens confronterend is begrijp ik ook wel, het maakt het alleen niet minder waar.
Zo ook een aantal managers die ik, in de loop van mijn carrière heb meegemaakt. De grootste aanvaringen met hen heb ik gehad op die momenten waarop ze, met een stalen gezicht, de grootste onzin trachtten te verkopen. Zaken die duidelijk anders lagen, maar soms komt de waarheid nu eenmaal niet goed uit en wordt die verdraaid. Ook daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, zeker als je een grote stommiteit hebt uitgehaald, maar zeg dat dan gewoon. Verwacht echter niet van mij dat ik er braaf in mee ga, terwijl we allebei weten dat het compleet anders zit. En probeer ook niet jouw fouten of tekortkomingen op mij af te wentelen. Als ik ergens opstandig van word is het namelijk dát wel! (hint hint)
03-02-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten