Ik heb het grootste deel van mijn leven moeten knokken omdat ik ´anders´ was, maar het heeft me jaren van bloed, zweet en tranen gekost om er achter te komen waarin dat ´anders´ dan zat. Nu weet ik het, maar dat betekent allerminst dat er een einde is gekomen aan het ´gevecht´.
Ik ben namelijk een beelddenker, iemand die er de voorkeur aan geeft om in beelden en gebeurtenissen te denken. Niet dat het een bewuste keuze is overigens, maar het is nu eenmaal zo…en ik ben bepaald niet de enigste.
Ieder mens is, tot op een bepaalde hoogte, een beelddenker. We beginnen ons leven tenslotte zelfs zo. Als iemand bijvoorbeeld zit te dagdromen, of zit na te genieten van zijn laatste vakantie in de Ardéche, dan zal hij dat voornamelijk in ´plaatjes´ doen. Hij is dan, als het ware, weer even terug op dat heerlijk terras onder de platanen en voelt de zon weer branden op zijn gezicht. Alhoewel het voor deze persoon een keuze is om van woorddenken even om te schakelen naar beelddenken, ik heb die keuze minder of helemaal niet. Voor mij is het denken in plaatjes de dagelijkse praktijk, ik kán namelijk niet anders. Is dat dan erg? Nee, als je weet dat je zo in elkaar steekt helemaal niet. Het grote probleem zit hem echter in het feit dat de mensen om mij heen zo heel anders denken dan ik, en dat leidt dan weer vanzelf tot communicatiestoornissen en problemen, grote problemen soms.
Voor mij is de wereld één groot bewegend geheel waarbij alles met elkaar is verbonden. Niet uit een religieus gevoel, maar simpelweg omdat het zo is. Alles staat nu eenmaal in verbinding met elkaar, en als je ergens iets veranderd, is er steevast ergens anders een reactie. Het gekke voor mij is echter, dat niet iedereen dat schijnt te beseffen, vooral als die reactie zich buiten het directe blikveld of pas later in de tijd zal openbaren. Als je bijvoorbeeld een bepaald product koopt in de supermarkt, wordt het vak automatisch leger. Logisch, zult u zeggen, maar in mijn bewuste beleving wéét ik dan dat er iemand, of een computersysteem, dan bij de leverancier nieuwe voorraad moet gaan bestellen om te voorkomen dat het vak leeg raakt en ze dus klanten teleur moeten stellen. Bovendien moet de leverancier, bij wie het product besteld wordt het ook maar net in voldoende hoeveelheden op voorraad hebben om het aan de supermarkt te kunnen uitleveren. Is dat niet het geval, dan zal hij weer bij zijn eigen leverancier grondstoffen moeten bestellen om het product te kunnen produceren, enzovoort….enzovoort. Gelukkig staan de meeste mensen daar allemaal niet bij stil als ze achteloos een pak koekjes uit het rek trekken en in hun karretje laten vallen, en gelukkig maar. Want ik kan u uit eraring vertellen dat je hoofd er af en toe behoorlijk vol van kan raken! Maar goed, in mijn brein werkt het nu eenmaal zo, en daar heb ik dus maar mee te leven. Nu geldt dat principe natuurlijk niet alleen als ik in de supermarkt boodschappen loop te doen, het werkt elke dag en de hele dag door. Ook op mijn werk. Voor mij is dat, inmiddels althans, redelijk gewoon geworden, maar voor mijn omgeving, en dan vooral mijn leidinggevende, wil het nog wel eens erg lastig zijn, want het proces voltrekt zich ook nog eens razendsnel. Als mijn leidinggevende dus begint te vertellen welke nieuwe processen hij heeft uitgedacht, begint mijn brein daar meteen plaatjes van te maken, bewegende plaatjes. Terwijl hij zit te vertellen zie ik het hele proces dus letterlijk voor me en overzie ik ook meteen waar het niet past in de bestaande structuren en waar de fouten in de logica of de praktische problemen zitten. En dáár gaat het dan meestal mis. Vaak worden die opmerkingen dan afgedaan met ´je ziet teveel beren op de weg´ of ´wat ben je weer negatief!´, maar beide zijn simpelweg niet waar. Ik kán namelijk niet anders naar de wereld kijken en zie zulke dingen nu eenmaal in een paar seconden. De wereld om ons heen werkt volgens een aantal redelijk vaste principes en ook mensen hebben zo hun vaste patronen en manieren van benaderen van, en omgaan met een probleem. Maar aan de andere kant is het alleszins begrijpelijk dat iemand die veel tijd gestoken heeft in het oplossen van een probleem, meteen door een ander, een ondergeschikte nog wel, wordt afgeschoten omdat hij het niet goed heeft gedaan. En helemáál vervelend is het, als die lummel nog gelijk heeft ook…keer op keer. En in precies die situatie bevind ik me nu al een tijdje.
16-02-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten