Google het woord ‘compensatiebak’, en meteen blijkt dat dit woord nog niet volop in ingeburgerd in de Nederlandse taal. Als eerste vraagt Google of ik niet heel toevallig compensatiebank bedoel, om daaronder een artikel te tonen uit het Magazine van de Nederlandse Vereniging van Rentmeesters. (Bestaat zoiets? Lijkt me een enorm gezellige club!) Pas enige centimeters daaronder volgen een bijdrage op een fietsforum en eentje op fok.nl die wel van de door mij bedoelde definitie blijk geven.Wat is namelijk een compensatiebak? In principe kan dat elke willekeurige automobiel zijn, maar grosso modo is dat een auto die zowel te duur als te groot is voor de bestuurder die hem of haar bestuurt. Je ziet ze veel op de meest links baan van de snelweg en zijn opvallend vaak van Duitse makelij. Toch zal geen enkele leasemaatschappij erkennen dat zij dergelijke exemplaren in hun wagenpark hebben, zij spreken liever van ‘automobielen uit het duurdere segment’.
Voor mij is een man of vrouw in een compensatiebak standaard een loser. Nu ben ik doorgaans redelijk mild in mijn oordeel, maar een incident afgelopen zaterdag heeft mij op dit specifieke punt voorgoed van mening doen veranderen.
Laat ik u eerst een omschrijving trachten te geven van een bestuurder van zo’n mechanische en multifunctionele prothese, dan begrijpt u vast beter wat ik bedoel. Een bestuurder van zo’n compensatiebak mist namelijk iets in zijn leven. En dan niet zomaar iets. Hij mist namelijk liefde, erkenning en/of bewondering van zijn soortgenoten. Vaak ook lokaal centimeters, maar die kant wil ik in dit verhaal niet op.
De man of vrouw, meestal mannen trouwens (voor vrouwen gaat het verhaal ook op, al missen zij meestal méér centimeters maar dan iets hoger), tracht dit gemis krampachtig te verdoezelen met een paar honderd kilo glimmend Duits blik met veel te veel opzichtige accessoires en absurd veel motorvermogen. Een vrij primitieve uiting van ‘de mijne is lekker groter dan de jouwe!’ dus, en eentje die bij mij doorgaans eerder op de lachspieren dan op de bewondering werkt. Het is net als iemand die zijn voortschrijdende kaalheid tracht te camoufleren door het haar aan één kant extra lang te laten groeien en dit vervolgens over de kale kruin te plakken in de hoop dat niemand de kaalheid opmerkt. Laat ik al die mensen, de bestuurders en de kaalhoofdigen voor eens en voor altijd vertellen dat dergelijk gedrag niet van het gemis afleid, het legt er juist enorm de nadruk op!
Zo’n bak dus, verscheen met grote snelheid afgelopen zaterdag op de Franse Autoroute bij Metz in mijn achteruitkijkspiegel. Duidelijk van Duitse makelij en geheel zwart van kleur. Ik zal het merk hier niet noemen, dat is verboden reclame tenslotte, maar deze ‘boer met wielen’ had niet alleen het stuurwiel stevig in zijn knuisten, hij had ook nog eens zijn kinderen in de auto. Zijn zoontje, ik schatte hem een jaar of twaalf, zat zelfs voorin. Het kenteken liet zien dat de wagen in Nederland was geregistreerd, en de man had klaarblijkelijk Grote Haast.
Nu is Grote Haast bij berijders van een compensatiebak eerder regel dan uitzondering, maar deze was druk bezig in de superlatieven. De grille van zijn Duitse SUV-achtige bolide vulde niet alleen mijn achteruitkijkspiegel, maar zo’n beetje ook mijn kofferbak en achterruit. Hij wilde er dus dolgraag langs. Maar omdat ik net in een heel rijtje andere auto’s aan een inhaalmanoeuvre was begonnen op de meest linkse baan kon ik, helaas voor hem, effe geen kant op. Rechts naast mij twee elkaar inhalende vrachtwagens en links, op grijpafstand, de vangrail. De snelheid lag iets hoger dan 130 km per uur.
De bestuurder moet vanuit zijn hogere positie hebben kunnen zien dat ik, ook al had ik het gewild, geen kant op kon maar dat weerhield hem er niet van ook zo’n beetje mijn achterbank te claimen. Doorgaans is het even aantikken van het rempedaal in een dergelijke situatie afdoende, maar gezien de gereden snelheid en de toch wat ongemakkelijk korte afstand zag ik hier maar vanaf. Ik kon dus niet heel veel anders dan hem met een gebaar verzoeken mijn privacy te respecteren en enige afstand te bewaren. In ieder geval tot het moment dat ik zonder gevaar voor eigen lijf en leden weer veilig naar rechts zou kunnen.
Wat de reden ook heeft mogen zijn, de bestuurder had ronduit lak aan mijn vriendelijke verzoek. Hij hield weliswaar wat in, maar slechts om tussen twee vrachtwagens door helemaal naar de vluchtstrook te kunnen sturen om vervolgens over die vluchtstrook enige honderden meters voort te razen en alles en iedereen daarmee rechts in te halen.
Het is me een aantal keer overkomen dat je chauffers na dergelijke capriolen enige kilometers verderop om de vangrail of keurig om een boom gevouwen terug vindt. Deze man en zijn zoontje gelukkig niet. De rest van de reis, zo’n kleine vierhonderd kilometer naar huis, heb ik me afgevraagd wat zo’n man bezield. Welke situatie of welk pijnlijk gemis kan iemand er toe brengen op een dergelijke manier zo roekeloos met zijn eigen leven, dat van zijn kinderen èn dat van zijn medeweggebruikers om te springen? Volgens mij kan dat met geen enkele auto gecompenseerd worden, hoe graag je dat ook zou willen. In diezelfde vierhonderd kilometer heb ik ook gezocht naar een woord dat dergelijke individuen passend kan omschrijven. En ook al heb ik doorgaans weinig moeite met het vinden van woorden, in dit geval kwam ook ik niet verder dan ‘loser’ en ‘hufter’. Gelukkig is dat laatste woord, na de CDA-oproep om hardere aanpak van verkeershufters, geheel politiek correct. Dus ik houd het maar op ‘Wat een hufter!’.
11-05-10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten