Boos!

Ik zat heerlijk op mijn gemak aan de ontbijttafel mijn krantje te lezen toen mijn liefste het bommetje op tafel gooide. ´K. is boos op je..´ vertelde ze met een duidelijke twinkeling in haar ogen terwijl ze de versgebakken en heerlijk geurende ham/kaas croissantjes op tafel zette. ´K. is boos op mij?´ papegaaide ik geschrokken en enigszins ongelovig, ´En waarom dan wel?´. Mijn liefste nam een hap van een van de croissantjes en maakte duidelijk dat K. de man is van C., een collega van haar, ´En ze hebben ook ruzie gehad om jou!´ Ik begreep er steeds minder van en legde mijn krant terzijde. ´Ik ken de goeie man niet eens!´, weerlegde ik, ´Dus waarom ruziën ze dan over mij?´ mijn lief barstte in een brede glimlach uit en begon te vertellen over een gesprek dat ze met collega C. had in de kantine, de eerste dag deze week dat er ´s ochtends weer ruiten gekrabd moesten worden. ´Ik vertelde C. dat mijn Lief dat altijd voor mij doet,´ begon ze, ´en dat ik dan alleen maar een klein beetje hoef na te krabben voor ik vertrek.´ C. had daar in het begin wat ongeloofwaardig op gereageerd, maar had dat blijk van liefde toch blijkbaar diezelfde avonds haar eigen echtgenoot voorgehouden. ´En,´ vervolgde ze, ´toen K. de volgende ochtend opeens een heel stuk vroeger opstond dan gebruikelijk…´ Ze hoefde het verhaal niet eens af te maken, ik kon het plaatje zó zelf wel invullen. `En nu is hij dus boos op je!´ lachte ze.
Ik heb er een vreselijke hekel aan als mensen boos zijn op mij, zeker als het om iets onbedoelds is. Ik kan dan ook met mijn hand op m´n hart aan een ieder verzekeren dat ik tijdens het krabben, wat ik inderdaad dagelijks voor mijn liefste doe als het ´s ochtends heeft gevroren, geen seconde van mijn aandacht aan iets of iemand anders heb besteed. Ik ben namelijk niet op mijn best ´s morgens, en heb gewoon de tijd nodig om volledig wakker te worden, en dat kan zomaar een paar uur duren vanaf het moment dat de wekker voor het eerst gaat om 05.30. Vanaf dat moment is het lijf rechtop, maar de geest nog vér te zoeken. Maar goed, als ik dus in de kou de ramen van mijn auto sta te krabben, dan is het een kleine moeite om die van de Japanse van mijn liefste, die doorgaans direct achter de mijne geparkeerd staat, òòk even te doen. Zij vertrekt weliswaar een uur nà mij, maar in dat uur vriest het vrijwel nooit meer zo dicht dat ze weer helemaal opnieuw moet beginnen. En ook mijn liefste is bepaald geen ochtendmens, en ik weet dat ik met zulke kleine dingen haar een veel betere start van de dag kan bezorgen dan ´s ochtends buiten komen en dan pas ontdekken dat je òòk nog moet krabben.
Toch was het niet de eerste keer dat ik van ´boze collega´s´ hoorde. Enige weken eerder was er zelfs korte tijd sprake van een soort grap, waarbij ik een andere collega van haar wat lessen op het gebied van romantiek zou komen geven. Het is er nooit van gekomen, maar getuige sommige verhalen is daar best wel behoefte aan. Niet dat ik ´s werelds meest zorgzame en romantische ziel ben, integendeel zelfs, maar ik zorg graag en weet dat het juist soms die hele kleine dingetjes zijn die het grootste verschil maken en, blijkbaar, toch hogelijk gewaardeerd worden. Bovendien is zorgzaam zijn, of attent zijn bijvoorbeeld, in mijn woordenboek absoluut niet tegenstrijdig aan mannelijk of macho. Ik zie het namelijk heel anders. Als ik met mijn echtgenote uit ben, en dat gebeurt toch al niet zo vaak, vind ik het prettig om ervoor te zorgen dat zij zich happy en gewaardeerd voelt. Simpelweg om het feit dat ik erg van kan genieten om haar gelukkig te zien en te zien stralen. Voor mij kan de avond dan al niet meer stuk, hoezeer sommige restaurants daar ook, bewust of niet, hun best voor schijnen te doen. Toch is het, om de een of andere reden, niet macho als je in het openbaar attent bent en goed voor je vrouw zorgt, en het waarom daarvan snap ik echt niet. Wellicht is het omdat er zo weinig romantiek over is gebleven in onze maatschappij. Een cursus ´Romantiek voor Echte Mannen´ zou dus misschien helemaal niet eens zo´n héél slecht idee zijn, maar er zullen maar weinig mannen zijn die zich daar openlijk en zònder dwang van moeder-de-vrouw voor op zouden durven geven. En dat is best jammer. Want in feite is dat stukje romantiek de beste investering die je ooit in je leven kunt doen. Het levert namelijk een hoger rendement op dan zelfs de grootste zwendelaar je zou durven bieden, zonder direct ongeloofwaardig te worden. Het enigste dat daarin wel belangrijk is, is dat je je vrouw wel het gevoel moet geven dat je het ook daadwerkelijk meent als je iets attents of iets liefs doet. Op het moment dat ze namelijk het idee krijgt dat je het alleen maar doet om de ´beloning achteraf´ heb je een probleem, een HEEL GROOT PROBLEEM! Wellicht dus helemaal niet zo gek om een dergelijke cursus te organiseren. De behoefte is er, dat weet ik, maar of veel mannen zouden durven? Ik betwijfel het ten zeerste!

22-03-08