Absolute Loser

Het waarom is mij nog steeds onduidelijk, maar bij de meeste cabaretvoorstellingen is er wel eentje. Zo’n ‘grapjas’ die zichzelf véél leuker vindt dan de professional die op het podium staat.
Gisteravond was het wederom raak. Bij de voorstelling van Javier Guzman zat hij op de eerste rij. Onderuitgezakt en met zijn voeten omhoog tegen het podium. Op zich al niet een houding waaruit respect blijkt voor de podiumartiest. Maar deze ‘lolbroek’ vond het ook nog eens nodig om zich in de voorstelling te mengen. Op de vraag van Javier aan een andere man op de eerste rij of hij vond dat hij gelukkig was, meende hij te moeten interrumperen met de opmerking dat zulks toch wel een vreemde vraag was. ‘Geluk,’ zo liet hij ons allemaal vervolgens weten, ‘is tenslotte betrekkelijk.’ Dat deze opmerking volstrekt irrelevant was en bovendien ook nog eens voorbij ging aan de achterliggende gedachte bij de vraag ontging hem volledig. Toen Javier hem vervolgens vroeg om zijn voeten van zijn podium te halen ging het even bijna mis. ‘Het is niet jouw podium!’ kakelde het vanaf de eerste rij. Om daar vervolgens aan toe te voegen dat het podium aan de stad Eindhoven en dus ook aan hem toebehoorde en zeker niet aan zo’n opgewonden standje als Javier. De zaal liet daarop duidelijk blijken er anders over te denken en liet dat door diverse kreten en applaus duidelijk merken, zeker toen betreffende persoon Javier uitnodigde om het gesprek, dat hij verbaal absoluut verloor, buiten met de vuist voort te zetten. Ik hoop maar dat zijn moeder trots op hem is….

Toch laat zo’n incident me niet los. Als regelmatig bezoeker van de schouwburg blijkt dat er weinig etiquette meer bestaat rond schouwburgbezoek. Op zich niet zo vreemd, want het heeft allemaal met respect te maken. Iets wat vaak wordt opgeëist, maar zelden wordt gegeven. Het aloude adagio ‘Wat u niet wilt wat u geschied..’ heeft helaas aan uitwerking ingeboet maar niet aan waarheid. Het getuigt tenslotte van weinig respect voor de optredende artiest, én voor de mede bezoekers, als je te laat komt. Maar dát lijkt weinigen te deren. Noch het feit dat het bezoeken van een voorstelling voor velen een echt avondje uit is en niet slechts een hinderlijke onderbreking van de standaard televisieroutine. Voor enthousiaste theaterbezoekers, die ook nog eens wél over een bepaald respect voor hun medemens én de optredende artiest bezitten, is dat een vreselijke doorn in het oog. De optredende artiest doet, dat mag je tenslotte voor je geld verwachten, zijn stinkende best om een goede voorstelling neer te zetten en daarmee heeft hij recht op respect. Ik moet er tenslotte zelf niet aan denken om voor zo’n 900 man op een podium te moeten staan en ze ook nog eens een uur of twee bezig te houden. Daarnaast heb je, te allen tijde, de mogelijkheid om de zaal te verlaten als de voorstelling tegenvalt. Het zou prettig zijn als je dat dan wel in de pauze doet overigens, dat is een stuk vriendelijk en minder verstorend voor de mensen die de voorstelling wél waarderen. Maar belangrijker is nog dat je weet hoe je jezelf dient te gedragen. Wanneer je iets kunt zeggen en vooral ook wanneer niet. Er zijn voorstellingen waarbij het de bedoeling is dat het publiek actief deelneemt en voorstellingen waarbij dat absoluut niet het geval is. Weet dat en hou je er ook aan. Bederf in ieder geval de avond van anderen niet als je het toevallig ergens niet mee eens bent of er anders over denkt. Uitbarstingen als die van gisteravond zeggen tenslotte veel meer over de persoon die zich zo aanstelt dan wat dan ook. En als je je dan zonodig persé als loser wilt etaleren, doe dat dan lekker in de ballentent tussen je andere loservriendjes waar je thuis hoort en niet in de schouwburg. ‘Het is niet jouw podium, het is van Einthovuuuh!’. Dergelijk misplaatst groepsgevoel roept bij mij slechts kotsneigingen op.

08-12-07