Voordat ik dit huis kocht, in juli 2002, was ik er volledig van overtuigd dat het hebben van een tuin een absolute must was voor een jonge man met een glanzende carrière. De mogelijkheid te hebben om ´s avonds na gedane arbeid de tuin in te kunnen en de BBQ aan te steken, leek me met het summum van luxe en ontspanning. De mensen van wie ik het huis destijds kocht hadden veel energie in de tuin gestoken en leidden me dan ook met gepaste trots rond. Vol vuur werden de namen en bijzonderheden van de diverse planten opgedist en werden tips gegeven wanneer welke plant of struik het beste gesnoeid kon worden. En alhoewel ik de trots bijna kon proeven, ik heb er hoegenaamd niets van onthouden.
De eerste vrienden die het huis kwamen bekijken, roemden allemaal de tuin vanwege zijn ruimte en zijn speelse ontwerp. Het regende zelfs hints over hoe ´leuk´ het zou zijn als er kindertjes op het gras zouden spelen, of op jacht konden gaan naar de kolonie kikkers die de ingegraven speciekuip tot hun thuis hadden gemaakt. Maar al gauw bleek dat, om een tuin netjes te houden, er een ongelooflijke hoeveelheid werk verzet dient te worden. Als je even niet oplet staat het gras namelijk een meter hoog voor je er goed en wel erg in hebt, en ook de druif en de heg moeten regelmatig gesnoeid wil je überhaupt nog een stukje tuin overhouden om in te verblijven. Onkruid, ben ik inmiddels achter, doet het vooral goed tussen de stenen van het terras, en ook mos bedekt stenen sneller dan je het er ooit weer af kunt krabben.
Een geraadpleegde connaisseur kon zich niet in mijn tuin-visie vinden en bestempelde mijn eigen stukje natuur als ´onderhouds-arm´. Met andere woorden: ik moest niet zeuren, want het bijhouden van deze tuin was een makkie.
Nu, zo´n zes jaar later, weet ik wel beter. Een hele nieuwe natuur heeft zich intussen meester van mijn tuin gemaakt en groeien en bloeien er nu méér planten en bloemen dan ik ooit zélf had kunnen of willen aanplanten. En, als ik eerlijk ben, vind ik de wilde varianten vaak mooier en interessanter dan wat er van oorsprong allemaal groeide en bloeide. Al moet ik zeggen dat ik het bepaald niet altijd eens ben met de plek van al die wilde en ongecontroleerde pracht. Want groeien en bloeien doet het als een dolle, overal en nergens, en dan met een grote voorliefde voor ingang tot de schuur, de poort naar de brandgang en de ooit zo kunstig aangelegde paadjes. Onkruid, zo blijkt, houdt zich namelijk niet bezig met groeien binnen de lijntjes die wij in de aarde hebben gekrast. Het groeit daar waar de wind het zaadje heeft gebracht, en blijft net zo lang staan tot het sterft of door de mens bruut, en met wortel en al wordt uitgetrokken of uitgeroeid.
En alhoewel het soms zeer pittoreske plaatjes oplevert, is het besluit over de toekomst van de tuin inmiddels gevallen. Niet zo drastisch als ik het me inmiddels zèlf bedacht had, mijn liefste kon zich niet helemaal herkennen in mijn omschrijving van de toekomstige tuin van ´asfalteren die hele hap!´, dus is er een aanvaardbaar compromis gevonden. Mijn liefste en ik hebben nu besloten om het begrip´onderhouds-arm´ een nieuwe betekenis mee te geven en de hele tuin tot een groot terras met vaste haard en BBQ te transformeren. Het gaat zeker een paar centen kosten, maar dan heb je ook wat. Vraag is alleen nog wannéér e.e.a. gaat geschieden, want het voornaamste obstakel zijn vooralsnog de financiën. Dus tot die in ruime hoeveelheid gevonden zijn, ligt er een ongerept en overwoekerd stuk natuur te wachten om ontgonnen te worden. Tenminste, als de zon ooit nog eens echt wil gaan schijnen.
15-07-08
De eerste vrienden die het huis kwamen bekijken, roemden allemaal de tuin vanwege zijn ruimte en zijn speelse ontwerp. Het regende zelfs hints over hoe ´leuk´ het zou zijn als er kindertjes op het gras zouden spelen, of op jacht konden gaan naar de kolonie kikkers die de ingegraven speciekuip tot hun thuis hadden gemaakt. Maar al gauw bleek dat, om een tuin netjes te houden, er een ongelooflijke hoeveelheid werk verzet dient te worden. Als je even niet oplet staat het gras namelijk een meter hoog voor je er goed en wel erg in hebt, en ook de druif en de heg moeten regelmatig gesnoeid wil je überhaupt nog een stukje tuin overhouden om in te verblijven. Onkruid, ben ik inmiddels achter, doet het vooral goed tussen de stenen van het terras, en ook mos bedekt stenen sneller dan je het er ooit weer af kunt krabben.
Een geraadpleegde connaisseur kon zich niet in mijn tuin-visie vinden en bestempelde mijn eigen stukje natuur als ´onderhouds-arm´. Met andere woorden: ik moest niet zeuren, want het bijhouden van deze tuin was een makkie.
Nu, zo´n zes jaar later, weet ik wel beter. Een hele nieuwe natuur heeft zich intussen meester van mijn tuin gemaakt en groeien en bloeien er nu méér planten en bloemen dan ik ooit zélf had kunnen of willen aanplanten. En, als ik eerlijk ben, vind ik de wilde varianten vaak mooier en interessanter dan wat er van oorsprong allemaal groeide en bloeide. Al moet ik zeggen dat ik het bepaald niet altijd eens ben met de plek van al die wilde en ongecontroleerde pracht. Want groeien en bloeien doet het als een dolle, overal en nergens, en dan met een grote voorliefde voor ingang tot de schuur, de poort naar de brandgang en de ooit zo kunstig aangelegde paadjes. Onkruid, zo blijkt, houdt zich namelijk niet bezig met groeien binnen de lijntjes die wij in de aarde hebben gekrast. Het groeit daar waar de wind het zaadje heeft gebracht, en blijft net zo lang staan tot het sterft of door de mens bruut, en met wortel en al wordt uitgetrokken of uitgeroeid.
En alhoewel het soms zeer pittoreske plaatjes oplevert, is het besluit over de toekomst van de tuin inmiddels gevallen. Niet zo drastisch als ik het me inmiddels zèlf bedacht had, mijn liefste kon zich niet helemaal herkennen in mijn omschrijving van de toekomstige tuin van ´asfalteren die hele hap!´, dus is er een aanvaardbaar compromis gevonden. Mijn liefste en ik hebben nu besloten om het begrip´onderhouds-arm´ een nieuwe betekenis mee te geven en de hele tuin tot een groot terras met vaste haard en BBQ te transformeren. Het gaat zeker een paar centen kosten, maar dan heb je ook wat. Vraag is alleen nog wannéér e.e.a. gaat geschieden, want het voornaamste obstakel zijn vooralsnog de financiën. Dus tot die in ruime hoeveelheid gevonden zijn, ligt er een ongerept en overwoekerd stuk natuur te wachten om ontgonnen te worden. Tenminste, als de zon ooit nog eens echt wil gaan schijnen.
15-07-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten