´Van je vrienden moet je het maar hebben.´ luidt het spreekwoord. Zelden zal het zo waar gebleken zijn als afgelopen maandag in het Vlaamse Turnhout. Daar hebben namelijk een stelletje pubers foto´s van een in het verkeer omgekomen klasgenootje op internet gezet.
Daar kwam, afgelopen zaterdag, de 14-jarige Paul Vanhoof tijdens een fietstochtje met zijn vrienden ongelukkig ten val. Hij viel daarbij zó ongelukkig dat hij terecht kwam onder de wielen van een aanhanger achter een tractor en ter plaatse overleed. Zijn klasgenootjes werden in de gelegenheid gesteld om in het ziekenhuis afscheid van hun vriend te nemen, en tijdens dit afscheid bleken een aantal van hen het nodig te hebben gevonden om met hun gsm foto´s van de overledene te maken en deze ook nog eens op internet te zetten. De familie en vrienden van het slachtoffer hebben geschokt gereageerd en dienden maandagavond een klacht in bij de politie.
Ik ben doorgaans niet heel snel geschokt, maar toen ik bovenstaand bericht gisteren las, was ik even heel stil. Maar, zoals meestal met dergelijke berichten, wordt maar een klein deel van het verhaal verteld en mis ik een aantal zaken om me een duidelijk beeld te kunnen vormen over wat er zich nu precies heeft afgespeeld. Als een paal boven water blijft echter staan dat dit soort acties absoluut niet door de beugel kunnen en hard bestraft dienen te worden.
Ik kan alleen niet nalaten me af te vragen waarom er blijkbaar geen toezicht aanwezig was bij het afscheid nemen. Van pubers is tenslotte toch bekend dat ze, door allerlei oorzaken, nog niet in staat zijn om de gevolgen te overzien van hun daden, en ook vaak de eigenschap ontberen om zich te verplaatsen in het verdriet en het gemis van de naaste familie. Daarnaast is voor een puber de wereld eindeloos en vooral oneindig. De puber staat tenslotte nog aan het begin van het leven en houdt zich doorgaans met een heleboel zaken bezig, maar de eindigheid van het aardse leven is daar meestal niet bij.
Nu zou ik me kunnen voorstellen dat de school van deze kinderen, meteen na het bekend worden van dit vreselijke drama, een bijeenkomst zou hebben georganiseerd om de klasgenootjes op te vangen en de leerlingen voor te bereiden op het nemen van afscheid. Uit het verhaal blijkt echter nergens dat zoiets door de school of de kerk is gedaan. En dat is jammer en had dergelijke uitwassen kunnen voorkomen. De reden dat zulks niet van de grond is gekomen zal wel liggen in het feit dat het weekend was.
Toch is er wel degelijk schuld te leggen bij de ouders van de betrokken kinderen. Mocht er in het leven van mijn kinderen, als ik ze had, zich zoiets dramatisch afspelen als de plotselinge dood van een klasgenootje, dan zou ik er nooit over denken om mijn kind er alleen op uit te laten gaan om afscheid te gaan nemen. Ik zou eerst mijn kind voorbereiden op hetgeen er straks gaat gebeuren en met welke zaken het straks geconfronteerd kan gaan worden. Bovendien zou ik het bepaald niet nalaten om te benadrukken dat er bij een afscheid, net als bij elke andere vorm van sociaal verkeer, bepaalde fatsoensregels zijn en dat de piëteit bij een dergelijke samenkomst vooral uit dient te gaan naar de directe familie en omgeving van de overledene. Alle andere zaken, gedachten en verlangens van de aanwezigen zijn op dat moment absolute bijzaak en ondergeschikt aan die van de directe omgeving. Mocht ik dan bij het afscheid nemen bemerken dat er plannen zijn, of dat er daadwerkelijk foto´s worden genomen van de overledene, dan zou ik geen seconde twijfelen om in te grijpen. Of het nu mijn eigen kind zou betreffen of dat van willekeurig elke andere ouder. En daarbij weet ik één ding zeker. Achteraf zou ik ze de oren ook nog eens héél stevig wassen!
23-04-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten