Rare jongens die Chinezen

Overdag je pyjama aanhouden en je de hele dag lekker niet aankleden, we doen het allemaal wel eens. Maar in Sjanghai is dat fenomeen uitgegroeid tot een regelrechte hype en heeft inmiddels dermate vormen aangenomen dat het stadsbestuur nu wil ingrijpen. ‘Inwoners die in pyjama over straat lopen zijn niet goed voor een stad die bekend wil staan als dynamisch, modern en hardwerkend.’ aldus het stadsbestuur.
Het buitenshuis dragen van een pyjama als statussymbool, je moet er maar opkomen. Het schijnt een statement te zijn waarmee je aangeeft dat je de zaakjes dermate goed voor elkaar hebt dat je het je kunt veroorloven om die dag niet te werken en dus in pyjama rond te lopen. Who cares? Ik heb überhaupt het hele gedoe van statussymbolen al nooit begrepen. Ik woon in een gewoon rijtjeshuis in een gewone straat. Ok, mijn liefste en ik hebben maar liefst drie auto’s ter beschikking, maar dat heeft een speciale reden. Verder liggen we er bepaald niet wakker van als de buurman een dikkere auto heeft dan wij, of vaker op vakantie gaat. Dat moet hij helemaal zelf weten, mij heeft hij er in ieder geval niet mee. Het neemt niet weg dat ik overigens wel een mening heb over bepaalde vervoermiddelen die hier met enige regelmaat in de straat verschijnen, iets met ‘compensatiegedrag’, maar dat is een geheel andere discussie.
Maar door het rondlopen in een pyjama geef je dus, volgens de Chinezen althans, aan dat het je goed gaat. Mij gaat het dus ook goed, want ik type deze regels, en vele van die hieraan vooraf gingen, doorgaans slechts gekleed in een joggingbroek en een t-shirt. Nee, niet gekleed in datgene wat ik in bed draag, want dat heeft werkelijk niets om het lijf, en zo kan en zal ik me nooit op straat aan het volk vertonen.
Ik kan me trouwens de tijd niet herinneren dat ik een echte pyjama bezat. Op z’n laatst zal dat geweest zijn toen ik een jaar of veertien was. Ik ben weliswaar opgevoed met het idee dat je minstens één paar in de kast moet hebben liggen voor het geval je onverhoopt in het ziekenhuis zou belanden,-eenzelfde fabel als waarom je dagelijks schoon ondergoed aan zou moeten trekken; je zou eens in een ongeval betrokken kunnen worden- , maar ervaring heeft inmiddels geleerd dat het ziekenhuis dan wel voor een soort pyjama zorgt. De week of acht die ik twee jaar geleden in het ziekenhuis doorbracht hebben mij geenszins genoodzaakt bij thuiskomst bij Wehkamp een pyjama te gaan bestellen, want met een sweatshort en t-shirts kom je ook een heel eind, en dat was dan vanaf het moment dat ik weer belangstelling begon te krijgen voor wat er zich buiten mijn ziekenhuisbed afspeelde. De hele periode daarvoor deed ik het met zo’n operatiehemd en verder niets. Uitermate comfortabel ovberigens, mits de drukknoopjes het blijven doen.
Maar goed, mij zul je dus niet op straat aantreffen in een outfit met streepjes, beertjes of fleurige bloemetjes, maar in Sjanghai zijn de straten redelijk gevuld met mensen in dergelijke kledij. Zo ook Zhu Li Rong (52). In een knoopjespyjama met rode bloemen zegt ze over haar outfit: ‘ Het is lekker warm en heel comfortabel. Waarom zou ik kleren aantrekken als ik toch niet ver van huis ga?’
Waarschijnlijk kun je dit fenomeen vergelijken met dat van de kapotte spijkerbroeken van een flink aantal jaar geleden. Toen deed ook iedereen zijn uiterste best voor om er, vaak voor veel geld, zo armoedig mogelijk uit te zien. Vergelijk het maar met out of bed gel of iets dergelijks, door allerlei kunstgrepen willen doen voorkomen of je net je bed uit bent gevallen, terwijl je juist uren bezig bent geweest om er zo onuitgeslapen uit te zien. Zo ook voor de Chinezen in de miljoenenstad Sjanghai. Denk vooral niet dat degene die aan die trend meedoet rechtstreeks van tussen de klamme lappen de straat op is gegaan. Nee, ook de pyjama-look is er eentje die zorgvuldig dient te worden samengesteld, en waarbij de keuze van de kleur en het te dragen motief bijzonder belangrijk zijn. En dat heeft niets met het net uit bed komen te maken, de gedragen pyjama heeft waarschijnlijk de lakens nog nooit gezien.
Toch zullen er ongetwijfeld in Sjanghai ook mensen zijn die al die onderliggende subtiliteiten niet hebben begrepen en inderdaad rechtstreeks uit bed de straat op stuiven. Over die categorie kan de 51-jarige Ye Qing ons, ze draagt een rode pyjama met bijpassende zachte sloffen met lachende berengezichtjes, op één punt in ieder geval geruststellen: ‘Ik was hem elke dag hoor!’. Gelukkig maar.
Sjanghai deed in de jaren negentig al eens een poging om de pyjama uit het straatbeeld te weren, maar dat was toen tevergeefs. Nu, met de wereldtentoonstelling van 2010 binnen haar stadsgrenzen, proberen ze het opnieuw, en startten een grote campagne om het gedrag van de bewoners te verbeteren. Of de campagne zal slagen blijft maar zeer de vraag.

18-12-08