Even relaxend kom ik op internet een bericht tegen wat alleen kan voortkomen uit de tijd waarin we nu leven. Een bericht dus, wat de waan en de (on)zin van alledag onderstreept. In de Londense Brick Lane zijn de lantarenpalen voorzien van stootkussens omdat sms-ers er met enige regelmaat tegenaan lopen. Stootkussens om sms-ers tegen zichzelf te beschermen dus. Laat dat eens even goed op je inwerken. Stootkussens voor sms-ers! In wat voor wereld leven wij?
Als klein kind heb ik al geleerd om goed op te letten als ik me op straat begaf. En dan zeker niet alleen bij het oversteken. Je kunt tenslotte op elk moment en vanuit elke hoek worden belaagd daar fietsers, bijtgrage honden, of opstaande stoeptegels. Om maar niet te spreken van moeders die hun kinderwagen of buggy als wapen gebruiken om zich een weg te banen door de overvolle paden van de stadsjungle. Maar als je mobiel communiceert hoef je dus opeens niet meer op te letten? Het lijkt wel alsof het gebruik van Ipods, MP3 spelers, Mobieltjes en Blackberry’s een directe, en negatieve invloed hebben om iemands omgevingsbewustzijn. Op het moment dat het apparaat trilt, buzzt, speelt of welk ander geluid dan ook voortbrengt, verdwijnt de omgeving volledig uit het zicht en lijkt men zich in een soort digitaal niemandsland te bevinden. Een niemandsland waarin elke andere ziel, die de euvele moed heeft om ook maar het idee te hebben jouw pad te willen kruisen, wordt afgesneden, in het prikkeldraad wordt geduwd of, op z’n gunstigst, volledig wordt genegeerd. En dat laatste, dáár kan ik mee leven. Ik kan jou tenslotte, als je daar klaarblijkelijk zo’n prijs op stelt, ook volkomen negeren. Waar ik echter absoluut niet mee kan leven, is mensen die hun meest zinloze en nutteloze informatie luidkeels met de hele wereld blijken te willen delen, en daarbij de hele breedte van het trottoir of de weg claimen, simpelweg omdat ze klaarblijkelijk nooit geleerd hebben dat er naast hen nog meer mensen op de wereld zijn. Laat staan dat ze de kunst beheersen om blindelings in één rechte lijn te lopen of te rijden. En dat ze daarmee niet alleen zichzelf maar ook hun omgeving in gevaar brengen wil maar niet tot die dikke schedels doordringen.
Toen ik gisteren, na een lange dag werken, aanschoof in de file op de A2 in zuidelijke richting, zag ik het vlak achter me gebeuren. Een donkergrijs taxibusje wilde aan het absolute einde van de invoegstrook er nog snel even tussen schieten, maar de druk bellende chauffeur had even de HELE GROTE vrachtwagen over het hoofd gezien die daar al reed. Het scheelde dus niet veel of het taxibusje had onwrikbaar klem gezeten tussen de vangrail en voornoemde vrachtwagen. Maar niet dat het de taxichauffeur iets kon schelen. Druk bellend wurmde hij zich van rijstrook naar rijstrook en wist daarbij, binnen twee minuten, een hele serie verwensingen, getoeter en opgestoken vingers te ontlokken aan mijn mede filerijders. En waarom? Om drie hele minuten eerder dan ik bij de volgende afslag aan te komen. Als ik passagier in dat busje was geweest had ik de man al na de eerste manoeuvre tot stoppen gedwongen, desnoods midden op de snelweg, en had zelf het stuur over genomen. Nu kon ik slechts hopen en wensen dat zijn passagiers nog het einde van de dag zouden halen. En ik kon de politie bellen, iets wat ik dan ook gedaan heb.
Ik weet dat er nu mensen zullen zijn die mij als verklikker zullen veroordelen. Dat moeten ze dan vooral zelf weten. Ik ben alleen grootgebracht met het idee dat niet alles acceptabel is en dat je, zij het beperkt, toch echt rekening houdt met de anderen die je zo op een dag tegenkomt. Of de chauffeur op zijn rijgedrag is aangesproken weet ik niet, maar ik hoop het. Hij zal er wel boos over zijn dat de politie gebeld is. Maar is dat mijn schuld? Ik dacht het niet! Noch de eventuele bekeuringen die aan hem zijn uitgedeeld. Zolang jij je gedraagt als een beest in het verkeer, voel ik me allerminst bezwaard om, als je zovelen om je heen in gevaar brengt, de autoriteiten daarvan te verwittigen. Je kunt je namelijk ook, net als wij allemaal, aan de regels houden. Dan heeft niemand stootkussens nodig!
13-03-08
Geen opmerkingen:
Een reactie posten