Gelijk hebben, voor velen is dat soms van levensbelang, maar voor mij gaat het daar niet om. Ik vind het helemaal niet zo belangrijk om te boek te staan als de bedenker van iets of de eeuwige oplosser, ik heb gewoon een hekel aan dingen halfslachtig doen. Als je een probleem gaat oplossen, doe het dan in één keer goed. Doe niet een halfslachtige poging om daarna dan nog eens te gaan zitten denken hoe het verder moet, maar dat ben ik. Voor mijn omgeving ligt dat duidelijk anders. Zo denkt mijn manager bijvoorbeeld in veel kleinere stappen dan ik. Een proces dat ik in één keer zou doen, doet hij liever in meerdere kleine stapjes. Stap 1 wordt bedacht, geïntroduceerd en uitgevoerd. Dan kijkt hij naar de gevolgen ervan en verwerkt die in stap 2, waarna het hele proces zich weer herhaalt en herhaalt. En die manier is ook prima, daar is zelfs helemaal niks mis mee. Voor mij is het echter heel lastig om, wetende wat het uiteindelijke einddoel is, om het hele proces eerst door te moeten om er dan achter te komen dat het niet werkt, dat het beoogde einddoel niet wordt gehaald. Want als je een emmer onder een lekkende kraan zet, en die emmer tussendoor niet leegt, kun je erop wachten dat de emmer op een gegeven moment gaat overstromen, toch?
Het heeft me jaren gekost om er achter te komen waar hem het grote verschil tussen mij en mijn omgeving nu in zat. Dat zit hem dus niet primair in hoe slim ik wel of niet ben, hoe goed ik wel of niet ben, en evenmin in het feit dat ik gewoon gelijk wil hebben. Nee, het zit hem puur in het verschil in denkstructuur en het op een andere manier benaderen van de wereld om je heen. Op zich zou zo´n verschil door een goede communicatie op te lossen moeten zijn, maar daar gaat het in mijn situatie mis. Voor een goede communicatie is er een basis van vertrouwen nodig, en die lijkt hier te ontbreken. Voor mijn leidinggevende ben ik maar een groot en bijzonder lastig obstakel in zijn turbulente wereld. Iemand die altijd een antwoord heeft, dingen vooral sneller en beter doorziet, en daarnaast niet het juiste gedrag vertoont ten opzichte van zijn leidinggevende. En juist over dat laatste zullen we het nooit echt eens worden. Ik vind namelijk dat je het niet eens mag zijn met je baas, en dat ook nog, mits op een correcte en normale manier, mag kenbaar maken. Niet in gescheld en getier, maar gewoon als twee volwassenen die een verschil van inzicht hebben. Alleen vraagt dat een stukje inzicht, openheid en eerlijkheid aan twee kanten. Want vooral met oneerlijkheid heb ik een groot probleem. Als ik als functionaris de boel heb lopen verkloten mag je me absoluut ter verantwoording roepen. En zéér zeker als je in de veronderstelling leeft dat ik het ook nog eens expres heb gedaan! Ik heb dan de mogelijkheid om me te verdedigen en uit te leggen wat ik gedaan heb en waarom. Hoor en wederhoor dus. Kom echter niet bij me aan met allerlei verhalen die aantoonbaar onjuist zijn, probeer niet jouw fouten om mijn conto te schrijven en probeer al helemaal niet mij op een onheuse manier zwart te maken in een futiele poging me klein te krijgen of me in mijn schulp te doen kruipen. Dat werkt namelijk niet, en ik heb de neiging er namelijk behoorlijk opstandig en eigenwijs van te worden. Zéker als ik voor de volle honderd procent, en met mijn hand op mijn hart, kan zeggen dat ik géén enkele sabotagepoging heb ondernomen, noch bewust iets heb gedaan of nagelaten. Oprechte verwijten of bezwaren kan ik pareren, als ik de kans krijg, en er wellicht iets van leren, maar vage beschuldigingen kán ik echt niks mee. Met feiten wel, maar dan moeten ze wel komen.
En daar zit ik nu. In een niet echt florissante positie en met een vervelend gevoel. De pogingen om mij het leven zo vervelend te maken dat ik uit mezelf wel zou vertrekken zijn op niets uitgelopen en nu is er dus een gigantisch probleem. Ik ben er namelijk nog, elke dag die God geeft weer. Dat het op een afvloeiingsregeling uit zal draaien lijkt inmiddels een zekere zaak, maar ik sta nog steeds open voor een open en eerlijk gesprek, altijd. Dat ik niet voor de weg van de minste weerstand zou kiezen hád hij kunnen weten, mits hij zich ook maar een klein beetje in mij had verdiept. Maar door zaken bewust te doen en andere bewust na te laten zitten we nu waar we nu zitten. In afwachting wat twee advocaten er nog van kunnen maken.
Ik heb jarenlang en erg hard geknokt om te komen waar ik nu ben. Ik heb een aantal jaren gelden het besluit genomen om trouw aan mezelf te zijn en daar zo weinig mogelijk concessies aan te doen. Dat zo´n besluit niet altijd bij iedereen even goed valt kan ik billijken, maar als je mij ook maar een héél klein beetje kent, dan wéét je dat ik me niet meer zomaar laat kisten. Nee, de weg van de minste weerstand is geen pad waar je deze jongen snel zal tegenkomen. No Siree!
16-02-08 II
Geen opmerkingen:
Een reactie posten