Vandaag valt de beslissing. Een beslissing waar ik geen enkele invloed meer op heb, maar die wel een groot deel van mijn leven gaat beïnvloeden. En ik kan niets anders doen dan wachten.
Een aantal weken geleden kwam een voortijdig einde aan mijn jarenlange verbintenis met mijn werkgever. Hij zag het niet meer zitten en spande een rechtszaak aan, waarin hij de rechter vroeg om het dienstverband te ontbinden. En op zich had ik daar wel mee kunnen leven, maar bepaald niet met de gebruikte argumentatie en de manier waarop. Gelukkig liet de rechter duidelijk blijken dat hij niet bepaald onder de indruk was van de argumentatie en redenering van mijn werkgever, hij bleef vragen om bewijs van de gedane uitspraken, maar telkens moest mijn werkgever een antwoord schuldig blijven. Er is ook niets, de oorzaak van het conflict ligt dan ook niet in eventueel slecht functioneren, maar meer in het feit dat mijn baas zich door mij bedreigd voelt.
Ik heb er lang over gedaan om enige vorm van vrede te hebben met het feit dat er een eind zou komen aan een dienstverband van negentien jaar. Dat is tenslotte mijn hele werkzame leven tot nu toe! Het zat er al lange tijd aan te komen, maar sinds begin dit jaar werd de druk sterk opgevoerd, en werd de stemming ronduit grimmig. Omdat het maar niet lukte om mij te overbluffen, me aan het twijfelen te brengen, of me weg te pesten, bleef er voor hem niets anders over dan de gang naar de rechter te maken. Ik moest en zou vertrekken.
Het is opvallend wat men kan zeggen of suggereren zonder dat daarvoor bewijs geleverd hoeft te worden. En feitelijk kan je er ook niet eens heel veel tegen doen. Dat heb ik wel gemerkt in de vele gesprekken die ik gehad heb. Elke keer werd er een schepje bovenop gedaan en als ik dan om uitleg of voorbeelden vroeg, dan bleef het stil. Erg vervelend, maar zo blijkt het vaak te gaan.
En nu is de dag gekomen dat er (een begin van) een einde komt aan de onduidelijkheid. Het moment is nabij dat ik weer precies weet waar ik aan toe ben en wat me te doen staat. Maar ik moet nog even geduld hebben, daar waar ik al zo vreselijk lang geduld heb gehad, en geduld hebben is al nooit mijn sterkste kant geweest. Vandaag doet de rechter uitspraak, en er zit voor mij niets anders op dan geduldig af te wachten. En ik háát dit wachten!
Een aantal weken geleden kwam een voortijdig einde aan mijn jarenlange verbintenis met mijn werkgever. Hij zag het niet meer zitten en spande een rechtszaak aan, waarin hij de rechter vroeg om het dienstverband te ontbinden. En op zich had ik daar wel mee kunnen leven, maar bepaald niet met de gebruikte argumentatie en de manier waarop. Gelukkig liet de rechter duidelijk blijken dat hij niet bepaald onder de indruk was van de argumentatie en redenering van mijn werkgever, hij bleef vragen om bewijs van de gedane uitspraken, maar telkens moest mijn werkgever een antwoord schuldig blijven. Er is ook niets, de oorzaak van het conflict ligt dan ook niet in eventueel slecht functioneren, maar meer in het feit dat mijn baas zich door mij bedreigd voelt.
Ik heb er lang over gedaan om enige vorm van vrede te hebben met het feit dat er een eind zou komen aan een dienstverband van negentien jaar. Dat is tenslotte mijn hele werkzame leven tot nu toe! Het zat er al lange tijd aan te komen, maar sinds begin dit jaar werd de druk sterk opgevoerd, en werd de stemming ronduit grimmig. Omdat het maar niet lukte om mij te overbluffen, me aan het twijfelen te brengen, of me weg te pesten, bleef er voor hem niets anders over dan de gang naar de rechter te maken. Ik moest en zou vertrekken.
Het is opvallend wat men kan zeggen of suggereren zonder dat daarvoor bewijs geleverd hoeft te worden. En feitelijk kan je er ook niet eens heel veel tegen doen. Dat heb ik wel gemerkt in de vele gesprekken die ik gehad heb. Elke keer werd er een schepje bovenop gedaan en als ik dan om uitleg of voorbeelden vroeg, dan bleef het stil. Erg vervelend, maar zo blijkt het vaak te gaan.
En nu is de dag gekomen dat er (een begin van) een einde komt aan de onduidelijkheid. Het moment is nabij dat ik weer precies weet waar ik aan toe ben en wat me te doen staat. Maar ik moet nog even geduld hebben, daar waar ik al zo vreselijk lang geduld heb gehad, en geduld hebben is al nooit mijn sterkste kant geweest. Vandaag doet de rechter uitspraak, en er zit voor mij niets anders op dan geduldig af te wachten. En ik háát dit wachten!
21-07-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten