Er zijn vele dingen die ik niet begrijp in het leven, en de meeste daarvan zal ik wel nooit begrijpen. Het lijkt soms wel of er op de snelweg van het leven continue omleidingen zijn en dan uitsluitend die naar Belgisch voorbeeld. Daar staat ergens een bordje ´Déviation´ dat naar links of rechts wijst en verder zoek je het maar lekker zelf uit. Het resultaat is dan ook vaak dat je hopeloos verdwaald en juist dáár terecht komt waar je helemaal niet had willen zijn.
Ik heb dat gevoel bijna dagelijks als ik de krant lees of op internet of op televisie het nieuws volg. De eindeloze verhalen over bomaanslagen, oorlogen, ruzies, moord en doodslag versterken dat gevoel alleen maar. Het is allemaal zo vreselijk zinloos en levert alleen maar slachtoffers op, aan beide kanten. Dan is er het politieke gewauwel waar ik, schijnbaar hoog opgeleide, dames en heren dingen hoor zeggen waarvan ik zelf dan weer denk: ´Dat geloof je toch zelf ook niet echt…..toch?´. Maar meestal geloven ze het klaarblijkelijk wel en volgt er nog een heel scala aan urenlange debatten en absurde wetsvoorstellen. Nee, ik geloof niet dat de politiek iets voor mij is.
Laatst werd ik gebeld door M. Hij was er door zijn vriendin uitgezet en wilde praten. Ik trof hem op een zonnig terras, tussen de regenbuien door. Nu was het beslist niet de eerste keer dat M in deze situatie beland was en ik was er in het begin niet helemaal bij met mijn gedachten. Ik stond er als het ware als vanaf een afstandje naar te kijken. En M ratelde maar door. Over ´Ik snap dat mens echt niet!´ en ´Wat denkt ze wel?´ tot ´Ze zou eens eerst naar zichzelf moeten kijken voor ze mij van alles gaat zitten verwijten!´ en ´Ik weet écht niet meer wat ik nou moet doen…´.
En toen begon me iets op te vallen in M´s betoog. Op zich was het betoog redelijk opgebouwd en doorspekt met opperste verontwaardiging en een diepgevoeld zelfmedelijden, dat dan weer wel, maar wat me opviel was wát hij nu feitelijk zei. Hij vertelde duidelijk wat, deze keer, de oorzaak van deze ´onoverkomelijke breuk´ was geweest, zijn rol daarin, om vervolgens precies te vertellen wat de oplossing zou kunnen zijn van het ontstane dilemma tussen hem en zijn vriendin. Om daarna wel dertig redenen op te sommen waarom hij nooit voor die oplossing zou kiezen. Enigszins verbaasd door deze ontdekking onderbrak ik de stroom van woorden en vroeg of hij nog wat wilde drinken. Dat wilde hij en terwijl de drankjes werden gebracht vroeg ik of hij mijn visie op het geheel wilde horen. Dat wilde hij. En na een slokje overheerlijke cappuccino gaf ik hem in beknopte versie precies hetzelfde verhaal terug wat hij zo pas geleden tegen mij had afgestoken. Zonder het zelfmedelijden en de verontwaardiging en ook zonder de redenen om het allemaal niet te doen. En hoe langer ik praatte, hoe meer M´s mond open zakte. Toen ik was uitgesproken was het even stil. Toen sprak hij verbaasd: ´Dat vind ik nou het fijne van jou Henri, je weet het altijd zo goed te verwoorden.´ En er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
Een paar dagen later belde ik M om te vragen hoe de zaken er nu voorstonden. Hij klonk opgelucht en zei dat hij precies had gedaan wat ik gezegd had. Ze hadden gepraat en gepraat en waren tot overeenstemming gekomen. Kortom, alles was weer goed. Ik onderbrak al snel zijn daarop volgende dankbetoog door hem te vertellen dat ik niets meer had gedaan dan hem aanhoren en hem vervolgens slechts zijn eigen woorden had teruggegeven. Hij had het dus helemaal zélf bedacht én zélf gedaan. Het bleef vervolgens héél lang stil aan de telefoon. Tot slot stamelde M: ´Ik snap het niet Henri..´ Waarop ik slechts naar waarheid kon antwoorden: ´Ik ook niet..maar zo is het en niet anders!´
31-07-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten