‘Ik denk dus ik besta.` Een uitspraak van Descartes. Iedereen kent het, maar voor mij heeft het een extra betekenis en dimensie. Ik ben namelijk een denker, een bewuste denker. Niet zozeer uit vrije keus maar eigenlijk uit pure noodzaak. Mijn brein weigert zich namelijk waarlijk te ruste te laten leggen of zich aan doorgaans toch de meest gangbare denkpatronen te onderwerpen. Mijn brein is namelijk de héle dag bezig alles te registreren wat er maar aan indrukken binnen komen om daar vervolgens vrolijk mee aan de slag te gaan. Wie het besturingsprogramma heeft geschreven weet ik niet, maar ik zou haar, gezien het overduidelijke ´gevoel voor humor´ waarmee het geschreven is moet het wel een ´zij´zijn, graag eens uitgebreid en op een zéér afgelegen plek spreken. Ik zie namelijk véél te veel, hoor veel te veel en mijn brein komt dan vervolgens met verbanden, inzichten en vragen op de proppen waarvan je soms denkt ´Wat moet ik hiermee?´. Uit uit bittere ervaring heb ik inmiddels geleerd dat ik nu eenmaal zo in elkaar zit en het je ertegen verzetten vergeefse moeite is. Want, laten we eerlijk zijn, wie houdt zich daadwerkelijk bezig met vragen zoals : ´Waarom schreef Mozart de 6e symfonie ná de vijfde en niet andersom?´ terwijl een ander deel van zijn brein zich bezig houdt met een vraag als: ´Welk ingrediënt kan ik toevoegen aan mijn eigen piri-piri-recept waardoor de smaak nòg beter tot zijn recht komt?´. Bovendien heb ik de, vooral voor mijn omgeving onhebbelijke, neiging om binnen de kortste keren met oplossingen, alternatieven en gezichtspunten te komen die voor mij zo voor de hand liggen maar door de ontvanger doorgaans als ´vervelend´ en lastig worden bestempeld. Ik zie, hoor en combineer namelijk veel te veel. Niet omdat mijn gedachten doorgaans werkelijk vervelend zijn, maar vaak dwingen ze de ander zaken onder ogen te zien die ze liever lieten rusten of gewoon waren dood te zwijgen. Doch problemen en uitdagingen lossen niet uit zichzelf op door ze te negeren. Dat weet iedereen, maar erop gewezen worden is ook niet altijd prettig. Tegenwoordig ben ik trouwens zover dat ik het nog wel denk maar het meestal niet meer zeg, dat is voor samenwerking tussen de beide partijen vaak een heel stuk beter.
Ik heb wel eens getracht mensen uit te leggen dat het bij mij zo werkte maar kreeg daarop slecht ongeloof en regelrechte hoon terug. Ben ik dus héél rap mee gestopt. Bovenstaande voorbeelden zijn slechts twee voorbeelden van vragen waar mijn brein zich, op een gegeven moment mee bezig houdt. Doorgaans zijn het er minimaal zes of zeven tegelijk en hebben ze meestal weinig met elkaar vaanuitstaande. En dat dat soms behoorlijk vermoeiend is gelooft u vast wel. Vraag blijft natuurlijk waarom het zo werkt en wat het biologisch/ evolutioneel nut daarvan zou kunnen zijn. Daar ben ik dus nog steeds niet achter, maar weet wel dat ik, al ben ik dan een man, het alleenrecht op multi-tasken, dat doorgaans door vrouwen wordt geclaimed, inmiddels heb doorbroken en me er zelfs behoorlijk in heb bekwaamd. Dat moet ook wel want het lijkt onmogelijk om met dergelijke vragen tegelijkertijd bezig te zijn en op het zelfde moment nog enigszins normaal aan het normale dagelijkse leven deel te nemen. Toch lukt dat vrij aardig, al zal ik altijd ´anders´en een buitenbeentje blijven. Toch kom ik regelmatig terug op de vraag : ´Waarom in hemelsnaam?´. En dat is, wederom, zo´n vraag waar niet één antwoord op past. Een deel heeft ongetwijfeld betrekking op het begrip ´beelddenken´. Een sinds de jaren vijftig van vorige eeuw beschreven begrip dat een hoop dingen voor mij verklaarde. Edoch beelddenken, hoewel steeds meer geaccepteerd als fenomeen, is niet het enige dat mij kan verklaren. Daar is meer voor nodig. Als ik zo nu en dan registreer wat voor donkere spelonken mijn brein bezit, en dan praat ik echt over donker, en welke antwoorden ik soms vind in allerlei hoekjes en gaatjes, dan komt een andere, en wederom veel verklarende redenering naar boven. Niet dat mensen in mijn omgeving zich nu ernstig zorgen hoeven te maken of vast een plaatsje dienen te gaan reserveren in de dichtstbijzijnde TBS-inrichting, want er is een groot verschil tussen spelen met een idee en het ook daadwerkelijk uitvoeren tenslotte. En aan dat laatste heb ik absoluut geen enkele behoefte. Nee, zelfs niet voor even. Het ´gewone leven´, als je daar in onze huidige tijd überhaupt nog van kunt spreken, biedt meer dan genoeg problemen, uitdagingen en verleidingen om mijn overactieve en op hol geslagen brein bezig te houden. Méér dan genoeg zelfs. En met elke nieuwe richting die ik insla komen er honderden nieuwe kansen bij. Voor mij is intussen wel duidelijk geworden waarom ik denk. En dat is om erger te voorkomen…
10-11-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten