Zodra je ´s ochtends je ogen open doet weet je het eigelijk al. Vandaag is zo´n dag, zo´n dag dat werkelijk alles tegenzit en je eigenlijk, ter bescherming van jezelf EN je natuurlijke omgeving, gewoon in bed zou moeten blijven. Maar dat kan of dat mag niet, dus dan sta je in hemelsnaam toch maar op. Met tegenzin.
Typisch zo´n dag dus. Zo´n dag waarop je ochtenderectie dermate hardnekkig is dat je met goed fatsoen vòòr tien uur geen spijkerbroek aankrijgt, waarop de koffie steevast NAAST je mok beland in plaats van erin, waarop de doorgaans warme kraan alleen ijskoud water wenst te geven en waarin het eerste telefoontje van die dag steevast het zorgvuldig opgestelde lijstje van dingen die je echt af moet hebben dermate in de war gooit zodat je van de film waar je vanavond met je liefste heen zou gaan alleen nog de aftiteling kunt meepakken. Zo´n dag dus.
Nou kun je daar op een op een aantal manieren mee omgaan. Je kunt je natuurlijk op je werk spontaan ziek melden en daadwerkelijk terug in bed kruipen maar dat levert in de dagen erna alleen maar nóg meer werk en stress op, dus dat is niet echt een optie. Net doen of je neus bloedt is een andere, maar de kans dat dat gedurende deze dag toch al minimaal één keer gaat gebeuren is dermate hoog dat het verdacht veel op het ´de Goden verzoeken´gaat lijken. Nee, dan kun je het best een inmiddels tot in de puntjes geperfectioneerde tactiek toepassen die ik over de afgelopen jaren heb ontwikkeld: Ik ga de middenstand lastig vallen. En nee, met de middenstand hoef je, in deze, absoluut géén medelijden te hebben. Wat ik namelijk ga doen is de aanwezige medewerkers testen op hun klantvriendelijkheid, hun gevoel voor humor en, last but not least, hun uithoudingsvermogen. Er zijn mensen die dat voor hun beroep doen en daar riant voor betaald krijgen, dus als ik het gratis en voor niks doe moet niemand zeuren. Iedereen wordt er tenslotte beter van.
Ik begin het liefst in een winkel van een grote witgoedketen. De daar aanwezige verkopers hebben doorgaans véél tijd en weinig IQ, dus succes gegarandeerd. Bij binnenkomst is een toekomstig slachtoffer snel uitgezocht want ik neem altijd de jongste en meest zenuwachtige die ik kan vinden. Het liefst die met enige zweetdruppels op het voorhoofd en die angstig rondloerende ogen. Staand bij de wasmachines begin ik dan te vragen over een bepaald model en probeer een beetje uit hoeveel de jongeman echt van zijn vak weet. En doorgaans is dat niet veel. Als ik dan de eerste vraag afvuur over welke richting de trommel draait bij het wasprogramma voor bont op 30° beginnen de eerste zenuwtrekjes zich te ontwikkelen. Meestal rond de mondhoeken. Als je dan een richting genoemd krijgt, meestal rechts overigens, begin dan hard te lachen en refereer vervolgens aan een artikel uit de consumentengids van een aantal maanden eerder waarin duidelijk blijkt dat alleen bonte was bij een linksdraaiende trommel echt schoon wordt en zie dan de verkoper steeds witter wegtrekken. Een andere leuke vraag is dan of ze een wasmachinedeurtje kunnen leveren met ontspiegeld glas. Meestal is dat al voldoende om de verkoper in blinde paniek naar zijn leidinggevende te doen rennen, maar als je toevallig die dag een wat standvastiger exemplaar treft, kun je altijd langs je neus weg eens informeren of het zeepreservoir niet met een klapdeurtje kan worden uitgevoerd i.p.v. met een lade want je hebt niet zoveel ruimte op de plek waar de wasmachine moet komen te staan. De hierop volgende spartelingen van het jonge verkooptalent zijn gegarandeerd genoeg om de zon van je humeur een behoorlijk aantal graden boven de horizon te doen stijgen. Mocht dat echter toch nog niet genoeg zijn kun je altijd daarna een computerwinkel uitzoeken. Die wordt meestal bevolkt door verkopers die de pukkeltjes nog lang niet ontgroeid zijn en daarbij een taal spreken die zelfs voor de natives van Bora Bora klinkt als volstrekte apekool. Zoek in deze winkel ook weer de jongste, en vaak meest gedreven, verkoper uit en vraag hem dan om een LED-lampje voor de CAPSLOCK toets. De verkoper zal zich dan bij je verontschuldigen en richting ervaren collega óf richting magazijn vertrekken. In de tussentijd kun je jezelf opperbest vermaken door een andere verkoper, wederom zéér nonchalant, te vragen om een anti-allergene muismat omdat je muis last heeft van zwemmerseczeem of om een enkele multifocale contactlens omdat je het infrarood-oog van je pc het toetsenbord, dat toch slechts op twintig centimeter afstand staat, door voortschrijdende ouderdom helaas niet meer kan zien. Succes gegarandeerd! Echter wil ik toch een waarschuwing meegeven. Er is hier in de buurt een computerzaak waar de verkoper, waarvan ik de naam niet zal noemen omdat die begint met een P en eindigt op ercy Venhuysen, zichzelf wel ERG hoog inschat. Deze P dacht namelijk slim te zijn. Hij kwam namelijk, na een klein half uurtje triomfantelijk terug vanuit het magazijn en overhandigde me een piepklein lampje in zo´n hersluitbaar plastic zakje. ´Alstublieft!´ klonk het wat smalend, ´Dat is dan 14,95.´ Maar de arme P had helaas buiten de waard gerekend. Ik zette mijn bril op het puntje van mijn neus, bestudeerde het lampje nauwkeurig en gaf het vervolgens aan hem terug met de opmerking ´Dit is een NUMLOCK lampje sukkel!´ en verliet geheel voldaan het pand.
27-07-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten